5,057 matches
-
un cercetător și-a intitulat articolul „Les petits génies font les nobles vieillards!”1. Cu toate acestea, pe bună dreptate, ne putem întreba dacă supradotații, copiii excepționali, nu au nevoie de o educație specială. Din acest punct de vedere, există partizani în ambele tabere. Unii autori apără această idee, argumentând că elevii dotați se plictisesc într-un sistem clasic și consideră că aceștia trebuie integrați în școli specializate sau, mai simplu (pentru că nu sunt prea mulți, ci doar 2% pentru fiecare
[Corola-publishinghouse/Science/1974_a_3299]
-
cuprinse între 1290 și 1688 cu o completare până la 1690), autorul, identificat de N. Iorga în persoana logofătului Stoica Ludescu, „slugă bătrână” în casa Cantacuzinilor, produce indiscutabil literatură. Căci prelucrarea și reașezarea datelor în funcție de comandamentele ce dirijează demersul unui cronicar partizan reprezintă un pas decisiv spre literaturizare, pe care Stoica Ludescu ori altcineva îl face cu destulă dezinvoltură. Este îndemnat de o atitudine prezentă încă din etapa selecției faptelor și care ar declara un soi de simpatie rezervată celor „săraci și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287787_a_289116]
-
săracă a țărilor în curs de dezvoltare este obligată în continuare să returneze împrumuturile, cu excepția cazului în care datoriile sunt șterse sub o formă sau alta. Dacă în mult prea multe situații beneficiile globalizării au fost mai mici decât afirmă partizanii acesteia, prețul plătit a fost mult mai mare, căci mediul înconjurător a fost distrus, viața politică, viciată, iar ritmul rapid al schimbărilor nu a permis țărilor să se adapteze la noul sistem de valori. Crizele care au adus cu ele
Biserica şi asistenţa socială din România by Ion Petrică [Corola-publishinghouse/Science/899_a_2407]
-
părți ale cărții sale, Etica protestantă și spiritul capitalismului ([1904-1905] 2003), despre efectele protestantismului asupra nașterii capitalismului în cadrul unui grup bine delimitat de studii analoage și în contextul conflictului ce opune interpretările religiei și în special ale creștinismului propuse de partizanii radicali ai Luminilor (până la F. Nietzsche) și de Școala istorică germană (începând cu F.W. Schelling). Comparația cu W. Sombart, care publică Der moderne Kapitalismus în 1902, scoate bine în relief cotitura neașteptată pe care o aduce explicația weberiană. Sombart
Biserica şi asistenţa socială din România by Ion Petrică [Corola-publishinghouse/Science/899_a_2407]
-
însă „consacrarea prin timp a deosebitelor formule succesive de artă”. Cu subtilitate, el distinge și „colaborarea vremurilor” la opera artistică, fenomen, în fond, contrar „mutației valorilor”. În primii ani de după război, polemizează atât cu B. Fundoianu și cu E. Lovinescu, partizani și ei ai simbolismului, cât și cu G. Ibrăileanu. Criticul de la „Sburătorul” îi va amenda pretenția de a fi fost primul critic al simbolismului românesc, ca și teza potrivit căreia curentul respectiv este începutul literaturii române. Mai târziu, D. va
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286704_a_288033]
-
califica Epigramma drept prima creație poetică originală de factură pronunțat barocă din literatura română. N. a fost catalogat adesea - grăbit și cu totul nefondat - drept promotor al curentului pentru resurecția limbii slavone și opus atât mitropolitului Teofil, ce reprezenta gruparea partizanilor introducerii limbii române, cât și postelnicului Constantin Cantacuzino, înclinat în acțiunile sale să sprijine umanismul greco-latin. Dar slavona, ca și posibilitățile pe care le oferea, reprezintă o parte din preferințele omului de cultură. Ca limbă a tiparnițelor, aceasta putea asigura
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288357_a_289686]
-
organizarea societății și preluarea responsabilităților în cadrul acesteia. Ideologiile și angajamentele au dus la căi diferite, ba chiar divergente, cel puțin în problema dificilă privind dreptul la proprietate sau intervenția statului. Așa-numitei școli din Liège, formate din discipolii Monseniorului Doutreloux, partizani ai autorității în materie de organizare a muncii, i se opune școala din Angers, reprezentată de Monseniorul Freppel și de economiști ca Charles Périn, la Louvain, sau Joseph Rambaud, la Lyon, care respingeau ideile etatiste și dezvoltau ideile răspîndite mai
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
Catolicismul liberal s-a limitat la cîteva cercuri din peninsulă, preocupate și ele de reforma religioasă. Antonio Rosmini reprezintă aici un nume de referință. Prieten al lui Manzoni și al lui Cavour, el este unul din marii gînditori ai Risorgimento. Partizan al recunoașterii libertăților, el a apărat atît înființarea unui ordin politic creștin, cît și a unui program de reformă bisericească, aceste două proiecte fiind inseparabile. În lucrarea fundamentală Delle cinque piaghe della Santa Chiesa, tipărită în 1832 revăzută în 1848
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
orice reformă trebuie să se inspire din principiul că economia este în slujba omului", fiindcă obiectivele unei politici economice se rezumă, după părerea lui, "la păstrarea, la dezvoltarea și la perfecționarea ființei umane". Pe plan politic, în sensul ideologic și partizan al termenului, este posibil să deosebim gîndirea lui Mounier de cea a lui Maritain. Mounier a fost foarte sever cu curentul creștin-democrat, refuzînd ideea unui partid care ar pretinde că se trage din creștinism. Jean Marie Mayeur vorbește despre el
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
și de colaboare cu comuniștii. Zentrum, partid interclasist, cuprinzînd industriași și proletari, fermieri și mari latifundiari, păstra imaginea unui partid conservator, în ciuda acțiunii lui Joseph Joos care se sprijinea pe asociațiile muncitorești. Joseph Wirth, cancelar între 1921-192218, era cu siguranță partizanul unei linii "creștin-democrate", formulă pe care o folosea cînd prezenta programul din 1922 care făcea referire la "o concepție creștină despre Stat și la tradiția sa de partid constituțional"19. Acest republican apăra instituțiile împotriva extremei drepte, pentru el adevăratul
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
și pentru a alege Consiliul Național, De Gasperi devenind Secretarul său politic. În regiunile ocupate, responsabilii partidului acționau în clandestinitate, regăsindu-se în Comitetele de Eliberare națională și participînd la lupte, ca în cazul lui Enrico Mattei, conducătorul grupelor de partizani, Fiamme verdi. Reconstrucția li se părea o operă imensă care trebuia să reușească: principiile creștine trebuiau să fie temelia noului Stat și a noii societăți. DCI a introdus în peisajul politic italian două elemente noi de o mare importanță. Primul
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
nu a fost în favoarea democrației creștine. Totuși s-a constituit repede un partid care se recunoștea în democrația creștină, Centrul Democratic și Social (CDS) (se mai poate remarca existența unui partid efemer, Partidul Democrației Creștine, de fapt un refugiu al partizanilor fostului regim, care nu a fost recunoscut de UEDC, și care a obținut la alegerile din 1976 doar 0,5% din voturi). Catolicii aveau opinii foarte împărțite față de regimul lui Salazar, ceea ce făcea imposibilă dezvoltarea unei forțe politice inspirate din
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
secretar permanent ales de comun acord"4. Această poziție pragmatică era completată de aceea exprimată de Jean Gilbert în cadrul Biroului Executiv al MRP (20 mai 1949), care nu lăsa nici cea mai mică șansă visului sau mitului: el se declara partizanul neacceptării "unui prea mare sentimentalism în relațiile cu creștin-democrații" și, făcînd aluzie la belgianul Paul Van Zeeland, el acuza: "Actualmente există mulți creștini în Europa care nu sînt democrați"5. Europa "neagră" sau "vaticană" nu exista decît la nivelul fantasmelor
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
îngrijirea lui Dosoftei, în 1681. I se mai pun în seamă („concurent” fiindu-i tot Dosoftei) și versiunea românească a Mântuirii păcătoșilor de Agapie Landos, ca și tălmăcirea Istoriilor lui Herodot. Întors de la Constantinopol și aflat de câtăva vreme între partizanii Ghiculeștilor, M. îl va însoți în 1659 pe Gheorghe Ghica în Țara Românească, primind de la acesta rangul de mare spătar. Se întoarce însă în Moldova, prin 1660, unde Ștefăniță Lupu (colegul lui de la Stambul) l-ar fi acoperit de onoruri
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288140_a_289469]
-
În Înțelegerea fenomenului. 2 Agresivitatea - trăsătură Înnăscută sau dobândită? O problema viu discutată este dacă agresivitatea constituie o trăsătură Înnascută sau dobândită. Altfel spus, un individ este agresiv din naștere sau prin forța Împrejurărilor. 2.1. Caracterul Înnăscut al agresivității Partizanii caracterului Înnăscut al agresivității vorbesc de un “instinct al agresiunii”. Această poziție este susținută de psihanaliști și de etologi. 2.1.1.Modelul psihanalitic Modelul psihanalitic are la bază existenta pulsiunii de agresiune. Pulsiunea, În concepția lui Freud, este un
MODALITĂŢI DE PREVENIRE A CONDUITEI AGRESIVE by LIDIA CRAMARIUC () [Corola-publishinghouse/Science/1629_a_2944]
-
celui de-al doilea război mondial, de tăcere forțată, închid un moment de ruptură profundă în spiritul lui T., întrucât el nu își continuă activitatea, în ciuda faptului că aceasta ar fi însemnat, în noul context, un capital simbolic considerabil. Devine partizan al celui mai strict suprarealism, văzut ca revoluție permanentă, ca negație simultană a ordinii sociale și a artei existente, dar și ca negație veșnic reiterată, ca negație a negației, adică și a suprarealismului ajuns manieră. Ca atare, propune înnoirea vechilor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290276_a_291605]
-
în cazul bărbaților, celor de vârstă medie, cu ocupații cu status scăzut sau mediu, cu mai multe relații, cunoscători de limbi străine. Graficul SEQ Graficul \* ARABIC 11. Variația protestului (potențial și efectiv) Sursa: „România Urbană”, FSD (septembrie 2005) Alegători, votanți, partizani Rata de participare la vot în România a scăzut în perioada 1990-2004 cu aproximativ 50%. Astfel, dacă la alegerile generale din 1990 au votat aproximativ 9 din 10 persoane, la ultimele alegeri generale (2004) au mai votat doar 6 din
[Corola-publishinghouse/Science/2285_a_3610]
-
votanților nu este una omogenă, din mai multe puncte de vedere (stabilitatea opțiunii, preferința pentru un anumit partid, preferință unică sau multiplă, preferință simultană pentru partid și candidat etc.). Astfel, dacă avem în vedere criteriul stabilității opțiunii, distingem între votanți partizani (cei care preferă să voteze cu același partid la majoritatea alegerilor se simt apropiați de un anumit partid) și votanți pragmatici persoanele care votează cu partide diferite, în funcție de context). Înaintea alegerilor, cetățenii se confruntă cu cel puțin două decizii în ceea ce privește
[Corola-publishinghouse/Science/2285_a_3610]
-
urmare, ne va interesa în primul rând să aflăm care sunt caracteristicile celor care, sistematic, nu votează pentru a explica de ce (nu) merg oamenii la vot. Analiza va fi extinsă în continuare în zona celor două mari tipuri de votanți, partizani și pragmatici, cu intenția de a identifica diferențele dintre aceste tipuri de alegători. A doua parte a capitolului se va opri în principal asupra caracteristicilor celor care votează cu un anumit partid, cu intenția de a explica opțiunile de vot
[Corola-publishinghouse/Science/2285_a_3610]
-
celor care nu au încredere într-un partid, au încredere mică sau mare), votul potențial (ponderea celor care declară că ar putea să voteze cu un partid), intențiile de vot (ponderea celor care intenționează să voteze cu un anumit partid), partizanii (ponderea celor care se identifică cu un partid, se simt apropiați de acesta). Fiecare dintre aceste informații ne spune ceva specific despre un partid, dar și despre spațiul opțiunilor politice determinat de toate partidele. Pe baza acestor indicatori (fiecare separat
[Corola-publishinghouse/Science/2285_a_3610]
-
care nu pot aprecia sau nu vor să răspundă sau, altfel spus, la votul ignorant). Raportat la totalul populației din mediul urban, 47% declară că votează de obicei în funcție de situație (vot pragmatic), 31% că votează constant cu același partid (vot partizan), 8% că nu votează (non-vot), iar 14% nu pot aprecia (vot „afon”). Aceste valori sunt destul de apropiate de cele înregistrate în alte democrații europene, cel puțin în ceea ce privește ponderea non-votanților sistematici (Comșa, 2005). Pe de altă parte însă, datorită faptului că
[Corola-publishinghouse/Science/2285_a_3610]
-
de altă parte însă, datorită faptului că spațiul partidelor din România este unul mai puțin stabilizat, ponderea celor care percep că votează cu partide diferite în timp (ponderea votului pragmatic) este mărită artificial. O altă măsură utilizată pentru identificarea electoratului partizan (se consideră susținător al unui partid) duce la o estimare apropiată de cea obținută anterior - 28%. Comparativ cu alte democrații, ponderea partizanilor în România este aproximativ la jumătate. Astfel, în 2001, în Marea Britanie, 69% dintre alegători se identificau cu un
[Corola-publishinghouse/Science/2285_a_3610]
-
cu partide diferite în timp (ponderea votului pragmatic) este mărită artificial. O altă măsură utilizată pentru identificarea electoratului partizan (se consideră susținător al unui partid) duce la o estimare apropiată de cea obținută anterior - 28%. Comparativ cu alte democrații, ponderea partizanilor în România este aproximativ la jumătate. Astfel, în 2001, în Marea Britanie, 69% dintre alegători se identificau cu un partid tendința fiind însă una descendentă (Denver, 2003, p. 45). La rândul său, partizanatul nu este o stare monolitică, la o privire
[Corola-publishinghouse/Science/2285_a_3610]
-
monolitică, la o privire mai atentă distingându-se diferite grade de partizanat. Dat fiind numărul relativ mic de cazuri, vom considera doar două astfel de grade, partizanat ridicat respectiv scăzut, ponderea lor fiind foarte apropiată: 50% fiecare, raportat la totalul partizanilor, respectiv 14%, raportat la totalul populației din mediul urban). Tipurile de alegători construite pe baza încrederii, a tipului de vot, respectiv a partizanatului sunt legate între ele. Altfel spus, cei care au un anumit nivel de încredere în partide tind
[Corola-publishinghouse/Science/2285_a_3610]
-
procente pe coloane. Ponderea fiecărui tip din total alegători este trecută în paranteze. Sursa: „România Urbană”, FSD (septembrie 2005) Exemplu de lectură: Din totalul celor care au încredere mare într-un un partid (58% din totalul alegătorilor), 41% sunt votanți partizani. Reprezentarea grafică a relației dintre încredere și tipul de vot din graficul anterior (dincolo de diferențele procentuale ușor vizibile, existența reală a acestora a fost testată cu ajutorul reziduurilor standardizate) arată următoarele: cei care nu pot evalua încrederea în partide sunt într-
[Corola-publishinghouse/Science/2285_a_3610]