3,603 matches
-
câmpul epistemologic al suferinței, operează judecăți în interiorul acestuia și comunică între ei. Din aceste motive limbajul științific are un caracter de rigurozitate, este convențional și adaptat necesităților unui model strict de gândire, de regulă cauzală sau fenomenologică. În cazul medicinei somatice limbajul bolnavului este „limbajul suferinței”, al unui fapt existent obiectiv, concret în raport cu sfera somatică sau cu dezechilibrele fiziologice ale organismului uman. În cazul medicinei psihiatrice, limbajul bolnavului nu este limbaj al suferinței ca în cazul bolilor somatice, ci un „limbaj
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
motive limbajul științific are un caracter de rigurozitate, este convențional și adaptat necesităților unui model strict de gândire, de regulă cauzală sau fenomenologică. În cazul medicinei somatice limbajul bolnavului este „limbajul suferinței”, al unui fapt existent obiectiv, concret în raport cu sfera somatică sau cu dezechilibrele fiziologice ale organismului uman. În cazul medicinei psihiatrice, limbajul bolnavului nu este limbaj al suferinței ca în cazul bolilor somatice, ci un „limbaj al transformărilor” întrucât bolnavul psihic, cu foarte mici și rare excepții, recunoaște și acceptă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
În cazul medicinei somatice limbajul bolnavului este „limbajul suferinței”, al unui fapt existent obiectiv, concret în raport cu sfera somatică sau cu dezechilibrele fiziologice ale organismului uman. În cazul medicinei psihiatrice, limbajul bolnavului nu este limbaj al suferinței ca în cazul bolilor somatice, ci un „limbaj al transformărilor” întrucât bolnavul psihic, cu foarte mici și rare excepții, recunoaște și acceptă ideea că este bolnav. El resimte tulburările sale ca pe niște „schimbări”, ca pe niște „transformări” ale persoanei sale, sau ca pe niște
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
extrem de polimorf, încărcat și nuanțat emoțional, într-o permanentă mobilitate, variind adesea de la o întâlnire cu medicul, la alta etc. Ne vom ocupa în continuare de analiza principalelor forme de limbaj empiric al bolnavilor cu tulburări psihice. Spre deosebire de limbajul bolnavilor somatici care exprimă suferința acestora, limbajul bolnavilor psihici exprimă atitudinea acestora față de nefirescul transformărilor pe care ei le resimt. Limbajul bolnavilor psihici disimulează, relatează sau elaborează fabulativ ceea ce aceștia simt ca nefiresc în raport cu propria lor persoană. În cazul disimulării, bolnavii caută
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihopatologiei, trebuie să avem în vedere ambele aspecte: nu numai pe cel al specialistului, ci și relatarea bolnavului. Este un act de punere „la un loc” a exprimării și înțelegerii: domeniul de cunoaștere științifică fiind concluzia acestei întâlniri. Spre deosebire de medicina somatică, în cazul patologiei psihiatrice obiectul științei este interiorizat în persoana bolnavului și are un caracter subiectiv. El nu poate fi obiectivat decât prin intermediul limbajului, mai exact spus, prin acordul care se stabilește între limbajul empiric al bolnavului și limbajul științific
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
din perspectiva gândirii psihopatologice și a „discursului epistemic” al acesteia, nebunia ne apare ca fiind integrată destinului ființei umane, ca un dat deontologic și nu ca un simplu „accident morbid”, ca o boală, așa cum este ea înțeleasă în sfera medicinei somatice. Nebunia devine, în perspectiva discuției de mai sus, un „adevăr istoric” al persoanei respective (G. Rosolato), o dimensiune particulară a ființei sale, un nou „fel de a fi”, caracterizat prin ruptura, hiatusul, care apare în existența bolnavului și pe care
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
fenomenelor psihice morbide, propriu psihopatologiei, constituie una dintre laturile esențiale ale acestei discipline. Plecând de la „observarea” și „ascultarea” bolnavilor psihici, psihiatrul reconstituie „istoria psiho-biografică interioară” a acestora sub forma unui „context lingvistic” în care cuvintele înlocuiesc imaginile concret-obiective ale suferinței somatice din medicina generală, ele fiind purtătoarele trăirilor subiective ale bolnavilor psihici. În felul acesta psihopatologia se constituie ca un domeniu epistemologic, în care subiectul cunoașterii este „obiectivat” numai prin discurs, iar de natura discursului va depinde delimitarea și înțelegerea domeniului
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
în sensul acesta, că „observatorul citește natura, pe când cel care experimentează o interoghează”. În felul acesta observația și experimentul se opun una alteia, fără însă a se exclude; prima conducând către cea de-a doua (M. Foucault). În cazul medicinei somatice, actul de „observație clinică” este un dialog material cu „concretul” corporal, anatomo-fiziologic. În cazul psihopatologiei actul de observație clinică este înlocuit printr-o „deplasare logică” din sfera observației către registrul „privirii care înțelege” adresându-se sensurilor interioare invizibile ale experienței
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
și intercorporală”. Cunoașterea dintre medic (M) și bolnav (B) este posibilă prin intermediul „corpului”, a „Eului corporal” care în cazul acesta poate deveni inteligibil prin asocierea dintre „privire” și „ascultare”. Obiectul psihopatologiei Obiectul medicinei îl reprezintă omul bolnav și boala acestuia (somatică, psihică sau psihosomatică), iar scopul pe care și-l propune este vindecarea sau restabilirea stării de sănătate. În psihopatologie, obiectul are un înțeles mult mai larg. Persoana umană are mai multe registre de manifestare ale suferinței. În sensul acesta distingem
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Istoria bolii actuale privește cunoașterea modalității de apariție a bolii actuale și ea urmărește următoarele aspecte: a) cauzele și condițiile care au determinat-o (situații conflictuale, psihotraume afective, boli ale sistemului nervos, cauze externe de tipul infecției, intoxicații, traumatisme, boli somatice primare etc.); b) modul de debut al bolii (brusc, insidios, ca o consecință a altor afecțiuni etc.); c) primele manifestări ale bolii care au atras atenția bolnavului sau ale anturajului acestuia (tulburări de somn, inactivitate, schimbarea dispoziției afective, tulburări de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
omucideri, distrugeri de bunuri, clastromanie, piromanie etc.). III) Examenele clinice complementare ale bolnavului psihic se impun cu obligativitate. Nu trebuie să ne limităm exclusiv la observarea clinică a tulburării proceselor psihice. Este absolut necesar să se facă și un examen somatic al bolnavului, precum și un examen neurologic complet. Acestea pot aduce informații suplimentare prețioase, care vor completa examenul clinico-psihaitric. IV) Examenele și investigațiile paraclinice complementare ale bolnavilor sunt deosebit de importante. În sensul acesta menționăm următoarele: - Electroencefalograma și RMN care pot pune
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
examene medicale anterioare, diagnostice, tratamente, modele de evoluție, vindecări, recăderi, ciclicitatea evoluției clinice etc.); - cadrul familial, socio-cultural și profesional al acestuia. Asupra tulburărilor psihice se vor avea în vedere două aspecte: a) antecedentele patologice: episoade analoage anterioare, starea interepisodică, antecedente somatice și psihiatrice (traumatisme, oboseală, situații stresante, infecții, alcool, droguri etc.); b) caracteristicile episodului actual: acuzele pacientului, modul de apariție al tulburărilor, reacția și relatările anturajului etc. Referitor la istoria personală a subiectului vom avea în vedere următoarele aspecte: a) istoria
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
prin volumul observațiilor medicale, un domeniu considerabil de date, care vor constitui un domeniu specific de cunoaștere al omului. F. Laplantine distinge în cadrul câmpului epistemic medical trei grupe de sisteme: 1) Sistemele bio-medicale (Fabrega, Genest) de natură fizico-chimică, reprezentând medicina somatică; 2) Sistemele psihologice sau psiho-medicale în care sunt cuprinse psihiatria, psihosomatica și psihanaliza sau, într-o formă sintetică, medicina vieții psihice; 3) Sistemele relaționale (Genest) de factură socio-medicală. După H. Pequignot, medicina este „întâlnirea unei tehnici științifice cu un caz
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
din cele deja amintite, că în centrul medicinei se află relația dintre „cel care îngrijește” și „cel care este îngrijit” sau dintre „medic” și „bolnav”. Aceasta constituie elementul central al „psihologiei medicale”, dar concomitent și „poarta de intrare” în suferința somatică sau psihică a bolnavului. Relația „medic - bolnav” se bazează pe factori emoționali și pe comunicare. Factorii emoționali pot avea un dublu rol sau o dublă acțiune: a) Factori emoționali patogeni, de inducere a unor boli sau de agravare a evoluției
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
pe sine; - teama de a nu ajunge dependent de alții. - boala apare ca un atac asupra perfecțiunii, a imaginii de sine; - creștere a efortului de a-și manifesta forța și independența. Admițând faptul că orice boală, indiferent de natura ei (somatică, psihică sau psihosomatică) modifică atitudinile, reacțiile, conduitele personalității individului, A. Păunescu-Podeanu, plecând de la tipologiile bolnavilor, propuse de Schweisshamer, izolează următoarele cinci tipuri de personalități de bolnavi: 1) Nepăsătorul - este tipul de bolnav indiferent față de suferința sa, pe care o privește
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
La reacția de transfer a bolnavului, medicul va răspunde cu o atitudine complementară, numită contra-transfer. c) Reluarea autonomiei Orice stare de boală face ca persoana bolnavului să devină dependentă de persoanele care o îngrijesc. Vindecarea, prin restabilirea stării de echilibru somatic și psihic, va favoriza reluarea autonomiei bolnavului, redându-i capacitățile sale de a acționa în mod liber și voluntar. Un aspect important care se discută în ceea ce privește psihologia bolnavului este reprezentat prin atitudinea acestuia față de propria sa boală și, corelat cu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
științifică a stării de dezechilibru sau de tulburare patologică a personalității individului respectiv. Gândirea medico-psihiatrică, se înscrie în cadrul raționamentului clinic general care nu face practic, nici un fel de distincție epistemologică (și, de altfel, nici nu urmărește acest lucru) între tulburările somatice, tulburările psihice sau tulburările psihosomatice. Gândirea clinică este bazată pe „privirea” și „ascultarea” bolnavului și a relatărilor acestuia a suferințelor sau tulburărilor sale. Prin aceasta ea este și rămâne exterioară (în sfera cunoașterii empirice) persoanei bolnavului. Cea care vine să
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
sau „se pune de acord” cu mediul social sau cu lumea fizică. Tipurile constituționale și dispozițiile psihice morbide Oamenii sunt inegali constituiți. Fiecare individ este o persoană unică, având o identitate proprie. Diferențele dintre indivizi se raportează la sex, aspectul somatic și profilul personalității, la care se mai adaugă factorii de diferențiere de ordin, valoric (cultură, educație, mediul familial și sociale, morală, religie, etc.). Aceste aspecte au o importanță deosebită în psihologie și psihopatologie, întrucât atât starea de normalitate (sănătate mintală
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
în „constituția somato-psihică” a individului respectiv. Pentru a putea înțelege atât normalitatea, cât și anormalitatea psihică să analizăm aspectele legate de „constituția” persoanei. Constituția somato-psihică, specifică fiecărui individ, are un caracter structural-genetic și ea cuprinde pe de o parte aspectul somatic, iar pe de altă parte, trăsăturile psihologice ale Persoanei respective, le vom analiza pe fiecare dintre acestea în continuare. l) Constituția somatică se referă la caracteristicile biologice ale individului și cuprinde următoarele laturi; a) Aspectul fizic-corporal, somato-morfic al individului: longilin-astenic
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
persoanei. Constituția somato-psihică, specifică fiecărui individ, are un caracter structural-genetic și ea cuprinde pe de o parte aspectul somatic, iar pe de altă parte, trăsăturile psihologice ale Persoanei respective, le vom analiza pe fiecare dintre acestea în continuare. l) Constituția somatică se referă la caracteristicile biologice ale individului și cuprinde următoarele laturi; a) Aspectul fizic-corporal, somato-morfic al individului: longilin-astenic, picnic-gras, atletic-musculos; b) Tipul de dominanță endocrină: tiroidian, hipofizar, suprarenalian, gonadic (estrogenic sau androgenic); c) Tipul de reacție neurovegetativă; simpaticoton (slab, agitat
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
labilitate emoțională, deschiși afectiv, comunicativi, activi; b) Tipul retractat cu facies ascuțit, supt, craniul dolicocefalic, ochii mici, buzele subțiri, mimică imobilă, reci afectiv, reținuți, prudenți, închiși, necomunicativi, raționali. Este stabilit faptul că indivizii se diferențiază tipologic între ei după criterii somatice (biotip) și psihice (psihotip). Între structura corpului și caracterul persoanei există o corespondență care face ca aceasta să aparțină unui anumit tip uman. Acest aspect recunoscut de toți specialiștii cuprinde o gamă destul de largă de variante tipologice care, în esența
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
somato-psihice, cărora le corespunde un anumit profil de personalitate, dar care reprezintă concomitent terenul pe care se poate dezvolta, neobligatoriu, o anumită afecțiune psihică. Aceste tipuri somato-psihice sunt următoarele: a) Tipul leptosom, sau longilin-astenic, se caracterizează din punct de vedere somatic prin următoarele: torace îngust și alungit, stern înfundat, omoplații proeminenți; membrele lungi și subțiri, faciesul prelung și retractat, cu nasul proeminent, buzele subțiri, fruntea înaltă; capul dolicocefalic. Din punct de vedere psihologic acesta reunește trăsăturile introvertului, calculat, reținut, controlat afectiv
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
capul dolicocefalic. Din punct de vedere psihologic acesta reunește trăsăturile introvertului, calculat, reținut, controlat afectiv, dominant rațional. El este tipul schizotim. Pe acest teren se poate dezvolta, neobligatoriu, schizofrenia. b) Tipul picnic, sau gras, se caracterizează din punct de vedere somatic prin următoarele: torace globos, abdomen proeminent, dilatat; membrele scurte; faciesul rotund, dilatat, deschis, nasul și buzele cărnoase, privirea vie, mobilă; craniul brahicefalic. Din punct de vedere psihologic acest tip reunește trăsăturile de caracter ale extravertului, deschis, jovial, comunicativ, trece ușor
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
la acțiune, expansiv afectiv, activ, dominat de emoții. El este tipul ciclotim. Pe acest teren constituțional se pot dezvolta, neobligatoriu, tulburările efective, de tip psihotic (psihoza maniaco-depresivă). c) Tipul atletic, este tipul constituțional care se caracterizează din punct de vedere somatic prin următoarele trăsături: umeri lați, șolduri înguste, musculos, membre proporționate și puternice, mâna pătrată, faciesul rectangular, fruntea îngustă, pilozitate bogat reprezentată. Din punct de vedere psihologic acest tip constituțional reunește trăsăturile unei personalități exploziv-agresive, de factură paroxistică. El este tipul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Tipurile mai sus descrise reprezintă „modele constituționale” de factură somato-psihică, veritabile „criterii de referință” utilizate atât în psihologie cât și în psihiatrie și psihopatologie. Alături de acestea se mai descriu si alte categorii de „tipuri” care ilustrează și explică fie patologia somatică, fie patologia psihică. În sensul acesta distingem următoarele categorii tipologice: 1) Tipurile displazice, reprezentând terenul pe care se pot dezvolta suferințe somatice diferite și care cuprind următoarele: a) Tipul astenic, longilin, leptosom reprezentând terenul pe care se dezvoltă afecțiunile pulmonare
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]