4,343 matches
-
rândul ortodocșilor. Clerul românesc adoptă o poziție critică atunci când expansiunea protestantă se desfășoară în detrimentul credincioșilor bisericii răsăritene. După ce pune în aplicare un vast program de construcții, de întărire a cetăților din Oradea, Alba-Iulia, Făgăraș, Deva, Gherla, Ordoheiu Secuiesc, Giurgiu, de înălțare de noi castele și curți princiare, Bethlen este preocupat de organizarea învățământului, de înființarea de școli. Între ele și renumita instituție cunoscută sub numele de Collegium Academicum, a cărei primă perioadă de funcționare se desfășoară în Alba-Iulia între anii 1622-1658
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
Cu acte de excepție ale legislației medievale, precum cel acordat de Bela al IV-lea în anul 1251, nu înflorește o societate, cu atât mai puțin un regat. Nimic nu se dezvoltă în suc propriu. Măcar și pentru frumusețea și înălțarea de gând a lui Bela al IV-lea să luăm în discuție actul său. Fusese favorabil evreilor, în sensul că le acorda libertatea de a profesa comerțul, de a circula nestingherit dintr-un ținut într-altul („pe oriunde ar trece
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
și pentru altele. A fost mult apreciat pentru aceasta de cei mai reprezentativi gânditori ai Iluminismului. Kant îi atribuie merite excepționale pentru concilierea religioasă și libertatea de conștiință promovată, pentru profunda și absolut necesara libertate de alegere a căii de înălțare spre divinitate a fiecărui om. Biserica noastră - scria filosoful de la Königsberg - va trebui în fine să se gândească în ce fel să se lepede de tot ce poate împovăra și apăsa conștiința. În teritoriile cucerite de la turci (ne referim acum
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
nicicând din vedere că tonalitățile textelor sacre se completează, susținând una și aceeași profesiune de credință: „Ascultă Israele, Domnul Dumnezeul nostru, Domnul, unul este”. Acel unu, prin care iudaismul a străbătut o istorie de aproape șase milenii, conferindu-i siguranța înălțării, a zborului, capacitatea de a-și apropia acea imagine a lumii situată în și dincolo de teluricul ei. Evreul modern, în multe cazuri, își va culege resursele din lumina care tinde spre același vârf. Înseși speculațiile sale intelectuale izvorăsc din cele
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
homo europaeus și un anti-homo europaeus, adică unitate, de-o parte, disoluție, de alta. Răspunsurile nu sunt întotdeauna mulțumitoare, chiar și atunci când sondăm faptele bune. Spiritual, omul a câștigat de fiecare dată o experiență nouă. Iluminismul, cu ideile sale de înălțare, a fost cutremurat de o mare revoluție, la fel cum Renașterea, cu umanismul ei atotcuprinzător a fost zguduită de o reformă religioasă și de o criză de conștiință. Este adevărat că fenomenele în sine generează o Kulturgeschichte der Neuzeit. Prin
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
a descoperit, le-a numit și și-a implementat modelul cultural (fiind creatoare de modele), receptând totodată configurațiile culturale întâlnite în calea sa. Simbolizat printr-o imensă sferă, homo europaeus are la baza sa o mulțime de piloni de susținere. Înălțarea pe verticală e posibilă oricui, indiferent de confesiune și de comunitate lingvistică sau culturală. Relația cu unu, în evul de mijloc posibilă numai printr-un stăpân, în vremuri normale ea e una directă, nemediată, în care șansa sanctificării e deschisă
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
anumite momente ale istoriei. Să poarte ele amprenta scurtei durate? Mereu intervine ceva, mereu un context social-politic, o criză economică, una religioasă vin să răstoarne acea fragilă substanță care ne unește, ne face mai buni, măcar și în măsura în care tindem spre înălțare prin rațiune și prin suflet. Efortul dirijat întru împlinire trebuie că este cu mult mai mare decât ne închipuim. E lesne de înțeles dacă avem în vedere înseși structurile felurite ale personalității umane. Pe noi văzându-ne mai întâi, vom
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
organizației legionare de acolo. 2. Florian Dumitrescu, ajutor al lui Constantin Oprișan, în conducerea pe țară a F.d.C. ului, declară la 11 iunie 1948, că în vara anului 1946, fiind invitat de către Petre Duduță din Brăila, a luat parte la înălțarea unei troițe la mânăstirea Cocoș, unde au mai fost de față următorii: Gheorghiu Ion, Duduță Petre, Noroșanu Gheorghe, Matei Mangiurea, Banduci Ion, Ion Constantin, Nicoara și C. Vlădescu. înainte de revelionul 1947/1948, Vasile Pătrașcu a ținut o ședință legionară cu
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
anului 1946, șeful grupului F.d.C. Brăila era Gurgu, pe care Florian Dumitrescu l-a înlocuit apoi cu Duduță Petre. 3. Gheorghiu Ion, șeful regionalei F.d.C. Muntenia, declară la 11 iunie 1948, că a participat și el în august 1946 la înălțarea unei troițe la mânăstirea Cocoș, fiind invitat de Petre Duduță și Matei Mangiurea. Arată de asemenea că în ziua de 31 decembrie 1947, s-a ținut la prăvălia lui Duduță Petre din Brăila, o ședință legionară cu unitatea muncitorească „m
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
a însărcinat cu conducerea F.d.C. Brăila pe Urse Ștefan. 4. Banduci Ion, șofer și membru în unitatea muncitorească „m” a grupului F.d.C. Brăila, recunoaște în declarația sa din 12 iunie 1948 că a luat parte în toamna anului 1946, la înălțarea unei troițe la mânăstirea Cocoș, cu care prilej a cunoscut pe Dumitrescu Florian și Gheorghiu Ion, ce veniseră împreună cu alți studenți legionari, pe care însă nu-i cunoaște. 5. Constantin Ion membru al unității muncitorești „m” din grupul F.d.C. Brăila
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
Brăila, arată în declarația sa din 12 iunie 1948, activitatea legionară desfășurată de el în vara anului 1944 și până în momentul arestării sale. Începând din Martie 1948, șeful acestei unități era Petre Duduță. Recunoaște că a participat și el la înălțarea troiței de la mânăstirea Cocoș, unde i-a cunoscut pe Dumitrescu Florian și Gheorghiu Ion. Confirmă că în ziua de 31 decembrie 1947, unitatea muncitorească „m” a ținut o ședință la locuința lui Petre Duduță. Îl arată ca șef al F.d.C.
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
grave, de corul sferelor". Nuntire avem la ambele capete, atât cea depănată de "povestea fără nume a Nunții Subterane", cât și cea care se slăvește "din culmi nebănuite și limpezi de simbol" (Pentru marile Eleusii). În acest interval al posibilului, înălțarea și coborârea nu figurează decât unul și același act in-diferent de facere și de prefacere, de reflectare reciprocă în marea oglindă unde toate se văd la fel, drept tot. Flacăra aprinsă în "firida unde arde cu foc nestins Divinul" iradiază
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
cronologiei mundane. De remarcat că facerea nu e posibilă fără desfacerea de orice ar putea îngrădi libertatea de creație. Căci de unde crește Turnul dacă nu din însăși exfundarea oricărui fundament? Turnul este dubla figură a suspensiei: a evacuării și a înălțării. Ceea ce e fără fundament (în suspensia timpului și a spațiului) este, pe de o parte, facere nefondată, nefundamentată, în aparentă derivă. Pe de altă parte, fondează el însuși prin simplul fapt că apare și semnifică, se arată la înălțime, la
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
și totuși posibilă, a inaparentului însuși: "întunecimea aripează alb". Irealizarea se conjugă aici cu revelarea; realul demundaneizat arată o altă dimensiune - invizibilă - acolo unde corpul lumii și al poemului se descompun. Albul din miezul întunecimii profilează imaginea matricială a unei înălțări fulgurante. Iată cum tot ceea ce coboară în imprezentabilul premanifestării dobândește în chiar liminarul acestei limite o strălucire nelimitată, a noii imagini care se ridică din adânc, vine de departe. A fi desprins de lume - și de imaginea evidenței pe care
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
de dorul pierdutei sale purități", "tinde spre absolut"4. Aspirație care înseamnă o trudnică încercare de ascensiune, de ridicare a informului spre forme și a acestora spre Formă; este o trecere prin spațiul unei dureroase redempțiuni, iar ceea ce dă puterea înălțării este sufletul al cărui dor se identifică cu cel al materiei: "Nuanțele trecerii sunt infinite ca palorile cerului vesperal. Chiar în monstruoasa ei diformitate, materia e pătrunsă de dor. O memorie a esenței, un dor al formei, un suflet, o
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
rândul lui, "cu tot sufletu-n vis", omul își trăiește dureros condiția duală, rătăcind "nebun" printre sferele de argint ale armoniei cosmice, "în văzduhul bătut de himere", zbătându-se totodată "ferecat pe pământ". Dorul de esențe e mistuitor, iar dacă înălțarea până la ele pare imposibilă pentru tot ce se manifestă în lumea generațiilor, acest invizibil inexprimabil dă totuși ceva de văzut, propune imaginile-model ale sferelor de argint și, în strofele următoare, desfășurarea lor într-un adevărat peisaj supraceresc, deosebit de clar conturat
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
răsfrânt al unității"45. Atunci însă când vede lumina doar în nălucire, e sufletul care și-a pierdut aripile, esența zborului zeiesc, fiind "doar o fărâmă de zeu;/ Căci ce-i zeul ce-și pierde arìpele?". Zborul e posibilul imponderabil, înălțarea și orientarea spre orientul vederii, spre unitatea care vine de sus, adică din cer. Tema platoniciană a atelajului înaripat - imagine a sufletului - pune accentul tocmai pe "firea aripii - prin care sufletul se înalță"46: "natura a înzestrat aripa cu puterea
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
planuri ne întâmpină, nu amestecul tulbure al lui și... și, în care toate se cufundă pierzându-și identitatea și realitatea. E vorba de o intimă întrepătrundere, de o identificare în adânc, pusă în abis, în ascunsul ce înfășoară întregul posibil; înălțarea de aici e putința slăvirii, a unui poate ce desfășoară claritatea, seninătatea, pacea 6: Dar poate suntem chiar norii ușori suiți în slavă,/ Clari, fără legături, cum sunt bulele de aer într-o apă/ Atât de senini. O pace apărând
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
peisaj. Ceea ce părea să fie o simplă antinomie a exteriorității, așa cum ni se înfățișează în poemul Munte pur10 - unde între "șesuri adânci" și cer nu există legătură, căci "nimic nu-mi crește-n luminile nalte" decât imaginea stinsă "în hăul înălțării" ("o albie goală") - devine geografie interioară, relief al sufletului străbătut cu dezinvoltură, precum în poemul postum N-ai teamă 11. În noul tărâm lăuntric, situat dincolo de vămile trupului, toate determinațiile exteriorității se destramă, lăsând loc nedeterminării pure12. Într-adevăr, "în
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
se înalță în imaginea frumosului este frumosul însuși care luminează ca trup al ascunderii și strălucește răspândindu-se în cele pe care le ridică spre cerul formelor eterne: "știm pe/ Ce formă ideală ne împlinim unirea"16. Astfel încât coborârea și înălțarea nu sunt la drept vorbind două acte succesive; ele configurează - abia în figura văzută a nevăzutei creșteri - dinamica ființării orientate, absorbită în orbita Unului creator 17. În acest context, imaginile nu fac decât să înfățișeze actul unitiv care strânge laolaltă
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
pe față reci contururi, pe dos flori strălucite"20); e chiar posibilul "cufundat în cele înalte", "sprijin altei lumi uriașe"21, al coborârii în sus22. Dacă "urcam lăuntric veștedul meu șes"23 răsfrânge în imagine antifraza ce exprimă transretoric paradoxul înălțării ascetice prin străbaterea pustiei, aceasta pentru că "răzbim din lut, urcăm scări de luceferi,/ Silim să ducem cerul mai departe", "prin lut urcăm în cerul sfânt.// Sub pajiștile de senin/ Stau lumile zămislitoare/ Din întunericul deplin./ Și-n seva sacră ne
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
cum urci o înălțime:/ Sub orice pas să-i crească o nouă adâncime/ Și-ntinderea-i cât lumea s-o-ncercuim cu cer"44. Nu numai că se urcă prin și cu iubire, dar iubirea însăși e urcușul, înălțimea și înălțarea deopotrivă. Noua adâncime crește pe măsura altitudinii la care ajunge iubirea, înaltă și adâncă totodată. Pe verticală, ea străpunge lumea de sus în jos; pe orizontală, orizontul ei e nelimitat în inelul ceresc; inima e răstignită pe crucea care unește
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
în care inaparentul trece prin lumină și dă sens tuturor celor ce apar limpezite ca frumusețe a lumii. Este lumina suprafirească din poemul Taborul 69, în care - spre deosebire de Horeb lăuntric, dar complementar acestuia - revelația nu mai e căutată, ci împlinită. Înălțarea sufletului în slavă e o întoarcere acasă (" Noi, copiii Slavei, ne-nturnăm acasă"), conversiunea transfigurării ("noi, schimbații mai presus de îngeri") în strălucirea albă a Schimbării la Față70. În acest mediu inimaginabil al ivirii imaginii, "din marmora în lespezi cu miezul
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
care pornește un alt drum, pustiu, drumul celuilalt. Drumul într-acolo - atunci - este întoarcerea care se deschide, singura deschidere spre posibilul care semnifică în început, de la bun început. Această întoarcere (reditus) este ieșirea (exitus), precum un exod din bineînțelesul vizibilului, înălțarea spre început 56. "Spre Răsărit e drumul", spre ceea ce orientează și originează, "ieșirea din firea locului", "Metanoia se cheamă. Întors și ieșit" pe "puntea de aur", "Întoarcerea, întoarcerea spre Copilărie", "Cosmosul întors/ La matca lui originară/ De aripă fierbinte pentru
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
pornire" și "elementul originar" al mișcării și nemișcării unui lucru, natura lucrului dispune de mișcarea concrescută în el însuși, deschisă în interiorul creșterii (al desăvârșirii) sau închisă în gata-făcutul nemișcării (al săvârșirii). În cazul lucrurilor "crescute" - comentează Heidegger - spre deosebire de plante unde "înălțarea care se desfășoară este în sine o reîntoarcere la sine"94, ca un mod de a ființa conform naturii, omul se înalță dintr-un alt sfârșit din care pornește fără să revină la sine ci, dimpotrivă, lepădându-se de sine
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]