30,078 matches
-
fecior, căpitane Ahab - deși încă un copilaș, aflat acum la adăpost acasă - dar e un copilaș făcut la bătrînețe, da, da... ai început să te moi, văd eu... Hai, dați fuga, oameni buni, pregătiți-vă să brațați vergile! Ă Stop, strigă Ahab. Nu v-atingeți de nici o parîmă! Apoi, către căpitanul străin, cu o voce răspicată, apăsînd pe fiece cuvînt: Ă Căpitane Gardiner, n-o voi face! îmi răpești timpul. Adio, adio! Dumnezeu să te binecuvînteze, omule, dar, să-mi fie
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
nu putu scăpa de botezul funebru al stropilor ce-i împoșcau coca. în vreme ce Ahab și corabia lui se depărtau de Bucuria îndoliată, ciudatul colac de salvare atîrnat la pupa ieși brusc la iveală. Ă Ia uitați-vă colo, oameni buni! strigă un glas de cobe în urma noastră. Zadarnic încercați, străinilor, să fugiți de înmormîntarea de pe vasul nostru. V-ați întors cu pupa spre noi, doar ca să ne arătați coșciugul vostru! Capitolul CXXXI SIMFONIA Era o zi limpede și albăstruie ca oțelul
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
Toată lumea la apel! Izbind în puntea teugii cu vîrfurile a trei drugi legați laolaltă, Daggoo îi trezi pe marinari, care crezură că aud trîmbițele Judecății de Apoi, atît de grabnic își făcură apariția, cu hainele-n mîini. Ă Ce vedeți? strigă Ahab către oamenii de pe catarge, dîndu-și capul pe spate. Ă Nimic, domnule căpitan! răspunseră ei într-un glas. Ă înălțați zburătorii și bonetele de jos și de sus, în ambele borduri! strigă Ahab. După ce oamenii înălțară pînzele, căpitanul desfăcu saula
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
apariția, cu hainele-n mîini. Ă Ce vedeți? strigă Ahab către oamenii de pe catarge, dîndu-și capul pe spate. Ă Nimic, domnule căpitan! răspunseră ei într-un glas. Ă înălțați zburătorii și bonetele de jos și de sus, în ambele borduri! strigă Ahab. După ce oamenii înălțară pînzele, căpitanul desfăcu saula specială de care se folosea pentru a se urca în arboretul rîndunicii mari; peste cîteva secunde era tras într-acolo, dar nu străbătuse încă nici două treimi din drum, cînd, scrutînd golul
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
apele ninse de lună ale Atlanticului și ale Oceanului Indian. Ă Nici unul dintre voi n-a văzut-o pîn-acum? exclamă Ahab, adresîndu-se oamenilor cocoțați de jur-împrejur. Ă Am văzut-o aproape în aceeași clipă cu dumneavoastră, domnule căpitan și am și strigat, zise Tashtego. Ă Nu în aceeași clipă, nu în aceeași, nu! Dublonul îmi aparține, soarta mi l-a hărăzit mie, numai mie! Nici unul din voi n-a putut vedea Balena Albă înaintea mea. Uite-i jetul, uite-i jetul! Uite
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
cu ochii la pîndă la marginea cercului înfricoșător, al cărui centru devenise capul bătrînului. întreaga scenă era urmărită de oamenii de pe catargele corabiei Pequod, care, cu vergile brațațe, venise între timp la fața locului, atît de aproape, încît Ahab putu striga, din apă: Ă Intră în... Dar în clipa aceea, un talaz venind dinspre Moby Dick, se abătu asupra căpitanului și-l înghiți. Zbătîndu-se să iasă la suprafață, Ahab nimeri pe creasta unui alt val, de pe care strigă: Ă Intră în
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
încît Ahab putu striga, din apă: Ă Intră în... Dar în clipa aceea, un talaz venind dinspre Moby Dick, se abătu asupra căpitanului și-l înghiți. Zbătîndu-se să iasă la suprafață, Ahab nimeri pe creasta unui alt val, de pe care strigă: Ă Intră în balenă! Alung-o! Pequod își îndreptă prova în direcția arătată și, spărgînd cercul magic, reuși să despartă Balena Albă de victima ei. în timp ce monstrul se depărta, furios, ambarcațiunile se grăbeau spre naufragiați. Ahab fu pescuit de ambarcațiunea
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
e relativ redusă, totuși, dacă zeii o vor, în acea singură clipă de durere se poate condensa durerea unui veac întreg; căci acești oameni cu suflet nobil concentrează, în punctul lor intens, circumferințele tuturor sufletelor de rînd. Ă Harponul, harponul! strigă Ahab, ridicîndu-se pe jumătate și rezemîndu-și în cot brațul îndoit. E întreg? Ă Da, domnule, răspunse Stubb. Nici n-a fost lansat. Iată-l. Ă Pune-l în fața mea. Lipsește vreun om? Ă Un, doi, trei, patru, cinci - au fost
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
era pe sfîrșite, doar poala rochiei ei de aur încă mai strălucea. în curînd se făcu aproape întuneric, dar oamenii de pe catarge nu se clintiră pe la posturile lor. Ă Acum nu mai putem vedea jeturile, domnule căpitan! E prea întuneric! strigă un glas din văzduh. Ă încotro se îndrepta, ultima oară cînd ați văzut-o? Ă La fel ca mai înainte, domnule, adică drept spre vînt. Ă Bine! Acum, pe întuneric, o să înoate ceva mai încet. Domnule Starbuck, să fie scoase
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
rămase așa pînă-n zorii zilei următoare, deși din cînd în cînd se ridica pentru a vedea cum se scurge noaptea. Capitolul CXXXIII VÎNĂTOAREA. A DOUA ZI în zori, oamenii de pe cele trei catarge fură schimbați la timp. Ă O vedeți? strigă Ahab după ce așteptă să se lumineze de-a binelea. Ă Nu vedem nimic, domnule căpitan! Ă Toată lumea pe punte și toate pînzele sus! Văd că înaintează mai repede decît mi-am închipuit. înălțați zburătorii! Mai bine i-aș fi lăsat
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
spinarea mea-i ca o chilă - să vină careva să m-arunce în mare, ca să plutesc pe spate! Ha, ha! Gonim c-un pas care nu lasă praf în urmă! Ă Uite-i jetul, uite-i jetul! drept în față! strigă unul din oamenii de pe catarg. Ă Da, da, spuse Stubb, știam eu că n-o să poată scăpa. Poți să-ți scuipi și bojocii, Balenă, dar să știi că diavolul e pe urmele tale! Suflă în trîmbița ta, sparge-ți bojocii
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
soarelui, se cocoțaseră chiar pe vergile legănătoare; toate catargele erau doldora de oameni, copți și pregătiți pentru soarta lor. O, cu cîtă nerăbdare căutau în acea imensitate albastră instrumentul propriei lor distrugeri! Ă De ce n-o semnalați, dac-o vedeți? strigă Ahab peste cîteva minute. Ridicați-mă în arboradă! V-ați lăsat păcăliți. Moby Dick nu-și aruncă jetul o singură dată, ca să dispară după aceea! Și chiar așa era. în entuziasmul lor, oamenii luaseră drept un jet de balenă cu
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
de la o distanță de șapte-opt mile. în clipele acelea, valurile furioase par coama pe care și-o scutură acest leu al oceanului; în unele cazuri, săritura asta e un act de sfidare. Ă A sărit, a sărit! Uite-o acolo! strigară oamenii de pe catarge, văzînd cum neînfricata Balenă Albă se avîntă spre ceruri ca un somon. Ivită atît de brusc pe cîmpia albastră a mării și pe fundalul și mai albastru al cerului, spuma pe care-o stîrnea străluci o clipă
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
ca un ghețar, dar lumina-i orbitoare se stinse încetul cu încetul, pînă ce ajunse să semene cu un nor de ploaie ce se lasă peste o vale. Ă Da, Moby Dick, fă-ți cel din urmă salt către soare! strigă Ahab. Ceasul tău a sunat, iar harponul e gata! Toată lumea jos! Să rămînă doar unul dintre voi; în arborele trinchet. Ambarcațiunile! Fiți gata! Disprețuind grijelele prinse de sarturi, oamenii lunecară ca niște meteori pe punte, agățîndu-se de fungi și de
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
Poate că și arăt astfel. Dar, înainte de a mă rupe de tot, o să mă auziți troznind; iar pînă atunci, să știți că parîma lui Ahab încă-l mai trage spre țintă. Voi credeți oare în semne? Atunci rîdeți tare și strigați: încă, încă o dată! Fiindcă lucrurile care se îneacă, se ridică de două ori la suprafață și abia a treia oară se dau la fund pentru totdeauna. La fel și Moby Dick: două zile la rînd s-a ridicat la suprafață
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
la rînd s-a ridicat la suprafață, iar mîine e a treia zi. Da, băieți, se va ridica încă o dată la suprafață, însă numai pentru a-și da duhul! Vă simțiți plini de curaj, băieți? Ă Ca focul de îndrăzneți! strigă Stubb. Ă Și la fel de necugetați, murmură Ahab. Iar după ce oamenii se depărtară spre prova, urmă să vorbească în șoaptă: Ă Semne... Semne... Deunăzi i-am spus același lucru lui Starbuck, în legătură cu ambarcațiunea ea sfărîmată. O, cu cîtă rîvnă încerc să
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
A TREIA ZI Dimineața celei de-a treia zile răsări luminoasă și proaspătă; veghetorul singuratic de pe arborele-trinchet fu înlocuit încă o dată de o armată întreagă de marinari, care se cațărară în arboradă, ocupînd aproape vergă cu vergă. Ă O vedeți? strigă Ahab. Dar balena încă nu apăruse. Ă Totul e să ne ținem după dîra ei, e semnul cel mai sigur. Ține drept cîrma, tot înainte, timonierule, ca și pîn-acum! Ce zi frumoasă, iarăși! N-ar putea fi mai frumoasă, nici măcar
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
peste parapet brațul vergii mari, tras mai înainte. Dumnezeu să ne aibe în pază, simt că mi s-au și muiat oasele, jilăvindu-mi carnea. Ascultîndu-l pe Ahab, mă răzvrătesc împotriva lui Dumnezeu“. Ă Pregătește-te să mă ridici! îi strigă Ahab, înaintînd spre coșul cu parîme. O s-o întîlnim în curînd! Ă Da, da, domnule! îi răspunse Starbuck și, îndeplinindu-i ordinul, îl ridică din nou pe Ahab în văzduh. Trecu o oră întreagă - o oră lungă cît o veșnicie
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
fură lăsate la apă. Stînd la pupa bărcii sale, Ahab îi făcu semn cu mîna lui Starbuck - care ținea una din parîmele palancului - să mai aștepte puțin, să nu lase încă la apă ambarcațiunea suspendată în aer. Ă Starbuck, îi strigă el. Ă Da, domnule căpitan? Ă Pentru a treia oară corabia sufletului meu pornește în această expediție. Ă Da, domnule căpitan, dacă așa ai vrut... Ă Unele corăbii pleacă din portul lor și rămîn pierdute pentru vecie, Starbuck! Ă Da
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
nu te duce! Uite, un om curajos plînge, îndurerat că nu te poate convinge... Ei? Ă La apă! răcni Ahab, smulgîndu-și mîna din aceea a secundului. Echipaj, fii gata! Peste o clipă ambarcațiunea luneca pe sub pupa corabiei. Ă Rechinii, rechinii! strigă un glas de la fereastra de jos a cabinei. întoarce-te, căpitane, întoarce-te! Ahab, însă, nu auzea nimic, deoarece el însuși tocmai striga ceva, astfel încît ambarcațiunea lunecă mai departe. Și totuși glasul acela spusese adevărul: abia se desprinsese de
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
aceea a secundului. Echipaj, fii gata! Peste o clipă ambarcațiunea luneca pe sub pupa corabiei. Ă Rechinii, rechinii! strigă un glas de la fereastra de jos a cabinei. întoarce-te, căpitane, întoarce-te! Ahab, însă, nu auzea nimic, deoarece el însuși tocmai striga ceva, astfel încît ambarcațiunea lunecă mai departe. Și totuși glasul acela spusese adevărul: abia se desprinsese de corabie ambarcațiunea lui Ahab, că o sumedenie de rechini, înălțîndu-se din adîncurile negre de sub coca vasului, începură să muște de vîsle, în clipa
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
aproape că depășise corabia, care pînă atunci navigase în direcția contrară, deși acum se oprise locului. Balena înota în schimb cu toată viteza, părînd însuflețită de o singură dorință - aceea de a-și urma drumul în larg. Ă O, Ahab! strigă Starbuck. Nici acum nu-i prea tîrziu să renunți, deși e a treia zi. Uite, Moby Dick nu te urmărește. Dumneata o urmărești pe ea, ca un nebun! Cu ajutorul vîslelor și al pînzei întinse în bătaia vîntului proaspăt stîrnit, ambarcațiunea
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
și lăncii încă nefolosite. Văzîndu-i pe toți și auzind ciocanele din ambarcațiunile sfărîmate, simți că alte ciocane bat un cui în inima lui. Se stăpîni însă. Și, băgînd de seamă că flamura nu mai fîlfîia în vîrful arborelui mare, îi strigă lui Tashtego - care tocmai se cocoțase acolo - să coboare ca să ia un alt steag și să-l bată în cuie pe catarg. între timp, balena își încetinise fuga - cel puțini așa li se părea celor din ambarcațiunea lui Ahab, care
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
porni fulgerător spre prova lui Pequod, ciocnindu-și fălcile prin spuma scînteietoare. Ahab se clătină și răcni, pleznindu-se cu palma peste frunte: Ă Orbesc! Oameni buni, veniți în fața mea, ca să pot merge pe dibuite! E pe-aproape? Ă Balena! Corabia! strigară vîslașii îngroziți. Ă La rame, la rame! Potolește-ți, mare, adîncurile, pentru ca Ahab să poată - pînă nu e prea tîrziu - să-și nimerească ținta, pentru ultima oară! Văd, văd corabia! Trageți la rame, băieți, trageți vîrtos! Nu vreți să-mi
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]
-
fața în jos. Capetele harponiștilor din arboradă se zguduiră pe gîturile lor de tauri, aidoma vîrfurilor dislocate ale unor catarge. Auzeau cum prin spărtură pătrunde apa, ca un torent de munte într-o rîpă. Ă Corabia! Dricul! Al doilea dric! strigă Ahab din ambarcațiune. Dricul din lemn american! Scufundîndu-se sub corabia îngreunată de apă, Balena Albă înaintă în lungul chilei, dar se răsuci brusc și ieși din nou la suprafață, departe de celălalt bord, dar la cîțiva iarzi de ambarcațiunea lui
[Corola-publishinghouse/Science/2072_a_3397]