6,679 matches
-
și goi, rămaseră mult timp îmbrățișați pe pardoseală. Ahile se ridică cel dintâi, șchiopătând, piciorul continua să-l doară: "Știam eu că sunt vulnerabil la călcâi!" Sprâncenele Margaretei, împreunate deasupra nasului, începură să palpite ca o pasăre prinsă de furtună. Urlă: "Dar eu nu știam asta? Eu, nu?" Acesta a fost începutul unui lung calvar. Margareta descoperi cu spaimă că iubea concomitent doi bărbați și că dragostea pentru Ahile îi făcea cu atât mai insuportabilă despărțirea de Arcadi! Avertizat primul de
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
informă Ahile cu o voce veselă, oarecum încleiată. Hârtiile dumneavoastră, am zis!" "Ce hârtii? Nu facem decât asta, mâzgălim hârtie!" Arcadi își ridică indexul în dreptul nasului și bombăni ceva care trebuia să se refere la baza teoretică a interpelării. Actele! urlă sergentul. Se întoarseră unul spre altul și își explicară reciproc prin semne că li se cereau actele: actele de identitate! Un lung efort de căutare prin diverse buzunare, mai mult sau mai puțin adânci, dădu până la urmă rezultate: iată, nu
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
mai și circulau pe mijlocul străzii! "Haide, la post!" "La post? Dar e vorba de un poet sovietic în vizită în țara noastră, o țară soră!" Hai, înainte!" În comisariat domnea agitația. Telefoanele sunau fără încetare, câteva posturi de radio urlau în toate limbile, iar ușile se deschideau și închideau bubuind. Sergentul se apropie de ofițerul de serviciu și i se aplecă la ureche: "Unul e ungur și celălalt sovietic!" Ofițerul holbă ochii: "Și ce puneau la cale amândoi?" Mai întâi
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
și noi ca toți românii." Râde pe sub mustață: noi, care noi? Soacră-sa vâră un cap plin de bigudiuri prin ușa întredeschisă: Tot timpul vă găsiți să vă certați când să mă odihnesc și eu!" Dar nu ne certăm, discutăm!" "Urlând?" Se lasă pe un scaun: Când mă gândesc că am preferat prostituatei această virtute arțăgoasă, dacă o fi adevărat că virtutea asta o fi fost atât de neînduplecată pe cât se zice!" "Acum te legi și de mama? De mama care
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
să zici că nu știu să primesc un mesaj?" Nu, nu, nu vreau să spun nimic, absolut nimic!" Soția lui iese din bucătărie și vine să i se proțăpească în față: "Știi bine, chiar nu e momentul să refuzi!" El urlă: "Știu, niciodată nu e momentul!" Și, cu privirea soției lui lipită ca o cataplasmă de ceafă, intră în dormitor, se lungește pe pat și, punându-și o pernă pe față, cade, trăznit de țuică, într-un somn profund. Când se
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
în mânie, în răzbunare, în răzvrătire, văzută când ca o forță demonică, ivită din cețuri și întuneric („Simt duhul răzvrătirii negre”), când ca o năprasnică prăvălire de ape, ca în poezia Oltul: „Tu, frate plânsetelor noaste / Și răzvrătirii noastre frate, / Urlai tăriilor amarul / Mâniei tale-nfricoșate.” Răzvrătirea își trimite ramificații către sinonime ca „flacără”, „văpaie”, „furtună” și mai ales „vifor”, termenul care colorează cel mai bine expresia în construcții perifrastice, capabile să substituie mai plastic și sugestiv cuvântul de bază, totuși
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287305_a_288634]
-
cunoșteau foarte bine. Acestea sunt calitățile noastre și nu ne dezmintem miciodată, nici acum. Foarte mulți indivizi, care nu făcuseră nimic pentru societatea noastră sau făcuseră lucruri ilegale și pentru care au fost trași la răspundere, au ieșit în față urlând și bravând în dreapta și-n stânga să impresioneze spectatorii, sau telespectatorii cu faptele lor de delincvenți, ba cei mai curajoși țineau să-și scoată în evidență patimile trăite în perioada comunistă, cu stigmatul lor de deținut politic, deși comiseseră fapte
Fapte şi evenimente ce nu trebuie uitate by Ioan Duduc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1270_a_1902]
-
odioasa securitate" ignorându-se adevărul și realitatea, cu toate că se cunoaște de către toți cei competenți, dar fiecare tace să nu-și piardă scaunul comod și funcția onorabilă! Românul însă rabdă și tace. Ba acuma nu mai tace, iese în stradă și urlă!; cerșesc, unii motivați, alții din lipsă de ocupație,altii în speranța că poate vor mai primi ceva, alții luați de valul protestelor, dar toți trăgând speranță de mai bine, cu gândul la vechea zicalănu știu dacă-i românească: „Speranța moare
Fapte şi evenimente ce nu trebuie uitate by Ioan Duduc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1270_a_1902]
-
uciși în casele lor și pe stradă; alte mii au fost arestați de patrule de soldați români și germani și duși la sediile poliției. Lazăr Rozin, care avea doar paisprezece ani în iunie 1941, relata: „Au intrat în casa noastră, urlând și jefuindu-ne toate bunurile. Ne-au poruncit să ieșim cu toții din casă, inclusiv mama și surorile mele. Am ajuns la secția de poliție și pe drum am văzut cum oamenii erau bătuți și cadavre de evrei erau înșirate pe
Al doilea război mondial : Holocaust, rasism, intoleranţă şi problema comunităţilor evreieşti din România şi Italia : ghid pentru predarea istoriei holocaustului în liceu, cu ajutorul platformei on line by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101009_a_102301]
-
încearcă să-și trimită faxurile, cu impresii despre Lisabona la redacțiile din țară. Paciența noastră, a mea și a lui Vasile, ușor sleită, este supusă unei grele probe de rezistență în fața tupeului unui bărbat, țăran sau pescar, de culoare. Omul urlă, literalmente, din toți bojocii în cabina lui telefonică, fără să-i pese că nu este singur, că s-ar putea să-i deranjeze pe cei de la spatele său: câteva femei vizibil crispate, așteptându-și rândul la telefon. Un funcționar al
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
fost avertizați, încă de la Lille, că la Bruxelles vor fi mulți hooligans, veniți să susțină echipa Angliei la Euro 2000. Previziunile se confirmă. Centrul orașului este inundat de fanii englezi și scandinavi, masați mai ales la terasele barurilor, unde cântă, urlă, cu fețele buhăite de bere, flutură steaguri roșii cu cruce albă. Este chiar periculos să stai lângă ei, poți să încasezi o labă peste figură. Ajunge să-i rogi doar să nu fumeze în preajma ta sau „să dea sonorul mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
englezii arată întotdeauna mai bătrâni. Doi suporteri, răpuși de alcool, dorm pe caldarâm, înfășurați în steagul Angliei. Cum e înghesuială, lumea pășește peste ei cu grijă. Înduioșătoare imagine. Libertatea și dreptul individului de a se tăvăli pe jos, de a urla, de a fi puțin animal. Mă gândesc ce vor face grupurile acestea de hooligans după meciul Angliei cu Germania din această seară. Dacă pierd favoriții lor, își vor ridica toată Belgia în cap. De fapt, același deznodământ este posibil și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
cântecele sale, ceea ce, să recunoaștem, ține de o anvergură mai joasă... Strada Starîi Arbat e în renovare, dar e la fel de aglomerată. Pictori ambulanți, portretiști, chiromanți, ghicitoare... Interpreți de muzică clasică, rapperi, dansatori. Sunt și reprezentanți ai boemei declasate - îmbrăcați sumar, urlă sau declamă texte ca în biserică. Pentru fiecare, se găsește un mic grup de gură-cască. La fereastra unei case, înclinate peste pervaz, stau trei fete apetisante, care fumează și privesc provocator spre stradă. Jos, la ușa casei, niște flăcăi urmăresc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
și care nu se mai pomenește de ferească Dumnezeu. Asta era și ideea văcarului din sat și acești doi oameni găsisă într-adevăr un punct în care cugetările [lor], de altmintrelea eterogene, să fie aceleași. Hiu, mă, da groaznic mai urlă popa nostru, îl aud tocma-n pădure. Ie, răspundea cu sânge rece văcarul 16. Reproiectând în real conținuturile epicului, apare nelămurirea: în ce măsură sărmana bisericuță a trecut sau nu și printr-un incendiu? Totul devine posibil, ținând seamă de "darurile" mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
-ncepu mai tare: Gaga gagaga! Beh! s-auzi pe fereastra bisericei. Iacă dracul, mă! zic oamenii-n fundul bisericei ș-o tulesc la fugă. Nicodim, cum deschide ochii, miroasă putoarea din antereul lui Buchilat, gândește că s-a aprins biserica, urlă groaznic și fuge. Buchilat dă peste sfeșnic, îl răstoarnă... Întuneric. Băh! pe fereastă, Nicodim urlă, Buchilat simte cum îl frige cineva de mână ș-o rupe la fugă. Popa-și ia prin întuneric cojocirocul [c]ul și-l încalță de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
oamenii-n fundul bisericei ș-o tulesc la fugă. Nicodim, cum deschide ochii, miroasă putoarea din antereul lui Buchilat, gândește că s-a aprins biserica, urlă groaznic și fuge. Buchilat dă peste sfeșnic, îl răstoarnă... Întuneric. Băh! pe fereastă, Nicodim urlă, Buchilat simte cum îl frige cineva de mână ș-o rupe la fugă. Popa-și ia prin întuneric cojocirocul [c]ul și-l încalță de spaimă. N-are vreme să bage de samă, ia poalele cojocului în cap și năvăleșt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
a plătit Cel Nevinovat pentru noi, vinovații. Aici, pe Golgota, s-a adus Jertfa! Îmi vin În minte câteva fraze: „Stânca vieții e Golgota / Și ne apără Iisus, / El ne-a scos din valul lumii, / Jertfa Lui ne-a mântuit. / Urlă marea-nfuriată, / Zboară valurile-n sus, / Iar noi stăm pe stânca vieții / Și ne apără Iisus. E Iisus Cel Răstignit, / Pentru noi El S-a jertfit”. Intrarea În Biserica Sfântului Mormânt a Mântuitorului Iisus Hristos Lângă acest altar al catolicilor
Pelerinaj la Sfintele Locuri Și un buchet de poezii Duhovnicești by Maria Moşneagu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1640_a_2956]
-
mele Mai vino iar, Iisuse blând Mai vino Încă o dată! Te aștept cu sufletul plângând... Și ușa-i descuiată! Golgota Stânca vieții e Golgota Și ne apără Iisus El ne-a scos din valul lumii Jertfa Lui ne-a mântuit Urlă marea-nfuriată Zboară valurile-n sus Iar noi stăm pe stânca vieții Și ne apără Iisus! E Iisus cel de sus! Tot mai sus, Stânca vieții e Golgota! E Iisus cel Răstignit El ne-a scos din valul lumii Jertfa
Pelerinaj la Sfintele Locuri Și un buchet de poezii Duhovnicești by Maria Moşneagu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1640_a_2956]
-
Care n-a fost de când sunt Oameni pe acest Pământ Semne or fi prevestitoare Chiar și-n lună, stele, soare: Soarele s-o-ntuneca Luna, raze nu o mai da Stelele-or cădea pe rând Frica-n inimi semănând O să urle amarnic vântul De-o cutremura Pământul Și-or hui Înfiorător Valurile Mărilor! Multor oameni zbuciumarea Groaza le-o curma suflarea Cei ce răbdători vor fi, Mântuire vor găsi Când smochinul Înverzește Știți c-al primăverii timp sosește Tot așa văzând
Pelerinaj la Sfintele Locuri Și un buchet de poezii Duhovnicești by Maria Moşneagu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1640_a_2956]
-
ce fel... Trecând la plimbare prin Cozieni, am dat de un șanț plin cu câini împușcați; soldații alergau prin sat cu puștile și trăgeau în ei, căci țiganii refuzară să-i omoare cu bâtele, cum li se ceruse. Bietele dobitoace urlau și lătrau, unele rănite, alergau spre pădure chelălăind și lăsând după ei șiroaie de sânge... Era un spectacol sălbatic, întețit încă prin țipetele femeilor și plânsetele copiilor. Îmi venea să mă arunc asupra soldaților, care cu puștile în mână își
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
care a început iar să vorbească, mai face o pauză, ca apoi să continue cu noi forțe, funcționarul de la biroul din centru i-o taie scurt: Coane, fă bine și vorbește mai încet, că eu nu-s subalternul dumitale să urli la mine. Și chiar de-aș fi, nu ți-aș permite. Doi: rezolvați legal problema celor două apartamente, altfel veți avea de-a face cu legile. La revedere! Trîntește telefonul și se ridică furios de pe scaun: Porcul dracului! Îmi țipă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Cînd ajungem acolo, trimitem gazele în rezervoare și abia apoi intrăm pe aer. După zece ore, instalația va funcționa normal. Taman bine mîine în zori! exclam eu. Nu-i altă soluție, Mihai, clatină Vlad din cap. N-o știm noi!!! urlu eu, plimbîndu-mă prin fața pupitrului de comandă. Trebuie să existe și alte soluții, îi șoptesc, continuînd să mă plimb, lovindu-mă cu pumnul drept în palma stîngă. Și totuși, îi spun lui Vlad, oprindu-mă în fața lui, să ne gîndim, poate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
face cîrje din rănile altui suflet!... Ce-aștepți, de ce-ai dat telefon?!... Ca să fii cu sufletul împăcat... Voiai o vorbă urîtă de la mine, ca să fii cu conștiința împăcată, să poți minți... Poftim vorba urîtă: du-te dra-cu-lui! dra-cu-lui! dra-cu-lui!!! urlu eu, apoi arunc receptorul peste telefon, mă prăbușesc pe scaun și-mi las capul pe brațele puse unul peste altul pe pupitrul de comandă. Stau așa mult timp, cîteva minute, și încerc să mă gîndesc la ceva, dar nu-mi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Să opresc? Nu. Mă descurc eu. De sus, din nori, cad fulgi deși, învăluiți de vînt. Ușa e lovită ritmic de ușorul metalic, iar zgomotul ei mă trimite cu gîndul la nopțile de insomnie ale copilăriei, cînd auzeam cum viscolul urla pe sub streașină și scutura zdravăn ușa de la intrare, în fața căreia, cuibărit pe bucata de preș din lînă, dormea cîinele. Tata se ridica din pat, lua șuba între umeri, aprindea felinarul și ieșea să vadă vitele. Mă sculam și eu din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
trist, strîngînd din umeri, parcă m-am săturat să tot intru pe ușa din dos, pe scara de serviciu. Hai să închidem supapa și să trimitem azotul în rezervoare, zic, simțind că mă dor urechile de zgomot. Lasă-l să urle, îmi strigă Vlad. Ăsta-i cîntecul nostru de izbîndă! Ne așezăm mai bine în scaune, cu capul lăsat pe spate și cu ochii închiși. Ascultăm zgomotul azotului ca pe o apă ce cade în cascadă. În rezervorul de oxigen presiunea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]