3,603 matches
-
avea o atitudine ostilă față de orice propunere sau acțiune terapeutică din partea acestuia. Aceste aspecte particulare, care fac diferențele dintre bolnavul somatic și bolnavul psihic se pot vedea și în imaginile schematice de mai jos: fig. p. ms. 57 B Bolnav somatic Medic În figura de mai sus este reprezentată schematic relația „medic - bolnav” în cazul bolii somatice. În interiorul cercurilor mari, cercurile mici, punctate reprezintă „zona conștiinței critic-reflexive”. Bolnavul „simte” sau „își autopercepe” procesul patologic, boala (B) față de care are o atitudine
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
fac diferențele dintre bolnavul somatic și bolnavul psihic se pot vedea și în imaginile schematice de mai jos: fig. p. ms. 57 B Bolnav somatic Medic În figura de mai sus este reprezentată schematic relația „medic - bolnav” în cazul bolii somatice. În interiorul cercurilor mari, cercurile mici, punctate reprezintă „zona conștiinței critic-reflexive”. Bolnavul „simte” sau „își autopercepe” procesul patologic, boala (B) față de care are o atitudine critică, comunicând medicului „acuzele” sale. Medicul, la rândul său, „observă” sau percepe procesul patologic. Între medic
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihiatru este în acest caz de a stabili diagnosticul clinic (săgeata continuă) și de a aplica tratamentul, chiar în cazurile necooperante sau chiar ostile. Din cele de mai sus se poate desprinde faptul că există o diferență netă între „medicina somatică” și „psihiatrie”; între modul de a aborda și a înțelege „medical” bolnavul somatic și bolnavul psihic. În plus, dincolo de aspectele „obiective” ale clinicii, trebuie avute în vedere și aspectele „subiective” legate de întâlnirea „medic - bolnav” a acestui „dialog clinic” care
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de a aplica tratamentul, chiar în cazurile necooperante sau chiar ostile. Din cele de mai sus se poate desprinde faptul că există o diferență netă între „medicina somatică” și „psihiatrie”; între modul de a aborda și a înțelege „medical” bolnavul somatic și bolnavul psihic. În plus, dincolo de aspectele „obiective” ale clinicii, trebuie avute în vedere și aspectele „subiective” legate de întâlnirea „medic - bolnav” a acestui „dialog clinic” care are ca tematică suferința umană, plasând această întâlnire în sfera ontologicului, cu o
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Keyserling, M. Florian). Stabilind faptul că suferința este tema centrală, a oricărei forme de gândire medicală, să urmărim în continuare aspectele gândirii medicale având ca temă suferința psihică, în special din punctul de vedere al psihopatologiei. Dacă în cazul medicinei somatice, acest aspect al „gândirii medicale” ca reflexie asupra suferinței este mult estompat de aspectul somatic-formal la care se face în mod permanent referință, în cazul psihiatriei și mai ales în cazul psihopatologiei situația ne apare complet schimbată. În psihopatologie metoda
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihice de tipul raporturilor comprehensive; e) raporturile de cauzalitate; f) modurile și sensul reprezentărilor teoretice; g) sinteza bolilor psihice în raport cu personalitatea. Rezultă din cele de mai sus caracterul particular al bolii psihice, diferența esențială care există între aceasta și bolile somatice, deși ambele categorii aparțin sferei medicinei. Faptul ne obligă să vedem legătura existentă între psihopatologie și medicină, care, deși sunt două domenii de activitate practică și două moduri de gândire, se întâlnesc în același cadru al obiectului comun de studiu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
care, deși sunt două domenii de activitate practică și două moduri de gândire, se întâlnesc în același cadru al obiectului comun de studiu care este omul. Deși medic, psihiatrul este plasat într-un „spațiu clinic” diferit de cel al medicinei somatice, el având de-a face cu „o lume diferită” din punct de vedere patologic și utilizând o altă gamă de metode în comparație cu cele din medicina somatică. Psihopatologia reclamă studii preliminare de psihologie și filozofie, dar și o formație de clinică
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Deși medic, psihiatrul este plasat într-un „spațiu clinic” diferit de cel al medicinei somatice, el având de-a face cu „o lume diferită” din punct de vedere patologic și utilizând o altă gamă de metode în comparație cu cele din medicina somatică. Psihopatologia reclamă studii preliminare de psihologie și filozofie, dar și o formație de clinică psihiatrică. Practicarea psihiatriei bazată exclusiv pe medicină, dar nedublată de cultura psihologică și filozofică va face din psihiatri niște „savanți diletanți” afirmă K. Jaspers, adăugând că
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
să învețe să gândească boala psihică și să înțeleagă bolnavul mintal”. În același sens susținut mai sus de K. Jaspers, I. Kant afirma că „numai medicul este capabil de a îngriji bolnavii psihici, întrucât în acest caz cunoștințele de medicină somatică îi sunt indispensabile. Dar competențele medicului depind de cunoștințele sale filozofice și de cultura acestuia”. Se notează mai multe etape în evoluția conceptului de boală psihică, traducând nu numai nivelul cunoștințelor referitoare la aceasta, ci concomitent și atitudinea față de bolnavul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psyché). În raport cu trupul, „anomalia psihică” își pierde întrucâtva conotația de „stare morbidă”, care se referă în primul rând la procesele patologice cu substrat organic lezional, întrucât multe afecțiuni psihice nu sunt asociate cu nici un fel de modificări organice cerebrale sau somatice. Din aceste considerente caracterul de morbiditate în cazul bolii psihice, va avea semnificația unei „imagini clinice”, mai mult decât acela al unei „boli” propriu-zise, în sens medical. Criteriile de atribuire ale bolii sunt, după K. Schneider, următoarele. a) prezența unor
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de morbiditate în cazul bolii psihice, va avea semnificația unei „imagini clinice”, mai mult decât acela al unei „boli” propriu-zise, în sens medical. Criteriile de atribuire ale bolii sunt, după K. Schneider, următoarele. a) prezența unor modificări organice cerebrale sau somatice; b) faptul de „a nu se simți bine” al pacientului, ceea ce se traduce prin tulburări de ordin fiziologic; c) impresia de pericol care amenință viața bolnavului. În cazul de mai sus medicul va utiliza niște valori de ordin medical, dar
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a celor cu defecte post-procesuale, în grupul social, familie, școală, profesiune (recuperare, resocializare), g) instituirea unor metode de psihoprofilaxie vizând păstrarea stării de sănătate mintală și combaterea factorilor de risc morbigenetici (igienă mintală). Evoluția ideilor despre boala psihică Spre deosebire de bolile somatice, evoluția ideilor despre boala psihică, așa cum în parte s-a vorbit mai sus, pun probleme deosebite, fapt care ne obligă să insistăm asupra acestui aspect. În evoluția ideilor referitoare la boala psihică înregistrăm o suită de opinii și atitudini mergând
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
mintală să apară și să se dezvolte”. Această etapă este dominată de teoria degenerescenței (A. Morel, V. Magnan, C. Lombroso) în explicarea apariției bolilor psihice. b) Teoria cauzelor determinante, de origine exterioară, aduc în discuție aspectul medical din medicina generală, somatică. În sensul acesta sunt incriminați, în geneza bolilor psihice, factori infecțioși, toxici, discrinici, dismetabolici, intoxicații sau consecințe ale evoluției unor boli somatice grave, cronice etc. c) Teoria cauzelor morale pune probleme mai nuanțate de etiologie a bolilor psihice. Pentru J.
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
apariției bolilor psihice. b) Teoria cauzelor determinante, de origine exterioară, aduc în discuție aspectul medical din medicina generală, somatică. În sensul acesta sunt incriminați, în geneza bolilor psihice, factori infecțioși, toxici, discrinici, dismetabolici, intoxicații sau consecințe ale evoluției unor boli somatice grave, cronice etc. c) Teoria cauzelor morale pune probleme mai nuanțate de etiologie a bolilor psihice. Pentru J. Rogues de Foursac, „cauzele morale” sunt reprezentate prin: izolare, factori emoționali negativi, sugestie (inducție și contagiune psihică). 2) Etapa interpretării clinico-psihiatrice a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
un abuz de putere care atentează la libertatea individuală. Etiologia bolilor psihice studiază cauzele și condițiile care duc la apariția tulburărilor psihice. Acest model de înțelegere al producerii fenomenelor psihice morbide este preluat ca modalitate de gândire din sfera medicinei somatice, dar în cadrul clinicii psihiatrice el dobândește particularități noi. Psihopatologia este interesată de problemele etiologiei, numai în măsura în care aceasta explică geneza fenomenelor psihice morbide, motiv pentru care vom prezenta acest aspect într-o manieră sintetică. Din punct de vedere etiologic bolile psihice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
prin stări reactive de forme diferite (reacții patologice la evenimentele vieții trăite, reacții ale personalității) sau stări nevrotice, de un mare polimorfism. 3) Factori de alte tipuri sunt reprezentați prin: oboseala prelungită, stările conflictuale, schimbările de mediu sau profesionale, boli somatice grave sau cronice etc. 4) Factori asociați: psihogeni (traume emoțional-afective, frustrări, carențe emoționale), carențe educative, dificultăți de adaptare, integrare socială, familială, școlară, profesională, factori fizici (toxici, traumatici) etc. În cazul afecțiunilor psihice endogene, cauzele care produc starea de dezechilibru psihic
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
conținutului „discursului narativ” al acestuia considerat ca „material-document” clinic. Orice „discurs clinic” este centrat tematic în jurul suferinței care este descrisă ca o modalitate personală, nouă, neobișnuită, de „a fi”, trăită de persoana bolnavului. Faptul este valabil atât în cazul „suferințelor somatice” cât și în cazul „suferințelor psihice”, numai că diferă „atitudinea” bolnavului narator față de tema suferinței (somatică sau psihică), cât și „modalitatea de conștientizare” a acesteia, „acceptată” sau „refuzată” de bolnav, ca boală. Orice „narațiune clinică” ce expune suferința are, dincolo de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
suferinței care este descrisă ca o modalitate personală, nouă, neobișnuită, de „a fi”, trăită de persoana bolnavului. Faptul este valabil atât în cazul „suferințelor somatice” cât și în cazul „suferințelor psihice”, numai că diferă „atitudinea” bolnavului narator față de tema suferinței (somatică sau psihică), cât și „modalitatea de conștientizare” a acesteia, „acceptată” sau „refuzată” de bolnav, ca boală. Orice „narațiune clinică” ce expune suferința are, dincolo de „obiectivitatea” sa, o mare încărcătură „subiectiv-emoțională” întrucât fiecare bolnav are, în mod firesc, tendința de a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
combinarea datelor clinice cu cele de ordin psihopatologic și psihologic. 10) Modelul biologic este „separat”, cel puțin aparent de orice raport cu contextul narativ al suferinței bolnavului. Acesta consideră boala psihică din același punct de vedere pozitivist ca și boala somatică. În spiritul acestei concepții, boala psihică este înțeleasă ca o tulburare cu substrat organic cerebral sau de ordin genetic și biochimic. Acest punct de vedere într-o marcată dezvoltare este susținut în egală măsură de progresele și succesele înregistrate de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Delir Halucinații Idei greșite Fobie Anxietate Impulsivitate Problema limbajului științific rămâne o temă permanentă în delimitarea, definirea și utilizarea „câmpului epistemologic” al unui domeniu de cunoaștere științifică. Semnificativ în sensul acesta ni se pare a fi comparația dintre „limbajul medicinei somatice” și „limbajul psihiatriei”. Ambele categorii de limbaj ale acestor domenii aparțin în mod egal sferei medicinei ca domeniu de cunoaștere teoretică și acțiune practică a suferinței umane. Terminologia și limbajul medicinei somatice este, prin natura sa, un limbaj empiric, de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
se pare a fi comparația dintre „limbajul medicinei somatice” și „limbajul psihiatriei”. Ambele categorii de limbaj ale acestor domenii aparțin în mod egal sferei medicinei ca domeniu de cunoaștere teoretică și acțiune practică a suferinței umane. Terminologia și limbajul medicinei somatice este, prin natura sa, un limbaj empiric, de tip denominativ-descriptiv. Aceasta întrucât „obiectul” medicinei somatice este vizibil, concret, obiectiv, direct și imediat analizabil. În plus, el poate fi supus experimentului. Terminologia și limbajul medicinei mintale, al psihiatriei, este prin natura
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
limbaj ale acestor domenii aparțin în mod egal sferei medicinei ca domeniu de cunoaștere teoretică și acțiune practică a suferinței umane. Terminologia și limbajul medicinei somatice este, prin natura sa, un limbaj empiric, de tip denominativ-descriptiv. Aceasta întrucât „obiectul” medicinei somatice este vizibil, concret, obiectiv, direct și imediat analizabil. În plus, el poate fi supus experimentului. Terminologia și limbajul medicinei mintale, al psihiatriei, este prin natura sa un limbaj derivat din înțelegerea semnificației fenomenelor psihice morbide, un limbaj explicativ. Obiectul psihiatriei
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
fiecare în parte. Trebuie însă menționat faptul că termenii vocabularului atât în psihologie, cât și în psihopatologie și psihiatrie, desemnează calități ale unor manifestări psihice subiective, normale și patologice și nu structuri obiectuale ca în cazul anatomiei și al patologiei somatice. Să vedem în continuare cum sunt exprimate, din punct de vedere științific și cultural, conceptele de boală. Între limbajul științific și cel cultural există deosebiri pe care le-am menționat deja. Punctul de vedere medico-științific referitor la boala psihică este
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
complementaritate, pe care o vedem exprimată și în vocabularul disciplinelor respective, psihologie și psihopatologie. Un aspect nou, în vocabularul și discursul despre tulburările psihice este adus de psihanaliză și psihoterapie. Apar termeni noi cum ar fi: catarsus, refulare, sublimare, conversiune somatică, protecție, transfer, complexe ideo-afective etc. Asistăm prin aceasta la o diferențiere internă a limbajului psihologiei și al psihopatologiei, în raport cu atitudinile doctrinare și modalitățile de acțiune practică asupra vieții psihice umane, normale sau patologice. Cum era și firesc, în cazul acestei
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
limbajului empiric Am denumit „limbaj empiric” sau „limbaj paralel” discursul prin care bolnavii îi expun medicului propria lor suferință. Acesta are o valoare deosebit de importantă, întrucât de aici se pornește în cunoașterea și înțelegerea formelor suferinței umane, atât în medicina somatică, cât și în psihiatrie. Limbajul empiric precedă întotdeauna limbajului epistemologic, întrucât el este expresia suferinței bolnavului respectiv, al atitudinii sale față de impresiile produse de „transformarea” patologică care survine în existența sa. Spre deosebire de limbajul epistemic, care este un limbaj rațional, limbajul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]