7,819 matches
-
două manifeste rozacruceene făceau aluzie, dacă le citeai cu luare-aminte, la faptul că englezii Îi pierduseră pe francezi. Iar după cele stabilite de noi, englezii erau singurii care știau unde ar fi putut să-i găsească pe francezi, iar francezii singurii care știau unde să-i găsească pe nemți. Dar chiar dacă, În 1704, francezii ar fi dat de urma nemților, ei s-ar fi prezentat fără două treimi din ceea ce trebuiau să predea. Rosacruceenii ies la lumina zilei, riscând ce e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
schimb, el se oprise În 1584, la trecerea dintre Anglia și Franța“. „Dar de ce?“ Întrebă Belbo. „Avem vreun motiv plauzibil pentru ca În 1584 englezii să nu reușească să realizeze Întâlnirea cu francezii? Englezii știau unde este Refugiul, ba chiar erau singurii care știau acest lucru. Voia adevărul. Și-l puse În funcțiune pe Abulafia. Ceru, de probă, o conexiune de numai două date. Și avu următorul output: Minnie este logodnica lui Mickey Treizeci de zile au lunile noiembrie, aprilie, iunie și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
tine să mă răzbun, care te prefaci că mă iubești și, ceea ce este mai rău, o crezi, și pe dușmanii fără nume cu care Îți vei petrece următorul weekend. Luciano, martor inoportun al umilințelor mele, Îmi va Împrumuta brațul său - singurul pe care-l are - și apoi o să moară și el. O cocioabă cu un chepeng În dușumea, ce se deschide deasupra unui soi de văgăună, de rezervor, de maț subteran, folosit din timpuri imemoriale pentru a depozita În el mărfuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
miezul nopții mă găseam În periscop și așteptam ceva. Netzah este pentru unii interpreți sefirotul Rezistenței, al Suportării, al Răbdării constante. Ne aștepta Într-adevăr o Probă. Însă, după alți interpreți, e Victoria. Victoria cui? Poate că, pentru moment, eram singurul victorios În acea Întâmplare cu Învinși, cu diabolici trași pe sfoară de Belbo, cu Belbo tras pe sfoară de diabolici, cu Diotallevi tras pe sfoară de celulele lui. Stăteam la pândă În periscop, eu știam de ceilalți, iar ceilalți nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
aflăm În Hod, sefirotul splendorii, al maiestății și al gloriei, Hod, care guvernează magia ceremonială și rituală, Hod, momentul În care se deschide eternitatea. Acest moment l-am visat timp de secole. Vei vorbi și te vei alătura acelora care, singurii, după revelația ta, se vor putea declara Stăpânii Lumii. Umilește-te și vei fi Înălțat. Vei vorbi pentru că așa poruncesc eu, vei vorbi pentru că eu o spun, și cuvintele mele efficiunt quod figurant!“ Iar Belbo zisese, acum de neînvins: „Ma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
momentan scâncea pe podeaua bucătăriei, evident nemulțumită de sticla de Evian plină cu nisip pe care i-o dăduse Jake, adora călătoriile cu autobuzul... Dar, și-a spus Alice ținându-se sub control, nu mai conta. Factorul Amanda nu era singurul pentru care întâlnirea cu Hugo era imposibil de realizat. Mai era și factorul Jake; deși motivul exact pentru care Jake îl detesta pe Hugo rămânea un mister, Alice bănuia că, în esență, era vorba de faptul că Hugo era personificarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Mă tem că am ieșit de multe ori pentru cină. Probabil că de fiecare dată când tu credeai c-am ieșit să mă leg cu lanțuri de pubele. Vezi tu, lui Tarquin îi place foarte mult mâncarea bună... Nu e singurul, a remarcat Alice scârbită. —Oricum, a continuat Jake, eram în restaurant, iar eu îi explicam care sunt ramificațiile etice și morale a ceea ce avea să mănânce. Tarquin m-a ajutat să înțeleg că nu transformam lumea într-un loc mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de nomazi. Cu pământ bătătorit pe jos și piei de iac deasupra, iar pe pereți tapiserii colorate. Își dorea cămile Înșeuate fornăind neliniștite În fața ușii În loc de taxiuri venite parcă din război și zeci de mii de turiști, cei mai mulți chinezi. Dar singurul care fornăia era Dwight. Își freca nasul de sânii soției sale, semn că dorea să se Împerecheze. Am folosit verbul „a se Împerechea“ În mod intenționat. Erau amândoi disperați să facă un copil cât mai puteau. În vederea călătoriei, ea se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
sumbru: — Pentru vremuri mai bune de acum Înainte. Mult mai bune. Dwight a propus imediat un vot democratic dacă să plece a doua zi din Lijiang ca să Înceapă cât mai curând călătoria prin Birmania. Când a Întrebat cine e pentru, singurii care nu au răspuns au fost Bennie, Vera și Esmé. Bennie avea motive serioase să se teamă de o plecare inopinată. Dacă plecau mai devreme, lui i-ar fi revenit responsabilitatea de a cârpi un nou itinerar. O zi În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
până jos și de la un capăt al coridorului la altul. Exact În aceste cutii de rezonanță s-au refugiat prietenii mei. Walter a reușit să-i cazeze În ciuda faptului că Harry Încă nu apăruse și asta era Îngrijorător. De fapt, singurul care Își făcea griji era Walter. Ceilalți Își imaginau că Harry alerga pe undeva pe-afară după vreo pasăre exotică sau era deja la bar cu un cocktail exotic În față. Walter Însă o văzuse pe Wendy coborând din autocar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
obosește, iar noi ne pomenim lăsându-ne purtați de curent, la Întâmplare, odată cu ierburile... Prietenii mei uitaseră Între timp de Întrebare. Acum Își suceau gâturile ca să găsească cea mai bună poziție din care să imortalizeze această scenă bizar de frumoasă. Singurul care auzi răspunsul lui Walter fu Pată Neagră. Complexul turistic Insula Plutitoare avea doar un an și fusese construit după modelul complexului concurent, care cunoscuse un mare succes, Căsuțele Insulei de Aur și hotelurile ei surori. Era fieful unui trib
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de frică. Mama mea vitregă, după cum v-am povestit deja, a făcut o criză. Cât despre mine, deși e dificil să fii obiectiv În legătură cu tine Însuți, aș spune mai degrabă că umblam Într-un soi de transă, lipsită de emoții. Singurul care părea să-și fi păstrat mintea limpede a fost portarul. Vă dați seama ce uimiți am fost să-l vedem, În acele ore de nebunie, pe portarul nostru Împachetând plin de bunăvoință și eficiență, asigurându-se că avem toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de loialitate, acesta avea o vorbă bună pentru fiecare dintre noi, dovezi ale grijii pe care ne-o purta, asigurări că zeii vor fi cu noi, și așa mai departe. O, cât de mult ne Înșelaserăm În privința lui! A fost singurul cu prezența de spirit necesară pentru a scoate bijuteriile noastre de familie, aurul și valuta din pungile nepotrivite pe care le ascunseserăm În bagaje și să le coasă pe cele mai valoroase În păpușile mele, În căptușeala hainelor noastre, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
smiorcăi Wendy. Suntem salvați! Ne-ntoarcem acasă! Dă-l mai tare! spuse Moff calm, ascunzându-și emoțiile. Dwight Înșfăcă telecomanda din mâna lui Loot. Locuitorii Locului Fără Nume se Întrebau de ce erau prietenii Fratelui Alb Mai Mic atât de agitați. Singurul care bănuia ceva era Pată Neagră și gândul Îl făcea să i se strângă stomacul. Jigniseră vreun Nat? De ce trebuiau să Îndure atâtea Încercări? Avem vești foarte, foarte bune despre „cei unsprezece dispăruți“, Îl auziră pe Harry spunând pe tonul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
tot ce ne aparținea, acum după tot acel coșmar, ne-am trezit aici ca niște naufragiați pe o insulă bântuită de furtuni, iar lipsa mijloacelor de subzistență a devenit în scurt timp o grea problemă pentru părinții mei. Nu eram singurii refugiați, dar parcă eram fiecare pe cont propriu fiindcă autoritățile care încă nu s-au dezmeticit după “ultimatumul din iunie”, nu au observat prezența noastră. Ajutoarele în alimente pe care le primeam erau din bunăvoința unor oameni, procurate sporadic și
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Gheorghe Moruzea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1691]
-
trebuia; și lucrurile au rămas în starea de mai înainte. Când un an sau doi mai târziu, prin 1929 sau 1930, guvernul național-țărănist a făcut cunoscuta reformă administrativă (schimbată de trei ori de atunci), introducând ca unitate în administrație regiunea, singurul din toate ținuturile pe care legea aceasta îl desfigura, îl dezorganiza și căruia îi distrugea unitatea istorică a fost Moldova și singurul Centru care ar fi trebuit să sufere de ordinea nouă a fost Iașul. Autorii acestei prefaceri n-au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
socială și științifică", cealaltă "umoristică" scrise în întregime de noi doi, într-un coridor retras, sub o scară de serviciu din vastul local al gimnaziului, unde improvizasem redacția, tipografia și administrația; în fine, tot de noi distribuită colegilor noștri cititori (singurii, dar ce convinși, ce statornici! Ideali cititori, cum n-am mai avut de atunci...). Câteodată, foarte rar, amicul meu și cu mine mai vorbim despre lucrurile aceste așa de vechi. Și cu eforturi apreciabile reușim să ne mai aducem aminte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
toată lumea) că autorul său e sculptorul Dimitriu-Bârlad. * "Irozii" (pag. 191-198). Capitolul acesta era cules și tipărit, când am aflat că cel de care e vorba în el a încetat de a mai gândi și suferi. Ibrăileanu, de altfel, nu e singurul dintre cei al căror nume figurează în paginile acestei cărți, care s-au stins din viață în timpul pe când eu îmi pregăteam cartea. La câtva timp după moartea lui, s-a stins, în plină vigoare și activitate, vechiul meu prieten și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
studiile universitare la Iași, și pe când el lucra la monumentalul său dicționar româno-german. Trei umbre nouă dar, în lumea evocată de mine, în care umbrele trăiesc mai intensiv, poate, decât cei în viață. * Contraste (pag. 227-232). Cazul acesta nu e singurul. În "Opinia" din 28 Octombrie 1909, sub titlul "Chestia Racowski", ocupându-mă de abuzurile săvârșite de guvernul liberal pentru a ajunge la expulzarea d-rului Racowski (devenit indezirabil din cauza ideilor sale politice), am luat apărarea acestuia, mai exact am luat apărarea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
că-mi venea să-i adun și să-i căsătoresc între ei: doamna Pârțac cu domnul Căcană, tovarășa Poponete și tovarășul Flocea, tanti Fufă și nenea Găureanu. O nuntă uriașă, prostească, superbă, cu milioane de invitați doborâți de solemnitatea momentului. Singurii cu care mă înțelegeam rămăseseră prietenii, niște zevzeci parcă scoși din romanele de aventuri interbelice: Mihnea, matematicianul ratat, care putea să-și schimbe culoarea ochilor; Cezar, desenatorul politehnist, bâlbâit și nebun (în timpul meciurilor de fotbal, își părăsea poarta din senin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
eram noi. Nimeni nu se trezise (câțiva naivi își rupseseră entuziaști carnetele de Partid în decembrie, dar acum probabil că regretau), patria ne căra liniștită mai departe pe toți, spre orice-orânduire am fi dorit. S-ar fi zis că rămăsesem singurul care își făcea probleme, puneam întrebări stupide la serviciu și colegii se uitau la mine cu înțelegerea blândă pe care o arăți unui animal bolnav. Câțiva, mai în vârstă, păreau mirați că nu le sunt recunoscător că m-au primit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
fond, în care recunoșteam vocea altcuiva. L-am întrebat odată pe Mihnea dacă nu crede că cineva ne omoară lent cu povești, infectându-ne creierul pe-ascuns. Mi-a zâmbit, cum numai prietenii buni știu s-o facă. Nu eram singurii care trăiam la limită, hrănindu-ne din amestecul păstos de minciună, adevăr și invenție. Dacă ai fi urcat într-un „Tarom“ și-ai fi deschis prima valiză, ar fi țâșnit de-acolo o întreagă lume pierdută, cu tot cu colecția ei de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cu el: din plictiseală? le plăcuse culoarea? sau doar se bușeau cu el în cap, cum îi găsisem eu la ieșire pe Londra?“ „Bănuiesc că nu ne-ai chemat aici doar ca să ne-arăți tubul. Ce-i înăuntru?“ Nu păream singurul interesat. Cum stătea Mihnea așa, cu brațul în sus, ziceai că-i Statuia Libertății, înconjurată de curioși. Maria se aplecase peste mine, să-l studieze mai bine. Până și Brutus îl adulmeca, tocmai de pe dulap. Poate tubul mirosea totuși a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
niște garoafe albe și roșii. „Ăsta-i tabloul!“, a jubilat Maria. „Care tablou?“, am ridicat puțin tonul, atât cât îmi permitea sala, „Noi ce căutăm, de fapt?“ „Tabloul lui Luchian. Cel care ne interesează!“ „De ce tocmai ăsta?“, am insistat. „E singurul lui tablou pictat prin supraimprimare secundă. Din 1943. Uite!“ Am coborât privirea sub tablou, puțin în stânga. Într-un fel de acvariu metalic, luminos, pluteau niște pete gălbui și cafenii, ca igrasia pe-un perete. „Citește!“, m-a îndemnat Maria. „Imagine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cine vrea să rezolve problema, voluntarii săreau pe capete); Gino se prăbușea din bancă și se plimba printre rânduri cu fața tumefiată; Andrei scrijelea AC/DC, Metallica și Megadeth la perete; Cezar stătea cu spatele la catedră, moțăind sub hainele din cuier. Singurul care-o pățea era Suciu, tocilarul clasei. Suciu lua vitamine pentru creștere: Cavit, glucoză și vitamina B Complex; credea că îi fac creierul mai mare (Mihnea îl convinsese că și sexul). Învârtea pe bancă o linie de plexiglas, cu care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]