3,693 matches
-
odaia spațioasă și nu înțelegea, era chilia unui cărturar sau un atelier de pictură și sculptură? În orice caz ceea ce surprindea era albul crud al pereților luminați de ferestrele largi orientate spre sud, firidele adânci odihnind volume cu legături scumpe, bancul de tâmplărie cu fel de fel de instrumente așezate într-o ordine desăvârșită, pupitrul dintr-un lemn scump necunoscut spătarului, jilțul cu intarsii de fildeș și sidef, larg ca un fel de tron, și patul îngust, - atât de îngust încât
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
propriei mele mame? — Alex, e-așa de ușor să pui mâna pe-un telefon - și-apoi, cine știe cât o s-o mai ducem și-o să te mai batem la cap? Doctore Spielvogel, o singură viață am și-o trăiesc în miezul unui banc cu evrei. Eu sunt fiul din acest banc cu evrei - numai că ăsta nu-i banc! Cine ne-a ciuntit în halul ăsta, rogu-te frumos? Cine ne-a făcut așa de morbizi și isterici și slabi? De ce, de ce-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
să pui mâna pe-un telefon - și-apoi, cine știe cât o s-o mai ducem și-o să te mai batem la cap? Doctore Spielvogel, o singură viață am și-o trăiesc în miezul unui banc cu evrei. Eu sunt fiul din acest banc cu evrei - numai că ăsta nu-i banc! Cine ne-a ciuntit în halul ăsta, rogu-te frumos? Cine ne-a făcut așa de morbizi și isterici și slabi? De ce, de ce-o țin tot pe-a lor cu țipetele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
cine știe cât o s-o mai ducem și-o să te mai batem la cap? Doctore Spielvogel, o singură viață am și-o trăiesc în miezul unui banc cu evrei. Eu sunt fiul din acest banc cu evrei - numai că ăsta nu-i banc! Cine ne-a ciuntit în halul ăsta, rogu-te frumos? Cine ne-a făcut așa de morbizi și isterici și slabi? De ce, de ce-o țin tot pe-a lor cu țipetele astea gen „Ai grijă! Nu face asta! Alex
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
zic zece. Adică cinci! Adică, zero ani! Un bărbat evreu cu părinți în viață e, jumătate din timp, un bebeluș neajutorat! Auzi, ajută-mă, te rog - da’ repede! Catapultează-mă odată din rolul fiului pus cu botul pe labe în bancul evreiesc! Nu de alta, dar, la treizeci și trei de ani, începe să devinaă nițel plictisitor! Și mai și hoits, știi, presupune durere, simți un pic de suferință omenească, dacă pot să zic așa - numai că asta-i partea pe care Sam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
vulgar dintr-un bar de noapte. De-un... un practicant al umorului negru! Fiindcă asta-s practicanții umorului negru - desigur! - toți Henny Youngman-ii și Milton Berle-ii care-i fac să crape de râs la Fountainebleau, dar cu ce anume? Cu bancuri despre crime și mutilări! „Ajutor“, strigă femeia alergând înnebunită pe plaja din Miami, „ajutor, se-neacă fi-miu, doctorul!“ Ha-ha-ha - numai că e vorba de fiu-meu, pacientul, doamnă dragă! Și cum se mai îneacă! Doctore, scapă-mă de indivizii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
ce am de făcut, și-am să fac! Spune-mi ce să zic, și-am să le-o trântesc de la obraz! Roiu’, Sophie! Caramba, Jack! Tăiați-o de-aici, da’ repede! Hai să zicem, de pildă, că ăsta-i un banc pentru tine. Trei evrei se plimbă pe stradă, maică-mea, taică-meu și cu mine. Acțiunea se petrece astă-vară, cu puțin înainte de plecarea mea în concediu. Am cinat („Aveți ceva pește?“ îl întreabă taică-meu pe ospătarul de la restaurantul franțuzesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
și cu Newark News în mână, deschis la pagina de decese. — Ce s-a mai în tâmplat, dom’le? Ea scoate un țipăt ascuțit (ăsta-i răspunsul ei) și arată cu degetul sub scaunul meu. — Ce-i asta, musiu, vreun banc tâmpit, de licean? mă ia tata la trei păzește - ce caută chestia aia neagră, de plastic, pe dușumeaua din bucătărie? Nu-i din plastic, zic eu izbucnind în hohote de plâns. E chiar a mea. M-am umplut de sifilis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
PE URMĂ O SĂ TE ABANDONEZE SÂNGERÂND ÎN DRUM! UN COPILAȘ STRĂLUCIT, NEVINOVAT CA TINE, O SĂ TE MĂNÂNCE DE VIU! Ea să mă mănânce pe mine de viu? Ei, dar știm să ne revanșăm și noi, copilașii străluciți, roadele. Știi, desigur, bancul ăla cu Milty, soldatul care dă telefon din Japonia. — Mami, zice el, aici Milton, am vești bune! Am cunoscut o japoneză minunată și ne-am cununat azi. De cum o să fiu lăsat la vatră, vreau s-o aduc acasă, mami, să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
poți să mă „iubești“? Ce tot îndrugi acolo? — Vreau să mă-nsor cu tine. Bum, sări ca arsă în picioare. Vai și-amar de teroristul sirian care-ar încerca s-o ia prin surprindere! — Ce-ai pățit? Te ții de bancuri? Fii soția mea. Mama copiilor mei. Orice ștunk cu o fereastră pictată are copii. Eu de ce să n-am? Eu duc mai departe numele familiei! — Ai băut prea multă bere la cină. Da, cred c-ar trebui să plec. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
se pare prea luxos, o putem face și pe jos. — Un contact sexual? ripostă ea. Cu tine? — Da! Cu mine! Proaspăt picat din sistemul meu esențialmente injust! Cu mine, complicele! Da! Cu imperfectul Portnoy! — Domnule Portnoy, iartă-mă, dar între bancurile dumitale tâmpite, dacă despre așa ceva e vorba... Aici a urmat o mică încleștare în timpul căreia am împins-o până-n marginea patului. Am întins mâna să-i ating un sân, la care ea mi-a tras un cap zdravăn, de jos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
vlăstare ale aceleiași palide vițe a evreilor polonezi? Ăsta să fie, oare, punctul culminant al dramei oedipiene, doctore? Încă o farsă, prietene! Mă tem că pe-asta n-o mai înghit! Oedip Rege e o tragedie celebră, tăntălăule, nu un banc oarecare! Ești un sadic, un șarlatan și-un măscărici de trei parale! Vreau să spun că asta întrece orice măsură, prea e de râs, doctore Spielvogel, doctore Freud, doctore Kronkite! Ce-ați zice de-un mic omagiu, ticăloșilor, adus Demnității
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
vremurile când eram un mic școlar ce-și prindea în caiet rezerve de hârtie. Cum de-am ajuns în halul ăsta? — „Impotent în Israel, la-la-laaaa“, am început eu pe melodia Cântecului de leagăn din Țara păsărilor. — Iar te ții de bancuri? — Iar. Și iar și iar. De ce să fiu nemulțumit de viața mea? La care ea a zis o chestie generoasă. Sigur că-i dădea mâna s-o facă de-acolo, de sus. — Ar trebui să pleci acasă. Sigur, de asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
și să-ți ard o mamă de bătaie cu chimirul ăsta al meu în fața camerelor de luat vederi!” Câteva săptămâni după aceea Lumânărescu și cu liderul politic în cauză fuseseră văzuți cinstind frățește pahare cu șampanie și debitându-și reciproc bancuri cu milițieni la bufetul Senatului. Atâta vreme cât Bart scrisese împotriva politicienilor și a oamenilor de afaceri cu care Lumânărescu nu stabilise încă relații de amiciție, totul fusese în perfectă regulă. Patronul de ziare pe cale de a se transforma în mogul de
KARMA. NOPŢI DE MĂTASE by DANIEL DRAGOMIRESCU MARIA ARDELEANU-APŞAN () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1614_a_2969]
-
jur, la sfârșitul testului, își pufăia țigările pe culoarul argintiu și lucios, zâmbind protocolar (deși gândul că omul din fața ta ți-ar putea sufla locul era omniprezent și chinuitor), ele două se simțeau într-adevăr bine, fără a se preface. Bancurile pe care și le-au spus și amintirile care au curs gârlă au cimentat prietenia ce se năștea. - O știi pe aia cu iepurașul verde? a întrebat Elena. Vine iepurașul într-o zi la farmacie... Și Ioana (deși cunoștea bancul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
Bancurile pe care și le-au spus și amintirile care au curs gârlă au cimentat prietenia ce se năștea. - O știi pe aia cu iepurașul verde? a întrebat Elena. Vine iepurașul într-o zi la farmacie... Și Ioana (deși cunoștea bancul) a râs, fiindcă Elena povestea tare frumos, și la sfârșit, când i-a mărturisit că îl știa, au râs și mai tare. În jurul lor se formau grupuri-grupulețe, iar ele, pe care nimeni nu le băga în seamă, observau și bârfeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
tot într-un hohot, după care se ridicară în picioare. Doamne, ziceau cu glasul pițigăiat al celor ce au râs cu lacrimi, ce prostie, ce prostie... Repetau întruna „ce prostie”, deși uitaseră amândouă despre ce era vorba (probabil un nou banc, sau pur și simplu pocnetul șampaniei). Adormiră înainte de ora unsprezece. Apartamentul se potoli și pereții nu mai vibrară. Se auzeau doar chiotele obișnuite din vecini. Ceasul din perete ticăia cuminte, însoțind sonorul slab al televizorului uitat aprins. Perdelele fuseseră trase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
a acoperit cu carton asfaltat, căci tabla era prea scumpă. Familia Nani nu se mutase încă în casa reconstruită de tata. Noi locuiam în două camere, cele de pe latura dinspre apus. Pe holul care despărțea camerele, tata și-a pus bancul de tâmplărie. Eu și fratele meu, Ghiță, prindeam în menghina bancului câte un lemn gros, pe care îl tăiam bucăți să avem pentru plită, pentru că mâncarea se făcea la noi tot cu foc de lemne. Casa avea în exterior o
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
Nani nu se mutase încă în casa reconstruită de tata. Noi locuiam în două camere, cele de pe latura dinspre apus. Pe holul care despărțea camerele, tata și-a pus bancul de tâmplărie. Eu și fratele meu, Ghiță, prindeam în menghina bancului câte un lemn gros, pe care îl tăiam bucăți să avem pentru plită, pentru că mâncarea se făcea la noi tot cu foc de lemne. Casa avea în exterior o prispă pe care eu, aveam vreo nouă ani atunci, stăteam la
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
boul!? îl mai întrebă gradatul înfruptându-se lacom dintr-un pui de gâscă fript. - O murit ast-vară, nu-ș ce-o avut! - Cine, dumnezeii și prescurea, tata?! Și uite așa, eu cu Rică ascultam și râdeam cu hohote, când de bancurile noastre, când de aceste frânturi de dialog susținute de niște sărmane suflete. Râdeam noi, dar uneori cădeam pe gânduri. Începeam să ne dăm seama că limbajul soldățesc este plin de buruieni și că ar cam fi cazul să lăsăm la
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
mai îndepărtate și gata, totul reintră în făgașul normalului. S-ar putea să mai apară ceva lacrimi la 7 zile (de ce neapărat șapte?!), la pomenirea lui printr-o masă bogată în bucate și băuturi alcoolice, care, deobicei, se lasă cu bancuri și cu mare veselie, „că și răposatului i-ar fi plăcut, că nu ducea păhărelul la ureche” și „să ne chemați și la 40 de zile (de ce neapărat 40?!), că venim cu mare bucurie”. Apoi, la un an, dacă se
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
pe glume, am luat-o spre gară. Acolo trebuia să ne întâlnim cu Mitică, un alt frate, mai mare și cu Mișu Ermorache, un haldan de om, înalt și solid și tare glumeț. Pe drum, Gică tocmai îmi spunea un banc. Îl țin minte. Cică un evreu trebuia să plece în Israel. La plecare, un prieten îl roagă ca la întoarcere, să-i aducă de acolo un papagal. Omul plecă în Israel, își vizită rudele, își rezolvă treburile pentru care venise
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
gâlgâit câteva secunde licoarea aceea fabricată la Vaslui. În acest oraș exista pe atunci o fabrică în care se făcea cel mai bun coniac din țară. Pe tren până la Belcești s-a vorbit mult, s-a glumit, s-au spus bancuri cu pescari și vânători. Eram voioși, așa cum eram întotdeauna când plecam la vreo baltă. Hotărâsem să ne întoarcem duminică după masă, așa că aveam la dispoziție tot timpul din lume pentru toate. La sosire, ne-am dat jos din tren și
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
cu 5-6 partide. Atunci făceai “hm” și te uitai la mine surâzând. La tenis de masă erai “as”, jucai foate bine, dar câteodată te dezorientam cu stânga mea de serviciu. Atunci spuneai: “băi, să știi că-i aproximativ bine!”. La bancurile mele noi râdeai în hohote, cu toată inima, dar când mai repetam vreunul sau era mai slăbuț în poantă, îmi ziceai blând: “băi, când am spus bancul acesta prima oară, m-au dat afară de la grădiniță”. Când îmi dădeai un
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
mea de serviciu. Atunci spuneai: “băi, să știi că-i aproximativ bine!”. La bancurile mele noi râdeai în hohote, cu toată inima, dar când mai repetam vreunul sau era mai slăbuț în poantă, îmi ziceai blând: “băi, când am spus bancul acesta prima oară, m-au dat afară de la grădiniță”. Când îmi dădeai un telefon și mă întrebai ce fac, eu intuiam că trebuie să ne vedem pentru că aveai ceva să-mi spui sau nu, pur și simplu, pentru a pierde
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]