29,334 matches
-
trecerea dintre toamnă și iarnă este realizată prin intermediul zborului, dar cu care sunt investite păsările: "O țară e făcută și din păsări,/ Din V-urile mari căzând spre sud/ Rănite, alungate de frig/ Și de trădare,/ Venind înapoi/ Umilite de dor,/ Lunecând pe toboganul cerului/ Recunoscătoare/ Streașinei că nu s-a mutat/ De pe vechiul pridvor./ O țară e făcută și din păsări,/ Cum o biserică e făcută/ Și din viața de apoi". (O țară e făcută și din păsări) Plecarea păsărilor
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
conotațiile unei "permanențe existențiale"124, edenice ("În sufletul țării/ Totdeauna e ieri./ Grădina suspendată/ De zborul uituc al norilor/ Și de vântul distrat"). Fiecare metaforă este una absconsă, trimițând către un spațiu al vidului existențial: "În tine nu mi-e dor de nimeni,/ Pământ apus în somn/ Prin verzi orbite/ Și sunt străină dacă trec hotarul/ Pletelor tale obosite./ Eu numai limba ta/ O știu vorbi în vis/ Și spune basme numai pentru tine/ Prea trecătoru-mi paradis,/ Prea trecătorule stăpâne./ E
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
de limpede sortit./ În valea/ Dintre suferință și moarte,/ Singurătatea e un oraș fericit." (Singurătatea) Totodată, înstrăinarea poartă aici o nouă amprentă a condiției de poet, care, dintotdeauna, a fost în afara societății și contra ei: "Dor aproape stins de lume,/ Dor aproape stins de mine,/ Substantive și pronume/ Ale unei limbi străine// Dintre frazele căruia,/ Moi și vechi, de catifea,/ Verbe fermentând ideea/ Să visez în limba mea.// Singura din limbi pe care/ O murmur în somn și-n gând,/ Răscolită
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
propriul creier, de vreme ce țara de-afară nu este decât un wasteland trist"184: "Exilată în țara din creierul meu,/ Unde nu e nici iarnă, nici primăvară,/ Ci numai timpul, în care mi-e dat să visez,/ Mi s-a făcut dor de țara de-afară,// Ofer de bună voie un vis numai al meu,/ Știind că nu se poate să răscolești prin vise,/ Ce nu-ți sunt la-ndemână și să nu vrei și tu,/ Să le mai vezi altfel decât
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
și să nu vrei și tu,/ Să le mai vezi altfel decât ucise.// Iau zâmbetul complice al celui ce-l primește,/ Un semn de bun venit, în lumea de afară,/ Colind un timp prin țara de care mi-a fost dor,/ Și mă întorc, plângând, în propria mea țară" (Exil). După cum se știe, ca argument al existenței unui astfel de poem în neomodernism, am prezentat și într-un capitol anterior al lucrării noastre faptul că acesta este un curent literar destul de
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
al spaimei. Realitatea capătă dimensiuni lugubre, în care se instalează frica și singurătatea. "Exilată în țara din creierul meu/ Unde nu e nici iarnă, nici primăvară,/ Ci numai timpul în care mi-e dat să visez,/ Mi s-a făcut dor de țara de-afară." (Exil), iar prezența morții este statornică în fiecare vers prin peisajul apocaliptic, care se construiește treptat treptat, anulând orice speranță a unei posibile evadări: "Liniște. Începutul sfârșitului,/ O groapă adâncă se sapă încet, încet,/ Și din
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
după ce o strălucită strategie a chiulului îl reabilitează, chipurile!, în fața colegilor, asigurîndu-i (?) avansarea; ca antidot pentru o nouă cădere în gol se naște ideea creșterii unui "copil". Pe încetul iluzia se transformă în "halucinație" terifică, combătută de valul delirant al dorurilor de "a tăia lemne", de "a cosi", de "ceva adevărat"; iar "plecarea în pădure" suprem elan utopic al căutării acelui "ceva adevărat" care să-l readucă la viață, pune definitiv capăt cursei autoiluzionărilor. III. Fiecare act de autoiluzionare e clădit
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
acolo am venit încoace împreună. Ilie: (revenind) Am noroc. Nu reușesc să mă trezesc. (privindu-i pe toți) Ce-aveți cu Ștefan? El n-are nici un merit. Nu v-am spus cu cine am băut? După aceea mi-a venit dor de cumnatul meu și l-am vizitat. (rîde ca de-o glumă) El, săracul, credea că m-am dus pe capul lui cu cavoul. Ha! Nu-i așa, Ștefane, că așa ai crezut? Ștefan: Păi așa am crezut. De unde să
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Să bem pentru copil! Ilie: (nu crede) Mina, trebuie, trebuie, trebuie să-l avem! Mina: Bine, bine, bine... numai să nu mă mai pui să jur... (Ilie o privește cu zîmbetul celui deznădăjduit) Ilie: Adevărul... Mina, e că mi-e dor de pămînt, de apă, de frig, de durere, de iarbă... de ceva adevărat... Mi-e dor să tai lemne, butuci mari de lemne, să car iarbă în spate, clăi întregi de iarbă... să cosesc... Mina: Mai știi să cosești? Ilie
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
bine, bine... numai să nu mă mai pui să jur... (Ilie o privește cu zîmbetul celui deznădăjduit) Ilie: Adevărul... Mina, e că mi-e dor de pămînt, de apă, de frig, de durere, de iarbă... de ceva adevărat... Mi-e dor să tai lemne, butuci mari de lemne, să car iarbă în spate, clăi întregi de iarbă... să cosesc... Mina: Mai știi să cosești? Ilie: (din nou entuziasmat) Sigur că știu. Asta nu se uită. (se ridică și vrea să mimeze
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
A, stai, stai că m-am prins! Înseamnă că Mona e chioară și șchioapă. Asta e. Carevasăzică, concepție nouă! Și-atunci Grig e sfios și bea lăptic, iar Miroiu e roșu la față și cu păr pe piept... Măcelarul și dorul de infinit! Val: Pînă la urmă tot agronomia o să te mănînce... Alex: Explică-te! Altfel îți arunc mănușa! Val: Lasă, mi-e destul cravata... Irina, tu ai citit piesa asta? Irina: Care? Val: Steaua fără nume. Irina: Iubitule, nu-mi
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Vecin 1: (iritat) Ne tot pisezi cu plecarea asta! Sigur că o să plecăm. Ce, îți închipui că noi nu vrem să plecăm? Vecin 2: Ba încă cum. Vecin 3: Eu, ca să fiu sincer, aș fi plecat demult dacă... Mi-e dor de-acasă... mi-e dor pur și simplu... Nu zic, ne-am simțit bine la dumneavoastră... sînteți niște gazde bune, dar... Vecin 4: Oare cît o fi ceasul? (pauze mari între replici) Vecin 2: Tocmai dumneata întrebi cît e ceasul
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
pisezi cu plecarea asta! Sigur că o să plecăm. Ce, îți închipui că noi nu vrem să plecăm? Vecin 2: Ba încă cum. Vecin 3: Eu, ca să fiu sincer, aș fi plecat demult dacă... Mi-e dor de-acasă... mi-e dor pur și simplu... Nu zic, ne-am simțit bine la dumneavoastră... sînteți niște gazde bune, dar... Vecin 4: Oare cît o fi ceasul? (pauze mari între replici) Vecin 2: Tocmai dumneata întrebi cît e ceasul? Vecin 4: Da, tocmai eu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Ea 1: Am venit. El 1: De unde ai venit? Ea 1: Din dorința ta. El 1: De ce ai venit? Ea 1: Ca să te apăr de așteptare. El 1: Eu am să te apăr de plecare. Ea 1: Ți-a fost dor? El 1: Ți-a fost dor. Ea 1: Te iubesc? El 1: Te iubesc. Ea 1: Nu mai sta în genunchi! Doar nu sînt icoană. El 1: Dar ești icoană... și biserică... ești religia însăși. Ea 1: Te iubesc. El
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
De unde ai venit? Ea 1: Din dorința ta. El 1: De ce ai venit? Ea 1: Ca să te apăr de așteptare. El 1: Eu am să te apăr de plecare. Ea 1: Ți-a fost dor? El 1: Ți-a fost dor. Ea 1: Te iubesc? El 1: Te iubesc. Ea 1: Nu mai sta în genunchi! Doar nu sînt icoană. El 1: Dar ești icoană... și biserică... ești religia însăși. Ea 1: Te iubesc. El 1: Ești atît de prea tînără
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
cred că are rost să-ți spun. Ea 2: Bine. Am să-ți spun eu. De fapt, tu ai s-o spui. (pune în funcțiune radiocasetofonul aflat undeva în apropiere de telefon; "... ai ajuns acasă? Bine. Și mie mi-e dor. Te iubesc. Da... am să te culc într-o poezie... bine... și eu... mîine la șase... Tot acolo... noapte bună"; după o pauză în care se împrăștie această putere a dezvăluirii) Ce ai de spus? (tăcerea lui e ceea ce a
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
nu ți-am spus... (privind-o cu disperare) Cît de mult am vrut să te văd! (fără să vrea) Tu ai ochi albaștri... totuși... Ea 1: (amuzîndu-se) Cum adică... totuși! El 1: Eh, prostii... Spune-mi că ți-a fost dor de mine... spune-mi... vreau... am nevoie să-mi spui... Ea 1: Mi-a fost. (înțelegînd) E rău? El 1: Ea suferă... a slăbit mult... nu doarme... e apatică... acum cîteva zile mi-a arătat un rid... pe care nu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
așa... eu sînt calul și tot eu și călărețul... mă călăresc pe mine însumi... Ea 1: Nu mi-ai mai citit nici o poezie în ultimul timp... El 1: Așa-i că mă pricep la dezlegat vise? Ea 1: Mi-e dor să te țin în brațe. El 1: El este pe aproape... mult prea aproape... Ea 1: El e... El 1: Sigur că da... ți-am spus... cred că el a dereglat barometrul... Ea 1: (cu un început de energie) Eu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
raiului...; patruzeci de zile înseamnă patruzeci de pachete..., ba chiar cincizeci... mai dau și îngerilor care se ocupă cu repartizarea locurilor mai cu verdeață..., să-mi dea și mie unul mai... rezidențial... cu vedere spre... pămînt... c-o să-mi fie dor, fir-ar să fie... Gh. P. unu: Cincizeci de pachete ai spus?! Mamă, ce cheltuială! Gh. P. doi: Lasă că le cumpăr eu dinainte... Gh. P. unu: Auzi, da tu cum ai intrat...? Că ușa era închisă! Gh. P. doi
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
P. unu:...Ia și programele de sală... și cronicile... și afișele... Gh. P. doi: (privindu-l cu o intenție pe care încă nu o deslușim...) Ai să vrei să mai aduc programele astea..., și afișele..., și albumele... O să-ți fie dor de ele..., ține minte! Gh. P. unu: Bine, cînd o să mor de dorul lor, o să-ți spun la telefon... Gh. P. doi: (apropiindu-se de ieșire) Deci cînd ne mai întîlnim cu trecutul? Gh. P. unu: Păi... în viitorul apropiat
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
doi: (privindu-l cu o intenție pe care încă nu o deslușim...) Ai să vrei să mai aduc programele astea..., și afișele..., și albumele... O să-ți fie dor de ele..., ține minte! Gh. P. unu: Bine, cînd o să mor de dorul lor, o să-ți spun la telefon... Gh. P. doi: (apropiindu-se de ieșire) Deci cînd ne mai întîlnim cu trecutul? Gh. P. unu: Păi... în viitorul apropiat... (Gh. P. doi iese; Gh. P. unu închide ușa cu cheia; își amintește
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
că ar exista, păsările rămân fără cânt, un anume hieratism domină melancolia poetului. Principiile eterne ale naturii, aerul, apa, pădurea capătă semnificația unor evenimente umane fundamentale, desfășurate într-o geografie cu contururi ferme, dar sustrase timpului, evocarea este nostalgică, exprimând dorul de călătorie; mișcarea interioară, neliniștea întreținută de instinctul mi-grației este sugerată de instabilitatea peisajului, echivalent simbolic al naturii interioare. De aceea, poetul cântă "migratoarele păsări", "hohotul vântului", "valurile întunecate și sumbre", semne ale instabilității, lumii fenomenale, cu destinul căreia
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
prin gestul liric care a impulsionat evenimentul, aclamând ponderat sau euforic momentul istoric. Preocuparea pentru arta poetică, în ciuda inflației de versuri, există ("Mărul de lângă drum", "Strugurele roșu"). De asemenea reînvie motivele cunoscute în poezia tradiționalistă a perioadei interbelice: comoara, șarpele, dorul, pământul, stelele, cultul strămoșilor, dinamica socială a revoluției: Iar când pe caii iuți prin pustă/ câmpia le părea că-i prea îngustă,/ de faima lor meleagul era plin/ Din munții Apuseni la Seghedin". Începând cu volumul " Materia și visele", poetul
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
pasărea minune din vechime/ știut de toți și neștiut de nime." Alexandru Andrițoiu " În țara moților se face ziuă", E. S. P. L. A., 1953; "Cartea de lângă inimă", "Poezii",1959; "File de cronică", 1962; "Constelația lirei", E. P. L., 1963; "Vârful cu dor", Editura Tineretului 1964; "Versuri Cele mai frumoase poezii", 1968; "Simetrii", Editura Eminescu,1970; Pe drumul meu", Editura Eminescu,1974; "Aur", Editura Albatros, 1974. Casa și satul lui Alexandru Andrițoiu sunt învăluite în umbră și lumină. Acestea creează spațiul, învăluie formele
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Cântarea cântărilor", Cartea Românească, 1973; "Oră de vulturi", Editura Eminescu, 1974; "Heraldica iubirii", 1975. Radu Cârneci a publicat o mare cantitate de versuri, fără să ne convingă că este poet. Reflectă și el universul satului în poezie: copilăria, hora, comorile, dorul, descântece de dragoste, întoarcerea dezrădăcinatului, icoane aflate sub semnul poeziei lui Lucian Blaga și, din când în când, a lui Arghezi. Dragostea și nunta sunt invocate în incantații biblice, nașterea înseamnă îndumnezeire: "Și roiam, înfloream, înfrunzeam, mă-ndumne-zeiam/ în zori lumea
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]