3,994 matches
-
din lemn sculptat și un ceas de buzunar Înghețat pentru totdeauna la ora cinci și douăzeci. Am Încercat să Întorc arcul cutiei muzicale, Însă melodia s-a Împotmolit după cîteva note. Am deschis sertarul măsuței de noapte. Am găsit un toc de ochelari gol, o unghieră, un flacon de tutun și o medalie cu fecioara de la Lourdes. Atîta tot. — Trebuie să existe pe undeva o cheie de la camera asta, am zis. — O fi avînd-o administratorul. Uitați ce-i, eu zic că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
Face totul ca să se dea potrivnic. Merceditas tăgădui În tăcere, mînioasă. — Ei bine, eu vă las, că am o grămadă de munci și n-am vreme. Ziua bună. Am răspuns politicos și am văzut-o Îndepărtîndu-se, țanțoșă, izbind trotuarul cu tocurile. Tata răsuflă adînc, ca și cînd ar fi voit să inspire pacea recuperată. Don Anacleto lîncezea alături de el, cu chipul pălind de la o clipă la alta și cu privirea tristă și autumnală. — Țara asta s-a umplut de tot căcatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
încărcându-l de frisoane, cu pupilele ei de mercur albastru... Își înclină cele două cornițe bălăioare, trase spre tâmple, în formă de spirală și, fără să mai zică Noapte bună, iubitule ! (desigur, acesta era, dealtfel, sensul reverenței), se răsuci pe tocuri, cu o eleganță de balerină sprințară. Se depărtă de Mircea, tropotind delicat, pe aleea îngustă, întocmită din lespezi solide, de pe timpuri, printre crini imperiali cu corola de mătase și printre tufe de iasomie. Portița, având o lucrătură de fier forjat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
dintr-un paradis neurastenic. Rămași, brusc, într-o insulă temporară, garnisită cu detaliile vechimii sale, Cristina și ai ei abia mai suportau asaltul de bric-à-brac, sterpiciunea bolovanilor de zid, vraiștea de șarampoaie și de alte grinzi putrede, geometria aleatorie a tocurilor de uși smulse și de ferestre betege, această realitate separată, în care viețuia familia sa și care se surpa implacabil, ca într-o implozie încetinită, din care orașul fusese exilat de victoria dărâmăturilor. Panouri mari, proclamând Șantier în lucru, pericol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
străzilor din Cernăuți, din Viena sau din Paris, adăstând derutat, printre mulțime de bărbați și de femei, să-și tragă sufletul un pic. Un milițian, în haine de doc albastru, se îndreaptă spre el, controlându-și din mers corectitudinea ținutei, tocul pistolului de la centură și potrivindu-și cât mai la îndemână bastonul negru de cauciuc. De undeva, din mulțime, din arrière-plan, se decupară câteva siluete civile, marcând, în deplasarea lor, aceeași direcție cu a omului în uniformă, care-și manevra bastonul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
în clipa când apeși, se rupe toate alea acolo-șa. Deschizi - poți să deschizi sau poți s-o blochezi. Să stai, să te uiți ca prostul la ușă. Pe vremea lui Ceaușescu se construia foarte prost. Dacă te împingeai așa, în toc, puteai să deschizi ușa. Nu-ți trebuia o forță prea mare. Nu (cu dispreț) picior de căprioară, cu răngi, numai figuri... Când îi aud, mor. A, la seifuri, la asta, la cine știe ce bănci să te duci... Dar ce bănci, te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
acces pe punte. Interiorul arăta ca un hotel impunător, cu candelabre strălucitoare și picturi murale. Pasagerii străini și ofițerii superiori în uniformele lor bleumarin conversau în franceză. Dușumelele erau acoperite cu covoare groase și Tomoe simțea cum i se afundă tocurile în pluș. — Tomoe, spuse Takamori ștergându-și sudoarea de pe frunte. Trebuie să merg la toaletă. Nu mai pot... — Pentru Dumnezeu! Ți-ai și găsit unde... Nu era suficient că nu-l găseau pe Gaston, mai trebuia să se poarte și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
la o pisică abandonată. 5 Pustnicul Orientului — Ăsta e? întrebă una din femei cu o voce pițigăiată. I-a băgat lanterna în față, făcându-l să clipească. Purta un pulover decolorat, pantaloni bărbătești și o pereche de pantofi roșii, cu toc. Cea de-a treia, rotunjoară ca un pepene, avea pe ea un costumaș jerpelit și niște saboți din lemn. S-a așezat lângă Gaston și i-a zâmbit. Așa cum stătea, i se vedeau pulpele dolofane ca de ridiche japoneză, precum și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
făcea să stea în fața unor femei cu pălăria pe cap. Și-a scos-o în grabă și s-a scuzat pentru lipsa de maniere: — Vă rog să scuzați la mine. — A! Vorbește japoneză! exclamă surprinsă femeia cu pantofi roșii cu toc. Kimie a început să râdă cu poftă. — Nu mai faceți atâta gălăgie! le avertiză cea cu bandajul în jurul gâtului, care-l luase pe Gaston sub aripa ei protectoare. A întins apoi un ziar în fața lui, pe care a pus o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
că e de făcut? — Puțin îmi pasă de prostul ăla. M-am săturat de el. Un musafir care-ți dă atâta bătaie de cap... Îndreptându-și umerii, țanțoșă, Tomoe s-a lăsat dusă de valul de oameni, lovind asfaltul cu tocurile ei înalte. Uitându-se după ea până când a pierdut-o din ochi, Takamori gândi: „Ce practică e! Gaston a devenit un fel de ideal pentru mine, iar pentru ea nu-i decât un prost.“ După ce au isprăvit micul dejun, Endō
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
teribil de uimit de schimbare. Ce tânăr frumos era acum. — O, Endō-san! exclamă Gaston. Beau garçon, n’est-ce pas? — Bineînțeles... Dă-mi pistolul! A luat din mâna lui Gaston pelerina și a scos din ea pistolul. L-a băgat în tocul prins de centura care-i atârna pe umăr. — Gas, așteaptă-mă aici. A deschis apoi portiera și a ieșit pe trotuar, îmbrăcat elegant. A dispărut imediat în mulțimea care începuse deja să mișune prin Ginza. Soarele îl orbea. Era ora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
hanul era cufundat în cea mai adâncă liniște. — Scoală-te! Endō își îmbrăcase deja cămașa și pantalonii. Chimonoul de la hotel, cu care dormise, era făcut sul, la picioarele patului. Tuși în timp ce-și punea haina. Gaston zări pistolul în tocul lui, sub haină. — Unde mergem, Endō-san? N-ar trebui să faceți nici un efort. Endō a deschis ușa fără să-i mai răspundă și l-a împins pe Gaston pe coridor. Jos în hol era încă întuneric, dar cineva a aprins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
de mult. În momentul În care am sunat la ușă, am avut un presentiment neplăcut care s-a concretizat de Îndată ce s-a deschis ușa și În fața ochilor mei a apărut o fată care purta un portjartier albastru, ciorapi lycra și tocuri Înalte. Avea ochii oblici și o expresie de cruzime pe față. Lângă ea, o altă fată, Îmbrăcată doar Într-un body din dantelă neagră. De la fereastra camerei de o sută de mii de yeni se putea admira priveliștea panoramică a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
de sentimente. După ce-i ascultasem acea voce minunată, nu știam dacă, descoperind un chip comun, aveam să mă simt ușurat sau decepționat. Probabil că aș fi simțit oricum o ușoară strângere În coșul pieptului. Femeia era slabă, purta pantofi cu toc nu prea Înalt și era puțin mai Înaltă decât mine. Era Îmbrăcată Într-un costum elegant, În culori pastelate, dintr-o stofă moale, care pica la fix, punându-i În evidență talia Înaltă. Părea să fie un costum de firmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
putea salva nici mama, nici tata, nici colegii, nici măcar Keiko Kataoka, nimeni. Cum ar fi să iau cocaină? mă fulgeră un gând. Cum ar fi să Îngenunchez gol la picioarele femeii din fața mea și să-i ling vârful pantofilor cu toc ascuțit? De Îndată ce mi-a trecut ideea asta prin minte, m-a luat amețeala și am avut o erecție instantanee. În acel moment privirea lui Keiko Kataoka se Îndreptă Înspre șlițul meu și mi-am dat seama că a Înțeles ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
acapara Întregul trup. Însă bărbatul pe care-l iubea cel mai mult nu făcea nimic ca să o ajute, ba dimpotrivă; Noriko Îl urmărea cu privirea cum o așeza pe femeia cea Înaltă pe canapea, cum Îi dădea jos pantofii cu toc Înalt și Începea să-i sărute vârfurile picioarelor. Femeia cea Înaltă Îi privea disprețuitor pe Noriko și pe bărbat, cu o privire ca de gheață, apoi Începu să geamă pe măsura ce limba bărbatului aluneca printre degetele de la picioare. — Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
Înainte de a da telefon se răspândea În Întreg corpul și am fost cuprins de fantezii masochiste. Mintea mi-era străfulgerată neîncetat de imagini fragmentare: picioarele suple și puternice ale unei femei, care nu știam dacă era Keiko Kataoka sau altcineva, tocuri Înalte, părți ale unui trup feminin, lenjerie intimă, articole de machiaj. Nu conștientizam ambiguitatea În care pluteam. Nici măcar nu-mi dădeam seama pentru ce mă aflam la Paris. Nu eram conștient nici măcar de faptul că nu Înțelegeam nimic. Am intrat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
gheață ceva ce părea a fi o tărie de culoare Închisă. Femeia Își duse la un moment dat un Marlboro Între buze, iar bărbatul se grăbi să-i ofere un foc. În momentul acela dinspre recepție se auzi zgomotul unor tocuri ascuțite, ce mergeau hotărât. În fața ochilor mei apăru o femeie cu o siluetă atât de slabă Încât s-ar fi putut strecura prin orice loc oricât de strâmt. Purta o rochie neagră mini, strânsă pe corp. Pe deasupra ochelarilor mă privea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
ca ea putea să ajungă să facă așa ceva. De câte ori Înghițeam prezervativul cu droguri și mă Întorceam În Japonia, Keiko Kataoka mă vizita negreșit, Împreună cu Încă o fată. Keiko Kataoka nu se dezbrăca de haine, dar mă lăsa să-i ling tocul pantofilor cu toc Înalt, Își lăsa saliva să-i curgă În gura mea, mă lăsa să privesc cum o instruia pe cealaltă fată, precum și jocurile lor de lesbiene. Insomniile mele se agravau pe zi ce trece și am slăbit mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
să ajungă să facă așa ceva. De câte ori Înghițeam prezervativul cu droguri și mă Întorceam În Japonia, Keiko Kataoka mă vizita negreșit, Împreună cu Încă o fată. Keiko Kataoka nu se dezbrăca de haine, dar mă lăsa să-i ling tocul pantofilor cu toc Înalt, Își lăsa saliva să-i curgă În gura mea, mă lăsa să privesc cum o instruia pe cealaltă fată, precum și jocurile lor de lesbiene. Insomniile mele se agravau pe zi ce trece și am slăbit mai mult de zece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
care mă călăuziseră în mlaștină. Am încremenit. Nu-mi venea să cred. Cum puteau fi urmele acelui bărbat necunoscut chiar urmele mele dacă eu nu trecusem niciodată pe acolo până atunci? Mi-am adus aminte că la pantoful meu stâng tocul era rupt într-o parte și am controlat încă o dată urmele. După asta n-am mai avut nici o îndoială. La toate, semnul se vedea foarte clar. M-am dus din nou până la poarta ruginită unde am constatat că urmele o
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
foarte bine urmele pașilor care după aceea dispăreau. Nu atât dispariția urmelor mă intriga, cât coincidența cu ceea ce visasem: la o parte din ele se vedea un semn. Unul din pantofii celui ce trecuse pe acolo părea să fi avut tocul rupt. I-am arătat și Eleonorei și s-a mirat și ea. Lăsînd-o apoi s-o ia înainte, am rămas să mai fac o verificare. Mi-am așezat talpa piciorului stâng pe una din urmele cu semn. Se potrivea perfect
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
lor ținea mai degrabă de rânduiala culorilor. Petru săruta nuanțele ca pe niște iluzii diforme. La 16 ani, minunea avea gust de ceară topită. Mergea la biserică ca într-o expediție în grădinile cerului. Acolo era liniște: tămâia aprinsă însemna tocul ușilor, uleiul miruia intenția mâinii drepte, lumânările, degete de martiri fumegând. Arderea de tot se întâmpla atunci când cenușa își recunoștea lumina, când focul se identifica într-o bucată de cremene, când cărămida își resuscita memoria. Petru era piatră dintr-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
ceapă degerată; peste inimă, cămăși de împrumut; pământul, generosul SE HAȘ, încape pe fiecare în pântece, indiferent de mărimea cocoașei. Era încă util. Avea umerii puternici precum un soclu. Creșteau iluziile ca lăstarii de tei pe lângă trunchiul retezat. Pădure în tocul ferestrelor; în grinzi, pădure, în carnea corăbiilor; pădure în cimitire. "Hai, întinde mâna, omule, și desenează cu degetul de plumb o poartă în cer! Coboară în genunchi și atinge cu fruntea nisipul până va crește mare, până se vor naște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
O să am grijă de tine, fetița bunicului, o să-ți dau bani, o să te îmbrac ca pe o păpușă, numai să nu spui la nimeni. Câteva ore s-a făcut întuneric în camera de la demisol. Moartea și-a lăsat amprentele pe tocul ușii și a plecat. Moartea s-a dus să mai încrusteze câteva semne. Moartea, la început, vine în oglindă, două, trei intenții aproximative, apoi, din ce în ce mai convingătoare, te ademenește în ramă cât să clipească un bliț. Era trecut de 18 și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]