7,832 matches
-
The Rhetoric of Fiction (trad. rom. Retorica romanului), Chicago, 1961, 73 ș.u. 48 K. Hamburger, Logik, 73. 49 Hamburger însăși abordează această explicație în eseul său intitulat "Noch einmal: Vom Erzählen", Euphorion 59 (1965), 70, atunci cînd leagă conceptul "narator personalizat" de "baza stilistică a cercetării din teoria limbajului", iar conceptul "funcție narativă" de "baza ei structurală". 50 Vezi Booth, The Rhetoric, 44. 51 Hamburger, Logik, 113 ș.u. 52 Vezi Hamburger, Logik, 1957, 72-114 și Logik, reedit. 1968, 11-154
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
rezumat-narațiune" nu sînt identice, deși au în comun opoziția "timp". În fiecare narațiune cu un personaj-narator personalizat există întotdeauna pasaje sistematice, pe lîngă cele narative. Diegesis și narratio în sensul retoricii clasice coexistă întotdeauna într-o poveste spusă de un narator personalizat. 80 Vezi Doris Lessing, The Golden Notebook, New York, 1972, 76 ș.u. 81 Ibid., 308. 82 David Lodge, The Novelist at the Crossroads and Other Essays on Fiction and Criticism, Londra, 1971, 28. 83 A. H. Lass, A Student
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
ilustrația și timpul folosit în comentariu. Ceea ce e reprezentat în imagine și ce poate fi astfel perceput de cititor este descris la timpul prezent. Referirile la ceea ce nu este descris și prin urmare trebuie suplimentat (id est adăugat imaginii) de către narator sînt făcute la timpul trecut. În textele de acest gen timpul trecut indică deci apariția unui narator în cadrul poveștii. Otto Ludwig, "Thesen zu den Tempora im Deutschen", Zeitschrift für deutsche Philologie 91 (1972), 58-81, vezi mai ales 68. 117 Heinrich
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
de cititor este descris la timpul prezent. Referirile la ceea ce nu este descris și prin urmare trebuie suplimentat (id est adăugat imaginii) de către narator sînt făcute la timpul trecut. În textele de acest gen timpul trecut indică deci apariția unui narator în cadrul poveștii. Otto Ludwig, "Thesen zu den Tempora im Deutschen", Zeitschrift für deutsche Philologie 91 (1972), 58-81, vezi mai ales 68. 117 Heinrich Hoffmann, Der Struwwelpeter, Frankfurter Originalausgabe, f.a., "Die gar traurige Geschichte mit dem Feuerzeug", 4. 118 Ludwig, "Thesen
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
la tipologia mea constituită pornind de la o bază triadică pot fi împărțite în patru categorii. Una dintre acestea pretinde o reducere a celor trei elemente constitutive la opoziția persoana întîi/persoana a treia (Hamburger), căreia i se subordonează apoi opoziția narator/ reflector (W. Lockemann, A. Staffhorst). Celălalt grup pretinde reducerea celor trei elemente constitutive la opoziția narator/reflector, căreia i se subordonează apoi opoziția persoana întîi/persoana a treia (J. Anderegg, H. Kraft și alții). O a treia tabără pretinde subordonarea
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
dintre acestea pretinde o reducere a celor trei elemente constitutive la opoziția persoana întîi/persoana a treia (Hamburger), căreia i se subordonează apoi opoziția narator/ reflector (W. Lockemann, A. Staffhorst). Celălalt grup pretinde reducerea celor trei elemente constitutive la opoziția narator/reflector, căreia i se subordonează apoi opoziția persoana întîi/persoana a treia (J. Anderegg, H. Kraft și alții). O a treia tabără pretinde subordonarea "persoanei" și a "modului" de către "perspectivă" (Leibfried, Füger). Cel de-al patrulea grup, în fine, sugerează
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
lanul de secară, trad. de C. Ralea și L. Bratu, Polirom, 2001, 5. 152 Pentru a facilita o privire de ansamblu asupra acestor considerații fundamentale, nu voi discuta aici posibilitatea transpunerii unei narațiuni la persoana întîi într-una cu un narator la persoana întîi periferic care s-ar referi la personajul central la persoana a treia (vezi romanul lui Samuel Butler The Way of All Flesh, r. Și tu vei fi țărînă). 153 James Joyce, A Portrait of the Artist as
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
un tip normal de discurs epic" și "un dicurs epic defamiliarizat dialogic" se bazează de asemenea pe modelul deviației, v. Link, Literaturwissenschaftliche Grundbegriffe, 293-304. Propriu-zis, această distincție cuprinde o serie de opoziții: narațiunea la persoana întîi/a treia, reflector/personaj narator, precum și opoziția text narativ/text comentativ a lui Anderegg. La un moment dat Link chiar echivalează "tipul normal" cu o situație narativă personală (v. 367). Ca orice "normalizare" a unui singur tip al situațiilor narative posibile, acest lucru pare problematic
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
171 Acest lucru nu înseamnă, desigur, că dialogul nu poate fi integrat în contextul narativ. Vezi Michał Głowiński, "Der Dialog im Roman", Poetica, 6 (1974), 1-16. La urma urmei, Doležel definește textul narativ ca o înșiruire de segmente ale "discursului naratorului" și ale "discursului personajelor". Vezi Doležel, Narrative Modes in Czech Literature, 4. O asemenea definiție atrage atenția asupra faptului că multe dintre fenomenele deosebit de interesante ale discursului narativ se află chiar la granița dintre aceste tipuri de discurs. 172 S.
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
193 Acest lucru este adevărat cel puțin pentru discuția generală. În postfața sa la noua ediție a operelor lui Spielhagen referitoare la teoria romanului, Hellmuth Himmel a atras atenția asupra faptului că mai mulți teoreticieni remarcaseră "non-identitatea autorului și a naratorului", chiar înainte de Spielhagen. Vezi F. Spielhagen, Beiträge zur Theorie und Technik des Romans, Göttingen, 1967, 354 ș.u. 194 W. Kayser, "Wer erzählt den Roman?", în: Zur Poetik des Romans, 209. 195 Ibid., 208-209. 196 Vezi F.K. Stanzel, Typische Formen
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Girl, Bronzwaer folosește un sistem de referință ușor diferit, precum și alți termeni, însă ajunge totuși la concluzii similare. Bronzwaer scrie cele ce urmează în legătură cu propoziția de început a romanului, și anume "Am împins ușa încet", care se referă la întoarcerea naratorului la persoana întîi, după o lungă absență, în casa în care a copilărit: "În primă analiză, pronumele eu de aici se referă la autorul implicit sau la narator. Este un pronume pur instrumental, care poate din acest motiv să funcționeze
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
romanului, și anume "Am împins ușa încet", care se referă la întoarcerea naratorului la persoana întîi, după o lungă absență, în casa în care a copilărit: "În primă analiză, pronumele eu de aici se referă la autorul implicit sau la narator. Este un pronume pur instrumental, care poate din acest motiv să funcționeze ca un inițiator al narațiunii. Totuși, prin articolul hotărît al substantivului "ușa", implicarea acelui "eu" în poveste are loc dintr-o dată: acum vorbește despre o ușă care îi
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
funcționeze ca un inițiator al narațiunii. Totuși, prin articolul hotărît al substantivului "ușa", implicarea acelui "eu" în poveste are loc dintr-o dată: acum vorbește despre o ușă care îi este familiară. Reacția sa față de ușă [...] nu este aceea a unui narator, ci a unui personaj, a unei ființe umane care a cunoscut această ușă din copilărie și nu se poate abține să nu reacționeze emoțional la ea" (vezi Bronzwaer, Tense in the Novel. An Investigation of Some Potentialities of Linguistic Criticism
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Dickens, Viața lui David Copperfield, trad. de Ioan Comșa, EPL, 1965, vol 1, 74-80. 234 Fragmentele mai lungi (uneori cuprinzînd cîteva capitole) cu o situație narativă predominant auctorială alternează de regulă cu fragmente de aceeași lungime în care apare un narator la persoana întîi în romanul Bleak House (r. Casa umbrelor) al lui Dickens (1852-1853), care a fost scris aproape în același timp. Totuși, din moment ce naratorul auctorial și naratorul la persoana întîi (Esther Summerson) sînt două persoane diferite care văd lucrurile
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
narativă predominant auctorială alternează de regulă cu fragmente de aceeași lungime în care apare un narator la persoana întîi în romanul Bleak House (r. Casa umbrelor) al lui Dickens (1852-1853), care a fost scris aproape în același timp. Totuși, din moment ce naratorul auctorial și naratorul la persoana întîi (Esther Summerson) sînt două persoane diferite care văd lucrurile din puncte de vedere diferite în moduri destul de diferite, avem de-a face de fapt cu două narațiuni diferite referitoare la una și aceeași temă
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
alternează de regulă cu fragmente de aceeași lungime în care apare un narator la persoana întîi în romanul Bleak House (r. Casa umbrelor) al lui Dickens (1852-1853), care a fost scris aproape în același timp. Totuși, din moment ce naratorul auctorial și naratorul la persoana întîi (Esther Summerson) sînt două persoane diferite care văd lucrurile din puncte de vedere diferite în moduri destul de diferite, avem de-a face de fapt cu două narațiuni diferite referitoare la una și aceeași temă, nu cu o
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Beckett, Molloy. Malone Dies. The Unnamable, Londra, 1959, 345. 261 Opoziția lui Brooks și Warren, "analiză interioară a întîmplărilor" "observație exterioară a întîmplărilor", se apropie destul de mult de opoziția mea "perspectivă internă perspectivă externă", în timp ce a doua distincție a acestora, "naratorul care este personaj în poveste" și "naratorul care nu este personaj în poveste", coincide în mare măsură cu opoziția "persoană" din teoria mea. Totuși, opoziția "mod" lipsește din schema lor. Vezi C. Brooks și R.P. Warren, Understanding Fiction, 660. 262
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
1959, 345. 261 Opoziția lui Brooks și Warren, "analiză interioară a întîmplărilor" "observație exterioară a întîmplărilor", se apropie destul de mult de opoziția mea "perspectivă internă perspectivă externă", în timp ce a doua distincție a acestora, "naratorul care este personaj în poveste" și "naratorul care nu este personaj în poveste", coincide în mare măsură cu opoziția "persoană" din teoria mea. Totuși, opoziția "mod" lipsește din schema lor. Vezi C. Brooks și R.P. Warren, Understanding Fiction, 660. 262 Vezi subcapitolul 1.1. 263 Vezi Joyce
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
preluată din film: "Fabula, metaforica în forma montajului atracțiilor, integrarea trecutului ca flash-back, tipizarea personajelor (de exemplu, bun-rău), tehnica legării acțiunii interne de cea din cadrul narativ, autoreprezentarea mediului în mediu (film în film, de exemplu în Tartuffe al lui Murnau), naratorul raisonneur, mai tîrziu multiperspectivismul (de exemplu în Totul despre Eva), leitmotivele, monologul interior sub forma vocilor din off, deplasarea nivelurilor temporale (de asemenea, prin voci din off), discursul indirect liber și perspectivismul alienării (desfășurat teoretic la Pasolini), în fine autoreflectarea
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
a fost folosită pentru a face referire la primul tip de prezentare scenică. Dată fiind ambiguitatea sa, acest termen nu va mai fi folosit. Vezi Die typischen Erzählsituationen, 23 și 28-29. 344 Preferința evidentă a lui Joseph Conrad pentru modul narator, îndeosebi în narațiunile lui Marlow, este probabil legată de tradiția orientală modernă a narațiunii orale (skaz în Rusia, gawęda în Polonia). Vezi Friedrich R. Karl, Joseph Conrad. The Three Lives, Londra, 1979, 30 și 942. 345 Ann Banfield face distincția
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
totuși, numai atunci cînd un personaj-reflector la persoana întîi înlocuiește personajul-narator la persoana întîi. 351 Samuel Beckett, Molloy. Malone Dies. The Unnamable, Londra, 1959, 305, 309, 397 et passim. 352 Booth, The Rhetoric of Fiction, Chicago, 1961, 158-159. 353 Ca "naratori" Booth îi enumeră pe "Cid Hamete Benengeli, Tristram Shandy, "eul" din Middlemarch și pe Strether", Rhetoric, 149-150. G. Genette, în Narrative Discourse, 188, critică această clasificare a lui Strether. 354 Booth, Rhetoric, 152-153. 355 Ibid., 164. 356 Pentru o discuție
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Leseübungen, Göttingen 1970, 24. Vezi și interpretarea aceluiași text în lucrarea lui Pascal, Dual Voice, 62 ș.u. 468 Anderegg, Leseübungen, 29. 469 Cohn susține că naratorii-în-ramă și editorii de manuscrise ficționali narează de la un nivel diferit de cel al naratorilor la persoana întîi și auctoriali. Trebuie să ne amintim, totuși, că mulți dintre acești naratori-în-ramă și editori se prezintă sub forma unor contemporani ai personajelor ale căror povești le narează și pretind că au auzit despre întîmplare sau au primit
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
direct de la Moll Flanders. De asemenea, acesta spune că a trebuit să corecteze textul din punct de vedere stilistic, pentru a evita orice fel de inconvenient. Prin această explicație personajul editorului se apropie în spațiul cercului tipologic de locul rezervat naratorului la persoana întîi periferic, cu care are în comun nivelul narativ, precum și pe cel existențial. Pe de altă parte, editorii și naratorii-în-ramă care nu au niciun contact personal cu eroii din poveștile lor nu pot fi plasați în sectorul dintre
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Pe de altă parte, editorii și naratorii-în-ramă care nu au niciun contact personal cu eroii din poveștile lor nu pot fi plasați în sectorul dintre situația narativă auctorială și cea la persoana întîi. Obiecția lui Cohn este aplicabilă doar acestor naratori. Vezi Cohn, "The Encirclement of Narrative, On Franz Stanzel's Theorie des Erzählens", Poetics Today 2 (1981), 165 și 180. 470 Dostoievski, Die Brüder Karamasoff (Frații Karamazov), Gütersloh 1957, 13. 471 Dostoievski, Die Dämonen (Demonii), dtv, München 1977, 9. 472
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Doktor Faustus" und in der deutschen Literatur der Gegenwart, Tübingen 1966, 34-153. 481 Scholes și Kellogg, The Nature of Narrative, 261-262. L. Hönnighausen, în lucrarea "Maske und Perspektive. Weltanschauliche Voraussetzungen des perspektivischen Erzählens", GRM, N.F. 26 (1976), 294, vede rolul naratorului la persoana întîi periferic în relație cu plăcerea autorilor de la sfîrșitul secolului trecut de a-și ascunde personalitatea, de a se deghiza: " În afară de măștile teatrale ale lui Wilde și Nietzsche, există o atitudine de discreție ostentativă și de normalitate burgheză
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]