30,395 matches
-
o evoluție, ca aceea a hangiului Stavrache, spre alienare, spre nebunie; într-un mediu al mizeriei funcționează perfect mecanismul avariției. Stavrache devine avar, asta este limpede în filmul lui Alexa Visarion, dar devine nu pentru că eșuează în plan sentimental (cum sugera un critic); avariția lui nu e urmarea eșecului în dragoste și în viața conjugală, ci, dimpotrivă, el începe să adune avere tocmai pentru a izbîndi în iubire, pentru a-i oferi soției sale mirajul avuției. [...] Dumitru, nebunul blînd (ecou evident
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
dezvoltării pe ecran a literaturii noastre de calitate este înțelegerea încă epidermică a raporturilor dintre cele două arte. Noi credem că a face cinematograf înseamnă a istorisi, înseamnă a povesti, încă mai credem că a vedea imaginile pe care le sugerează un roman înseamnă și valorificarea romanului într-o operă cinematografică, încă nu știm că lucrul cel mai important pentru cinematograf este să recreeze viața care are reverberație, o viață cu deschidere spre esențial, spre general. Foarte bine se leagă această
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
aici, regizorul a avut colaborarea cîtorva artiști adevărați: Octavian Dibrov (decoruri), Daniela Codarcea (costume), Mircea Florian (muzica) și, deasupra tuturor, Vivi Drăgan Vasile, autorul imaginii; o imagine cu alese valori plastice, cu încadraturi de rafinament, totul încărcat de gînd, totul sugerînd și cuprinzînd subtilități de sensuri, totul supus acelui gînd creator integrator al regizorului. Oamenii, caracterele care circulă în aceste cadre de epocă cu multe sugestii de general-uman, de permanență sînt puternice, trăiesc, ard, se consumă pînă la sfîrșire. Eroul central
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
e Ochiul Domnului. Este filmat într-o lentă, amplă mișcare circulară pe apă... Vasul pe care cei trei și-au găsit loc de întâlnire, vasul pe care, după moartea lui Ion, rămân El și Ea, bărbat și femeie uniți tainic, sugerează spectatorului Biserica... Biserica înălțată... Biserica plutitoare... Biserica dintre apă și cer. Aici, pe punte ca în pridvor, gesturile și cuvintele devin ritual. "Dorul lui Dumnezeu pentru cel mai mare păcătos e mai mare ca dorul celui mai sfânt om pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
orizontul cultural i-a îngăduit să citească proza lui Caragiale, În vreme de război, într-o îndrăzneață cheie, din perspectiva unei viziuni racordate la vibrațiile de ultimă oră ale artei universale. Filmul era ingenios centrat pe elementele de realism fantastic sugerate de însăși litera lui Caragiale. Între a-i rămâne fidel lui Caragiale prin story și a i se arăta fidel în spirit, regizorul a optat pentru a doua soluție. Neașteptată și provocatoare în contexul epocii, specularea sugestiilor de realism fantastic
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
să includ și Cartofi prăjiți la orice, au fost realizate în doar trei stagiuni și au însemnat, la vremea respectivă, momente spectacologice-eveniment, cu o arhitectură meticulos elaborată, cu un mesaj anticomunist provocator, cu soluții de o originalitate șocantă, apte să sugereze o problematică dificil de înfățișat publicului. O pasăre dintr-o altă zi și Procurorul rămân alături de Revizorul, cele mai incendiare spectacole contestatare din anii dictaturii. Cum spuneam, revenind la Privitor ca la teatru, în sumar sunt și câteva absențe de
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
a folosit procedee familiare școlii noastre de regie puntea japoneză, circulația prin sală, integrarea actorului în public -, dar nu în mod gratuit, ci pentru a câștiga în forță de expresie, în acuitatea transmisiei. Scenografia lui Vittorio Holtier creează tensiune dramatică, sugerează cu finețe atmosfera de insidioasă teroare în care se desfășoară dialogul-luptă dintre procuror și anchetator. Regizorul a condus cu fermitate pe actorii tineri și cu maximă consecvență pe cei mai vârstnici, obținând un joc omogen, de performanță în prim-plan
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
frânge crusta mârșăviilor. Ionescu, omul cu pălărie de paie și tranzistor ("Cânta fanfara militară!") apare în toată goliciunea lui de parvenit, asemenea manechinului adus la un moment dat în scenă. (Ion Calion) ...Regizorul Alexa Visarion împreună cu scenograful Vittorio Holtier a sugerat un spațiu de joc straniu; personajele piesei se înfruntă într-un spațiu al detenție, al ispășirii al unor vinovății posibile, sau existente. O încăpere cu paturi metalice suprapuse, în care stau aceste personaje dominate de stări endofazice, cuprinse de gânduri
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
la dreapta și la stânga, erau așezate deasupra câteorva rânduri de scaune, platforme din planșe de scândură legate între ele printr-o punte transversală, îngustă, o punte periculoasă, pe marginea "prăpastiei", deasupra fosei, de unde din când în când izbucneau lumini ce sugerau reflexe vulcanice, infernale. În fața acestui eșafodaj, zece stâlpi marcau cele nouă travee verticale, de câte un metru lățime, care ritmau deschiderea acestei construcții și parcurgeau întreaga înălțime a schelei de treisprezece metri, de la bază până la nivelul superior. De la acest al
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
justițiar... Interesantă mi s-a părut concepția regizorală în spectacolul realizat (cu concursul scenografului Vittorio Holtier) pe scena Teatrului Giulești. Regizorul Alexa Visarion "a tras" piesa spre grotesc, căci nu altfel decât grotescă este în fond "lumea" ei. Nuanța, doar sugerată în text, e făcută foarte vizibilă în reprezentație, căci în felul acesta spectatorul este dintr-odată izolat de "universul" înfățișat pe scenă (prezența grotescului interzicând orice urmă de afectivitate sau participare), pe care, sub impulsul sugestiilor regizorale, îl examinează, în funcție de
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
variate ale lumii din afară, și lăsând să țâșnească, în coformitate cu caracterul, și temperamentul respectiv, adevăruri îndelung tăcute, dar nu adânc îngropate. De la reticență la explozie, drumul e parcurs cu fermitate și finețe și concluziile pe care spectacolul le sugerează expresiv sunt oboseala și rutina ce stăpânește această lume ce își caută identitatea. (Radu Popescu) DA sau NU, piesa scriitorului Alexandrî Ghelman este scrisă în urma cunoașterii profunde a unei realități... Regizorul Alexa Visarion și scenograful Victtorio Holtier au configurat cu
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
zgomote este bucuria unei stagiuni. (Ileana Lucaciu) 1981 WOYZECK Georg Büchner Teatrul Giulești ... Spectacolul începe cu un lung prolog-colaj (extrase din piesă, din incandescentul "Curier din Hessa" și din tulburătoarele scrisori ale lui Buchner). Lumea în care trăiește Woyzeck e sugerată printr-o metaforă bogată în sensuri: metafora unui apocalips vesel, a unui bâlci absurd, animat de o agitație isterică (muzică, foarte sugestivă: Ștefan Zorzor). Totul e prins de mecanica, automatismul unei repetiții fără sens: "tot așa și iar așa"; repetarea
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
decor deosebit de expresiv. El a imaginat spațiul de joc drept o piață părăsită, apăsătoare ca atmosferă, o piață în care casele și-au întors fața de la lume (de la public) și se ridică spre cer ca niște amenințătoare spânzurători, element discret sugerat prin acoperișurile și podurile desenate de scenograf. Spânzurătoarea ca simbol justițiar marchează fiecare cadru de joc. Ideea pornește, desigur, din acel posibil final în care Woyzeck pentru uciderea lui Marie poate fi condamnat la spânzurătoare. Regizorul nu a concretizat scenic
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
de scenograf. Spânzurătoarea ca simbol justițiar marchează fiecare cadru de joc. Ideea pornește, desigur, din acel posibil final în care Woyzeck pentru uciderea lui Marie poate fi condamnat la spânzurătoare. Regizorul nu a concretizat scenic acest final, din cele trei sugerate de Buchner, dar ideea lui plutește permanent în reprezentație, spânzurătoarea fiind o amenințare generală a lumii ce își dezlănțuie cu ferocitate pasiunile. La rândul său Daniela Codarcea completează scenografia, prin costumele create Marelui Grup, costume ce individualizează, fără ostentație fiecare
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Bărbuță) Alexa Visarion și-a cristalizat, în ultimul deceniu, un concept propriu de teatru. E grefat pe relevarea stărilor colective, a tensiunilor apte a exprima tragicul existenței în modalități de cea mai concentrată expresivitate, în maxime esențializări și reverberante metaforizări, sugerând, cu violență artistică, dereglări ale unor mecanisme sociale și istorice. Spectacolul cu Woyzeck, de G. Buchner, e o aplicare strălucită a acestui concept. Spectacolul este de sesizantă originalitate, complex și dur, de o dramaticitate pe alocuri excepțională, convocând numeroase și
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
triumful. Apoi sorții s-au schimbat. Bătrân, Gherlaș vine în țară: pentru a supraviețui; pentru a încerca, într-o supremă, ultimă încercare, forța artei sale asupra oamenilor; pentru a-și încheia ultimele socoteli (căci Gherlaș are fiorul vieții, premoniția morții, sugerată de acea misterioasă femeie în negru care, mai tânără îl însoțește fugos, îi taie calea și care, mai bătrână parcă, i se așează blândă și misterioasă în preajmă și la căpătâi). Omul din căruța cu coviltir traversează situații, intersectează categorii
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
ca un adevărat "dansator pe sârmă", cum fusese, ci într-o cameră mizeră. Asistăm la umilirea, dar nu și la "uciderea artistului" Gherlaș, în secvența balului dat în cinstea unui general care nu mai vine scenă în care George Constantin sugerează magistral nu chipul unei brute, ci o imagine a abrutizării și degradării, a conștiinței eșecului, a ratării convertite în îngâmfare, atitudine agresivă și cruzime. Leopoldina Bălănuță Moartea și Mircea Albulescu Maestrul Gherlaș O "imago mundi" ce include uneori mai organic
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
cenzorial fiecare trăire, protejând adâncul personajului de orice privire indiscretă. Alura conferită lui exprimă forță, personalitate, vitalitate, virilitate. Filmat de aproape, în prim-planuri îndrăznețe Ovidiu Iuliu se lasă iscodit de privirea contemporanilor dar niciodată descoperit pe deplin. Enigmaticul este sugerat, nu căutat. Jocul actorului luminează nesfârșitele reverberări interioare asupra evenimentelor prin care trece. Încălzirea, destinderea, zâmbetul final descătușează un tonus vital convingător. Regizorul în repetiție cu Camelia Maxim și Ovidiu Iuliu Moldovan Este totuși un paradox că acest film nu
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
întoarcere în trecut, iar casa își trăiește alături de ea ultimele clipe de "viață". Regizorul rememorează aproape identic, în două momente diferite, clipele fericite din acel spațiu de vis "camera copiilor". Gaev și Ranevskaia, frate și soră, într-un joc ce sugerează nevoia de întreg, străbat spațiul sprijiniți de grumazul unui căluț din lemn, cândva înaripat dar care acum cu greu mai poate să-și miște unicul membru acoperit de pene. La început, gestul înseamnă speranța într-o salvare de vreme ce mânuitorii animalului
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
conectat la prezent și vizionar. De asemenea s-a simțit o reorientare a conținutului său afectiv spre Ranevskaia, Varia fiind de la început percepută ca un înlocuitor ieftin, dispensabil. Textul cehovian a fost exploatat astfel cu mare finețe, încercând să se sugereze o eventuală pasiune timpurie nepermisă a lui Lopahin pentru doamna casei. [...] De cealaltă parte, doi bufoni la vârste diferite: Gaev și Trofimov; sunt oameni care nu-și găsesc locul în lume: un veșnic copil și un pururea student. Într-o
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
același timp, o punte circulara ca o coloană vertebrală frântă, în spate o cicloramă cu apusuri de soare și câi lactee, în față între scenă și sală un ochi de apă pe care plutește dulapul de o sută de ani, sugerând decăderea dar și rezistența; dulapul Iângă care Trofimov rostește discursuri sforăitoare despre speranță, încercând s-o fascineze pe Ania; dulapul din care Grișa iese în final cu o păpușă-clovn și din care crește o miniaturală și fragilă livadă, în timp ce Firs
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Iângă care Trofimov rostește discursuri sforăitoare despre speranță, încercând s-o fascineze pe Ania; dulapul din care Grișa iese în final cu o păpușă-clovn și din care crește o miniaturală și fragilă livadă, în timp ce Firs moare. La mijloc, un spațiu sugerând deopotrivă o casă și un teatru, cu elemente disparate: un pian, o oglindă, un cufăr, un căluț de lemn zburător, perdele, rama unui tablou, câteva reflectoare. Peste acest univers ambiguu, în care teatrul și lumea se întrepătrund, cerul este un
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
din copilăria sa. Îndrăgostit de femeia de atunci, Lopahin începe să iubească si livada de vișini. Imaginea pe care ne-o oferă actorul în lectura scenică a lui Visarion nu este cea a durității, a ferocității și a vulgarității, nu sugerează puterea cuceritorului îmbogățit. Lopahin dărâmă perdele, mută oglinzi, trage cortina de fier peste această lume, dar nu e un învingător. Are bani dar nu e în stare să fie fericit, nu se simte împlinit. După ce cumpără livada, nu știe să
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
facem." Adoptarea și propovăduirea unei asemenea filozofii de viață presupune o forță și un curaj la care numai cei aleși pot aspira. Cred că principala calitate a filmului rezidă în capacitatea cu totul specială a lui Alexa de-a ne sugera, de-a ne conduce discret cu o mână care parcă plutește undeva deasupra capetelor noastre într-o poveste care curge cu o înșelătoare lentoare. Forța puternică, virilă este semnul care a marcat invariabil și inconfundabil toate marile lui spectacole și
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
prin eliberarea expresiei, prin ducerea stării la paroxism sau înghețarea ei. Lupta lui ca regizor sau scenarist cu capcana mimesis-ului ne trimite frecvent la estetica muzicală din care mimesis-ul este alungat mai mult decât în orice artă. [...] Alexa Visarion ne sugerează un model al regizorului ca profesor de poezie, o formă de teatru pus în scenă prin semne, care ascultă de ideea că ceea ce întrezărim este mult mai bogat decât ceea ce vedem sau suntem împinși să vedem. Structura pasională, obsesivă, dinamică
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]