7,087 matches
-
Candidatul este un orator care trebuie să vorbească cu o voce puternică pentru că nu există microfon; în acest caz, nici nu se pune problema de a vorbi în șoaptă sau de a prezenta argumente complicate: scopul este realizarea unei unități imaginare a unui grup adunat în mod intenționat. Cîteva decenii mai tîrziu, un om politic care face o campanie la radio va putea să vorbească cu o voce blîndă, amicală, adresîndu-se fiecăruia în parte. Mijlocul radiofonic face vorbirea să ajungă la
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
în al treilea paragraf garanția unei alte scene de vorbire: "un fel de gîndire în comun, așa cum se întîmplă seara, în jurul mesei, în familie". Astfel, se presupune că cititorul nu citește doar o scrisoare: el trebuie să participe în mod imaginar la o discuție în familie în jurul mesei, Președintele asumîndu-și implicit rolul de tată și atribuind alegătorilor rolul copiilor. Exemplul de față ilustrează un procedeu foarte frecvent: o scenografie poate să se bazeze pe scene de vorbire pe care le vom
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
tinerei din fotografie. Discursul vizează aici asocierea tipului de enunțare și a produsului: enunțiatoarea al cărei corp poate participa la o asemenea scenografie încarnează consumatoarea ideală a unui asemenea produs; invers, un asemenea produs este destinat femeilor care pot participa imaginar la o asemenea scenografie, care pot adera la acest mod de a se înscrie fizic în societate. "Lent, în ritmul său..." În textul publicitar pentru marca de whisky Jack Daniel's (vezi cap. 2) se spune că angajatul model Mc
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
care îl furnizează discursul se impune prin ethos, la fel ca și prin "ideile" pe care le transmite; de fapt, aceste idei se prezintă cu ajutorul unui mod de a spune care trimite la un mod de a fi, la participarea imaginară la o experiență trăită. Textul nu este destinat contemplării, el este o enunțare destinată unui co-enunțiator care trebuie mobilizat, determinat să adere "fizic" la un anumit univers de sens. Puterea de convingere a unui discurs se datorează în parte faptului
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
astfel un ansamblu de scheme care definesc pentru un subiect, prin modul de a-și ține corpul, de a-l locui, un mod specific de a se înscrie în lume; - aceste două încorporări permit constituirea unui corp, a unei comunități imaginare a celor care aderă la același discurs. Astfel, scenografia publicității la produsul Week-end evocată mai sus este inseparabilă de ethosul acelei persoane garant grăbite și dezinvolte, în costum, cu care cititoarele se pot identifica. Prin această identificare, ele încearcă sentimentul
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
publicității la produsul Week-end evocată mai sus este inseparabilă de ethosul acelei persoane garant grăbite și dezinvolte, în costum, cu care cititoarele se pot identifica. Prin această identificare, ele încearcă sentimentul de asociere cu alte persoane, de participare la comunitatea imaginară a tinerelor subțiri, fermecătoare și eficiente. Pentru a-și exersa puterea de captare, ethosul trebuie să fie pe aceeași lungime de undă cu conjunctura ideologică: trebuie ca femeile dinamice să fie un stereotip la modă pentru ca procesul de "întruchipare" să
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
ideile înseamnă a face cititorul să fie capabil să descifreze ghilimelele din textul care prezintă aceste idei. Cititorul pentru care folosirea ghilimelelor pentru "teorie" și "funcție" pare să vină de la sine este, prin definiție, cititorul model al autorului, dublul său imaginar. În mod ideal, numai cel care a parcurs cartea și a înțeles-o bine este capabil să descifreze ghilimelele conform gîndirii autorului. De fapt, există întotdeauna un exces de ghilimele în raport cu interpretarea lor: textul eliberează posibilități de interpretare pe care
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
dragoste este, prin natura sa, unică pentru cel care o trăiește. Dacă am înlocui determinantul nehotărît generic cu un determinant hotărît generic (" În spatele ceasului Michelin Herbelin..."), acest efect de sens ar fi pierdut. Utilizarea determinantului unui permite rezolvarea, în mod imaginar, a contradicției inerente consumului de produse de lux: se presupune că produsul vă distinge de ceilalți, dar, de fapt, este același produs pentru toată lumea... 5. Determinantul hotărît generic Singularul Este știut că putem atribui o valoare generică GN cu articol
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
dar la fel ca și numele de țări ("China", "Brazilia"), el nu trebuie să desemneze decît o singură entitate. El se referă la un agent colectiv, o întreprindere care posedă un număr de proprietăți specifice unei ființe umane. În mod imaginar, marca joacă rolul de creator al produsului, de responsabil de calitatea sa. Putem vorbi de funcția testimonială a mărcii: "Prin marcă, fabricantul ia poziție față de anunțul său, garantînd autenticitatea și asumîndu-și responsabilitatea"58. Într-adevăr, marca se detașează din ce în ce mai mult
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
un personal foarte numeros, care implică echipe bine coordonate, mașinării grele și complexe, au tendința de a șterge dimensiunea individuală și, deci, de a suprima prenumele ("Ford", "Citroën"...). În schimb, mărcile ale căror produse păstrează o legătură, cel mai adesea imaginară, cu creația individuală (modă, alimentație...) au tendința de a privilegia individualitatea creatoare. Utilizarea prenumelui singur ("Marie", "Paul"...), destul de rară, este rezervată produselor legate de intimitate (haine, bucătărie...), căci utilizarea prenumelui este rezervată relațiilor din interiorul unui grup restrîns (familie, prieteni
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
dorința de parvenire folosind ca pretext idealuri patriotice, toată această lume agonică a anilor ’40 este văzută de observatorul-povestitor cu ochi necruțător. Romanul La Saison morte (1990), scris în exil, este alcătuit din secvențe cvasiautobiografice, confesiuni deghizate ale unor personaje imaginare, care sunt, de fapt, ipostazieri ale prozatoarei. Lumea arbitrarului și a injustiției în care eroina încearcă să supraviețuiască spiritual și cultural are un corespondent în universul real al României din perioada comunistă. Dramatismul este contrabalansat de umor negru și de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287449_a_288778]
-
corporalității biologice lipsite de ipseitate transcendentală. În erotismul dezlănțuit, problema alterității dispare. Înfometat de viața nemuritoare a celuilalt, corpul guvernat acum de pulsiunile dorinței nu ajunge decât să-și exercite dominația temporară asupra unui corp străin. Întâlnirea cu celălalt este imaginară („o semnificație noematică ireală” 1). Magia încetează prin obiectivarea reciprocă, dar retorica prefăcătoriei o poate substitui cu succes 2. Reluarea acestei ratări, ce se face cu unicul scop de a gratula dorința de plăceri izolate, caracterizează nihilismul culturii erotice. El
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
a fenomenalității. Apariția lucrului consemnează, paradoxal, dispariția apariției înseși, independentă de conținutul său. Ar fi justificat, din acest punct de vedere, să denumim regimul genitival al apariției (deferită mereu unei obiectualități) ca pe o aparență. Realitatea lucrurilor este mai curând imaginară. Dar ce se petrece propriu-zis când trec de la apariția pură (fenomenalitate) la conținutul ei aparent (fenomenul)? Cine permite această deturnare primordială? Răspunsul imediat este: structura de rezistență a conștiinței (intenționalitatea) aflată într-un raport de contiguitate cu lumea în care
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
termen absolut, chiar dacă resemnificat: providența. Deși teleologismul filozofiei naturale scolastice era deja sub semnul întrebării, explicația mecanismelor sociale și economice se dispensează cu greu, în secolul al XVIII-lea, de rolul unei causa finalis. Acest agent al ordinii face acordul imaginar între adânci inegalități sociale, pe care economia politică, începând cu Malthus, le tratează ca pe o inexorabilă consecință a „diviziunii muncii”. Spre deosebire de tonul optimist al lui Adam Smith (care vedea în educația maselor cauza, nu efectul bunăstării economice), teodiceea lui
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
viața breslelor într-un mod care face accesibil proiectul comunitar al creștinismului. (Același lucru se poate spune și despre existența celebrelor collegia în Imperiul roman - mai ales în Asia Minor, în orașe precum Pergam sau Efes - care poate au furnizat imaginarului colectiv al lumii de atunci termenul analogic pentru ceea ce însemna ekklesia apostolică.) Dar nici în acest punct Weber nu face distincția hermeneutică între cauză și ocazie, lăsându-se fascinat de modelul determinist. Captive aceleiași greșeli metodologice (i.e. reductivismul), explicațiile lui
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
individuale. Dorința își găsește întotdeauna obiectul prin imitație. Rivalitatea mimetică provoacă o tensiune socială care face imposibilă orice coabitare. „Descărcarea” energiilor negative ale rivalității se produce prin ritul sacrificial, mai precis prin celebrarea morții unui „țap ispășitor”. Încărcat cu vinovăție imaginară, obiectul expiator trebuie să moară, pentru a tăinui originea conflictului colectiv. Jertfa violentă capătă astfel un halou sacru, întrucât societatea s-a eliberat de violență. René Girard identifică mecanismul victimizării în toate religiile arhaice, pe care le analizează în contrast cu tradiția
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
și G. Călinescu. „Centrul” supraviețuiește (mai bine zis renaște) prin scrierile prozatorilor „târgovișteni” (Radu Petrescu, Mircea Horia Simionescu, Alexandru George). O primă tentativă de „decuplare” se produce prin „anarhismul” brăilenilor (Nae Ionescu, Panait Istrati), fiind dublată de proiecția unor teritorii imaginare, cum ar fi spațiul levantin, definit în secvențele Arhipelagul Caragiale (I. L. Caragiale și Mateiu I. Caragiale, Paul Georgescu, Teodor Mazilu ș.a.) și Isarlâkul (Anton Pann, Ion Vinea, Ion Barbu, Leonid Dimov și Șerban Foarță). O secțiune consistentă are în vedere
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290347_a_291676]
-
Octavian Goga, Brașov, 2003; Geografia literaturii române, azi, vol. I: Muntenia, Pitești, 2003. Ediții: Ion Pillat, Poezii, pref. edit., București, 1975; Dumitru Radu Popescu, Leul albastru, pref. edit., București, 1981; V. Voiculescu, Ultimele sonete închipuite ale lui Shakespeare în traducere imaginară de... și alte poezii, postfața edit., București, 1981; Anișoara Odeanu, Într-un cămin de domnișoare. Călător în noaptea de Ajun, pref. edit., Timișoara, 1983, Domnișoara Lou și trandafirul galben, pref. edit., Timișoara, 1985; I. D. Sîrbu, Iarna bolnavă de cancer, pref.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290347_a_291676]
-
conduce revista „Cetatea literară”, unde publică Fals tratat pentru uzul autorilor dramatici - răspunzând astfel campaniei denigratoare care, instrumentată de Pamfil Șeicaru, a culminat cu retragerea piesei Mioara din programul Teatrului Național din București -, ciclul de poezii Transcendentalia, precum și câteva scrisori imaginare semnate T. - colaboratoare enigmatică pentru contemporani, întâmpinată de E. Lovinescu în numărul al doilea al revistei: „salut miracolul pururi impresionant al ecloziunii talentului”; epistolele vor deveni parte integrantă a romanului Patul lui Procust (I-II, 1933). Între timp, i se
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288780_a_290109]
-
Mai aproape de modelul proustian pare romanul Ultima noapte..., monografie a iubirii și geloziei lui Ștefan Gheorghidiu, în care treptele de intensitate ale afectului devin centre de coagulare mnemonice obsesive, aglutinând evenimentele în formațiuni narative geometric-probabiliste, dispuse de-a lungul axei imaginare a textului precum lentilele de mărimi variabile ale unui aparat optic. Însă progresia în complexitate a instrumentului de observație, departe de a conduce la limpeziri de contur, nu face decât să tulbure și mai mult imaginea intricată a constelațiilor factuale
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288780_a_290109]
-
căruia se poate suferi de boli grave sau, în cel mai rău caz, poți chiar muri. Cam aceasta este opinia celor mai multe persoane despre droguri. Cum le văd eu ? Eu văd drogurile ca fiind o cheie care deschide ușile unei lumi imaginare, un «fals basm» în care odată intrat rămâi prizonier și nu mai poți ieși decât cu mult ajutor și cu o voință de fier. Și, chiar dacă la început totul este frumos, înălțător parcă, cu timpul, acea lume de «fals basm
Fii conştient, drogurile îţi opresc zborul! by Pichiu Nicu Cristian, Oana-Raluca Silion () [Corola-publishinghouse/Science/1132_a_1985]
-
ș.a. Casa cu retori aparține optzecismului prin discursivitatea pusă sub semnul jocului insolit, prin combinația de oralitate ironică și intelectualism livresc. Este esențialmente o poezie de limbaj, amuzată de confuzia dintre poezie și proză, dintre imagini și metaforele-concept, dintre lumea imaginară a poemului și lumea reală, cu obiectele ei: „Și dintr-o dată preajma/ se umple de cormorani./ De ce numaidecât de cormorani? zise./ Secundantul, pentru că sunt prețios, am zis și el se făcu/ nevăzut. Am iar în față o zi./ Roabă o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288659_a_289988]
-
Argeș”, „Ateneu”, „Orizont”, „Tomis”, „Viața românească”, iar cu publicistică la „Dobrogea nouă”. Cronicile literare, publicate ani în șir în „Tomis”, îl anunțau ca pe unul dintre cei mai înzestrați comentatori ai anilor ’70. Volumul de debut al lui P., Exilul imaginar (1968), caută să refacă traseul de formare a unei conștiințe poetice, transpus în versuri de factură foarte diferită, de la simplul calambur la elegia meditativă gravă, de la poemul livresc la cel de confesiune directă. Scriind, adeseori artificial și retoric, o poezie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289048_a_290377]
-
o interpretare liberă, foarte personală, mergând nu o dată împotriva curentului critic anterior. Lectura lui relevă acuitate a observației și o reală capacitate analitică atunci când surprinde situarea scrierilor autohtone în vecinătatea, dar și, în același timp, în afara psihologismului modern. SCRIERI: Exilul imaginar, București, 1968; Volumul și esența, București, 1972; Romanul psihologic românesc, București, 1978; ed. postfață Vasile Andru, Pitești, 2000; Un mileniu de copilărie, îngr. Vasile Andru, Pitești, 2000. Repere bibliografice: Dumitru Micu, „Exilul imaginar”, RL, 1968, 4; Magda Ursache, „Exilul imaginar
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289048_a_290377]
-
același timp, în afara psihologismului modern. SCRIERI: Exilul imaginar, București, 1968; Volumul și esența, București, 1972; Romanul psihologic românesc, București, 1978; ed. postfață Vasile Andru, Pitești, 2000; Un mileniu de copilărie, îngr. Vasile Andru, Pitești, 2000. Repere bibliografice: Dumitru Micu, „Exilul imaginar”, RL, 1968, 4; Magda Ursache, „Exilul imaginar”, CRC, 1968, 11; Nicolae Motoc, „Exilul imaginar”, TMS, 1968, 12; Mircea Iorgulescu, „Volumul și esența”, RL, 1973, 27; Alex. Ștefănescu, „Volumul și esența”, TMS, 1973, 8; Iorgulescu, Scriitori, 340-341; Nicolae Manolescu, Psihologie și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289048_a_290377]