9,812 matches
-
a desprins și a zburat în sus, în întunericul iernii care se adunase deasupra noastră. Strângând tare în mână ceea ce mai rămăsese din sabie, cuprins de spaimă și de sentimentul vinovăției, l-am recunoscut pe tatăl meu. M-am trezit tremurând. Era întuneric. Pledurile căzuseră pe podea, iar patul de campanie era tare, rece și parcă umed. Mă durea rău stomacul, fără îndoială din cauza băuturii din seara anterioară. Sau încă nu se terminase seara anterioară? M-am ridicat, mi-am luat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
că era soneria de la ușă, pe care n-o mai auzisem până atunci. Mi-am aranjat halatul și am ieșit în holul de la intrare, lăsând ușa deschisă în urma mea ca să am puțină lumină. Am bâjbâit până să deschid ușa - îmi tremurau mâinile - și în cele din urmă am deschis. Pe palier lumina era aprinsă. Era Antonia. Am rămas privind tâmp la ea, mirat, și inima începu să-mi bată mai repede, de parcă știam deja că îmi aduce vești proaste. Stătea cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
copil. Mi-am plimbat mâinile pe tot corpul lui, iar el nu s-a ferit. Totul semăna cu o îmbrățișare. În clipele acelea am simțit că voința lui se supunea întru totul voinței mele. Apoi am băgat de seamă că tremură. Asta nu puteam suporta. — Să-ți dau niște whisky, i-am spus și i-am turnat puțin în paharul crăpat. Docil, a luat o înghițitură. De afară s-a auzit glasul Antoniei. — Muncitorii pleacă. Poți să-mi dai niște bani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
-mi era de nici un folos. — Ei, s-ar părea că s-a terminat totul, spuse Antonia. — Ce s-a terminat? am întrebat. M-am așezat pe patul de campanie și mi-am mai pus niște whisky în pahar. Acum eu tremuram. — M-ai recâștigat, zise Antonia. — Oare? am întrebat. Grozav spectacol. Am sorbit din pahar. — Ah, Martin, dragul, iubitul meu Martin! rosti Antonia cu glas tremurat. Se apropie și căzu în genunchi în fața mea, îmi cuprinse picioarele și începu să plângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
unui învingător. — Ce zici, Martin, ne ierți? rosti Alexander. Sigur că vă iert, nebunilor, nici n-am ce ierta, am răspuns. M-am apropiat și am sărutat-o pe Georgie pe obrazul îmbujorat. Nu a fost ușor. Am simțit că tremură. I-am strâns mâna lui Alexander. — Ești un tip al dracului de norocos! am spus. — Știu, zise el umil și aruncă o privire scurtă spre Georgie. Apoi adăugă: Viața e plină de neprevăzut. Dar schimbările cele mai rapide sunt adesea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
Spui prostii, Martin. S-a întors și și-a scos brusc paltonul și s-a îndreptat spre un bufet pe care erau așezate sticle și pahare. A turnat lichior în două pahare. Am observat cu o fericire imensă că-i tremură mâna. Nu mi-am părăsit postul. Ea a pus unul dintre pahare pe o măsuță, la jumătatea distanței dintre noi, și s-a retras pe poziția ei de lângă cămin. M-am dus, mi-am luat paharul și am revenit la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
Te percep într-un mod care trece dincolo de o cunoaștere banală. De lucrul ăsta îți dai seama și tu, altminteri n-ai sta de vorbă cu mine acum. Nu ești genul de femeie care să-și piardă timpul. Și eu tremuram și, în chip irațional și aproape cu exasperare, simțeam că doar o barieră subțire și fragilă stă în calea torentului care ne-ar fi împins spre capitulare reciprocă. Numai de-aș găsi gestul care să rupă acea barieră. — Întoarce-te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
desfășurase totuși destul de bine. Însuși faptul că Honor acceptase să discute cu mine era remarcabil. Eram aproape sigur că nici acum ea nu-i spusese lui Palmer despre sentimentele mele. Mi-am amintit cu mare plăcere imaginea mâinii ei care tremura. Îmi spusese clar să nu sper nimic. Dar, de fapt, chiar mă făcuse să sper, și nu era o proastă. Știam, firește, judecând la rece, că nu era decât o umbră de speranță. Dar, când ești îndrăgostit, o rază de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
a lăsat. Probabil că până la urmă i-aș fi spus, însă am tot amânat. Dar tot a aflat. — Serios? Cum? Când? — Cum, nu știu nici în ziua de azi, răspunse Antonia. Se depărtase puțin de mine, își frământa mâinile, îi tremurau buzele. Am fost tentată chiar să cred că i-ai spus tu, ceea ce era imposibil, și tu n-ai fi făcut asta. Când? În weekendul în care am plecat la mama. Atunci cred că a aflat. O fi găsit vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
toast de adio. Am deschis sticla și m-am reîntors în salon unde lumina prea puternică mă deranja. Rosemary nu avusese încă timp să-mi cumpăre niște lămpi. Firește, mă aflam încă în stare de șoc. Am observat că-mi tremură mâinile, că am frisoane și că-mi clănțăne dinții. Mi-am turnat puțin vin. Deoarece stătuse în bucătărie, la cald, era într-o stare destul de bună. Mi-am amintit de pata roșie de pe covorul lui Palmer. Dar vinul n-avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
plecat. Cu inima cât un purice am urcat scările spre biroul chestorului. Am ajuns În fața biroului În spatele căruia se afla cerberul atot puternic din acele timpuri. Timidă am bătut la ușă, am auzit un puternic „intră” și, mai timidă, aproape tremurând am deschis ușa. Colonelul m-a poftit să iau loc. M-am așezat și mi-am declinat calitatea spundu-i că sunt secretara Comunității evreiești și am fost trimisă la dânsul de către președintele Comunității evreiești și că am să-i predau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2137_a_3462]
-
Înțeles de ce s-a deranjat s-o lovească cu gantera, când mâinile lui goale erau probabil la fel de grele. — Ne vedem. Rachel arăta ca trăznită. I-am șoptit un „Ți-am spus eu“ și mi-am Încheiat haina până la gât, căci tremuram de frig. Să ieși În aerul rece al nopții, venind din atmosfera caldă, umedă și asudată a clubului, era rețeta perfectă pentru a te pricopsi cu o gripă. Dar eram Încă așa de fericită cu haina din piele de leopard
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
ca să nu cadă, am răsucit mânerul, iar ușa se deschise Încet. Dincolo de ea era aleea care dădea ocol clădirii, iar după aceea, un zid de beton, plin de pete, amenințător și fără ferestre, precum o Închisoare. M-am trezit că tremuram din cauza unui fior Înghețat, care nu prea avea nimic de-a face cu aerul rece de afară. Vreme de o secundă, am rămas absolut nemișcată și-n acea clipă am fost brusc convinsă că mai era cineva În cameră, În spatele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
desigur, cu niște ochi foarte albaștri. Mă Întrebam ce naiba căuta el aici, bând whisky cu mine, la miezul zilei. — Mergem? m-a Întrebat, Întrerupându-mi meditația. Își lăsă paharul pe masă, iar eu l-am imitat, fără ca mâna să-mi tremure vreo clipă. Achită nota cu un aer atât de hotărât, că n-am mai protestat, oferind-mă să plătesc jumătate. Am ieșit, iar el descuiat portiera. — E oare Înțelept să conduci după ce-ai băut două whisky-uri duble? am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
lacrimile. Pentru ea, plânsul era un soi de boală rușinoasă și neobișnuită, nu-i aducea nici un pic de alinare. Își răsuci capul pe pernă, silindu-se să respire liniștit, dar nu-și putea împiedica buza de jos să nu-i, tremure și inima să-și oprească bătăile nebunești. Duse mâna la obrazul învinețit și răsuflă greu, ferindu-se de soțul ei, să nu-i vadă gura udă de lacrimi. — Cum te simți? o întrebă George. — Bine. Te simți bine? — Da. — Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
scărița de fier, ieșind din bazin. Marginea de marmură a bazinului era udă și călduță, dar un pas mai încolo, piatra era uscată și sticlea de ger. George își lăsă, penitent, talpa piciorului pe piatra înghețată și făcu câțiva pași, tremurând înlăuntrul trupului său care i se răcea vertiginos și întorcând capul ca să se uite la amprentele lăsate de tălpile lui calde pe pojghița de brumă. Se simțea ușor amețit și orbit, nu numai de aerul rece dar și de lumina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
ei obișnuită sau poate își dădea seama că, în ultima vreme, nu mai existase pentru ea o realitate obișnuită. Privea peste capul lui Brian la peticul de grădină, la șipcile încrucișate ale gardului, la cele câteva narcise galbene, oribile, care tremurau în vânt. Îi venea să plângă. Își înălță capul și își pironi privirile pe un punct fix întrebându-se ce naiba căuta ea, ea, în locul ăsta și printre oamenii ăștia. „Vanitatea, își spuse în sinea ei, nici măcar mândria, ci vanitatea. Sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
de nerv, de compromisurile lui cruciale, de șovăieli, de imperfecțiile operei lui care ar fi putut să fie mult, mult mai bună. N-ar fi trebuit să se căsătorească. O iubise pe Linda Brent, o iubea încă, reușea încă să tremure de dragul ei. Dar asta fusese o chestiune personală cu care ar fi trebuit să se joace și apoi s-o depășească, așa cum procedase în relațiile trecătoare pe care le avusese mai târziu cu alte femei. Dacă ar fi procedat astfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
inima, mare și caldă. V-o prezint pe doamna Sedleigh... sau poate că o... Diane se ridicase și ea. Desigur nu-l cunoscuse niciodată personal pe John Robert, deși îl văzuse din când în când. I se tăiase răsuflarea și tremura de groază ca o căprioară care miroase brusc vecinătatea leului. (Într-adevăr, filozoful degaja un miros încins, animalic, pe care nările fine ale părintelui Bernard îl și detectaseră.) Omul ăsta mătăhălos, care se apropiase atât de alarmant de ea, ținea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
un miros încins, animalic, pe care nările fine ale părintelui Bernard îl și detectaseră.) Omul ăsta mătăhălos, care se apropiase atât de alarmant de ea, ținea soarta lui George în mâini, avea asupră-i puterea de viață și de moarte. Tremurând sub impactul acestei subite intuiții, Diane se întreba: „Oare știe cine sunt?“. (De fapt, Rozanov nu știa). John Robert o salută din cap. Diane murmură că trebuie să plece și se îndepărtă, alergând spre ușă cu pași ușori, care abia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Ce-ți închipui...? începu Diane. — Uite-o pe doamna, spuse Ruby. Uneori se referea la Alex în acest fel. Începuse să plouă. — Deschide-ți umbrela, că te uzi tot, îl sfătui Tom pe Emma. — Du-te tu și îmbracă-te, tremuri de frig. — Nu mi-e frig. — Mie mi se face numai cât mă uit la tine. — Asta-i bună, uite-l pe George! Emma, care își deschisese umbrela, o închise la loc. George, îmbrăcat în chiloți de baie negri, stătea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
să reparăm ce poate fi reparat și, pentru ceea ce nu poate fi remediat, să ne punem speranța în iubire. William se așeză și constată că inima încă îi bătea cu tărie. Își înclină capul și își împreună mâinile care îi tremurau. Se întreba singur: „Ce mi-a venit să înșir toate cuvintele astea înalte, de unde mi-or fi răsărit în minte?“. Apoi gândurile i se întoarseră la el și la ceea ce-i spusese doctorul, și se înfioră de slăbiciune și de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
mă interesează absolut deloc mintea dumitale. Mintea mea e plină de tot felul de lucruri bizare. Zăngăneli și... vrăji... nu pot să explic. Crezi că sunt nebun? Nu. Spuneai cândva că nu-i filozofie aceea care nu te face să tremuri. Ești un profesor incurabil. Eu tremur acum. Învață-mă! De ce te preocupă atâta filozofia? E absolut lipsită de importanță. Ah, în sfârșit recunoști, după toți anii ăștia îngrozitori? Vreau să spun că trebuie să gândești cu mintea ta. De ce ții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Mintea mea e plină de tot felul de lucruri bizare. Zăngăneli și... vrăji... nu pot să explic. Crezi că sunt nebun? Nu. Spuneai cândva că nu-i filozofie aceea care nu te face să tremuri. Ești un profesor incurabil. Eu tremur acum. Învață-mă! De ce te preocupă atâta filozofia? E absolut lipsită de importanță. Ah, în sfârșit recunoști, după toți anii ăștia îngrozitori? Vreau să spun că trebuie să gândești cu mintea ta. De ce ții neapărat să gândești cu a mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
și refuzase cu stângăcie invitația lui Hattie de a intra în casă. Acum își regreta refuzul, dar nu vedea în ce fel și-ar putea remedia gafa care o silise pe Hattie să stea afară, în iarba umedă, și să tremure în vântul rece. Gabriel mai era amărâtă și pentru că, în chiar momentul când sosise la Papuc, îl zărise o clipă pe George, lângă ușa din spatele casei Belmont, stând nemișcat în picioare și uitându-se în grădină. Rochia-salopetă a lui Hattie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]