3,534 matches
-
Zvonurile și informațiile false bântuiau peste tot, încurajând, astfel, actele de lașitate. Când vedea jalnica dezordine a trupelor sale, Katsuie nu era numai descurajat, ci turba de-a binelea. Scrâșnind din dinți, era incapabil să se stăpânească de a-și scuipa indignarea spre ofițerii din jurul lui. Mai întâi așezați, apoi în picioare și, în sfârșit, umblând de colo-colo, războinicii din jurul lui Katsuie nu se putuseră calma câtuși de puțin. Ordinele lui le fuseseră transmise de câte două-trei ori, dar răspunsurile rămăseseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
avea să înconjoare imediat castelul. Înaintând spre poarta principală a Castelului Fuchu, oamenii lui Hideyoshi - acum ca un râu năvalnic - se desfășurară în formație „aripă de barză“. Un moment, numai stindardul comandantului stătu nemișcat. Chiar atunci, întreaga construcție a castelului scuipă fum de pulbere. — Puțin mai înapoi, Kyutaro. Înapoi! ordonă Hideyoshi. Nu răsfira soldații și nu intrați în formație de luptă. Ordonă-le să se regrupeze și să stea în afară de formație. Soldații din avangardă se retraseră, iar muschetele din castel tăcură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
lung de la școală până acasă. Iarna nu prea vedeai mișcare dincolo de perdelele de la ușa magazinului de miere și lumânări de la parterul casei din colț. Totuși ușa se deschise și un bărbat neras, întrerupând pentru o clipă sporovăiala cu cineva dinăuntru, scuipă vârtos drept în zăpada călcată în picioare din mijlocul trotuarului. Că doar nu era s-aștepte până ce-i dispar din cale doi mucoși de doișpe ani, abia intrați la gimnaziu. Cei doi purtau, ambii, matricolă pe brațul stâng. Așa era
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
procreează și sfârșește după prima aversă de primăvară - sau, în cazul lui Dan, după prima aversă de Lamot. Dan era genul care-și bea mințile, un bețiv care se trântește în genunchi pe mese și care se apleacă de mijloc, scuipând porcării despre o fată din Leighton Buzzard pe care o iubise cândva. Genul de bețiv care vomită copios la mijlocul perorației. Și - atenție - genul de bețiv care nu-și amintește niciodată și sub nici o formă că nu trebuie să mănânce spaghete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
mult bunăvoința tinerei. Felicitări. Haideți să auzim câteva comentarii despre acest text de geniu... cine dorește? Absolut nimeni nu dorea să facă vreun comentariu la adresa prozei Chiuveta de oțel. Oamenii schimbau priviri timide. Victorioasă și sfidătoare, Aurora aproape că ne scuipa cu noua ei privire, din care dispăruse brusc până și ocheada aruncată întâmplător și ritmic spre tavan. - Nimeni? se miră Euripide. Ei, haideți, nu se poate, doar adineauri i-ați scandat numele... domnule Maro? Întrebarea aceasta căzu exact ca o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
portar finalist, le purtase el, nea Gică în persoană, când jucase în finală, și a întins mănușile către Janika, să și le pună, că o să-l apere de radiații, și atunci Janika a scuturat din cap că nu le vrea, scuipându-le, am văzut că saliva-i era roșie de sânge, și atunci nea Gică a scos un răcnet, nu s-a înțeles ce anume strigă, și i-a aruncat din răsputeri mănușile în plină mutră, după care a făcut un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
vâjâie urechile, dar până la urmă carameaua îmi ajunsese cumva pe limbă, muncitorul mi-o vârâse în gură cu două degete, degetele lui aveau un gust amar de tutun, de mi s-a întors stomacul pe dos, am vrut s-o scuip, însă mi-au închis gura cu forța, ținându-mă iarăși de nas, nici n-am simțit gustul caramelei, am simțit numai cum mi se topește printre dinți, cu tot cu hârtie, apoi mi-au dat drumul, am căzut pe jos, am vrut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
mi-au închis gura cu forța, ținându-mă iarăși de nas, nici n-am simțit gustul caramelei, am simțit numai cum mi se topește printre dinți, cu tot cu hârtie, apoi mi-au dat drumul, am căzut pe jos, am vrut să scuip din nou, dar nu mai aveam nimic în gură, doar gustul amar de tutun, mi s-a strâns gâtlejul dar nici de-al dracu’ n-am vrut să plâng, am strigat la ei, că pentru asta o să vă omoare taică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
-te și tu, i-a spus, apoi s-a uitat din nou la Prodan, pe-ăl cu vărsat de vânt nu l-ai văzut, l-a întrebat, Prodan a dat din cap că nu, atunci muncitorul pe nume Traian a scuipat pe jos, tu-ți mama mă-tii Csákány, a zis încet, apoi s-a uitat din nou la Prodan, enregulă, a zis, tu ce stai ca prostu’, ia și împarte sapele, a dat cu piciorul în pachet, sunt destule, ajung
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
era așa de cald că șiroia transpirația pe noi, mi se prelingea pe față, luând cu ea vopseaua neagră pe care o preparasem din dopuri de plută arse, care-mi picura acum, sărată și amară, în gură, nu o puteam scuipa afară și nici gura nu ne-o puteam clăti, că n-aveam nici un strop de apă, nici Puiu, nici eu, nu ne-am gândit că trebuia să luăm și o ploscă cu apă, nu numai arme, soarele ardea necruțător, de când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
i-am șoptit lui Puiu să nu-i fie frică, ne târâm în direcția bună, de-aici nu mai are rost să ne întoarcem și să-și aducă aminte ce-a spus Prodan, la care el a zis că-l scuipă-n gură pe Prodan, dar am continuat totuși să înaintăm, însă eram deja atât de obosiți, că nu ne-am mai târât regulamentar, așa cum fusesem învățați la instructajul de orele de Apărarea Patriei, mai curând am luat-o în patru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
cei de la colectivă cu binoclul la postul de observație, să prindă braconieri, în timp ce vorbea, am văzut că e palid de frică, soarele ardea așa de puternic, că mi se uscase gâtlejul, abia mai puteam să zic ceva, și atunci am scuipat pe jos saliva neagră și amară din gură, gândindu-mă la baioneta lui Prodan, și i-am spus lui Puiu că m-am săturat, dacă-i atât de căcat pe el, atunci numai de-al dracu’ o să urc eu, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
că ce m-agit, știu bine că nu pot să mă duc până nu ne dă Prodan semnalul, și atunci iarăși am simțit în gură gustul scârbos al cenușii de la dopurile de plută, dar nu mai aveam destulă salivă ca să scuip din nou, și am spus că Prodan, cu tot cu baionetă, poate să se ducă dracului, și m-am ridicat în genunchi și mi-am aruncat suflătoarea și muniția pe jos și m-am ridicat în picioare și, cât am putut de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
sub braț o cârjă și, icnind, s-a ridicat în picioare, atunci am văzut că era foarte slab și foarte înalt, chiar cu un cap mai înalt decât baraca, a scos cu dinții dopul de plută din sticlă, l-a scuipat pe acoperișul barăcii, a tras cu sete o dușcă din sticlă și de-abia după aia ne-a întrebat cine dracu’ suntem și ce pizdamamiinoastre căutăm acolo. Între timp, Zsolt își recăpătase culoarea, a luat poziția de drepți și a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
de pălincă între coapse, apoi a desfăcut capacul canistrei, i-a mirosit conținutul, apoi a apucat-o cu o mână, și gemând din greu, a ridicat-o deasupra capului, lăsând să-i curgă în gură nu prea mult, dar a scuipat numaidecât, a trântit-o strașnic de pământ, încât din ea a sărit un deget, două, de lichid, strigând, mă-sa-n cur de viață, că-i nedreaptă, bietul taică-su era silit să se otrăvească cu spirt verde, pe când el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
pajură, și viceversa, dar continuam să câștig și așa, apoi i-am dat voie lui Zolika să arunce banul în locul meu, dar nici asta n-a avut efect, câștigam în continuare, la urmă Lupu a început să-și facă cruce, scuipând moneda a deochi, o arunca atât de sus încât reușea, între timp, să se întoarcă pe călcâi de trei ori, rugându-se la Tudor Vladimirescu să-i poarte de noroc, dar degeaba, tot eu câștigam, iar când s-a terminat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
scos un briceag, i-a tăiat aripile, am văzut că era o vrabie de câmp obișnuită, leșul i l-a aruncat pe jos, apoi a luat un pumn de noroi, mi l-a băgat sub ochi, mi-a spus să scuip, eu am scuipat, el mi-a smuls brusc un fir de păr din cap, l-a așezat peste bulgărele de noroi, a scos pe urmă acul cel mare din mosor, mi l-a pus în mână și mi-a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
i-a tăiat aripile, am văzut că era o vrabie de câmp obișnuită, leșul i l-a aruncat pe jos, apoi a luat un pumn de noroi, mi l-a băgat sub ochi, mi-a spus să scuip, eu am scuipat, el mi-a smuls brusc un fir de păr din cap, l-a așezat peste bulgărele de noroi, a scos pe urmă acul cel mare din mosor, mi l-a pus în mână și mi-a spus c-ar mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
i-am spus săru’mâna, dar bunica, de parcă nici n-ar fi auzit, s-a uitat la mama și i-a șoptit să-i fie rușine, cum de-a îndrăznit să se-arate acolo, dacă ar fi după ea, ar scuipa-o-n față, izgonind-o din sală, la care mama i-a zâmbit bunicii, zicând că-i pare bine că bunica-i sănătoasă și că se bucură s-o vadă, iar dacă vrea, n-are decât să facă scandal, aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
canion. Are nevoie de furia asta primitivă. Are răspunderi mari. Urlă de parc-ar păzi porțile iadului. Plămânii lui sunt fără fund. Furia lui diavolească e uriașă. Are nevoie de plămânii ăia - de ce? Ca să-i țină-n frâu, ca să-i scuipe afară. Dar mai bine să vă spun adevărul gol-goluț despre Selina, și încă repede. Târfa asta ordinară, ce i-am permis să facă din mine? Ca multe alte fete (socot), și mai ales cele minione, suple, fermecătoare și bune la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
voi saluta eu pe Martina, cerând zâmbitor o șampanie. Am luat-o spre est, apoi către nord. Mda, era clar că ziua avea o culoare stranie - o lumină suavă, dar lividă; biliară, de parcă plămânii îi rămăseseră îmbâcsiți de poluare. Hai, scuipă ce te îneacă. Magazinele mai dormeau încă... Unde era zgomotul, unde erau cei care îl făceau? Mașini puține, ale căror faruri își înșurubau lumina ca un sfredel. Dintr-o dată m-am simțit mult mai ciudat și am oprit un bătrân
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
și dinți. — Ne întâlnim noi... — Ne-ntâlnim noi într-o bună zi. Și când o veni ziua asta, al dracului să fiu dacă nu te omor. Am trântit receptorul în furcă și am rămas gâfâind pe pat. Simțeam nevoia să scuip. Pfui, nu-mi place deloc să ameninț în halul ăsta la telefon. M-am uitat la ceas... Doamne. Am dormit o oră și mai bine, deși dormit ar putea fi cam mult spus. Dormit e un termen pretențios față de ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
conținând o clauză cât se poate de strictă cu privire la interzicerea masturbării. După ce a terminat el, Juanita semăna cu fraierul din bancul cu crema de zahăr ars, ceea ce și cred că era, de fapt. Camera o fixa cu mândrie în timp ce ea scuipa; clipea și tușea. Greu de spus cine era, de fapt, cel mai mare fraier din această complicată tranzacție - ea, el, ei, ea. Acum mă împleticeam râgâind pe treptele care duceau spre intrarea somptuoasă a clubului lui Fielding, după ce, în prealabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
ești decât un mardeiaș. Roiu’. Grăsanul își înfipse bărbia în piept și se răsuci pe călcâie. O clipă mi l-am imaginat la volanul mașinii lui, stacojiu și cu răsuflarea tăiată, gândindu-se cum să iasă basma curată. După care scuipă pe jos și se uită chiorâș la mine. — Să-i spui falitului tău de amic că o să ne mai vedem noi Și o să te mai caut și pe tine. — Să știi că m-am speriat, am spus. Tipul ăsta nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
putea să văd dacă mai e viu. Roger a dat drumul turbinei. Simți ceva? — Ce anume? — Vreo apăsare? — Pe măsea? Nu. — Vreo jenă? Nu prea mai are viață în ea, murmură Roger. Când am auzit-o și pe asta am scuipat sârmele care îmi țineau dinții și sprayurile și am sărit în picioare. — Ce tot îndrugi acolo? Vorbește deschis, OK? Se clatină și e moartă și trebuie scoasă. Da? Nu? — Eu nu fac extracții, îmi spuse el înțepat. Pentru asta va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]