30,078 matches
-
tai lemne, butuci mari de lemne, să car iarbă în spate, clăi întregi de iarbă... să cosesc... Mina: Mai știi să cosești? Ilie: (din nou entuziasmat) Sigur că știu. Asta nu se uită. (se ridică și vrea să mimeze) Mina: (strigînd) Nu, Ilie, te rog, nu fă asta! Ilie: (înțelege) Bine, bine... dar să știi că n-am uitat!! O să mergem la țară, într-un sat adevărat, într-un lan cu lucerna adevărată, cu o coasă adevărată, și am să-ți
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
găsi. Mergem împreună și facem un chef ca la carte. Te rog să nu-ți strici dispoziția din cauza asta. Sau din oricare altă cauză. Ești la aer liber, la pădure și trebuie să profiți. E clar? Mina: De ce-ai strigat așa tare după mine? Ți-a fost frică? Ilie: Păi sigur că mi-a fost. Nu uita că ești în pădure, totuși. Mina: N-am văzut pe nimeni pe aici. Ilie: Asta e bine... Să nu se zgîiască toți la
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
prea încurcată... În schimb, pictez. Val: Aha. Vecin 2: V-am spus-o așa... ca să știți că am și eu un talent... (pentru Irina) Iar dumneavoastră... ce să mai vorbesc... V-am văzut la televizor... Nevastă-mea, cum apăreți, mă strigă repede să și eu să vă privesc... Sînteți tare frumoasă! Și copiii mei vă admiră foarte mult... Nevastă-mea, cînd spuneți poezii, vă apreciază... Ia uite, dragă, zice, ce frumos spune... parcă chiar ar crede ce spune! Mare lucru și
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
pe Mihai, care, înmărmurit, se duce spre Alex cu brațele larg deschise) Pînă ne-om înțelege, hai să ne pupăm. Alex: Încă n-am învățat să... pup. Vecin 1: (nu insistă) Ei, lasă că-nveți tu. (merge spre Maria) Maria: (strigînd la Mihai) Te rog să-i spui să mă lase în pace! Mie nu-mi arde de pupături! (Mihai, însă, năucit, tăcut, cu privirea pe dinăuntru, n-o aude; Vecin 1 interpretează asta ca pe o neutralitate, ca pe un
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
rușine? Val: Ba da. Irina: Și atunci de ce tot circul ăsta respingător? Val: Ca să-mi înving rușinea. Înțelegi? Ca să scap de ea. Mă sîcîie, mă sîcîie, mă sîcîie! Irina: Val! (plînge) Val: Dar nu-i nimic, iubito, încă mai poți striga să te iubesc... și eu încă îți pot spune că te iubesc... Deci mai e o șansă...! Irina: Val... Val: Da' să știi că tipii nu-s proști... Nu-s proști deloc. Irina: Val, ar trebui să facem ceva. Nu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
un început de indignare) Da' de unde știi tu ce scriu eu?! Ea 2: Cum de unde? Din ceea ce scrii. El 1: Adică vrei să spui că-mi umbli în manuscrise?! Ea 2: Da' bineînțeles. Sau n-am voie?! El 1: (ferm, strigînd) N-ai voie! Poți spune ce vrei, poți să crezi ce vrei, să faci ce vrei, dar n-ai voie să-mi cotrobăiești în suflet, să-mi cenzurezi mintea! Dar, pentru Dumnezeu, încă n-ai înțeles că scrisul e o
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
să semneze actele de deces... E foarte bine... încă două trei mutări și am cîștigat... TABLOUL XI (Dintr-o parte și de alta a scenei, intră, simultan, Ea 1 și El 1 alergînd; în clipa în care se intersectează, amîndoi strigă "44"; din scenă strigînd de cîteva ori aceeași cifră) TABLOUL XII (Spațiul este ilustrat de un lăcaș pentru depozitarea gunoaielor; Ea 1 așteaptă; intră El n odată cu declanșarea unui puternic suflu de vînt și a unei benzi sonore pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
deces... E foarte bine... încă două trei mutări și am cîștigat... TABLOUL XI (Dintr-o parte și de alta a scenei, intră, simultan, Ea 1 și El 1 alergînd; în clipa în care se intersectează, amîndoi strigă "44"; din scenă strigînd de cîteva ori aceeași cifră) TABLOUL XII (Spațiul este ilustrat de un lăcaș pentru depozitarea gunoaielor; Ea 1 așteaptă; intră El n odată cu declanșarea unui puternic suflu de vînt și a unei benzi sonore pe care vor fi orice zgomote
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
picioare, privită, mîgîiată, luată de mînă cu tandrețe, condusă spre ieșire) TABLOUL XIII (Spațiul este sub stăpînirea unui copac uscat; Ea 1 și El 1 intră din același loc, mergînd ca printr-un glod adînc; în pofida oboselii, Ea 1 își strigă cuvintele; El 1 va răspunde la nivelul extenuării din mers) Ea 1: Doisprezece nu se mai poate? El 1: Nu se mai poate. Ea 1: A mai rămas douăzeci și opt. El 1: Și patruzeci și unu. Ea 1: Și barajul. El
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
florile și fructele; de afară se aude glasul lui El n: "Nu așa! Nu așa!") El n: De ce? De ce și eu?! Nu! De ce și eu?! (presat de suflu, intră dezorientat, dezechilibrat cu bucăți de gunoaie pe el; se împiedică și, strigînd "Nu așa!", rostogolește împreună cu toate obiectele măturate de vînt pînă în culise; după cîteva clipe de liniște totală, se aude: Parcă era un cîntec pe-aici...") Cavou bar In memoriam Sfîntului Corneliu Coposu IAȘI aprilie-iunie 1995 Constantin Popa: Cavou bar
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
că poporul știe ce vrea și ce face, înseamnă că... Costache: Domnule, da i-au votat sau nu! Groparul: Ei și! Costache: Cum ei și?! Groparul: Domnule, i-au votat și gata; i-au votat și i-au uitat; aleșii strigă "la muncă, popor" iar poporul spune "n-aud bine, ce-ai spus?"; aleșii toarnă în difuzoare lapte și miere iar poporul face din ochi și spune "mă, ce voce frumoasă are ăsta!" Și la alegeri votează voci, cravate, gesturi patriotice
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
că poporul știe ce vrea și ce face, înseamnă că... Costache: Domnule, da i-au votat sau nu! Groparul: Ei și! Costache: Cum ei și?! Groparul: Domnule, i-au votat și gata; i-au votat și i-au uitat; aleșii strigă "la muncă, popor", iar poporul spune "n-aud bine, ce-ai spus?"; aleșii toarnă în difuzoare lapte și miere, iar poporul face din ochi și spune "mă, ce voce frumoasă are ăsta!" Și la alegeri votează voci, cravate, gesturi patriotice
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
An de cotitură... cotitură după cotitură... și-ncă o cotitură... Vizite de lucru... succese... angajamente... Exact ca în "Scînteia"? Octav: (după o pauză) Ai dreptate... Matei: Sigur că am... Așa că să-i lăsăm pe ei să vorbească... să promită... să strige... și noi să ne vedem de-ale noastre. Octav: (după o pauză în care îi privește, îi dă un ocol lui Matei...) Măi Nea Matei, știi la ce mă gîndesc eu? Auzi, eu mă gîndesc că ești un porc. Matei
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Și ca să fac și eu măcar o dată o treabă bună, o să încep curățenia de aici... (aruncă spre Matei cu toate mărfurile expuse) Ține, Nea Matei. Numără-le... fă inventarul... (Costache și Marieta continuă să se alarmeze, să se vaite, să strige...; Matei, bombardat cu lucrurile aruncate, speriat și neputincios, strigă: "O să dai de dracu'! O să le plătești!") Lasă c-ai să primești despăgubiri... Caz de calamitate... Eu sînt calamitatea matale, Nea Matei... (Matei strigă: "Chem poliția! Mă duc la poliție".) Du
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
bună, o să încep curățenia de aici... (aruncă spre Matei cu toate mărfurile expuse) Ține, Nea Matei. Numără-le... fă inventarul... (Costache și Marieta continuă să se alarmeze, să se vaite, să strige...; Matei, bombardat cu lucrurile aruncate, speriat și neputincios, strigă: "O să dai de dracu'! O să le plătești!") Lasă c-ai să primești despăgubiri... Caz de calamitate... Eu sînt calamitatea matale, Nea Matei... (Matei strigă: "Chem poliția! Mă duc la poliție".) Du-te, du-te, Nea Matei... și adu și cătușele
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
să se alarmeze, să se vaite, să strige...; Matei, bombardat cu lucrurile aruncate, speriat și neputincios, strigă: "O să dai de dracu'! O să le plătești!") Lasă c-ai să primești despăgubiri... Caz de calamitate... Eu sînt calamitatea matale, Nea Matei... (Matei strigă: "Chem poliția! Mă duc la poliție".) Du-te, du-te, Nea Matei... și adu și cătușele... să ți le pun... pentru evaziune morală... pentru delapidare de disperări din avutul obștesc... Du-te! (Matei pleacă strigînd: "Fire-ai al dracului de
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
calamitatea matale, Nea Matei... (Matei strigă: "Chem poliția! Mă duc la poliție".) Du-te, du-te, Nea Matei... și adu și cătușele... să ți le pun... pentru evaziune morală... pentru delapidare de disperări din avutul obștesc... Du-te! (Matei pleacă strigînd: "Fire-ai al dracului de descreierat și de bandit ce ești!"; Costache și Marieta nu prea știu ce să facă...; s-ar duce cu Matei... dar ar rămîne și cu Octav) Mamă, iubită mamă, iubit tată... îmi pare rău... nu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
dosarele de securitate obținute de Popescu 2 printr-un fin și eficient șantaj. Momentul acesta al dosarelor este nodul piesei, dramaturgul centrîndu-și toată desfășurarea acțională pe urmărirea efectelor psihologice ale acestei unice întîlniri: întîlnirea cu trecutul vinovat ce pare să strige de printre firele îngălbenite de timp. Totul ia forma unui joc foarte perfid, cu sine însuși și cu celălalt. Impulsul spre mărturisire este permanent obstrucționat de sentimentul unei vinovății atît de mari încît nu poate fi excorcizată decît, eventual, pe
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
vino-ncoace! (îl ia de mînă, îl duce pe scenă și îl așează pe scaun) Spune! Acu' ești ca nou, așa că dă-i drumu'! (tot ce urmează trebuie să fie sub o tensiune maximă violență gestuală, de limbaj, replicile sînt strigate, urlate sau gîfîite, sugrumate de frică sau disperare) Gh. P. unu: (ridicîndu-se de pe scaun) Ce dracu' vrei de la mine! (vrea să plece de pe miniscenă) Ia mai lasă-mă-n pace! Gh. P. doi: Stai aici! Unde te duci?! N-ai
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Piața primăriei... De ce nu te dezbraci?! Gh. P. doi: Pentru că eu nu sînt pregătit să spun adevărul..., iar ceilalți nu sînt pregătiți să-l asculte... Gh. P. unu: Da, la urma urmei, de ce ții morțiș să-ți spui, să-ți strigi toate adevărurile tale...; la ce bun? Gh. P. doi: Hm! știi chestia cu musca, nu? Gh. P. unu: Care? Gh. P. doi: Aia de pe căciulă... Gh. P. unu: Și ce te deranjează?! Bîzîie și ea pe unde poate... Gh. P.
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Și asta cu atât mai al dracului cu cît ne prefacem că n-avem nici o muscă... Gh. P. unu: Și dacă-ți bolborosești toate adevărurile, nu mai ai muscă? Gh. P. doi: Păi, cum să-ți spun eu, după ce ai strigat, după ce ai urlat "asta e musca mea!", musca zboară... zboară și... gata... Gh. P. unu: Asta s-o crezi tu. Ascult-aici; cînd spui cuiva un adevăr de ăsta, care te obsedează pe tine, se întîmplă trei lucruri: primul e
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
n-ai auzit, că n-ai protestat, că n-ai luptat împotriva unui regim care ne castrase de curaj, de demnitate, care ne furase numele și ființa... Îmi place... Nu te-ntreb de ce n-ai fost tu acela care să strige "nu se mai poate!", pentru că știu de ce de frică și lașitate. Dar te-ntreb de ce nu zici nimic împotriva a ceea ce se-ntîmplă azi! Gh. P. doi: Cum nu zic?! Ba zic mereu! Cum nu zic?! Gh. P. unu: Lasă chestia
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
cum se făcea că plecai în străinătate mai ușor decît plecam eu la soacră-mea la țară... Sursa dublă: (violent) Adică ce vrei să spui? (din clipa asta, Obiectiv nr., Dosar nr. și Sursa dublă ajung față în față, vor striga unul la altul niște reproșuri, învinuiri, rostite într-un limbaj ininteligibil) Plutonierul: (ajuns la masa lui, își face pasiența și rîde în hohote) Trimisul lui Dumnezeu: (cu o violență surprinzătoare) Rușine! (toată lumea a tăcut) În genunchi! Și cereți-vă iertare
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
el tot așteaptă, cu impaciență intensificată la fiecare sfîrșit de secol, adică a Altui Om. Michel Houellebecq scrie cu Înfrigurarea Omului occidental, cu atît mai nervoasă cu cît monopolul imaginarului tern al prudenței și bunăstării devine insuportabil. “La moarte!”, Își strigă el exasperat, iar spectatorii se Înghesuie să-i vadă agonia și să-l salute pe noul rege. Din 1998 Încoace, controversatul star francez care trăiește de ceva timp În Irlanda și În Spania, și-a văzut Înscris numele pe patru
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
e vorba despre morală metafizică, demult dezactivată, ci despre ceea ce odinioară era interzis spațiului public: sexualitatea. Dacă insuficiența a Înlocuit conflictul, nu punerea În scenă a unei situații conflictuale este sarcina literaturii, ci a unei psyche virtual nelimitate care-și strigă neputința de a se actualiza nelimitat. Pagina albă devine astfel o metaforă a spațiului indefinit, iar scriitura, o "extenie a sinelui" (Jean-Claude Kaufmann) indefinită. Voi Încerca să propun două ordine de criterii prin care autoficțiunea să poată fi izolată și
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]