3,441 matches
-
pe măsura micilor lucruri. Calea pe care o urmează Arghezi este inversă celei a lui Eminescu. Acesta pleca de la elementul limitat și-i conferea nemărginire. Arghezi pleacă de la marele orizont pentru a-i restrânge în jurul terestrului. O prezență măruntă, o priveliște familiară reduce dintr-odată vastele perspective. Poetul se simte în cer "acasă" ca "într-o odaie", "într-un bordei". Într-un "crâmpei" el vrea să încapă cerul și nesfârșitul. Într-unul din psalmi, desfășurarea spațiilor străbătute de "brâie de lumină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
de la frumusețile naturii la iubire și bucuria de a putea parcurge diversele lumi ale Creatorului: Simt că toate stelele palpită în mine. Lumea țâșnește în viața mea ca o apă curgătoare. Florile se vor desface în ființa mea. Toată primăvara priveliștilor și a râurilor suie ca o tămâie în inima mea, și suflul tuturor lucrurilor cântă în gândurile mele ca un flaut. Lauda naturii, atât de pasionat îndrăgită, capătă accente sublime: Tu ești felurită la nesfârșit în exuberanța universului, Doamnă cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
s-ar prăbuși în flăcări". Poemul lui Giacomo Leopardi, Infinitul, începe cu un motiv prezent și în alte creații ale sale, refugiul în natură, evocat mai cu seamă în poezia Viața singuratică: așezat la marginea unui lac, poetul mărturisește că priveliștea, cufundată în binefăcătoarea pace, îl face să uite nu numai lumea, dar și pe sine însuși: "mi se pare că membrele mi s-au dizolvat, că nu mai am nici viață nici simțire ". Această idee a dizolvării în natură este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
din el cu poftă. Dar nu apucă bine să ia o înghițitură, că pe loc pufni și împrăștie în jur stropi de zeamă acră și sărată deopotrivă, în timp ce din polonic atârnau gata să cadă câteva fire de fidea. La așa priveliște, femeia uită de supărare și râse cu poftă. După ce se lămuriră cum e cu treburile copilei lor cea vrednică, se apucară să rostuiască împreună toate treburile de seară ce se cereau aranjate în gospodărie. După ce terminară cu toate, se așezară
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
obișnuitè cu douè direcții de mers, si parcurgem grèbiți distanță care ne separè de cealaltè parte a lui, De aici, de unde suntem acum, la un nivel mai jos decât stradă, care se aflè sus, în spatele nostru, se deschide în fațè priveliștea liniștitè a unui cartier de case, apoi, pe mèsurè ce înaintèm pe o strèduțè oarecare, zgomotele depèrtate ale strèzii încep sè se diminueze, auzindu-se tot mai slab, ca printr-un ecran separator de pâslè, Eu sunt atent la ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
neguri vine - și nourii s-aștern, Fug fulgerele-n lături, lăsînd-o ca să treacă Și luna înnegrește și ceru-ncet se pleacă Și apele cu spaimă fug în pământ și seacă - Părea că-n somn un înger ar trece prin infern. Priveliștea se stinge. În negrul zid s-arată Venind ca-n somn lunatec, în pasuri line ea; Arald nebun se uită - cu ochii o-nghițea, Puternicele brațe spre dânsa întindea Și-n nesimțire cade pe-a jilțului său spată. Își simte
Opere 01 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295582_a_296911]
-
Și se cufunde în trecut, Tu ai ș-acum comoara-ntreagă Ce-n suflet pururi ai avut. {EminescuOpI 205} Cu mâne zilele-ți adaogi, Cu ieri vieața ta o scazi, Având cu toate astea-n față De-apurure ziua de azi. Priveliștile sclipitoare, Ce-n repezi șiruri se diștern, Repaosă nestrămutate Sub raza gândului etern. {EminescuOpI 206} PESTE VÎRFURI Peste vârfuri trece lună, Codru-și bate frunza lin, Dintre ramuri de arin Melancolic cornul sună. Mai departe, mai departe, Mai încet, tot
Opere 01 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295582_a_296911]
-
Patrick, ticălosule, se putea să nu strici tu totul? Cei doi scamatori se așază în zona care delimitează zona VIP-urilor de restul încăperii. Iată o chestie făcută cu cap. Sunt aproape de celebrități, care se bucură de cea mai bună priveliște, însă, în același timp, pot fi admirați și de mulțimea de la picioarele lor. Jonglează cu sticlele de rom ca și cum acestea ar fi niște popice din plastic. Personalul continuă să servească, ceea ce, în condițiile date, înseamnă un adevărat act de curaj
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
acum încolo, încât pot spune că e o surpriză pentru mine... Jake se ridică și, în loc să mișune ridicol în jurul mesei, face un salt peste ea și mă trezesc față în față cu el. Un gest hotărât și foarte masculin, dar priveliștea acestui bărbat aplecat asupra mea e mai mult decât pot suporta. E pur și simplu ca și cum mi-ar spune: „Iată-mă, sunt altău“, și nu cred că sunt pregătită pentru așaceva. Mă fac mică, mică, una cu fotoliul, însă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
îmbrăcat costumul de baie și ne-am și repezit la piscină ca să profităm de soarele încă puternic al după-amiezii. Și, la urma urmei, imaginea Vanessei încremenită locului ca un stâlp de sare (adică imobilă și plină de amărăciune) e o priveliște mult prea dureroasă. Aproape că simt cum mi se face milă de ea. Când pășesc în cameră, am impresia că am fost invadată de extratereștri veniți de pe o planetă unde femeile sunt surprinzător de înalte. Dau peste o tipă care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
ochii de Tooty și de Flopsy (sau poate să fi fost Mopsy, cine știe), tolăniți pe primele trepte, el cu mâna sub fusta ei, în timp ce ea se hlizește și țipă: „Tooty, nu ești cuminte!“ Plec imediat de la locul faptei. Uneori, priveliștea unor îndrăgostiți frumoși care se giugiulesc poate fi foarte sexy, dar să-i vezi pe Flopsy și pe Tooty făcând acest lucru te poate lecui pe viață. Peste tot dau numai de cupluri. Mă duc înapoi în hol și mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
de tot testosteronul disponibil, zice Ben. Finn face un gest de aprobare. Și Jim se luminează la față. În ciuda ochiului groaznic de vânăt și în ciuda tuturor celor petrecute, nu l-am văzut niciodată atât de fericit. Este de ajuns această priveliște ca să te atingă la coarda sensibilă - ce-o mai fi și asta. Ajung acasă pe la miezul nopții. I-am terminat whisky-ul lui Jim și am trecut la coniacul de pus în prăjituri, dar nu sunt foarte beată, în mod
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
mare cu valuri de pământ, cu crestele inegale pe sub care se zbătea dedesubtul. Probabil că va mai fi o furtună imaginară, iar Oceanul bărăganic va produce un val și mai mare. Într-adevăr, valurile își spărseseră crestele, lăsând lumii o priveliște care ne tăia respirația. Copii murdari abia mișcând, cu ochii închiși și scâncete slabe, se iveau pe jumătate din țărână. Pământul năștea... Și, în loc de aburi, ieșeau fuioare de informații care miroseau a dedesubtul Pământului, a tuturor straturilor ce-l compun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
lasă întunericul. Întotdeauna vine rapid și fără avertizare, ca și cum cineva ar stinge becurile din cer. În cărțile mai vechi, care nu prea se mai găsesc, se vorbește despre culori nemaivăzute, ce nu pot fi pictate de mâini omenești, și despre priveliști întotdeauna unice și tot timpul miraculoase. Așa ceva nu mai există în zilele noastre. Poluarea a luat totul cu ea. Și culorile, și peisajele, și miraculoasele priveliști care ar trebui să ne încânte văzul. Acum este doar lumină sau întuneric. Tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
vorbește despre culori nemaivăzute, ce nu pot fi pictate de mâini omenești, și despre priveliști întotdeauna unice și tot timpul miraculoase. Așa ceva nu mai există în zilele noastre. Poluarea a luat totul cu ea. Și culorile, și peisajele, și miraculoasele priveliști care ar trebui să ne încânte văzul. Acum este doar lumină sau întuneric. Tot din cărți, mai mult din poezii, am aflat și despre păsări. Atât de multe specii și feluri, încât îți era aproape imposibil să le înveți pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
formele lor proprii, pereții fiecăruia fiind acoperiți cu materiale diferite. Pereții unuia erau de un albastru deschis. Alții erau ca verdele smaraldului. Unii erau la fel de galbeni ca și aurul. Totul era superb. Nu ne închipuiam că vom putea găsi asemenea priveliști în subteran. Noi, eu cel puțin, îmi imaginam că va trebui să ne croim drumul prin caverne întunecate, umede, pline de primejdii și de tavane care vor putea oricând să se prăvălească peste noi. Încăperea în care ne aflam avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
până și el își permitea să împrumute din când în când unele sclipiri de safir. Era un sunet în toată această dimensiune care îți mângâia auzul și îți înălța sufletul, făcându-te să stai acolo și să mai asculți. Și priveliștea era grozavă! Se deosebea de orice aș fi putut vedea pe acest pământ sau pe altele din Univers. Incredibil! Oare cum să ies de aici? Nu e nici o indicație asupra direcției "sus"! Sus e doar întuneric! Eu pe unde ies
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
Panta era lină, dar tot perceptibilă. Ieșind din tunel, am putut vedea în jurul nostru numai apă! Șinele erau suspendate deasupra unui lac imens, iar tunelul era lăsat în urmă, ascuns de oglinda argintie a imensității lichide! Toți erau vrăjiți de priveliște. Trecurăm în câteva momente pe uscat și după ceva timp s-au putut vedea clădirile înalte ale unui oraș. Trenul se opri după vreun sfert de oră și din el începură să coboare sutele de elevi care fură la bordul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
de pe șine. Avem echipamente speciale care ne permit chiar să întrecem viteza asta și să nu deraiem, dar nu e chibzuit să procedăm astfel. Ăsta a fost ordinul și noi l-am respectat. Superb! Mai stătu câteva clipe să admire priveliștea. Undeva în stânga se ghicea suprafața unui lac. Așteptă până să treacă de el și se înapoie în vagon. Era tot noapte, iar ceilalți nu se treziră. Nici nu aveau motiv să-și curme somnul. Și așa nu aveau ce face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
spuse. Încă o oră și scăpa de pasăre. Capitolul 72 Ellis stătea în fața fratelui său Aaron, în biroul acestuia de la firma de avocatură. Fereastra biroului avea vedere spre sud, spre oraș, spre Empire State Building. Era o zi cețoasă, dar priveliștea era spectaculoasă, plină de forță. — OK, zise Ellis. Am vorbit cu tipul acela din California, Josh Winkler. — Aha. — Spune că nu i-a dat nimic mamei. — Aha. — Spune că ceea ce a trimis era apă. — Și ce te-ai fi așteptat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
oprește În fața casei și din ea iese același șofer În uniformă ca ieri. Deschide portiera și Jack iese din mașină. — Bună ! zice, mirat să mă vadă. Am Întârziat cumva ? — Nu ! Eu... Îhm... stăteam pur și simplu aici. Mă-nțelegi. Admiram priveliștea. Fac un gest larg spre drum, unde, pentru prima oară, observ un bărbat cu ditamai burdihanul, care-și schimbă roata la rulotă. Oricum ! zic, ridicându-mă rapid. Sinceră să fiu, nu sunt Încă gata. Vrei să intri câteva minute ? — Sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
pentru tine, dar timpul trece și odată cu el și anumite ocazii rare și irepetabile! Doamne, cum a reușit să spună exact ceea ce gândea și el!? Fustița de numai o palmă acoperea numai ceea ce trebuia musai acoperit lăsând pentru Va o priveliște cum numai În ceruri poți găsi. Tocmai Încerca să ridice la modul virtual câte un pic marginea fustiței, mai sus, și mai sus când la sunetul clopoțelului, Rică Olaru sări instinctiv de pe scaun, prinse lanseta din mijloc și trase cu
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
Îi urmărea fusta mini, Îi măsura lungimea cu palma și ochiul său experimentat o dezbrăca virtual, cu o anumită lentoare, apoi Îi admira părul blond, strâns legat și acoperit cu o idee de bonetă, taiorul foarte decoltat ce oferea o priveliște Îmbietoare, ochii albaștri și picioarele a căror lungime Îl făcea să verifice cu privirea dacă stewardesa purta tocuri Înalte și constatând că nu purta lăsa imaginația să zburde peste tot corpul ei frumos a cărui perfecțiune atingea cote Înalte, ajutată
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
mușchii de sportiv tânăr, răsufla precipitat În timp ce Îl ruga să se dezbrace pentru că nu-i va deranja nimeni. Băiatul aprecia pe viu perfecțiunea formelor Îmbietoare, curbate ori adâncite, tremura din tot corpul, o ridică pe birou bucurându-se de o priveliște mirifică, o ajută să-și dezbrace și ultimele opreliști din calea pasiunii năvalnice, o sărută așa cum credea că nu o mai făcuse niciodată, când o bombă explodă În universul său de băiat rămas oarecum În urmă, În fața sa apărură Liza
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
adevăr sau iluzie, băiatul parcă observă luminițele din ochii fostei sale profesoare de geografie, ba mai mult, când fata Își trecu un picior peste celălalt, făcu această mișcare un pic mai lent, timp În care o mică porțiune dintr-o priveliște nepământeană Îi Încălzi tot corpul său deja Înfiorat de frumusețea din fața lui și de whisky. Fata a văzut cutremurul din sufletul și din corpul voleibalistului, se prefăcu neinteresată și Îl Întrebă, fals-mirată: Să Înțeleg că nu ai iubit nicio fată
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]