29,334 matches
-
directorul Tipografiei Naționale, unde se tipărea Curierul, Eminescu pleacă la București, unde va lucra în redacția ziarului Timpul. Creangă își trăiește cu greu singurătatea, și scrisorile trimise lui Eminescu dovedesc acest lucru. Față de „Bădia Mihai”, „fratele” drag, Creangă își manifestă dorul cu simplitate mișcătoare, pură, așa cum reiese din scrisoarea datată 1880: „Bădie Mihai, Ce-i cu Bucureștiul, de ai uitat cu totul Ieșul nostru cel oropsit și plin de jidani? O fi musai viața burlăcească pe acolo, dar nu se cade
Ion Creangă sau arta de trăi by Ana-Maria Ticu () [Corola-publishinghouse/Science/1209_a_1921]
-
sângele ei și carne din carnea ei am împrumutat, și a vorbi de la dânsa am învățat” recunoștința față de binefacerile părintești; o sacralizare a maternității; r. 28 30 : „căci sprințar și înșelător este gândul omului, pe ale căruia aripi te poartă dorul necontenit și nu te lasă în pace , până ce intri în mormânt!” descriere melancolică a sentimentelor de dor și nostalgie, de care este adesea încercat omul lăsându-se pradă gândurilor; p. 173, r. 21 22 : „le dai paiăle” a încuraja pe
Ion Creangă sau arta de trăi by Ana-Maria Ticu () [Corola-publishinghouse/Science/1209_a_1921]
-
față de binefacerile părintești; o sacralizare a maternității; r. 28 30 : „căci sprințar și înșelător este gândul omului, pe ale căruia aripi te poartă dorul necontenit și nu te lasă în pace , până ce intri în mormânt!” descriere melancolică a sentimentelor de dor și nostalgie, de care este adesea încercat omul lăsându-se pradă gândurilor; p. 173, r. 21 22 : „le dai paiăle” a încuraja pe cineva, a susține acțiunile lui chiar și atunci când alte persoane se împotrivesc; 69 r. 37 38 : „Dacă
Ion Creangă sau arta de trăi by Ana-Maria Ticu () [Corola-publishinghouse/Science/1209_a_1921]
-
luptat voinicește alăture cu mine și n-a jignit până acum întru nimic frățasca noastră tovărășie” respectul și împlinirea datoriilor tovărășești pot de multe ori salva viața unor persoane; p. 163, r. 23 24 : „cum se văzură, amândoi se îmbrățoșară” dorul și atașamentul față de o persoană sunt exprimate prin gesturi tandre; p. 166, r. 15 : „tovarășii lui vreu să-l piardă” bunele intenții manifestate față de un tovarăș, se pot dovedi aparente, deci încrederea trebuie să fie rezervată și condiționată. DRAGOSTE CHIOARĂ
Ion Creangă sau arta de trăi by Ana-Maria Ticu () [Corola-publishinghouse/Science/1209_a_1921]
-
fi topit, Decât m-aș fi despărțit De-un puișor ce-am iubit.” suferința din dragoste, din cauza despărțirii de persoana iubită, este dureroasă, greu de suportat; p. 173, r. 13 14 : „Eu nu slăbeam de vrun rău, Ci slăbeam de dorul tău.” lipsa persoanei iubite poate afecta și integritatea fizică a îndrăgostitului; p. 174, r. 9 10 : „Cât oi trăi, să iubesc, Că de-oi muri, putrezesc;” scopul vieții pare a fi iubirea, ea este cea care o definește și îi
Ion Creangă sau arta de trăi by Ana-Maria Ticu () [Corola-publishinghouse/Science/1209_a_1921]
-
în furtună - este împrumutat din Lamartine; de asemenea, și alte elemente trimit la aceeași sursă. În schimb, atmosfera de reverie meditativă și melancolică sugerată de percepția plastică și auditivă, de imagini ale nemișcării și vagului, aspirația spre ilimitat implicată proiecției dorului și neliniștii în imensitatea spațiilor, ca și versul curgător, muzical, nu mai pot fi atribuite doar acestei influențe, constituind semnele unei vădite individualități poetice. Rugăciune încearcă formula originală a rugii animate de iubirea țării, de visul unui viitor de glorie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286110_a_287439]
-
căutată divinitatea și este resimțită lipsa ei: „acum te invoc - dar cu spaimă, dar cu știință / pentru că simt lipsa ta nesfârșită” (Obsesia); „mă sfâșie gândul singurătății” (Piatra pentru zidărie); „iar tu, tu ești o idee / dureroasă / și mult dorită” (Singurătate). Dorul ca durere se va metamorfoza în dorul ca dragoste în poemele din Dorul și ființa (1986), aproape „un poem-fluviu” (Emil Manu), în care M. vorbește despre miracolul iubirii, invocându-și cu aprigă dorință iubitul: „nesfârșit de caldă chemarea / a cuiva
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288162_a_289491]
-
acum te invoc - dar cu spaimă, dar cu știință / pentru că simt lipsa ta nesfârșită” (Obsesia); „mă sfâșie gândul singurătății” (Piatra pentru zidărie); „iar tu, tu ești o idee / dureroasă / și mult dorită” (Singurătate). Dorul ca durere se va metamorfoza în dorul ca dragoste în poemele din Dorul și ființa (1986), aproape „un poem-fluviu” (Emil Manu), în care M. vorbește despre miracolul iubirii, invocându-și cu aprigă dorință iubitul: „nesfârșit de caldă chemarea / a cuiva de dorul cuiva / [...] ești tu, iubite, / tu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288162_a_289491]
-
dar cu știință / pentru că simt lipsa ta nesfârșită” (Obsesia); „mă sfâșie gândul singurătății” (Piatra pentru zidărie); „iar tu, tu ești o idee / dureroasă / și mult dorită” (Singurătate). Dorul ca durere se va metamorfoza în dorul ca dragoste în poemele din Dorul și ființa (1986), aproape „un poem-fluviu” (Emil Manu), în care M. vorbește despre miracolul iubirii, invocându-și cu aprigă dorință iubitul: „nesfârșit de caldă chemarea / a cuiva de dorul cuiva / [...] ești tu, iubite, / tu ești, dor nespus” (Metamorfozele iubirii). În
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288162_a_289491]
-
durere se va metamorfoza în dorul ca dragoste în poemele din Dorul și ființa (1986), aproape „un poem-fluviu” (Emil Manu), în care M. vorbește despre miracolul iubirii, invocându-și cu aprigă dorință iubitul: „nesfârșit de caldă chemarea / a cuiva de dorul cuiva / [...] ești tu, iubite, / tu ești, dor nespus” (Metamorfozele iubirii). În unele poezii se întrezăresc reminiscențe din Nichita Stănescu, cu care poeta are afinități: „înecat sub greutatea lui a fi /, a vrea dar a fi” (Săvârșirea erorii); „Cântecul singurătății / când
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288162_a_289491]
-
dar a fi” (Săvârșirea erorii); „Cântecul singurătății / când prezența întrezărită cu patimă, / când prezența / se-nconjoară de lipsă / Singurătate a singurătății, lipsa” (Aducerea la uitare). SCRIERI: Profet spre ziuă, București, 1972; Luptele soldatului, București, 1980; Din umbra lumii, București, 1983; Dorul și ființa, București, 1986; Prieteni curajoși, București, 1989; Cuprinsul vorbirii, București, 1993. Repere bibliografice: Dan Culcer, „Profet spre ziuă”, VTRA, 1973, 1; Mihai Zaharia, „Luptele soldatului”, TR, 1981, 5; Emil Manu, O dialectică a dorului, RL, 1986, 37; Laurențiu Ulici
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288162_a_289491]
-
Din umbra lumii, București, 1983; Dorul și ființa, București, 1986; Prieteni curajoși, București, 1989; Cuprinsul vorbirii, București, 1993. Repere bibliografice: Dan Culcer, „Profet spre ziuă”, VTRA, 1973, 1; Mihai Zaharia, „Luptele soldatului”, TR, 1981, 5; Emil Manu, O dialectică a dorului, RL, 1986, 37; Laurențiu Ulici, Promoția ’70. Ardelenii, RL, 1986, 46; Ioan Holban, „Dorul și ființa”, CL, 1987, 7. C.Br.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288162_a_289491]
-
Cuprinsul vorbirii, București, 1993. Repere bibliografice: Dan Culcer, „Profet spre ziuă”, VTRA, 1973, 1; Mihai Zaharia, „Luptele soldatului”, TR, 1981, 5; Emil Manu, O dialectică a dorului, RL, 1986, 37; Laurențiu Ulici, Promoția ’70. Ardelenii, RL, 1986, 46; Ioan Holban, „Dorul și ființa”, CL, 1987, 7. C.Br.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288162_a_289491]
-
îngr. și pref. Monica Brătulescu, București, 1964; Bartók Béla, Ethnomusikologische Schriften, îngr. D. Dille, Budapesta, II, 1966, IV, 1968; Folclor din Moldova, I-II, București, 1969; Folclor din Oltenia și Muntenia, V, pref. Ovidiu Papadima, București, 1970; Constantin Mohanu, Fântâna dorului. Poezii populare din Țara Loviștei, București, 1975; Poezia obiceiurilor calendaristice, îngr. și pref. N. M. Băieșu, Chișinău, 1975; Constantin Brăiloiu, Emilia Comișel, Tatiana Gălușcă-Cârșmariu, Folclor din Dobrogea, pref. Ovidiu Papadima, București, 1978; Lucia Cireș, Colinde din Moldova, Iași, 1984; Flori
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286331_a_287660]
-
lingvistice și stilistice din folclor: „Mândro-n ochii tăi frumoși, / Firul dragostei mi-l coși, / Tinerețea-n alții nu-i, / Ochi căprui, ochi căprui”; „A plecat bădița sus, / Sus în stână și mi-a spus / Că-mi ia dragostea cu dor, / Până-n vârful munților.” P. este și autorul unui volum de evocări, Pe cărările tinereții (1979). Ca arhivist, a dat la iveală prețioase materiale cu privire la istoria Banatului, surse documentare necunoscute până atunci. A tradus și a publicat în periodice scrieri de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288957_a_290286]
-
să se lase pradă nebuniei, îi conducea pe oameni în deșert spunîndu-le că acolo Iawhe le va arăta semnele mîntuirii”. Autorul nu ne spune unde anume se duceau ei în deșert de parcă deșertul ar fi o pajiște unde te ia dorul de un somn liniștit chiar dacă și el a fost tot în același deșert împreună cu ei unde s-a înțelepțit trei ani. Și el a fost adeptul acestui curent, deci făcînd parte din șleahta de șarlatani, pînă să-i căsăpească romanii
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
stat el în adînci meditații pentru că zicerile lui au multe ele-mente din scrierile descoperite la Marea Moartă. Ajungînd la Roma, el a adus în cetate și ideile fanatismului religios de la Qumran, care s-au aprins sub nasul romanilor de atîta dor și of pentru Iahwe, izbucnind un incendiu nimicitor. Că oamenii din acele vremuri nu dădeau o para chioară pe toată pălăvrăgeala ivriților plini de viclenie o recunoaște chiar Saul, care ajuns Atena, începe să-i aburească rău pe fudulii urmași
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
pățanii năstrușnice se numea Orfeu adi-că sfînt ca un pește. Și cabirii din Canaan, aveau o divinitate sub formă de pește la fel cum apare pe tăblița 9 ce arată mare prieteșug între preoții geți și cei gali pripășiți de dor de foaie albastră printre șatrele mioriticilor. În județul Botoșani s-a descoperit un pește de aur de cca 60-70 cm ce arată răspîndirea acestui cult în spațiul getic dar nu numai. Apariția misterelor lui Mithra în peninsula italică a fost
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
apărat acest drept cu sabia. Dar adevărul că religia geților se slujea în imperiul roman în limba getă se știa cu mulți ani înainte numai că iudeo-sataniștii au falsificat toată istoria acelor vremuri să le fie numai lor cîntare de dor și of cu mare folos în puhoiul de minciuni. Filozoful și matematicianul grec Iamblichos, care a murit pe la anul 330 scrie în lucrarea Viața lui Pitagora, că religie geților sau cultul lui Zamolxe era practicat cu mare cinstire de galați
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
din afara profesiei sale, se pot decela relații de constrîngere ("Și așa toată ziua Caragiale ocăra elevii ca o adevărată mahalagioaică" notează Al. Ionescu în evocarea Caragiale corector! despre raporturile cu tinerii tipografi), de afinitate (lui Alceu Urechia îi scrie Cu dor tropical) sau de galanterie salonardă mascată în jocuri de cuvinte: "Ce deosebire există între D-rul Kremnitz și o sofa? Niciuna: sofaua e un pat olog, doctorul asemenea"; vezi, în alt context, relaționarea dintre mic rob și microb. Din motive gastronomice
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
sclavul Universității"; eliberarea din sclavia almei mater nu îi îmbunătățește însă situația căci "Bucureștii au devenit prea parșivi pentru mine" și "o vară la București are să mă suprime" așa că e obligat la altă decizie irevocabilă (" Nu am decît un singur dor, să părăsesc Bucureștii") impusă și de faptul că "în București banii nu mai au decît jidanii." Nu îi rămîn decît amintirile, ca cea despre căsătoria unei fecioare din dinastia Ghica "una din cele trei c... de la șosea" cum scrie chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
inventarul parcă nesfîrșit al tarelor morale ce guvernează ființele infernale: "Gore Pirgu era o lichea fără seamăn și fără pereche... soitar obraznic [...]. Acest Chimiță avea un suflet de hengher și de cioclu... atragere bolnavă pentru ce e murdar și putred... dorul vieții de dezmățare țigănească cu [...] cântecele fără perdea, scârboșeniile și măscările [...] primit cu brațele deschise, deși nu totdeauna pe ușa din față [...]. De școlar își duce prietenii la femei bolnave... (practica) iscodirea, defăimarea, bârfeala, zâzania, pâra, amenințarea cu darea în
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
va reveni în variante românești, originale, mature. Iubirea, într-o viziune platonică, ia forma unei prietenii spirituale ce tinde spre eternizare. Sentimentul melancoliei, poetizat prima oară de Petrarca, se regăsește în poezia lui A., ce avansează, câteodată, acorduri preeminesciene, în Dorul întâlnirei sau Alvir cătră a sa miniatură („și mie lin luceafărul / Din ceri va să-mi străluce, / Când dulce-a fi d-o patimă, / Aminte a-și aduce”). Vechea Romă, dar și splendorile Italiei moderne sunt beatificate poetic în compoziții
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285464_a_286793]
-
în devenire, în care sinele poetului își descoperă identitatea. Iubirea eminesciană, expresie a „erosului românesc”, e descrisă ca participare a poetului la „visul ferice”, „visul misterios”, adică nostalgie a ființei solidare cu omul prin implicarea neființei intuibile sub forma morții. Dorul eminescian este explicat prin Emmanuel Levinas ca „foame sublimă”, care nu își împlinește consumarea, un „mai puțin ca nimic” ce face ca apropierea să erupă distanța sau categoria „departelui” (aici este citat Edgar Papu). În trasarea cercului hermeneutic care ar
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288627_a_289956]
-
localizare la nivelul joncțiunii neuromusculare (plăcuței neuromotorii); 6. descoperirea structurii circulației splenice (a joncțiunii arterio- venoase la nivelul capilarelor) și clasificarea glandelor epiteliale; 7. procedeul Paulescu de anastomoză ureterală și coledociană cap la cap, împreună cu Paul Reyner. În anul 100, dorul de patrie, de familie, convingerile sale naționaliste și religioase, dorința de a participa la emanciparea învățământului și cercetării medicale românești, îl determină să se întoarcă în țară. Lăsa în urmă regrete, dar și speranța că va reveni în lumea medicală
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]