4,018 matches
-
schiță analogică a conceptului specializat. Este o schiță intuită ab initio, "văzută", într-o etapă ulterioară și care oferă un suport imaginativ suficient de argumentat pentru a-i permite specialistului să acceadă la etapele următoare de construcție mentală, grație analogiilor, substituției, interacțiunii pe care traseul de abstractizare le presupune. Descoperirea/ invenția la nivelul corpusului de metafore specializate nu se realizează la întâmplare, ci respectă anumite tipare logico-semantice: • sensul unui termen care desemnează conceptul corespunzător obiectului concret (din DS) este supus unui
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
în limbile romanice și în limba engleză, bazată pe criteriul izotopiei logice/ raționale. III.9.4. Metafore polilexicale de identificare Paradigma metaforelor polilexicale de identificare se realizează la determinant, printr-un nume/ sintagmă nominală. Numele desemnează un "obiect" prin similitudine/ substituție, iar procedeul este foarte util în a crea efectul de obiectivitate. Din acest motiv, metaforele polilexicale de identificare sunt masiv utilizate în limbajele specializate. a. Metafore polilexicale libere de domeniu Metaforele terminologice nu au în toate situațiile, în componența lor
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
comunismul, care a fost mult timp prezentat ca fiind „întâlnirea aducătoare de victorii a unei religii și a unui popor”, asemenea islamului, nu este, de fapt, decât o palidă imitație a religiilor. Astfel, pentru sociologul Jules Monnerot, „absența de transcendență, substituția puerilă a viitorului (societate fără clase) cu o promisiune (paradisul), fac din el o religie primitivă... Expusă unei neîncetate dezmințiri a faptelor” (Sociologia Comunismului, 1949). Sacrificii și gratificații. Unul din ritualurile cele mai solemne este cultul morților și al martirilor
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
iluzii. Acum regimurile părăsesc terenul luptei ideologice pentru a încerca să-și fundamenteze legitimitatea pe tematici patriotice și pe satisfacerea revendicărilor consumeriste ale populației. Intelectualii își pierd statutul de interlocutori privilegiați și-l regăsesc progresiv pe cel al opoziției de substituție. Primele cercuri ale disidenței - Comitetul de apărare a muncitorilor polonezi - includ numeroși ex* comuniști, înșelați de idealurile lor și hotărâți să utilizeze împotriva regimului tot ce știu despre punctele lui slabe - asemenea lui Jacek Kuron, de exemplu. De aceea este
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
fi admis în partid întreține sentimentul exaltant al apartenenței la o elită revoluționară și al intrării în posesia unor legi științifice ale dezvoltării istorice. Pentru intelectualii europeni de la începutul secolului XX „orfani de dumnezeu”, comunismul constituie o religie* politică de substituție: milenarist și „gnostic”, el oferă o viziune globală asupra lumii, un sistem de decriptare a ansamblului realității sociale simplu dar garantat infailibil. Aflându-se în război cu lumea în care sunt condamnați să trăiască, acești călugări-soldați în slujba unei ideologii
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
comună în momentul semnării tratatului de la Roma, în 1957. Dacă PCF se opune cu înverșunare, PCI este mai favorabil deschiderii frontierelor. „Național - thorezismul” și fidelitatea față de URSS explică atitudinea francezilor, în vreme ce, în Italia, Europa apare deja ca un cadru de substituție acceptabil în comparație cu statul-națiune, a cărui legitimitate este fragilă. în 1959, Moscova revitalizează CAER-ul*, înființat în 1949, care, spre deosebire de CEE, n-are nimic dintr-o piață unificată ci tinde către o diviziune „socialistă” a muncii; comparația dintre aceste două instanțe
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
anii 1960, devine o întreprindere comercială menită să atragă un public ce nu mai este motivat exclusiv de considerente politice. Această dimensiune reapare în altă parte: Iugoslavia lui Tito*, cu improbabila ei autoguvernare, joacă pentru scurt timp un rol de substituție. Odată cu luptele de eliberare națională însă (Vietnam, Algeria), apoi cu revoluția din Cuba și cu Revoluția Culturală* chineză, va regăsi turismul parfumul îmbătător al istoriei în mișcare. Cuplul Sartre/Beauvoir, care a luat parte la toate călătoriile (URSS, Cuba, China
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
2001; CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002; VARO - LINARES 2004. SM CATEGORIZARE. Prima formă a categorizării, ce a fost remarcată încă din Antichitate, este repartizarea cuvintelor în clase gramaticale sau părți de vorbire, pornind de la trăsăturile lor comune: 1) aceleași vecinătăți sintactice, permițînd substituția, 2) aceeași distribuție logică (substantivul denumește realități, adjectivul, ceea ce se spune despre realități etc.), 3) același tip de flexiune (genul și numărul pentru substantiv, timpul și persoana pentru verb). Elementele lexicului au fost astfel clasificate în șapte categorii după trăsăturile
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
secvență să fie coerentă), se actualizează prin: pronominalizare (transformarea în pronume a unui nume propriu sau comun evocat anterior: Vlad este un om consecvent. El.....); definitivare sau referință deictică: X a primit un premiu; premiul este...; premiul acesta nu e...; substituții lexicale vizînd varietatea gramaticală și stilistică: Din cauza lui copilul a rămas infirm. A trăit toată viața cu această povară în suflet; reluări interferențiale și presupoziții: Prietena mea are probleme. S-a reapucat de fumat (în cea de-a doua propoziție
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
realizată din punctul de vedere al nivelurilor discursive. Nivelurile sau registrele limbii sînt cele legate de diferențierea socială (limbă standard vs. limbă populară vs. argou) și funcțională (limbă comună, limbaj tehnico-științific, limbaj academic etc.). În ce privește materializările discursive ale coerenței (referință, substituție, elipsă, conjuncție și coeziune lexicală), Daniela Rovența-Frumușani consideră că ele sînt referențiale (determinate de referentul extralingvistic și de cel discursiv) și că manifestării lexicale i se opune coerența gramaticală (de genul coerenței, substituției, elipsei), iar în interiorul acesteia o coerență la
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
etc.). În ce privește materializările discursive ale coerenței (referință, substituție, elipsă, conjuncție și coeziune lexicală), Daniela Rovența-Frumușani consideră că ele sînt referențiale (determinate de referentul extralingvistic și de cel discursiv) și că manifestării lexicale i se opune coerența gramaticală (de genul coerenței, substituției, elipsei), iar în interiorul acesteia o coerență la nivelul actului referinței și o coerență la nivelul predicației (elipsa, substituția, conjuncția). Coerența lexicală cunoaște trei sub-categorizări: a) echivalența (prin secvență strictă sau sinonimică; b) incluziunea (de tip generic, bazată pe termeni cu
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
sînt referențiale (determinate de referentul extralingvistic și de cel discursiv) și că manifestării lexicale i se opune coerența gramaticală (de genul coerenței, substituției, elipsei), iar în interiorul acesteia o coerență la nivelul actului referinței și o coerență la nivelul predicației (elipsa, substituția, conjuncția). Coerența lexicală cunoaște trei sub-categorizări: a) echivalența (prin secvență strictă sau sinonimică; b) incluziunea (de tip generic, bazată pe termeni cu extensiune foarte largă, de genul: fapt, fenomen, obiect, lucru, idee, acțiune etc., și de tip hiperonimic, de ex.
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
ajutor retoricianului cînd este vorba să treacă de la o semnificație la alta. A doua intrare cuprinde cele patru operații care conduc la generarea figurilor: suprimare, adjuncție, suprimare-adjuncție și permutare. Nicolas Ruwet identifică două operații suplimentare, acestea fiind cazuri particulare ale substituției: expansiunea și reducerea. Ordinea cuvintelor, distribuția sintagmelor și a componentelor acestora pot modifica gîndirea, sentimentele, comportamentele alocutorilor. Jean-Jacques Robrieux propune o clasificare inspirată din tratatele clasice: (1) figuri de sens, care sînt prin esență tropii, adică figurile de transfer semantic
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
într-un nivel funcțional imediat superior, sub/hipoordonarea (hipotaxa), operație opusă hipertaxei, adică posibilitatea ca unitățile superioare, în calitate de substitute să se integreze într-un nivel inferior, coordonarea (parataxa) - posibilitatea ca unitățile de la același nivel să fie legate între ele, și substituția (antitaxa) - posibilitatea ca o unitate a unui nivel să fie înlocuită printr-o pro-formă, prin intermediul anaforei, cataforei, epiforei. Pe de altă parte, atunci cînd se referă la limbajul poetic, Coșeriu aduce în discuție funcțiile de reprezentare și de evocare pe
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
căror referent rămîne vag și difuz. Pierre Fiala arată că, în anii 1980-1990, limba de lemn a devenit obiect de studiu al analizei discursului, punîndu-se în evidență cîteva note specifice: 1) absența complementului de agent din structurile verbale pasive; 2) substituția formelor verbale personale prin forme verbale impersonale; 3) nominalitatea, constînd în predominanața numelor substantive (abstracte); 4) determinare nominală frecventă (prin intermediul adjectivelor, în special); 5) terminologie nespecifică; 6) prezența clișeelor și a sloganurilor; 7) opacitate referențială; 8) ritualizarea limbajului. Dar caracteristica
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
clasificatoare (ogar - cîine), ci, din contra, ele manifestă o solidaritate materială sau conceptuală (velă - navă). Această relație a fost observată pe terenul retoricii, atunci cînd s-a studiat sinecdoca, figură prin care, prin relația parte - întreg, se valorifică posibilitatea unor substituții metaforice. V. logosferă, nominație, praxem, sinecdocă, tipizare. DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001. IO METACOMUNICARE. În teoria comunicării, cuvintele metacomunicare, metadiscurs și metalimbaj se utilizează frecvent cu accepții similare sau comune, deși fiecare dintre ele ar trebui, pe terenul științei să funcționeze
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
i z a d i s c u r s u l u i poate risca uneori în atribuirea lor certă. V. implicare, implicit, sens. DUBOIS 1973; MOESCHLER - REBOUL 1994; DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001; DSL 2001; CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002. RN SUBSTITUȚIE. Cuvînt cu mai multe accepțiuni pe terenul științei limbii, substituție conține în nucleul semnificativ ideea de "înlocuire a ceva cu altceva". Această înlocuire presupune schimbarea între membrii paradigmei unuia dintre cele două planuri ale limbii, formă și conținut, fără a
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
u l u i poate risca uneori în atribuirea lor certă. V. implicare, implicit, sens. DUBOIS 1973; MOESCHLER - REBOUL 1994; DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001; DSL 2001; CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002. RN SUBSTITUȚIE. Cuvînt cu mai multe accepțiuni pe terenul științei limbii, substituție conține în nucleul semnificativ ideea de "înlocuire a ceva cu altceva". Această înlocuire presupune schimbarea între membrii paradigmei unuia dintre cele două planuri ale limbii, formă și conținut, fără a antrena o schimbare paralelă în alt plan. Dacă schimbarea de
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
presupune schimbarea între membrii paradigmei unuia dintre cele două planuri ale limbii, formă și conținut, fără a antrena o schimbare paralelă în alt plan. Dacă schimbarea de expresie implică și una de conținut, atunci se produce o comutație. Distincția dintre substituție și comutație nu este întotdeauna recunoscută, încît acești doi termeni sînt considerați de multe ori sinonimi. Substituția permite recunoașterea variantelor în cadrul unei structuri fixe și prin ea se poate stabili corect, pe planul conținutului, problema sinonimiei. În lingvistica structurală, substituția
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
antrena o schimbare paralelă în alt plan. Dacă schimbarea de expresie implică și una de conținut, atunci se produce o comutație. Distincția dintre substituție și comutație nu este întotdeauna recunoscută, încît acești doi termeni sînt considerați de multe ori sinonimi. Substituția permite recunoașterea variantelor în cadrul unei structuri fixe și prin ea se poate stabili corect, pe planul conținutului, problema sinonimiei. În lingvistica structurală, substituția este operația de a înlocui partea detașabilă a unui enunț printr-un element care conservă valoarea gramaticală
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
substituție și comutație nu este întotdeauna recunoscută, încît acești doi termeni sînt considerați de multe ori sinonimi. Substituția permite recunoașterea variantelor în cadrul unei structuri fixe și prin ea se poate stabili corect, pe planul conținutului, problema sinonimiei. În lingvistica structurală, substituția este operația de a înlocui partea detașabilă a unui enunț printr-un element care conservă valoarea gramaticală din enunț, ceea ce permite determinarea claselor de morfeme. Astfel, într-un enunț precum Apreciez gestul tău, cuvîntul tău se poate substitui cu său
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
într-un nivel funcțional imediat superior, sub/hipoordonarea (hipotaxa), operație opusă hipertaxei, adică posibilitatea ca unitățile superioare, în calitate de substitute să se integreze într-un nivel inferior, coordonarea (parataxa) - posibilitatea ca unitățile de la același nivel să fie legate între ele, și substituția (antitaxa) - posibilitatea ca o unitate a unui nivel să fie înlocuită printr-o pro-formă, prin intermediul anaforei, cataforei, epiforei. Pe de altă parte, atunci cînd se referă la limbajul poetic, Coșeriu aduce în discuție funcțiile de reprezentare și de evocare pe
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
ele se află în contact, adică atunci cînd un vorbitor învață sau cunoaște și altă limbă pe lîngă cea maternă. Introducerea de elemente străine în sistemul unei limbi poate produce unele modificări în rețelele de opoziții, prin specializări sau prin substituții, ceea ce presupune anumite reorganizări în sectoarele sistemului. De obicei, acest fenomen este vizibil atunci cînd cineva, învățînd o limbă străină, îi aplică unele tipare sau îi atribuie elemente ale limbii materne. Pe de altă parte, în cazurile de bilingvism, se
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
efecte negative pentru mediul înconjurător și pentru generațiile umane viitoare; - acumularea entropică ineluctabilă impune cheltuieli pentru gestiunea acesteia pe toată durata ciclului de viață; - prin toate mijloacele posibile, să fie stimulată generarea de negentropie cu valoare comercială și varianta de substituție valorică a resurselor naturale critice (acces, preț, stoc etc.), supuse valorificării; - timpul necesar reconstrucției ecologice după etapa exploatării unei resurse are sens negativ (pierdere de timp pentru evoluția unui proces, durata unei generații umane), însemnând pierderi pentru societate. De aceea
Abordarea entropică a valorificării resurselor naturale De la principii la strategie by Florina Bran; Carmen Valentina Rădulescu; Gheorghe Manea; Ildikó Ioan () [Corola-publishinghouse/Science/212_a_182]
-
Leod); identificarea și izolarea steroizilor suprarenali (Kendall 1936); identificarea hormonilor antehipofizari: PRL (Riddle 1932), GH, ACTH, TSH, FSH (Li, Evans, Simpson 1940-1950); descoperirea secrețiilor plurihormonale ale unor glande endocrine: T3 și T4 (tiroida), insulina și glucagonul (pancreasul); instituirea terapiei de substituție a deficitelor glandulare de îndată ce s-a realizat purificarea unor hormoni de extracție: ADH în diabetul insipid (1921), insulina în diabetul zaharat (1922), cortizonul în insuficiența suprarenală etc. B. Identificarea unor elemente de morfofiziologie fundamentală a sistemului endocrin: conceptul de neurosecreție
Ghid de diagnostic și tratament în bolile endocrine by Eusebie Zbranca () [Corola-publishinghouse/Science/91976_a_92471]