5,121 matches
-
3, ca aceea a obiectelor naturii (în care văzut modelul creațiilor omului). Iar o cercetare mai răbdătoare dezvăluie și o altă serie de detalii ce, extrase din diseminarea textuala și ordonate, pun în lumina un anume grad de familiarizare a gânditorului cu arta cuvântului. Un simplu parcurs prin operele sale confirmă, în primul rând, lecturi din scriitori din diferite epoci, între care Homer, Virgiliu, Ovidiu, Simonides, Milton, La Bruyere, Young 4, Wieland, Lessing 5, Richardson, Moliere 6, Shakespeare 7, Pope, Haller
by VASILICA COTOFLEAC [Corola-publishinghouse/Science/1106_a_2614]
-
de a se fi declarat zgomotos împotriva limbajului figurat și a "modelor stilistice" și de a fi optat, în perioada operelor criticiste, pentru forma scolastica de prezentare ("arida", "seaca" și "despuiata" de orice "ornamente profane", cum scrie Menéndez Pelayo 23), gânditorul "iubește imaginile și comparațiile care trezesc imaginația cititorilor", ca, fără îndoială, "metaforele și ceilalți tropi prezenți în discursul său dau un "farmec" [Reizsamkeit] indiscutabil, de multe ori chiar poetic, scrierilor sale"24. Că, "în momente de importanță capitala pentru procesul
by VASILICA COTOFLEAC [Corola-publishinghouse/Science/1106_a_2614]
-
desi mult discutat în epoca să, nu era, totuși, câtuși de puțin nou? Unul pornit de la cel care circulase în mediile erudite europene ale ultimelor secole. În Studiul geniilor științei, din 1575, spaniolul Juan Huarte de San Juan (medic și gânditor originar din zona Navarrei), spre exemplu, plecând de la tratatul aristotelic De anima [Despre suflet] și de la semnificația cuvântului intelect de "forță generativa" care "fecundează și dă naștere" conceptelor curentă între "filosofii naturali" -, parcurge mai apoi scrierile sfinte care vorbesc despre
by VASILICA COTOFLEAC [Corola-publishinghouse/Science/1106_a_2614]
-
o făcea, în Tratatul asupra picturii, între disciplinele imitabile, axate pe principiile geometriei și pe observația mediului fizic (științele) și cele neimitabile, caracterizate printr-un procedeu netransmisibil și un rezultat unic, irepetabil (artele), își găsește ecoul în această interpretare a gânditorului din Königsberg. Suprasensibilul, definit de filosof că "substratul naturii în noi și în afara noastră"123 și că un câmp "inaccesibil" facultății noastre totale de cunoaștere 124, se dovedește a fi un concept de importanță hotărâtoare atât în teoria explicită a
by VASILICA COTOFLEAC [Corola-publishinghouse/Science/1106_a_2614]
-
decât geniul, maximul posibilităților artistice și cognitive umane, a cărui creație este, prin urmare, calitativamente, de nedepășit: "...für diese die Kunst irgendwo stillsteht, indem ihr eine Grenze gesetzt ist, über die sie nicht weiter gehen kann..." 133. Cu care afirmație, gânditorul neagă ideea de progres în arta (admite în schimb progresul în cultura că finalitate naturală a Umanității 134) în favoarea celei subânțelese de evoluție, de variație și transformare continuă, prin mijlocirea exemplarității, de forme vechi în forme noi. În sensul acestei
by VASILICA COTOFLEAC [Corola-publishinghouse/Science/1106_a_2614]
-
de inteligibilitate (despre care, după cum se vede, măi vorbeau și alți autori pe vremea lui Kant) -, "se transformă dintr-dată într-o formă limpede și perfectă"222. În clipa acestei iluminări (sau în această clipă de entuziasm, cum o califica gânditorul elvețian cu un termen al epocii), se naște ideea estetică. În căutarea a cărei expresii, limbajul se sublimează în alcătuirile cele mai neașteptate și mai înspicate ale metaforei, lăsând să transpară, prin substanță acesteia, în cristalizări semnificative altfel de nespus
by VASILICA COTOFLEAC [Corola-publishinghouse/Science/1106_a_2614]
-
Einbildungskraft auf Begriffe bringen soviel heißt als sie exponieren, șo kann die ästhetische Idee eine inexponible Vorstellung derselben (în ihrem freien Spiele) gennant werden." Kritik der Urteilskraft, p. 202. 166 În Cartea întâia a dialecticii transcendentale pomenește, în treacăt, anevoința gânditorului de "a găsi termenul cel mai potrivit pentru conceptul sau" (A312 / B369, p. 309 din tr. sp.), cu toate că asupra relației între aceste două elemente, a rolului factorului lingvistic în procesul de cunoaștere nu emite nici un fel de observații nicăieri (din
by VASILICA COTOFLEAC [Corola-publishinghouse/Science/1106_a_2614]
-
care le vom avea În vedere reprezintă, până la urmă, rezultatul constructiv al unei experiențe sociale, mai mult sau mai puțin Îndelungate și vaste, a mai multor popoare și națiuni. Fiecare metodă este expresia unei practici educaționale generalizate, asupra căreia eminenți gânditori și filozofi, oameni de știință și de cultură, pedagogi și psihologi, cercetători și practicieni au reflectat, la timpul lor, cu atenție. Unii au mers chiar mai departe. Simțind sensul Înnoitor al educației unei societăți aflate În pragul prefacerilor au Întreprins
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
Dialectica negativă (1966), "prismele" Criticii culturale și societății (1955) sau sugestia capacității artei de a exprima ceea ce ideologia ar ascunde, din Teoria estetică (1969, rămasă neterminată datorită morții subite a autorului), Adorno mi-a oferit imaginea cea mai completă a gînditorului postmodern. Adăugînd identității sale intelectuale detaliul biografic că (profesorul Universității din Frankfurt) era, în același timp, muzician (format la Viena) și compozitor din tradiția lui Schönberg, am obținut conturul personalității celei mai complexe, probabil, din umanismul german al ambiguelor decenii
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
fapt social, în sensul durkheimian al termenului. O idee, să recunoaștem, care pune idealismul hegelian în joncțiune cu pragmatismul marxist. Adorno face, de altfel, în estetica sa, o veritabilă istorie implicită a teoriilor asupra artei, punînd în contrast filozofi și gînditori, destul de greu de relaționat, în condiții obișnuite (legătura dintre "dezinteresul" artistului, con ceptualizat de Kant, și supremația "plăcerii" în artă, sus ținută de Freud, rămîne exemplară). El se mișcă ușor într-un spațiu extrem de anevoios, metodologic și ideologic, fără a
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
contexte diferite de noi cunoștințe de biologie, ecologie și geografie; formarea abilităților de investigare și observare; formarea și cultivarea spiritului civic; schimbarea mentalității elevilor față de mediul înconjurător; schimbarea atitudinii elevilor în cadrul relațiilor inter și intrapersonale asumându-și diferite roluri: gânditori - reflectă la acțiunile lor și fac conexiuni între cunoștințele noi și cele anterioare; ascultători - învață să focalizeze atenția în totalitate și să devină auditori activi și atenți în public; organizatori - planifică studiul asumându-și răspunderea pentru propriile decizii; parteneri - învață
MODALITĂŢI DE REALIZARE A EDUCAŢIEI ECOLOGICE by NICOLETA DURBACA () [Corola-publishinghouse/Science/1738_a_92268]
-
sunt teoretizați în debutul tratatului " Despre memorie și reamintire" al lui Paul Ricœur mai exact în NOTA ORIENTATIVĂ cu care se deschide primul capitol (Memorie și imaginație) al tratatului mai sus menționat pornind de la accepțiile date acestor termeni de către marii gânditori ai antichității grecești, în mod deosebit de către filosoful Aristotel, în lucrarea sa Peri mnēmēs kai anamnēsēos, ajunsă la noi sub titlul latin De memoria et reminiscentia. Astfel "mnēmē" ar desemna "amintirea ce apare într-un mod atât de pasiv, încât
by Adrian Vasile SABĂU [Corola-publishinghouse/Science/984_a_2492]
-
mi-a împrumutat într-o zi o carte de Nikolai Berdiaev intitulată Un nou ev mediu". Această carte va provoca o neînțelegere care, mărturisește Frossard "se află la originea convertirii mele". Deși stângist convins, Frossard apreciază "inteligența strălucită" a marelui gânditor, îl admiră chiar, în ciuda faptului că în ochii săi acesta avea "un foarte grav defect: credea în Dumnezeu și vorbea de El nu ca de o ipoteză științifică...ci ca și cum ar exista cu adevărat". Astfel că acest "foarte grav defect
by Adrian Vasile SABĂU [Corola-publishinghouse/Science/984_a_2492]
-
de delicat. Altfel spus, Frossard își asumă noul statut cu responsabilitate, petrecând tot restul vieții sale în respect față de valorile creștine, față de Cel despre care va mărturisi: "Dumnezeu există, eu L-am întâlnit". Va deveni unul dintre cei mai însemnați gânditori de dreapta într-o Franță profund secularizată, întreaga sa activitate publicistică fiind o pledoarie pentru valorile creștine, ca reacție demnă la secularismul occidental, o reacție ce-și trage seva din iubirea creștină. "Iubire, ca să te povestesc, eternitatea însăși ar fi
by Adrian Vasile SABĂU [Corola-publishinghouse/Science/984_a_2492]
-
Constanței Constantinescu, vor fi reunite aceste volume antume, precum și numeroase texte inedite, în seria Scrieri, însumând aproape patru mii de pagini (I-VI, 1967-1972). Asemenea foarte tânărului G. Ibrăileanu (sedus de aforisme), junele C., bântuit de mirajul ideilor, era un gânditor, un reflexiv, năzuind să-și clarifice relațiile cu lumea. Cele nu mai puțin de 935 de aforisme și comentarii, reunite postum în Caleidoscop (1974), sunt, de fapt, niște meditații succinte, deschideri inteligente spre social și etic, sondări psihologice în eros
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286378_a_287707]
-
fi înmormântat la Iași. A scris numeroase poezii, trimițând câteva la „Convorbiri literare”, unde nu i-a apărut decât una, în 1868, intitulată Viața (semnată B.C.). Versurile sale aparțin liricii meditative, simbolul fiind elementul lor convenabil. C. este cel dintâi gânditor român care încearcă să construiască un sistem filosofic propriu. Influențat de empirismul englez, pozitivismul francez și materialismul german, el atacă chestiunile fundamentale ale epistemologiei, punând la baza cunoașterii experiența. În concepția sa, materia se metamorfozează neîncetat, luând forme niciodată identice
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286390_a_287719]
-
nu se opune „altruismului”, ci se opune „colectivismului”. „Egoismul” este acela care se opune „altruismului”. Filosofia individualistă este o tradiție de gândire care merge - așa ca să dăm un exemplu -, de la Școala moraliștilor scoțieni la Școala austriacă de economie, sau la gânditori precum Georg Simmel, Max Weber, dar și mai aproape de noi, la Karl Popper, Norberto Bobbio și Raymond Boudon. F. Bastiat: «Ne este greu să înțelegem la ce se referă cuvântul „Stat”. Suntem înclinați să credem că în această personificare constantă
Actualitatea gândirii franciscane : răspunsurile trecutului la întrebările prezentului by Dario Antiseri () [Corola-publishinghouse/Science/100957_a_102249]
-
într-un articol din 1902 intitulat Le mouvement catholique kantien in France à l'heure présente, ceea ce îi inspira pe catolicii francezi «kantieni» era «o intenție apologetică». Spiritul acestei mișcări era acela de a «crea o filosofie acceptabilă pentru orice gânditor cu adevărat modern». Și, pentru a crea o astfel de filosofie, noii apologeți au încercat să «elibereze credința de anumite alianțe persistente dintr-un trecut oarecum mort». Reacția susținătorilor tradiției scolastice împotriva mișcării catolice kantiene din Franța s-a transformat
Actualitatea gândirii franciscane : răspunsurile trecutului la întrebările prezentului by Dario Antiseri () [Corola-publishinghouse/Science/100957_a_102249]
-
leprosului este tot atât de puțin „naturală”, cum la fel de puțin „naturală” și, în același timp, puțin demnă, este întoarcerea celuilalt obraz sau iubirea propriului dușman. Dar aceasta este porunca Evangheliei și nicidecum o consecință a unui principiu de drept (presupus) „natural”. IV. Gânditori franciscani la originea capitalismului 1. Max Weber despre originea capitalismului Nu este cazul să vorbim aici despre nesustenabilitatea perspectivei marxiste care vede originea capitalismului în acea „acumulare originară”, rod al violenței politice. Pe de altă parte este cunoscută teza lui
Actualitatea gândirii franciscane : răspunsurile trecutului la întrebările prezentului by Dario Antiseri () [Corola-publishinghouse/Science/100957_a_102249]
-
formulă de depășire a „stării naturale” de anarhie. În ciuda criticii principiului balanței de putere de către Richard Cobden sau a discreditării ideii de diplomație secretă între Marile Puteri de către Bright (elemente care indică prezența în nuce a unei noi teorii), acești gânditori liberali nu pot fi priviți ca teoreticieni ai relațiilor internaționale per se (Richardson, 1997, p. 16). Imaginea internaționalismului interbelic de sorginte liberală ar fi incompletă dacă nu s-ar menționa fundamentele filosofice din care derivă propunerile de guvernare, fundamente ce
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
cele din politica internațională. Mai mult decât atât, preferința pentru statul minimal în sfera internă este proiectată în preferința pentru pluralism și în sfera internațională, preferință a cărei expresie este pomovarea oganizațiilor internaționale, cel puțin pentru o anumită parte a gânditorilor liberali. În ultimele două decenii asistăm la dezvoltarea unei mișcări revizioniste a istoriografiei disciplinei, mișcare ce contestă realitatea unei prime „mari dezbateri” ca principal moment în geneza relațiilor internaționale ca disciplină academică autonomă. În această fascinantă literatură în dezvoltare, autorii
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
și instituțiile create de om vor avea aceleași particularități. De la aceste prezumții pleacă și construcția realismului clasic. Gândirea politică în domeniul relațiilor internaționale a fost însă structurată, încă de la început, de două mari direcții de gândire filosofică, deja dezvoltate de gânditori clasici precum Thomas Hobbes, Immanuel Kant, Jean-Jacques Rousseau sau Macchiavelli. Aceste două mari tradiții filosofice dominante sunt: realismul și liberalismul. Realismul susține că omul este rău, și egoist. Natura însăși sau condițiile în care trăiește omul îl fac pe acesta
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
împotriva structurării puterii în societate decât cei aflați la periferie, solidaritatea proletariatului mondial nu mai poate fi presupusă doar pe baza apartenenței la aceeași clasă. Teoria dependenței Teoria dependenței nu este o abordare unitară, fiind mai degrabă o dezbatere între gânditori de toate nuanțele, de la liberali la marxiști, ce încearcă să explice modul în care statele dezvoltate își exercită influența economică, politică și culturală asupra celor mai puțin dezvoltate. Ea a pornit de la constatarea făcută de directorul din anii 1950 al
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
duce la o mișcare contra-hegemonică, cu șanse mari de reușită în condițiile crizelor inevitabile capitalismului. Termenul „teorie critică” este cel mai adesea atașat cercetărilor care pornesc de la o altă tradiție marxistă, cea a Școlii de la Frankfurt, din care fac parte gânditori precum Max Horkheimer, Herbert Marcuse sau Theodor Adorno - ori, într-o a doua generație, Jürgen Habermas. Tema centrală a preocupărilor lor o constituie problema emancipării sociale. Școala de la Frankfurt are în vedere modul în care felurite instituții - de la familie la
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
1993), „Understanding the Problem of International Cooperation: The Limits of Neoliberal Institutionalism and the Future of Realist Theory”, în David A. Baldwin (ed.), Neorealism and Neoliberalism: The Contemporary Debate, Columbia University Press, New York. Griffiths, Martin (2003), Relații internaționale: școli, curente, gânditori, Ziua, București. Guzzini, Stefano (2001), Realism și relații internaționale, Institutul European, Iași. Haas, Ernest B. (1953), „The Balance of Power: Prescription, Concept, or Propaganda”, World Politics, 5 (4), iulie. Haggard, Stephan, Simmons, Beth A. (1987), „Theories of International Regimes”, International
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]