3,756 matches
-
-mi aduci Confesiunea? De ce n-ai adus-o? — Păi n-a murit. O să-l întreb. — Adu-o neapărat, n-are rost să-l mai întrebi. Sunt sigură că-i va face mare plăcere, căci, poate, și-a pus pistolul la tâmplă pentru ca apoi să i-o citesc eu. Te rog, nu râde de cuvintele mele, Lev Nikolaevici, pentru că se prea poate să fie așa. Nu râd, căci și eu sunt convins că, într-o anumită măsură, s-ar putea foarte bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
lectura propriilor memorii scrise într-o altă viață... Încotro aleargă mintea, spre ce nicăieri își dizolvă granițele? Se topesc ghețari în vine? Și-n ce anotimp al sângelui și-al spiritului te afli? Mai ești tu însuți? Nu-ți zvâcnesc tâmplele de teama contrară? Ești altul, ești altul... ... Cu ochii pierduți spre celălalt în melancolia neprihănită a parcurilor. Despre orice - și-n primul rând despre singurătate - ești obligat a gândi negativ și pozitiv în același timp. Fără tristețe ne-am da
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
recăderea surdă a motivelor într-un subteran melodios și indefinit. O neurastenie a... sângelui, la artistul care și-a proiectat fastuos și măreț nervii în mitologie. Și de aceea, în încîntarea wagneriană, valuri îndepărtate și pline de amurg tălăzuiesc în preajma tâmplelor obosite sau răstoarnă peste vine adormite leacuri de vis și de pieire. Răbufnirile morții împestrițează peisajul gramatical al existenței, așa cum ni-l prezintă excesul de sistem al plictiselii, și-n locul lipsei de surprize ne așază la pândă, cu postul
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
o specialista Într-ale „demiurgiei” de imagini. Ai bizară senzație că totul se află la mâna hazardului, dar că nimic nu e Întâmplător, ca de sub fiecare cuvânt te Înhață câte un paradox, dar că În loc să te sufoce, te săruta pe tâmpla și Îți șoptește „Bine ai venit!”. Indiscutabil, „Damnațiunea poetului” apare că „locomotivă” ideatica, ce transporta vagoanele-metaforă, Încărcate de sensuri, nuanțe, subtilități, toate ambalate Într-o „supă de fantasme”, mâncarea favorită a poetului ce spune realului un „Hai sictir” și Își
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
asta și-a dorit toată viața? Ce mai vrea acum? O privește brusc contrariat. Fața pungită și osoasă, cu maxilarul proeminent și profilul acvilin, i se pare dintr-odată necunos cută. Aceasta este Livia tinereții lui? Craniul ăsta aplatizat cu tâmplele pleșuve? Unde a dispărut figura plinuță cu nasul subțire, un pic arogant, și fruntea bombată? Oftează resemnat. Dacă frumusețea s-a dus, a rămăs însă inteligența și ambiția. Un fior rece îi gârbovește umerii firavi. Se întoarce precipitat lângă ea
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
în sus. Se impacientează. — Lasă-le naibii de picioare, că mai mult te încurci în ele. Reușește cu chiu, cu vai să-l urce în pat. Se așază și ea istovită pe margine alături de el, ștergându-și cu podul palmei tâmplele asudate. Cu ochii închiși și trăsturile crispate, cezarul este de o rigi ditate înfricoșătoare. — Ți-ai rupt cumva ceva? îl întreabă cu îngrijorare în glas. Unde te doare? Augustus dă din cap că nu. Tace. Se gândește. Reflectează la spusele
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
s-a făcut nu numai pe considerente politice, ci și financiare. Trebuie știut dinainte cât costă întreținerea unei asemenea forțe uriașe. Împăratul îl vede că tace. Ridică tonul: — Probabil că în mintea ta minusculă... Se lovește ușurel cu degetul în tâmplă și reia ironic: — ...te-oi întreba ce nevoie am de legiuni cu numere duble, sau triple chiar... Se oprește, așteptând un răspuns. Secretarul se abține de la orice comentariu. Mutismul lui are darul să-l enerveze și mai rău pe bătrân
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
doar un as? Natura a creat sparanghelul sălbatic ca să poată fi cules de oriunde. Dar, uite, lui Narcissus nu-i mai ajunge acum nici cel cultivat și în grășat, din care trei bucăți cântăresc o livră. Ce s-ar în tâmpla dacă și turmele ar refuza să se hrănească cu scaieții de pe câmp și ar pofti la niscaiva delicatețuri năstrușnice? Sărmanele dobi toace! Bine că nu știu că există ierburi care cresc doar pentru cei bogați. De câte ori nu i-a zis
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
adăpost de primejdii. Căci e clar, în el vrea să lovească Livia cu asemenea acuzații ridicole. Dorește ca oprobriul să cadă și asu pra lui. Dacă reușește să discrediteze familia Scriboniei, îi frânge viitorul politic. Își freacă cu mișcări circulare tâmplele dureroase. Ce este mai bine: să-l lase unde e în Iudeea, sau să-l cheme la Roma? Nu știe... În câteva rânduri, cubicularul Parthenicus îndepărtează ușu rel tapițeria și riscă priviri curioase înăuntru. Mânuind agitat pana, principele scrie de
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
au îmbrăcat-o deja în veșmântul sacerdotal. Când? N-a fost atentă. Își netezește cu grijă pliurile stolei. Totul în înfățișarea lor ex terioară este menit să indice vocația spirituală. Sunt întotdeauna înveșmântate în alb din cap până-n picioare, iar tâmplele le sunt încinse cu o panglică în formă de diademă. Fetița plânge și mai rău. Parcă se și zbate. Face un semn în lături către colegele ei profesoare. Să se ducă una să o liniștească. Este un sacrificiu obligatoriu, după
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
ca să-i facă loc Antoniei. Cu o cârpă peste nări - nu știe de unde a apărut -, Vipsania își ascunde pentru o clipă fața la pieptul cum natei. Ți-a făcut și azi ceva? o întreabă aceasta în șoaptă, în timp ce-i mângâie tâmplele. Dă din cap cu un sughiț de plâns. Antonia e singura ei prietenă. Singura confidentă. Știe tot ce-a înghițit și mai înghite încă de la Gallus. Blestemată fie ziua în care l-a cunoscut! E în stare de orice mojicie
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
umbre. Luată din scurt, Agrippina se încovoaie și-și sprijină capul de umărul ei. — Recepționez doar mai mulți stimuli din lumea exterioară decât voi ceilalți, glăsuiește în surdină Vipsania. O respinge cu palma. Atât și nimic mai mult. Apăsarea din tâmple s-a accentuat. A ajuns de o intensitate dureroasă. Inspiră adânc și expiră. Nu trebuie să se enerveze. I-a explicat însă de atâtea ori că nu-i stă în putere să provoace nimic. Nici o revelație. Nici o viziune sau vis
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Augustus? Ba din contră, o jalnică figură a ajuns să reprezinte Roma! Transpiră. Se scutură împroșcând în juru-i picături de sudoare. Ce le-a adus Augustus? Suduie printre dinți cu mânie: — Inovații constituționale și monarhie militară! Își simte venele de la tâmple zvâcnind. De ce să-l prețuiască? Totul în cariera lui a fost strâmb și ilegal. Încleștează pumnii. Da, ilegalitatea este nota dominantă a acestei domnii. De aceea trebuie să reușească. Republica va fi reinstaurată în adevărata ei formă. E ud pe sub
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
bălai. — Vezi, mă, ciuf galben, face el părintește, tocmai asta încer cam să te învăț. Să disprețuiești tot ce truda omenească socotește podoabă și fală. Rânjește larg. — Inclusiv membrele. Putem trăi și șontorogi, fără ele. Se lovește cu degetul în tâmplă. — Ce-i aici? întreabă. Pusio tace. — Gândurile nu ni le poate lua nimeni, îi explică evreul. Germanul surâde. Recunoaște apoi pe neașteptate: — Așa e, ai dreptate. Spre surprinderea lui Rufus, rostește tainic: — Cei care par că nu fac nimic săvârșesc
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
de treburi și, oricum, nu e datoria mea să-ți oblojesc spaimele. Adaugă cu o voce cavernoasă: — Ia aminte că nici pruncii, nici copiii și nici cei slabi la minte nu se tem de moarte. Îl atinge cu degetul la tâmplă: — E mare păcat că rațiunea nu-ți dă liniștea pe care ți-o dă lipsa de cugetare. Începe să urle, cu fața congestionată. — Bagă la căpățână că de mâine am să mă ocup personal de antrenamentul tău. Mai bine te
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
ne-a spus nimeni să folosim doar armele boante și sulițele de lemn, se înalță o voce. — Ba v-am spus, îl contrazice enervat Vittelius. Dar ce vă intră pe-o ureche vă iese pe cealaltă. Își duce degetul la tâmplă, cu înțeles: — Pentru că nu-i nimic între ele. Rotunjește buzele: — E gol. La rândul său, instructorul îl examinează critic, din cap până-n picioare, pe îndrăzneț. Trage cu putere de pandantivul ce-i atârnă pe piept. Ce te-ai împopoțonat cu
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
oameni, nu numai din rândul plebeilor, dar și soldați, parcă și un centurion, zicea Nerva, chiar și un tribun din garda pretoriană a fost rănit, pe când încercau să pună capăt ciocnirilor iscate în popor. De unde a izbucnit scânteia? Își prinde tâmplele în palme. Abia acum realizează că-i pulsează de durere. S-au certat cumva din nou Pylade și Bathyllus, nebunii ăia de actori, care asurzesc Roma cu vrajba și disputele dintre ei? Scena nu le mai ajunge! Nu, Bathyllus n-
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
bărbați cu aceleași chipuri se Împușcau Între ei. Vizitatorul nostru purta un costum albastru-Închis cu cămașă albă și cravată gri perlat, și instinctiv m-am Întrebat de ce Își pusese costum. Părul, artificial negru, era dat peste cap de-a lungul tâmplelor În două șuvițe pomădate, deși cu măsură, și lăsau În creștetul capului, lucios, o chelie brăzdată de fire subțiri și regulate ca niște fire de telegraf, ce dispăreau din vedere pe mijlocul frunții. Fața era bronzată, plină de semne, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
sub mantie, urcă din nou, nu le spune nimic celorlalți doi... În fine, sunt Încăpățânat, și dacă n-ar fi fost mereu așa, aș fi avut o altfel de viață”. Își trecuse degetele peste cicatrice. Apoi Își dusese mâinile la tâmple, mișcându-le către ceafă, ca să se asigure că părul stă lipit cum trebuie. „Mă duc la Paris, la telefoanele de la poșta centrală, și consult cărțile de telefon ale Întregii Franțe În căutarea unei familii Ingolf. Găsesc una singură, la Auxerre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
greutate. Refuză să-i primească pe cei care alergau să-i ceară oracole și Începu să plângă. Gira era pe sfârșite, am părăsit scena și am alergat la ea, care-l avea deja alături pe Agliè, acesta masându-i ușor tâmplele. „Ce rușine”, zicea Amparo, „eu, care nu cred În astea, eu nu voiam, dar cum am putut?” „Se Întâmplă, se Întâmplă”, Îi spuse Agliè cu blândețe. „Dar atunci nu există mântuire”, plângea Amparo, „sunt Încă o sclavă. Du-te, du
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
Îți permiți...” Apoi izbucni În lacrimi și-i aruncă brațele după gât: „Iubitule, dar eu sunt Sophia ta și numai a ta, doar nu te-ai supărat dintr-atâta...” Belbo Îi trecu cu tandrețe brațul pe după umeri, o sărută pe tâmplă, Îi aranjă părul, după care zise către cei din sală: „Iertați-o, nu-i obișnuită să bea atât de mult...” Am auzit câteva râsete Înăbușite printre cei prezenți. Cred că le-a auzit și Belbo. La ușă, el mă zări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
-mi adusese nimeni agogõ-ul. M-am depărtat de grup, am reintrat În clădire, făcându-mi loc prin mulțime, am mers la bufet, am luat o răcoritoare, temându-mă să nu conțină cine știe ce filtru. Am căutat o toaletă ca să-mi răcoresc tâmplele și ceafa. Am găsit-o și m-am simțit ușurat. Dar, cum am ieșit, m-a făcut curios o scară În spirală și n-am putut să renunț la noua aventură. Poate că, deși mi se părea că mă simt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
mînă un fir lung de iarbă și o mîngîia cu vîrful lui. Ea se Încruntă, dar Închise ochii din nou și-l lăsă În voia lui. El Îi urmări linia frunții și a nasului, curbura gurii, apoi duse iarba la tîmple și o petrecu peste ele. — Ți-ai schimbat ceva la păr, nu-i așa? zise el. — L-am tuns de secole. Mă gîdili. Împinse firul de iarbă mai hotărît. — Cum e acum? — E mai bine. Îmi place. — Ce anume-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
doar case noi, nu să rîmez În astea vechi. Totuși, mă ține ocupat. Și pe Julia departe de necazuri. Făcu cu ochiul. Avea ochii negri, ca ai Juliei, cu pleopele grele. Părul era grizonat, dar Înnegrit de mizerie; fruntea și tîmplele erau și ele murdare - sau pistruiate, nu-ți puteai da seama. În timp ce vorbea, o măsură pe Helen cu o privire exersată, destinsă. Oricum, mă bucur că vă interesează. Vreți să stați și să dați o mîna de ajutor? Nu fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
ochii. În noapte se reinstală tăcerea. — Oare a mers trucul? șopti el. Apoi zvîcni pentru că se auzi o altă explozie. La naiba! Nu prea. Încearcă mai temeinic, Fraser. Nu Încerci suficient de temeinic, al naibii să fii tu! Își apăsă tîmplele și Începu să recite din nou, mai Încet, de data asta. Nu există bombe. Nu există focuri. Nu există bombe. Nu există focuri... În cele din urmă, Își strînse pătura pe umeri, se dădu jos de pe masă și, continuînd să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]