3,080 matches
-
nu se potriveau, vocile lor chinuite se transformau până la urmă într-un vaiet. Brusc, se făcu din nou liniște, când Jenică înșfăcă foarfecele de pe tejghea și clănțăni din ele de câteva ori. Lozurile se cutremurară, strângându-se unele în altele. Răscoli în grămadă și scoase alte două. Corul de copii șușoti, pașii lor mici îl împresurară. Jenică se înduioșă, simți, peste urechi, panglicile de la pompoanele cu care maică-sa îl împodobea în copilărie și începu să se legene, arătând lozurile, când
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
ce găsi și din care nu mai aveai unde să pleci ? Sfântul și, în palmă, capul lui retezat... Care dintre ei doi îl plânge pe celălalt ? Cine a murit înaintea celuilalt ? Cine pleacă și cine e cel ce rămâne ? Maca răscoli cu degetele prin funinginea de pe masă. Apoi și le trecu peste obraji, însemnându-i cu dâre negre de cenușă. Se legănă, numărând. Începu să joace dansuri cu măști, câte unul pentru fiecare, până ajunse din nou la el însuși. Luă
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
imediat interesul de a afla mai multe despre pa kua. Previziunea îmi face inima să bată nebunește. Reușesc să stau liniștită și îi poruncesc omului să continue. — Copilul are totul perfect, în afară de metal, ceea ce înseamnă că va fi încăpățânat. Omul răscolește pietrele și vergelele pe care le-a împrăștiat pe tavă: Cea mai mare calitate a băiatului este aceea că e foarte probabil să-și urmeze visurile. În acest punct, omul face o pauză. Își ridică bărbia spre tavan și își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2323_a_3648]
-
trupul ei micuț lipit de piciorul meu, ridicându-se și coborând odată cu respirația ei ritmică, În armonie cu televizorul care mergea În permanență, ca să am un zgomot de fundal. După Proaspăt căsătoriți am dat peste un maraton Queer Eye. Carson răscolea dulapul unui tip hetero cu niște clești de salată, descriind obiectele ca „Atât de Gap ’87“, și mi-am dat seama că ar fi la fel de oripilat dacă s-ar uita prin dulapul meu - ca femeie, probabil că s-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
așa arăta pentru noi o seară obișnuită În oraș. După ce ne-am instalat, Leo ne-a dat meniuri și i-a făcut semn chelnerului să ne ia comanda de băuturi, deși nu se oprise nici măcar puțin din conversație. Mi-am răscolit creierul, Încercând să mă gândesc la o băutură cu adevărat cool, dar după ani Întregi de băut doar cu unchiul meu, era imposibil. Absolut era o băutură populară mai nou, nu-i așa? —Ăă... aș vrea un Absolut și un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
meu, tine-ți respirația să nu trezești rânduri scrijelite de dor. Pe poliță veche uitată de vreme lungă, nu-ți lasă privirea, să nu atingi din întâmplare risipite clipe. Deși nedumerita, arunc mantia tristeții peste umărul gol și te văd răscolind dureri demult îngropate. Nu înțeleg însă, de ce ai intrat pe ușă unde scrie cu litere de-o șchioapa, - Atenție! Intrarea interzisă persoanelor străine!
Intrarea interzis? by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83282_a_84607]
-
Aurelian trebuise să lase ca pradă goților Dacia, periculoasa cucerire a lui Traian. Înainte de aceasta însă și în regiunile mai puțin amenințate, trebuie să fi predominat aici o foarte însemnată cultură romană, ale cărei urme asupra acestui pământ cu totul răscolit de rătăcirea (migrația) popoarelor n-au putut fi șterse și, de exemplu, se recunosc încă în limba romanică a valahilor". În sfârșit, pentru L. Homo, biograf al lui Aurelian, evacuarea Daciei, la anul 275, nu putea fi integrală: au rămas
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
cu cealaltă. Se apleacă de la mijloc, se aruncă asupra buzelor ei, părând că le devorează. Apoi, ca s-o sărute mai bine, o strânge și mai tare și își apasă cu patimă buzele de buzele ei! Cum m-a mai răscolit sărutul acesta!" Însă, spre deosebire de cineva ca Marie Bashirtseff sau Catherine Pozzi, care trăiseră în perioada Belle Époque, jurnalul nu este unicul confident al lui Bab. Ea poate să se destăinuie de asemenea, și nu se abține s-o facă, prietenelor
by FABIENNE CASTA-ROSAZ [Corola-publishinghouse/Science/967_a_2475]
-
la ochi, i-au scos călușul și l-au întrebat care este combinația seifului. A răspuns că nu știe, iar ei l-au amenințat din nou că-l vor împușca. Bărbații au rămas timp de aproximativ o oră și au răscolit dulapurile și fișetele. În acest interval, dl D. s-a temut pentru viața sa. A afirmat că era convins că va muri și nu-și va mai vedea soția și copiii. Nu există indicii că s-ar fi disociat de
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
o pune în joc împotriva tuturor celorlalți. Ajuns stăpîn peste cei egali între ei, tată al celor asemenea lui, precum Cezar, Stalin sau Mao, îi mustră pe aceștia: Știți foarte bine ce s-a întîmplat. La ce bun să mai răscolim acele vechi istorii? Credeți că mulțimea este dornică să le cunoască? Nicidecum! Ea are nevoie să creadă în paternitatea noastră, să se supună tatălui reprezentat prin mine". Iar în fața tuturor proclamă: "Nu vedeți strămoșul nostru comun înviat din nou în
Epoca maselor: tratat istoric asupra psihologiei maselor by Serge Moscovici [Corola-publishinghouse/Science/1426_a_2668]
-
fuseseră concepute despre frumusețe, câte dizertații inutile. Trebuia plecat de la frumusețea feminină pentru a înțelege apoi adevărurile ce izvorăsc din ea. Desigur, dacă l-ar fi scris, ar fi adăugat mulțimii sale de păcate și pe acesta. O amintire îl răscoli ca imaginea unui tablou viu: verișoara sa Emilia. Vorbea cu umbrele, sărmana, atunci când o luau amețelile și cădea jos rămânând în starea aceea și trei, patru zile, în tăcerea cea mai întunecată, la recomandarea spițerului. Cât de frumoasă era Emilia
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
eu o să rămân, m-am măritat cu marchizul de... Vizita nu dură mult; atunci când micuța Baroneasă își luă rămas bun, călugărul rămase cu capul plecat, așezat pe salteaua de paie. Baroneasa l-a tulburat întotdeauna și chiar și acum îi răscolise sângele. Ce n-ar fi dat să nu fie văzut în condițiile alea mizerabile: barba stufoasă, părul ciufulit îi lăsaseră poate o impresie groaznică, la care se adăuga mai ales putoarea ce domnea în acel loc, chiar dacă acum îl curățau
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
genul celei cuprinse în eposul sadovenian, dar pigmentată de țărănisme iuți, asemănătoare parțial acelora din Desculț al lui Zaharia Stancu, de exotisme și senzualități vrednice de Panait Istrati, punctată de situații ce amintesc de proza rurală americană (Faulkner, Caldwell, Steinbeck), răscolită de freamăte ce răspund în felul lor tumultului din Pe Donul liniștit al lui Mihail Șolohov. Adecvat cadrului natural e climatul de spiritualitate. Perpetuat din arhaic, acesta conservă frânturi de gândire mitică și magică, exprimate în credințe bizare, eresuri de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288387_a_289716]
-
mediul tău livresc"102. În completare, ideea asupra căreia insistă Alex Ștefănescu, analizându-i poezia Anei Blandiana, pornește din "rațiunea care nu lasă să se înțeleagă că poeta exploatează efectul pe care îl are ingenuitatea feciorelnică asupra unor conștiințe mature, răscolite de nostalgia inocenței pierdute"103, și se referă "tocmai la acest deplin control al poetei asupra creației sale, constituie uneori, pentru cititori, un motiv de insatisfacție estetică. Totul fiind bine făcut simplu, trainic, neted -, lipsește orice amintire a efortului creator
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
nu e nici iarnă, nici primăvară,/ Ci numai timpul, în care mi-e dat să visez,/ Mi s-a făcut dor de țara de-afară,// Ofer de bună voie un vis numai al meu,/ Știind că nu se poate să răscolești prin vise,/ Ce nu-ți sunt la-ndemână și să nu vrei și tu,/ Să le mai vezi altfel decât ucise.// Iau zâmbetul complice al celui ce-l primește,/ Un semn de bun venit, în lumea de afară,/ Colind un
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
-l mai adune pe-acasă... Of, Doamne! Lasă că-i tai eu aripioarele. (din nou pare a se gîndi la cele spuse de El n; încă nu e dumirită; se duce la masa de scris și, cu prudență, începe să răscolească hîrtiile; auzindu-se ușa intrare, se retrage spre mijlocul camerei) Unde umbli pe vîntul ăsta? El 1: (total nedumerit) Care vînt?! Ea 2: Cum care vînt?! El 1: (privind-o atent) Afară nu mișcă frunza. Ea 2: Pe dracu' nu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Din această perspectivă, între regulamentul de bloc și recent reprezentata piesă, "Gheorghe Popescu", există unele semnificative tangențe. E vorba tot despre un sondaj în conștiință, în conștiința bolnavă și adormită în umbra compromisurilor și a scuzelor liniștitoare. Dramaturgul vrea să răscolească somnul vinovat, să scoată la suprafață mizeriile morale pitite în substanța lui, totul cu un clar scop cathartic. Structura piesei e un duet dramatic, cu momente lejere de plăcute întîlniri între doi foști actori, prieteni și adversari ca orice actori
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
unui VIP pe nume Timothy Leary, papa LSD-ului, "care ceruse să i se congeleze capul la moarte, și diseminase fiole cu sîngele lui În cele patru colțuri ale lumii În speranța de a fi resuscitat cîndva, sau clonat." Zora răscolise tot globul În căutarea sîngelui sacru și Începuse, metodic, să spargă fiolele una cîte una. Ce vrăji mai făcea Zora? Devenise cea mai periculoasă criminală În serie din propriul apartament, răpunînd cu focuri de armă ba un frigider, ba o
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
acordată de instanța supremă, în toate spectacolele recente se insistă asupra practicilor de intimidare la care se dedau oamenii aflați în slujba regelui. Îmbrăcați în costume de epocă sau în uniformele agenților Stasi, purtând mantale sau haine din piele, ei răscolesc casa, întreprind o „percheziție la sânge”, în numele Puterii sub călcâiul căreia căzuse nefericitul Orgon. De la Paris la Budapesta ori la Moscova, în aceste numeroase montări moderne ale lui Tartuffe, regele - sau tot ceea ce îl reprezintă în chip simbolic - se arată
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
mai cântă-n frunză". Aurel Rău, în aceeași perioadă (1961), reînvie mitul dacilor, al sciților, într-un univers contemplativ și paseist. În "Regii Sciției", viziunea este extatică și ne vorbește de rezistența noastră prin timp, chiar dacă viscolul cade din nord: "răscolind pământul și aprinzând zăpada/ și umplând de vuiet casele noastre." Toată viziunea cotropirii neamului se realizează în imagini picturale, subiective, cu tendință impresionistă: "Și nu mai ajung în sud niciodată/ Nu mai ajung niciodată". Natura este istorizantă, primitivă. Poetul se
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
în ritmuri această tulburătoare vreme./ Ioan Alexandru din nou entuziasmat/ Citește în cenacluri o mie de poeme" ("Autoportret"). Poezia este o permanentă căutare: "Umblu din poartă-n poartă în căutarea ta,/ Din zare în zare cu buciumul în mână." Poetul răscolește adâncimile: "Ochiul rotit prelung în rotocoale/ Bate-n fântâni cu ploi de curcubeie". Se întoarce la tradiție, la obiceiuri și ceremoniale vechi, la folclor: "Întoarce-te la casa geamului deschis" ("Poezie"). În poemul "Cât infern" pune problema "cuvintelor". Fiecare cuvânt
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Drumul până în pisc este zugrăvit ca în marile romane: "Treceam Mătăsoaie, dam în vâlceaua lui Niță,/ Răzbeam în poiana Popii,/ Coboram coasta în vâlceaua cu izvoarele/ Suiam iar printre stejarii bătrâni, dând cu piciorul/ în ciuperci,/ Mânătărci otrăvite/ Pălăria șarpelui,/ Răscoleam frunzele,/ intram prin tufișuri... când ieșeam în Piscul cu Bojii,/ Ni se lumina de atâta lărgime ("Piscul cu bojii"). Poetul retrăiește cu încântare peisajele de odinioară: " Când se văd munții" ei se văd rar, pentru că pădurile sunt în nori, și
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
muncitorești era amplasată la doar câțiva metri de gardul meu. Sâmbătă seara, acolo se petreceau lucruri îngrozitoare: constructorii se strângeau ca sălbaticii în jurul focului, beau, cântau și, cel mai grav, găteau. Aduse de vânt, efluviile grele mă tulburau îngrozitor, îmi răscoleau neplăcut toate simțurile, așa că închideam geamurile în grabă (am identificat aromele mai târziu: varză călită, fasole bătută, afumătură prăjită). Ei bine, ce credeți că făcea numărul trei? Ploua, ningea, nu avea importanță: exact atunci își găsea el de lucru prin
[Corola-publishinghouse/Science/2076_a_3401]
-
Din toate minunile lumii nici una nu este așa de uimitoare ca omul. Cu ajutorul vânturilor năpraznice el spintecă valurile care mugesc În jurul lui. Pe cea mai mare divinitate, Pământul cel neschimbător și neobosit, el Îl brăzdează În fiecare an și Îl răscolește cu plugul. La fel știe să atragă și să Încurce În ochiurile lanțului neamul zburător al păsărilor, animalele sălbatice și peștii mărilor. Prin vicleșugul lui stăpânește fiarele codrului și se pricepe să deprindă cu jugul pe telegarul cu coama frumoasă
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
spaimei și râul sângelui cel roșu" (Stropul nesfârșit de ploaie). În ciuda potențialului anxiogen al temelor și simbolurilor recurente (cum spuneam, de regulă expresioniste: "umbra/ mai deasă decât norul de noapte", "putredele trepte", "draperii de neagră zgură", "dansul cimpoaielor negre", "pulberea/ răscolită de oase", "movila/ de oase și țeste, ucigașă" etc. etc.), această intensitate nu este totuși atinsă decât rareori, în pasteluri în totul negre precum Cangea ascuțită a lui Seth. Pentru că, în cele mai multe poeme, deși pare a privilegia paleta întunecată, instanța
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]