3,724 matches
-
virtuți creștinești. Părintele Fernando ne studie fără să clipească. Aș fi preferat să mă Înghită pămîntul. Plăcerea e de partea mea, domnule Romero de Torres, răspunse el cordial. Pot să vă Întreb ce aduce un atît de formidabil duet În umila noastră instituție? M-am hotărît să intervin Înainte ca Fermín să-i trîntească preotului o altă enormitate și să fim nevoiți să ieșim În șuturi. — Părinte Fernando, Încercăm să-i localizăm pe doi foști elevi ai colegiului San Gabriel: Jorge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
care Îi apăsa pielea și oasele cu furia unui blestem. În ciuda tuturor strădaniilor și spre disperarea sa, pălărierul a descoperit curînd că, În toată Barcelona, nu exista nici urmă de Penélope Aldaya și nici de familia ei. Om de origine umilă, nevoit să muncească o viață Întreagă pentru a se menține pe linia de plutire, pălărierul bănuise dintotdeauna că banii și spița ilustră se bucură de nemurire. Fuseseră de-ajuns cincisprezece ani de ruină și de mizerie pentru a șterge de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
nerăbdător. — Lukian Timofeevici, într-adevăr, încuviință Lebedev și se fâstâci, plecându-și supus capul și ducându-și iar mâna la inimă. — Dar de ce ai făcut-o? Ah, Dumnezeule! — Din autodesconsiderație, șopti Lebedev, aplecându-și capul tot mai jos și mai umil. — Eh, care autodesconsiderație! Măcar dacă aș ști cum să dau de Kolea! spuse prințul și se ridică să plece. — Vă spun eu unde-i Kolea, se oferi iarăși tânărul. — Pst-pst! făcu Lebedev, care se ridică și el și începu să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și până-n noapte, făcând comisioane pentru mai știu eu cine; îi demonstram permanent că numai el e vinovat de sărăcia lui, așa că în cele din urmă s-a speriat și a încetat să mă mai viziteze. A fost un om umil, ființa cea mai umilă din lume (N.B. Se zice că umilința e forța cea mai teribilă; trebuie să-l întreb pe prinț, e propria lui expresie); însă atunci când eu, în luna martie, am urcat la el ca să văd cum i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
comisioane pentru mai știu eu cine; îi demonstram permanent că numai el e vinovat de sărăcia lui, așa că în cele din urmă s-a speriat și a încetat să mă mai viziteze. A fost un om umil, ființa cea mai umilă din lume (N.B. Se zice că umilința e forța cea mai teribilă; trebuie să-l întreb pe prinț, e propria lui expresie); însă atunci când eu, în luna martie, am urcat la el ca să văd cum i «s-a congelat» copilul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ruse; dar nu țin în mod deosebit la el. — Nu știu ce-i azi cu dumneata, Lebedev, îți dai importanță și o faci pe ceremoniosul, vorbești parcă silabisind, râse prințul. — Nikolai Ardalionovici! i se adresă Lebedev lui Kolea cu un ton aproape umil. Având să-i comunic prințului o problemă, care privește numai... — Firește, se înțelege, se înțelege, nu-i treaba mea! La revedere, prințe! spuse Kolea și se retrase imediat. Îmi place copilul ăsta pentru că înțelege repede, spuse Lebedev, uitându-se în urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
politică, dictatorială sau democratică, "partizanul" este totul. Cine se revoltă împotriva acestui sistem în numele "valorilor obiective" nu înțelege nimic din caracterul dramatic al oricărei politici. Nu numai pentru un "politician" (democrație), dar și pentru un dominator (dictatură), partizanul cel mai umil este o mai mare valoare decât cel mai ilustru adversar. Orice luptă elimină ideea de valori obiective. Cum fondul tragic al oricărei politici - nu numai aceea de stil mare - este care pe care, în ea se măsoară destine, și nu
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
Începe să se simtă vulnerabil. Cu un zgrepțănat ușor la ușă, Parthenicus își face din nou apariția. — Senatorii și cavalerii așteaptă de mai bine de o oră în fața ușii, se scuză cu o plecăciune. Să le spun să plece? întreabă umil. Își plimbă ochii de la Augustus la Livia. — Să i las să intre? Așteaptă, dar nu primește nici un răspuns: — Pe rând? Toți deodată? Principele îi aruncă o privire speculativă și ridică din umeri, neștiutor. — Mulți au venit să te salute împreună cu
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Îl apreciază pe Ianuarius, îl simpatizează într-un fel și a fost de nenu mărate ori darnic, chiar mărinimos cu el. Îi e mai ales recu noscător că nu a întins niciodată coarda până acum. Încă conștient de originea lui umilă, se mulțumește să facă parte din ordinul scribilor, cea mai eminentă clasă a funcționarilor pu blici. Dar nu se poate să nu vrea mai mult pentru fiul său. Tare și-ar dori să știe ce visuri nutrește în adâncul sufletului
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
sfărâmate din ordinul principelui, iar celălalt să nu aibă nici o fărâmă de respect pentru munca cinstită. Tot timpul îi scoate ochii că până și poetul ăla, Vergilius, a recunoscut cât de greu este să în nobilezi prin cuvinte niște lucruri umile. Atâta i-a ră mas din tot ce-a învățat! Buzele îi freamătă de furie neputincioasă. De ce corupe într-atât bogăția încât ajunge să stabilească diferențe până și la un aliment care, altminteri, costă doar un as? Natura a creat
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
pregătești pe Narcissus să preia cât mai repede noul post de procurator. Ianuarius își aduce vag aminte că mai are niște acte de sem nat, dar nu îndrăznește să pomenească de ele. Nu este cazul să-și forțeze norocul. Pleacă umil fruntea și, cu cele două cuferașe rotunde sub braț, se îndepărtează de a-ndăratelea spre ieșire. Principele îl oprește din drum. Capul sus! Peste șase luni, Plautius Silvanus și cu toanta de nevastă-sa o să se pupe și-n cur de
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
că o fărâmă din mult iubitul său frate mai trăiește încă. Trăsăturile i se încordează din nou. Drusus iar nu s-a putut stăpâni și a arătat în fața tuturor cât de multă desfătare simte când vede sânge vărsat, oricât de umili ar fi cei uciși. Încruntă mânios din sprâncene. Ar fi fost mai bine dacă principele s-ar fi abținut să-l pună pe Drusus să prezideze jocurile de ieri, pe care le-a oferit în cinstea lor. Așa a dat
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Maier Își ia inima În dinți și-și publică al său Silentium post clamores și susține că confreria există, și nu numai că e legată de Lâna de Aur, dar și de Ordinul Jaretierei. Însă el e o persoană prea umilă ca să fie luat În seamă. Închipuieșteți-i pe Învățații Europei. Dacă ăia nu-l iau În seamă nici măcar pe Maier, e vorba de un lucru cu adevărat exclusiv. Și așa că toți rupte-n coate fac sluj ca să fie admiși. Toți o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
ironizează destul de grosolan pe unii luciferieni care ar fura ostii fără măcar să creadă În prezența reală, pentru a scoate bani și, gara-gara, tot așa. Bon, acuma toți cunosc că unica Eglise Luciferienne recunoscută e aceea la care eu sunt un umil Tauroboliast și Psihopomp, și se știe, știți, că Biserica mea nu face satanism vulgar și nu face ciorbă din ostii și chisăliță, cum șanonicul Docre de la Saint-Sulpice. Eu În scrisoare am spus că nu suntem satanici vieux jeu, adoratori du
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
sunetul vocii lor - și la ce altceva se referă legenda lui «Sesam, deschide-te?»” „Și atunci?” Întrebă Belbo. „Aici să te văd, prietene. Electricitate, radioactivitate, energie atomică, adevăratul inițiat știe că sunt metafore, copertúri superficiale, minciuni convenționale, cel mult succedanee umile ale vreunei alte forțe, ancestrale și uitate, pe care inițiatul o caută și pe care Într-o zi o va cunoaște. Va trebui să vorbim, probabil” - ezită un moment - „despre curenții telurici”. „Ce anume?” Întrebă nu mai știu care dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
Vara ce faci? Îi lași la portar?” „Dar poate sunt doar niște figurine de porțelan, niște diavoli cartezieni”, conchise Agliè. „Sau niște automate”. „Drace, drace”, zicea Garamond. „Dumneavoastră, domnule Agliè, Îmi dezvăluiți un univers nou. Trebuie să devenim cu toții mai umili, dragi prieteni. Multe mai sunt În cer și pe pământ... Dar, În sfârșit, à la guerre comme à la guerre...” Garamond era pur și simplu siderat. Diotallevi păstra o atitudine de curiozitate cinică, Belbo nu-și exterioriza nici un sentiment. Voiam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
căderii, se vedea căzînd printr-un puț Îngust. Dar panica, la fel ca dezamăgirea, se amplifică și apoi se stinse. Domnul Mundy se Întoarse la timp cu o ceașcă de cacao: Duncan i-o luă din mînă și o bău umil. Duse apoi ceașca În bucătărie și o spălă, Întocînd-o de mai multe ori În jetul de apă rece. Luă laptele rămas În oală și-l puse Într-o farfurioară pe podea pentru pisică. Ieși, la toaletă, și o clipă stătu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
În patul uriaș, cu ușile duble de sticlă deschise larg, În vreme ce o rază de soare se strecoară Înăuntru, scăldînd tava așezată pe pat, plină vîrf cu cornuri proaspete și fiebinți, pain au chocolat și café au lait aburindă. Așa că, după umila mea părere, am dreptul să fiu enervată, avînd În vedere că, din clipa În care pășim În dormitorul principal, e clar ca lumina zilei că Linda și Michael n-au nici o intenție să se mute ca să ne facă nouă loc.
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
-mi să-i inspectez marfa. Are carne din belșug pe fesele alea din ciorapii fini negri și o pereche de țâțe În care-ai putea să te pierzi. — Pentru nimic, mulțumește-i bărbatului tău cel cumsecade, amicul meu Cliff. Prieteni umili În posturi Înalte, ce ne-am face fără ei, hă, Bladesey băiete? — Foarte adevărat Bruce, Încearcă Bladesey să facă pe Înțeleptul, dar sună insipid. Mă uit afară pe geamul din spatele siluetei ăsteia obosite și insignifiante și fără Îndoială că a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
înconjoară, au creat în inima mea un profund sentiment de recunoștință și admirație. De aceea, dacă Dumnezeu ar ține în dreapta Sa cerul și căldura pământului, iar în stânga iubirea mea nețărmurită pentru Mama, și mi-ar spune: alege, m-aș apleca umilă asupra stângii sale și i-aș spune: Părinte, dă-mi-o ! Denisa Bahnaru, clasa a VI-a B Familia mea Plouă tare. Mama și tata intră grăbiți și uzi în casă. Stau lângă ei și mă gândesc ce bine e
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
spre gropari și uitîndu-se cu necaz la țăranul care se oprește să răsufle. Auzi?...Țara... locurile... niet frumos! adăugă apoi, arătând cu mâna ținutul și stîlcindu-și graiul spre a se face mai înțeles. Țăranul holbă ochii, nedumerit, cu un zâmbet umil, bolborosind ceva pe rusește. ― Nu pricepe ăsta, don' căprar, limba noastră, zice atunci un soldat, îndreptîndu-se din șale. ― Nici nu-i vina lor că țara-i păcătoasă, adăugă îndată cellalt soldat, proptindu-se în lopată. Toți trei militarii priveau acuma
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
să scoată un strigăt îngrozitor de izbăvire, întocmai ca cei dintâi credincioși care, în clipa morții silnice, vedeau pe Hristos... Pretorul îndoi repede hârtia și, punînd-o în buzunar, mormăi ceva obosit. Atunci plutonierul se apropie de condamnat și-i șopti foarte umil: ― Mă rog... mantaua... Svoboda, fără să-l privească, lepădă îndată mantaua și rămase într-o haină civilă cu gulerul răsfrânt, care-i lăsa gol gâtul alb, subțire și lung. Pe urmă scoase pălăria, își netezi părul pe frunte și sărută
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
Avram Iancu..." Cuprinsul scrisorii îl simțea foarte lămurit în creieri, ca o apăsare. Numai vorbele despre Marta parcă pieriseră fără urme, deși altădată tocmai acestea I-ar fi pus pe gânduri... Ridicând capul, întîlni privirea ordonanței, aprinsă de o curiozitate umilă. Apostol tresări, ca și cum i-ar fi fost frică să nu-i fi citit gândurile. ― Oare ce-o mai fi pe la noi pe-acasă, don' locotenent? întrebă deodată soldatul cu glas încărcat de respect. ― Ce să fie, Petre? Necazuri și amar
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
-și spatele. Vântul însă îi pătrundea prin haine, prin piele și-i zgâlțâia inima. ― Și reflectorul nu mai apare! murmură el dârdâind. Își înfipse ochii în bezna subțiată, cu furie nerăbdătoare. Acuma începeau să se deslușească, în nemișcarea moartă, semne umile de viață. În dreapta și în stânga tranșeele infanteriei se întindeau, strâmbe și capricioase, ca niște linii grosolane pe o hârtie boțită. Ici-colo, ca mușuroaiele, înțepenite, poate chiar înghețate, înaintea șanțurilor, zărea sau bănuia posturile de ascultare. La vreo treizeci de metri
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
că locotenentul Bologa va fi repartizat la coloana de muniții! În vreme ce aghiotantul scoase un carnet de însemnări Apostol Bologa se uită la toți pe rând, rugător, întîlnind însă pe toate fețele aceeași compătimire, scăldată doar în zâmbete diferite. Se simți umil și mic, deși sufletul îi clocotea de ură. A vrut să stârnească indignare și iată că a găsit milă și înțelegere. Văzu creionul aghiotantului alergând pe hârtie și deodată strigă: ― Excelență, aș dori mult să-mi reiau bateria! ― Lasă, murmură
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]