32,705 matches
-
și agricultură, așa cum dicta partidul unic, comunist și clasa muncitoare în alianță cu țărănimea, o poezie lipsită de lirism, de sentimente, de filosofie. Devenind generația deschizătoare de drumuri, cea care reîmprospătează lirismul, îndreptându-se cu fața spre trecut pentru a recupera valorile și modelele, șaizeciștii sunt atașați mișcării neomoderniste, în fapt, un curent artistic care joacă un rol semnificativ în modernitate. Obiectivul central al lucrării noastre l-a constituit, însă, analiza stilistică a poeticii Anei Blandiana, din perspectiva deconstrucției văzute ca
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
unei literaturi clasicizate, intrate de multă vreme în manuale. Generația '60 sau curentul neomodernist, ca etapă de tranziție între două paradigme, modernismul și postmodernismul, cum este definită, și-a pierdut fizic autorii, pe unii dintre ei, dar continuă să-i recupereze prin forța interpretărilor. Textele lor revin la suprafață ca repere, ca niște semne împotriva rătăcirilor, un fel de faruri luminoase, de geamanduri vizibile din orice parte a literaturii ne-am situa. E un studiu care se vrea interdisciplinar, după spusele
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
nouă poezie. După cum spune Gheorghe Crăciun, în Aisbergul poeziei moderne, scriitorii șaizeciști, mari, înfocați iubitori de cuvinte zidite-n sentiment, de simboluri dominante, de metafore tutelare, nu vor egala forța creatoare a poeților dintre cele două războaie mondiale, dar vor recupera și vor duce mai departe un spațiu al literarului care a stat vreme îndelungată strivit sub talpa interzisului. Dintre șaizeciștii atipici, care fac într-adevăr trecerea spre optzecism și spre postmodernism, aș menționa câteva nume: Daniel Turcea, Angela Marinescu, Virgil
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Blandiana. Monografie, antologie comentată, receptare critică, în "Observator cultural", nr. 62 (2001), în format electronic la: http://www.observatorcultural.ro/Iulian-BOLDEA-Ana-Blandiana.-Monografie-antologie-comentata-receptare-critica*articleID 2787-articles details.html/accesat august 2012: "Întoarcerea la modele culturale interbelice este considerată ca binevenită, întrucât temele major-universale sunt recuperate cu nostalgie estetică: vitalismul elementar exuberant și trăirea-rostirea cu subtext etic a eului liric. Ana Blandiana nu face excepție de la genul proxim al poeticii generației, ci, mai mult decât atât, se impune ca diferență specifica. Iulian Boldea nu ignoră, de
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
ceva nu e în regulă) Supraveghetorul: Aveți nevoie de ceva? Toți: (precum copiii la școală) Nuuuu! (Supraveghetorul, evident circumspect, pleacă la postul său de observație) Dosar nr.: Mi-e cam frică... mi-e frică! Trimisul lui Dumnezeu: (care și-a recuperat Biblia și iconița) Numai de Dumnezeu să vă fie frică! Avem de partea noastră credința! Obiectiv nr.: (se ridică de la masa lui și se duce la masa Trimisului; îngenunchează) Auzi, Trimisule, sau Nae... al patrulea... vreau să-ți spun ceva
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
The Prodigy față de Stockhausen. Avem, de-acum, două literaturi - care comunică, desigur - care funcționează, cred, În două regimuri de vizibilitate. În mare, avem o literatură care contestă literatura În chiar interiorul cîmpului literar (ca Schoenberg În muzică, de pildă), dar recuperînd realitatea literală (cum Stockhausen recuperează realitatea sonoră), și o literatură contestatară, antisocială, dar, din perspectivă literară, obedientă unui model de reprezentare recunoscut - și, deci, vandabilă, recuperată de societatea de consum (ca Hendrix În muzică). *** Numărul 1 apare În 1995, numărul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de-acum, două literaturi - care comunică, desigur - care funcționează, cred, În două regimuri de vizibilitate. În mare, avem o literatură care contestă literatura În chiar interiorul cîmpului literar (ca Schoenberg În muzică, de pildă), dar recuperînd realitatea literală (cum Stockhausen recuperează realitatea sonoră), și o literatură contestatară, antisocială, dar, din perspectivă literară, obedientă unui model de reprezentare recunoscut - și, deci, vandabilă, recuperată de societatea de consum (ca Hendrix În muzică). *** Numărul 1 apare În 1995, numărul 2 În 1996, apoi gata
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
contestă literatura În chiar interiorul cîmpului literar (ca Schoenberg În muzică, de pildă), dar recuperînd realitatea literală (cum Stockhausen recuperează realitatea sonoră), și o literatură contestatară, antisocială, dar, din perspectivă literară, obedientă unui model de reprezentare recunoscut - și, deci, vandabilă, recuperată de societatea de consum (ca Hendrix În muzică). *** Numărul 1 apare În 1995, numărul 2 În 1996, apoi gata. Se numește Revue de littérature générale, a fost editată de editura POL și fiecare număr adună vreo mie de pagini, 23
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de expoziție, nu de muzeu - deși În ambele cazuri se arată cîte ceva - este mereu recuperată ca semn de literatura poetică: negată, cum ar veni. Numai că ea s-a perfecționat În ultima vreme atît de mult Încît știe să recupereze ea Însăși ca semn tot ceea ce oferă spectacolul societății de consum: violență, obiecte, trupuri, exotic, etc. E drept, ea nu reușește să recupereze Însăși moda, noutatea ca semn, pentru că noutatea este chiar garanția vizibilității. Mai mult, ea nu recuperează ca
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ar veni. Numai că ea s-a perfecționat În ultima vreme atît de mult Încît știe să recupereze ea Însăși ca semn tot ceea ce oferă spectacolul societății de consum: violență, obiecte, trupuri, exotic, etc. E drept, ea nu reușește să recupereze Însăși moda, noutatea ca semn, pentru că noutatea este chiar garanția vizibilității. Mai mult, ea nu recuperează ca semn nimic literal, nu poate sau refuză să aplice limbajului tratamentul aplicat decorului social. Argumentul ei este că pe aproape nimeni nu mai
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
să recupereze ea Însăși ca semn tot ceea ce oferă spectacolul societății de consum: violență, obiecte, trupuri, exotic, etc. E drept, ea nu reușește să recupereze Însăși moda, noutatea ca semn, pentru că noutatea este chiar garanția vizibilității. Mai mult, ea nu recuperează ca semn nimic literal, nu poate sau refuză să aplice limbajului tratamentul aplicat decorului social. Argumentul ei este că pe aproape nimeni nu mai interesează Însă intertextualități de anvergură, că literatura ca literatură e foarte puțin interesantă pentru indivizi. Pe
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de Gleize; putem aprecia cît din literatura modernă se Întoarce Împotriva literaturii pentru a lua căile virgine dar Întortocheate ale literei. În vreme ce școala identifică literatura cu o lungă metaforă filată, literatura modernă și post-modernă i-a retras metaforei investitura, a recuperat-o ca semn. În acest moment, literatura este o practică a resemnificării cu două finalități: introducerea conotoațiilor În sistemul semnelor (a fortiori, a transcendenței În contingență, și nu renunțarea la prima În favoarea celei de-a doua) și, respectiv, exploatarea denotativului
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În Întregime În experiență. Dar chiar de-ar fi, o astfel de literatură ideală nu anulează, ci instituie propria transcendență asupra tuturor celorlalte realități pe care le incoroprează ca semn, inclusiv asupra realității literare : ce altceva face un poem care recuperează prozodii istoricizate, sau romanul care pastișează policier-uri ? Este momentul În care diferența dintre copie și original este abolită. În literatura de după « sfîrșitul transcendenței » cititorul caută semne pe care să le consume : « poezia » din poezia modernă, antipoetică, « romanul polițist » dintr-
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
tendință - dar să le cunoască foarte bine - să rămînă a-socială pentru a putea tematiza anti-socialitatea. În privința statutului social al literaturii trebuie spus doar atît: literatura poate fi aparatul imunitar al societății de consum atîta vreme cît ea reușește să recupereze conotația - transcendența - transformînd-o În semn, integrînd-o denotativului („peretele din fund este un perete văruit”), dar În interiorul literaturii. Problema literaturii astăzi nu ține atît de necesitatea unei permanente simulări - ceea ce, pînă la urmă, nu e foarte greu - cît de păstrarea propriei
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
putea fi la rîndu-i recuperat. Cu alte cuvinte, orizontul literaturii trebuie să fie limbajul. În chiar momentul de neatenție În care acesta este scăpat din vedere, În care autorul uită să mai simuleze, un alt mod de reprezentare Îl va recupera ca semn. Este cu totul altceva dacă scriitorul țintește tocmai producerea de semne pe piață, semne de consumat, dacă el vrea nu să evite, ci să facă parte din sistemul de consum, să-și dea concursul, să nu iasă niciodată
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
au evoluat paralel, atît pentru că estetica lor avea presupoziții diferite, cît mai ales pentru că diferența În cauză era, din partea franceză În mod sigur, ierarhizantă. E drept, apare la Începutul deceniului nouă generația nouă de la Minuit, „minimaliștii”, care Încearcă timid să recupereze timpul pierdut, fără a-și uita maeștrii, dar hrăniți cu discursurile lui Debord, Baudrillard și, surprinzător, cu cele ale literaturii populare. Momentul lor, Însă, pentru a-l parafraza pe Stanley Rosen, nu venise Încă. Revenind la generația anterioară, trebuie să
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
precipitarea exfolierii unei erudiții proteiforme (ca În cazul unor eseiști/universitari americani) are ceva din decența resemnatului, din ironia estetului, din fervoarea nostalgicului. Din pathosul antimodernului care știe că trăiește Într-o epocă În care orice contra-mișcare este ușor de recuperat și de Întors Împotriva ei. Antoine Compagnon reprezintă astăzi o figură Încă tulbure În cîmpul literaturii, dar care, probabil, este figura viitorului: după teoreticianul literar ale cărui presupoziții sînt acum discreditate de observațiile epistemomlogice referitoare la sfîrșitul literaturii, după istoricul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
la noi). Micul istoric al grupului Îl menționează ca mentor post mortem pe Raymond Roussel, foarte apreciat de suprarealiști ca și de post-avangardiștii de astăzi. Literatura lui, “à contraintes”, un creative writing puternic motivat estetic (dar chiatr și politic), este recuperată de minune În momentul supremației metodologice a structuralismului, ideologice, a marxismului, În științele umane. Astăzi, Însă, Roussel ar putea fi socotit cu ușurință drept un precursor al postmodernismului. Alături de Noul Roman, figurează, ca estetică de grup, OULIPO, așa-numitul OUvroir
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
S-a jucat o dramă al cărei cîmp de luptă am fost eu. Cine n-a căzut În ispita de a contempla bătrîna Europă al cărei cel mai mic farmec Îl amintește pe acela, nostalgic, al naftalinei?” E clar, scrisul recuperează și identifică, dar, atenție, cine e acest eu? Locutorul, personajul În carne și oase care se Îndrăgostește de A*** și care „spune povestea”, sau semnificantul eu din jocul mărcilor de gen, adică un semn care face ca jocul să poată
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de cetățenia de onoare În republica literelor, pe Anne Garréta nu o satisface o astfel de compensație. Alteritatea ei este prea puternică pentru a fi absorbită de istorie, prin literatură. Este limpede că, În vreme ce scriitorul francez normal nu are de recuperat decît o dimensiune culturală cunoscută pentru a face să strălucească un adevăr altădată orbitor - acel alb regal din drapelul Franței, acoperit azi de carnavalul geometric al stars&stripes -, Anne Garréta pune o Întrebare mult mai gravă: nu ce este omul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
e satisfăcător. Scriitoarea știe că, astfel pusă, de la unul dintre cele două capete considerate pe rînd ca adevăr, Întrebării nu i se poate oferi un răspuns În același cod: „normalul” răsapunde rațional, tangențial la literatrură, „anormalul” mîzgălește ceea ce poate fi recuperat la limită de aceeași rațiune cu prețul tocmai al conjurării nebuniei. Ceea ce Încearcă ea să facă În romanul Sphinx este să cuprindă ambii poli prin verificarea „substanței” codului, găsindu-i breșa, slăbiciunea, locul de implozie, demonstrînd că valorile culturale ale
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
simțurilor. Proiectul era desigur radical, tocmai de aceea a eșuat. Într-o oarecare măsură, acest proiect este și cel al postmodernismului anglo-saxon. Mai puțin radical, el acceptă canonul estetic, dar Îl pervertește. Deși refuză transcendența, nu respinge tradiția și, practic, recuperează o transcendență relicvară, ca obiect. Francezii n-au cutezat să ia calea recuperării decît tîrziu, la sfîrșitul anilor 1970. Nu orice resemnificare a unui mit literar poate fi considerat un gest recuperator În sens postmodern, adică o simulare. Romanul lui
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
sub turnul Eiffel. Societatea occidentală duce la absurd, va să zică, obliterarea libderului-arbitru. Antoine hotărăște să se sinucidă și urmează un curs În sensul acesta. Este capitolul cel mai reușit al romanului.Umorul nevinovat sau șarjat al autorului se Înnegrește, fiind bine recuperat atît În registru politic, cît și afectiv, de critica socială, respectiv de biografie, ambele susceptibile de infuzii retorice cu patetism. Pe de altă parte, cursul de sinucidere este o parodie la miriadele de asociații americane ale alcoolicilor, ale diverșilor suferinzi
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
crede, după „moartea lui Dumnezeu”, ci după cea a zeilor. Zeii Întrețineau un dulce hedonism individualist de care creștinismul s-a lepădat, pe care l-a anatemizat, interzicînd astfel ființei umane manifestarea unei dimensiuni esențiale. Nimic nu va mai putea recupera cu demnitate adevărul sexual al omului. Aici, Quignard nu este neapărat anticreștin, dar filonul sadian, pan-sexualist, reieșit la suprafață În anii 1950, morala rizomului deleuzian (și nu atît, generic vorbind, „gîndirea rizomatică”), demnitatea lui „le souci de soi” foucaldian
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
o hrănească din interiorul sistemului. Literatura franceză de astăzi este dominată, cantitativ, de autoficțiune: de voința de a spune a unui număr tot mai mare de oameni În căutarea recunoașterii propriei autenticități; a unor oameni care, prin literatură, Încearcă să recupereze o sociabilitate defunctă. Una dintre loviturile primite de autoficțiune este apariția și Înmulșirea rapidă a blogului. Spre deosebire de romancier, care trebuie să aștepte săptămîni pentru ca volumul publicat să fie judecat de critici În paginile publicațiilor sau suplimentelor culturale, un blogger poate
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]