32,705 matches
-
al creației naturale - "Inimi mari dormeau sub țară" [s.n.] ("Orbite), " La conul acesta de seară [s.n.], / Când sufletul meu a căzut"44 ("Aură") - , liber de constrângerile vieții cotidiene, în care autorul se scufundă, heraclitian, ca într-un râu, pentru a recupera lumină (amintirile), care să confere sens experienței prezente. De altminteri, imaginea nu este singulară, ea revenind, în înfățișări ușor diferite, în poemele barbiene din ultima perioadă de creației: apare drept "lăudată seară"45 în "Steaua imnului", este "certă se(a
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
sugerează, așadar, Ion Barbu, continuând gândul lui Edgar Poe, este un tărâm al iluminării spirituale (epifaniei). Fractură abia vizibilă a zidurilor casei ("alfabetul alveolar și distrat al pietrelor [s.n.]"), sugerând echilibrul 61 delicat al construcției (poetice), prin care autorul român recuperează ingenios, unele date caracteristice ale peisajului poesc din "Prăbușirea Casei Usher", amintește, în același timp, de comentariul acestuia din recenzia Night and Morning (1841), referitor la natură intrigii ("plot") în povestire - "care, înțeleasă corect, reprezintă ceva în care nici o parte
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Poetului însușiri celeste. Să nu uităm că, pentru Edgar Poe, mintea individuală este o parte a minții Demiurgului, întrupata în materie. Dar, întrucât, imaginea Creatorului, nestingherita de materie, există deja în mintea Omului, ca o amintire ("memory"), ea poate fi recuperată prin "faint indeterminate glimpses" [străfulgerări slabe și vagi]92, în vis, în tranșă mesmerică, sau, în ceea ce Poe numește, în "Revelația mesmerică", "sleep -waking condition" [somnambulism]. Prin aceste experiențe, mintea umană se eliberează de "cușcă" (cage) organică a simțurilor și
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
qua non, abandonul oricărui interes practic. Căutarea conștientă a "adevărului", rămâne, după Ion Barbu, trăsătură definitorie a artei, în general, si a poeziei, în special. Acțiunea presupune un trecut păstrat în memorie, de unde vine deopotrivă imboldul, dar și lumina, ce recuperează prezentul și îl clarifica, conferindu-i sensuri noi25. În felul acesta, percepția pură, decupata în prezent, sfârșește prin a fi submearsă elementelor aduse de experiență trecută. În ciuda originii lor diferite, în actu amintirea și percepția "se întrepătrund deci mereu, schimbă
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
să creeze acea stare de spirit exaltata, "asemănătoare morții (simțurilor)" la Monos, pentru a regăsi acele "bucurii divine" pe care le trăiesc morții"30, care nu este decât o condiție pregătitoare a cunoașterii ultime - plăcerea - prin care artistul încearcă să recupereze sensul armoniei universale și să redobândească apartenența lui organică la cosmos, pe care apoi să le creeze în cititor. Poezie și cunoaștere "Artă este, cu siguranta, o viziune mai directă a realității." Henri Bergson. În "Puterea cuvintelor", apologul, în care
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
ideea că ne naștem posedând toate cunoștințele și că înțelegerea noastră, depinde de descoperirea acestui Adevăr. Sufletul, care odinioară trăia în "realitate", este acum prizonierul corpului 19. Cândva știa totul, dar a acum uitat aproape tot. Scopul amintirii este să recupereze această cunoaștere pierdută, ori, pentru a realiza acest lucru trebuie să depășim limitele corporale. Nici Edgar Poe, pentru care platonismul este un punct de referință statornic, nu gândește altfel. În Eureka, poetul american scrie: "Rătăcim, printre destinele existenței noastre pământești
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
versurile din Béranger care servesc drept motto povestirii poești: "Son coeur est un luth suspendu; /Sitot qu'on le touche îl resonne"43 "[Inima lui este o lăuta suspendată; Deândată ce o atingi, răsună]- , un act teurgic, prin care poetul recuperează esență transcendență, retrasând semnăturile Absolutului, prin diferitele nivele ale existenței - , este înlesnit de acordurile harpei (ghitara, în apologul poesc), pe care anticii o înțelegeau ca parte a ordinii cosmice, o punte între cer și pământ, expresie a uniunii armonioase a
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
în sensul vulgar, (obișnuit) - ci în sens artistic, cu referință la intenția generală a Naturii [s.n.]62. Scopul poiesis-ului este să creeze acea stare de spirit exaltata, care nu este decât o condiție pregătitoare a cunoașterii ultime, prin care artistul recuperează sensul armoniei universale și redescoperă apartenența lui organică la cosmos 63. Mai aproape de Ion Barbu, continuând, parțial, linia de gandire kantiana, de la care se revendică și Edgar Poe, Henri Bergson crede că semnul distinctiv al genialității în arta constă în
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Filozofale. Esențială este redobândirea dimensiunii temporale ("intervalul") a experienței, pentru ca, spune Bergson 16, în mod obișnuit, percepem mișcarea spațializând-o: vedem mai degrabă limitele ei extreme, dar pierdem din vederea continuitatea ei indestructibila. La rândul său, Ion Barbu, vrea să recupereze, în poezia să, vivacitatea specifică vieții, pentru că doar ea singură creează! Termenul "exauție" (fr. exhaustion), folosit de Ion Barbu în parafrază, pare să fie împrumutat de la Paul Valéry17. În Introduction à la méthode de Léonard de Vinci (1894/1919), acesta
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
33. Eroinele poești - Madeleine, Lenore, Ulalume - aparțin, în primul rând, experienței imediate ("naturii invaginate", întoarse spre sine), trăite, conform unui sensus communis prevalent și artificial ("Tiparelor"), pe care "lirismul absolut" îl respinge ("etern refuzată"). Și de data aceasta poetul român recuperează un gând poesc: într-o notă "Marginalia", din iunie 1849, Poe spune: Dacă mi s-ar cere să definesc, pe scurt, termenul artă, aș numi-o, reproducerea a ceea ce simțurile percep în natură prin valul sufletului". Însă reproducerea formelor frumuseții
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
însăși, atunci când el, poetul, este atent, se ivește pe neașteptate formă seminala, din care inteligență va configura poemul. Poezia nu este, așa cum pare la prima vedere, doar o oglindă întoarsă nu spre sine ci, paradoxal, un speculum mundi, pentru ca, astfel, recuperează viziunea integratoare, ce lipsește viziune utilitare, comune. Autorul scrie tocmai pentru a se elibera de sine (de eul sau superficial), pentru a fi mai apt pentru gândire, într-o "încercare, mereu reluată, de a [se] ridică la modul intelectual al
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
să extrapoleze adevărurile experimentale dobândite", cu alte cuvinte să generalizeze, dar să le și verifice valabilitatea: "Ce altceva poate fi celebrul sonet al Vocalelor, daca nu o revizuire - prin extaz [s.n.] - a zilelor enorme ale creațiunii?"74 Extazul liric barbian recuperează, în bună măsură, atributele corespondentului sau mistic, așa cum acesta este înfățișat, de Jean de la Croix', în lucrarea doctrinara intitulată "La nuit obscure de l'âme" [Noaptea întunecată a sufletului]75, a cărei metaforă centrală, sugerând privațiunile și dificultățile ("noaptea obscură
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
de familiară scriitorului român, încât poate pretinde drept de proprietate asupra unor din elementele ei, si, folosind o "recuzita" preluată din diverse texte poești, "Veghea lui Roderick Usher", este un dialog socratic (desigur imaginar), prin care Ion Barbu încearcă să recupereze nexus-ul definitoriu al gândirii poești, pentru a putea stabili astfel o relație directă cu ea. Numai că, schițând figură unui scriitor, de care îl leagă o "chimică afinitate", sporindu-i calitățile și înzestrându-l cu propriile lui virtuți, autorul român
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
urmărită de fantasma unui Adevăr absolut, a unei armonii universale, în care omul să iși regăsească locul, o lume care și-a pierdut, însă, propria imagine - Imago mundi nova, imago nulla 5 - dar pe care mai speră, totuși, să o recupereze, printr-o sinteză nouă a cunoașterii - visul vincian -, Ion Barbu crede, cu convingere, ca poezia poate aduce o contribuție esențială. Pentru "adevărul" ce promitea să se ivească, poetul român își rezervase traducerea. Bibliografie Bachelard, Gaston, "Apele adânci, apele stătătoare, apele
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
a ceea ce s-a numit sistematizare: adică un plan de suprimare a caracterului de ruralitate a satului, relansat în 1988 pentru a distruge tradiția și a impune în grabă modernitatea, construind în mare viteză șiruri de blocuri uniforme pe spațiile recuperate după distrugerea caselor țărănești. Trebuie să deschizi bine ochii pentru a distinge pe fotografiile în alb-negru, gri în realitate (hârtia e de foarte proastă calitate), din ziarul Scânteia, blocurile modeste, rigide, aliniate. Sistematizarea pe larg explicată și comentată pozitiv în
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
al înserării, liber de obligațiile cotidiene consolidează recuperarea libertăților cetățenești libertatea cuvântului, libertatea credinței, libertatea presei, libertatea opțiunii politice și redimensionează revolta din decembrie, care a devenit astfel abia retroactiv o revoluție în sensul deplin al cuvântului. Generația adultă a recuperat atunci sensul propriei sale forțe de actor, și nu de victimă a istoriei 68. Un ritm aparte scandează timpul celor 50 de zile și nopți de manifestație: pichete ale participanților și greviștii foamei stau permanent de strajă în piața unde
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
2000, peste 3500 de dosare de corupție au ajuns în fața instanțelor, cu 1545 procese încheiate cu peste 1000 de condamnări ale unor inculpați nu odată de rang înalt. În peste 80 dosare ale unor mari afaceri de contrabandă, statul a recuperat încă din 1997 peste 1 miliard de dolari, și procesul a continuat până în 2000. Cu toate astea, devenită pivot al unui discurs populist, aceeași temă a mobilizat electoratul în 2000 în favoarea lui Vadim Tudor, în timp ce guvernarea PSD din 2000-2004 și-
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
fixarea momentului cronogenetic al istoriei poporului român, în opoziție cu practica curentă a Școlii Ardelene de a privilegia fie principiul sângelui (jus sanguinis) (Samuil Micu), fie principiul conjugării dintre romanitate și teritorialitatea dacică (Gheorghe Șincai, Petru Maior). Astfel, dacii sunt recuperați și integrați parțial în tabloul identitar al românilor, care prin această includere se va îndepărta decisiv de paradigma latinității absolute stabilite de Școala Ardeleană. Odată cu această asumare a dacilor, are loc și o sensibilă revalorizare a condiției lor. Dacă în
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
spre naționalism pe care s-a angajat regimul comunist matur a dus de la "suprimarea la reafirmarea valorilor naționale" (Verdery, 1991, p. 98). După cum punctează și cercetătoarea americană, "ideia națională" pentru care O. Goga și-a confesat crezul fanatic a fost recuperată și prelucrată ca "simbol suprem" (master symbol). Retorica identitară s-a reconfigurat în jurul ideii de Națiune, aceasta din urmă recâștigându-și locul central pe care l-a avut începând cu sfârșitul secolului al XIX-lea în conștiința de sine a
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
naționalism în discursul istoriografic, după mai bine de un deceniu de propagandă inter- și chiar antinaționalistă, reflectă capacitatea istoriei de a fi folosită ca unealtă discursivă în fasonarea memoriei colective în acord cu imperativele politice ale zilei. Naționalismul a fost recuperat, radicalizat și reinstalat ca axă centrală a conștiinței istorice românești. Din acest motiv, putem vorbi despre "memoriae quo ante", i.e., restituirea memoriei societale ante-socialistă, profund marcată de ideologia naționalistă. În același timp, deplasarea înspre naționalism a fost calculată ca strategie
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
teza "socialismului într-o singură țară". Tito în Iugoslavia și mai târziu Ceaușescu în România au fuzionat cele două doctrine politice principial ireconciliabile sub forma "național-comunismului". După aproape două decenii de antinaționalism prezentat ca "patriotism socialist" (1948-1964), N. Ceaușescu a recuperat zestrea naționalistă a tradiției culturale românești, în care a încorporat materialismul-dialectic prescris de paradigma marxist-leninistă. "Naționalismul etnic" (românismul) care și-a atins apogeul ideologic în interbelicul românesc s-a prefăcut după 1948 în "internaționalism proletar", iar "națiunea română" a fost
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
de ceapă verde sau arpagic. Când întâmpină un refuz, este gata să sporească avansurile cu alte plocoane: ciuboțele, podoabă cu beteală, material pentru o rochie, ba chiar își lasă zălog giubeaua, pe care va ști însă, cu viclenie, să o recupereze. Alteori (IV. 2), profită de vanitatea și prostia feminină, așa cum face fratele Alberto din Imola, dânduse nimeni altul decât arhangelul Gavriil, pentru a o determina pe cea care-i picase în plasă nu doar să-i cedeze, dar să aibă
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3093]
-
demersul în zonă științifică, adică cel care face, de la poieo grecesc care înseamnă a face - și, prin derivație, poiesis, adică poezie. Creatorul în general în acest demers de istorie vie pe care-l avem în vedere ridică și melosul grupurilor, recuperează ceea ce pierdea coborând prin ele spre nadir. Altfel, oricine poate plonja spre acel adevăr, poate să-l ajungă, să-l atingă ori să-l rateze: este aventura lui. Dar cu ochii închiși și cu urechile astupate nu mai vede pe
Boala şi moartea lui Eminescu by Nicolae Georgescu () [Corola-publishinghouse/Science/829_a_1548]
-
Caritatea dar un medic spune că aici l-au adus pe poet prietenii, iar celălalt numește poliția. Vom vedea că poliția l-a dus pe Eminescu la Mărcuța, Ospiciul care ținea de Primăria Capitalei și de aici poetul va fi recuperat probabil de prieteni. Confuzia aceasta este menită, parcă, să simplifice, să netezească forțat un drum al adevărului care este extrem de complicat. Până a aborda mai aplicat, însă, acest raport anonim, să încercăm a stabili și data internării. Doctotul Vineș vorbește
Boala şi moartea lui Eminescu by Nicolae Georgescu () [Corola-publishinghouse/Science/829_a_1548]
-
lucruri deodată („varietatea lucrului”) văzând, probabil și cartea germană pe care o traduce Eminescu („Le joueur de flûte” de Emile Augier, piesa de teatru pe care o are în ediția germană „Reklam”) dar și poeziile sale (dintre care A.C. Cuza recuperează și-i publică poemul „Kamadeva”). Vedem, însă, că nici Cornelia Emilian nici Titu Maiorescu nu i returnează în vreun fel manuscrisele anterioare, dar Hanrieta înțelege că acestea există și consideră că poetul „le datorește” tot binefăcătoarei sale, în sensul că
Boala şi moartea lui Eminescu by Nicolae Georgescu () [Corola-publishinghouse/Science/829_a_1548]