3,724 matches
-
ungurește, c-așa-i obiceiul, dacă suntem printre unguri... De altfel, așa e și bine... ― Ce bine, părinte? strigă Apostol serios. Nu te gândești că așa, mîine-poimîne, rămâi fără parohie? ― Cam așa-i, ce-i drept, murmură Boteanu zăpăcit, zâmbind umil. Ce să facem? Noi n-avem nici o putere și nici nu ne putem amesteca. Destul ne zdrobește viața, de mă mir cum o mai putem duce în spinare... ― Când omul are un ideal, înfruntă toate greutățile! zise Apostol apăsat, cu
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
se mira cum a putut atâta vreme să mocnească pe jilțul din cerdac în loc să alerge în lume, printre oameni sau în mijlocul firii, bucurîndu-se de fiece clipă a vieții. Acuma era dornic să-și poarte, în văzul tuturor, fericirea, să vestească umil că a găsit taina cea mare, să-și împartă iubirea cu alții, căci toți oamenii au nevoie de iubire și sunt vrednici de ea. Apoi azi nu-i mai era frică de nimica în lume, nici de singurătate și nici
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
Bologa, liniștit. Când crezi aievea, te-ai ridicat deasupra vieții! ― Ce-i, Bologa, ai nebunit? întrebă brusc locotenentul, foarte serios. ― Toate științele trecute și viitoare nu vor putea înăbuși în sufletul omului glasul lui Dumnezeu! urmă Apostol cu o înflăcărare umilă. Pretutindeni te izbești de întrebări, numai în Dumnezeu găsești împăcarea fără îndoieli! Veșnic te chinuiește rostul vieții dacă n-ai pe Dumnezeu în suflet și niciodată nu știi unde-i binele și unde-i răul, căci ce-a fost bine
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
sări în picioare, fermecat, ca în fața unei năluciri ispititoare. Ilona se duse la masă, așeză vasele și tacâmurile, cu ochii numai la el. Pe obraji avea urme proaspete de lacrimi, iar în ochi și pe buze un zâmbet de îmbărbătare, umil, sfios, sub care încerca să-și ascundă o groază cumplită... Goli tava și mai stătu o clipă, neclintită, murmurând de câteva ori, domol, ca un susur: ― Dumnezeu... n-ai grijă. Dumnezeu... Apoi ieși cu privirea în pământ. Apostol o văzu
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
timp să-l intituleze brusc Intrusa, dar nu ieșise nicidecum ceea ce și-ar fi dorit. Începuse chiar o a doua versiune a unui scenariu de teatru, dar iarăși renunțase. Nu avea calități de scriitor, constatase ea, ci de secretara umila, căreia i-ar fi plăcut că un oarecare domn să-i dicteze și ea să scrie. În cele din urmă concluziona că are absolută nevoie să meargă la un cenaclu literar unde să învețe să dea elegantă stilului, să analizeze
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
secției de Urgențe. Trebuie să pregătesc ceva anume, întreb înghițind în sec? Haine de schimb, periuță de dinți? Iar ei răspund, sigur, de ce nu, cel mai în vârstă dintre ei mă privește cu milă, iar eu răspund printr-un zâmbet umil, prezența lor mă liniștește puțin, orice, numai să nu rămân singură cu el, mă învârt de colo până colo prin casă, îndes în geanta mea veche chiloți și șosete și un halat, exact cum am făcut atunci când m-am dus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
medic, copila se simte deja foarte bine, îl informez eu, a mâncat și înghețată, dar atunci apare din nou valul acela uriaș, bine cunoscut, vanilia înghițită se împrăștie pe podea, iar ea își pierde din nou cunoștința și existența imediată, umilă, guvernată de noi, doi mesageri întunecați ai destinului o iau în primire. Fețele noastre încuviințează în semn de acceptare, are colțurile gurii căzute, schimonosite, fiecare propoziție a ei trezește valuri de plânsete, mami, mă voi face mare, spune ea dintr-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
grăbit să apară, pielea lipsită de strălucire, riduri adânci imprimate în mâinile mele de blesteme ce nu mai pot fi șterse, încerc să îmi ascund mâinile, o las pe ea să îi pună pantalonii de pijama, tubul cateterului stă ascuns, umil, la locul său, îi observ apatică degetele frumoase cu care îl atinge, cu care atinge trupul acesta care fusese odată al meu și care nu îmi mai aparținea mie, dar nu îi mai aparținea nici lui, abandonat la mila unor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
ore în care fusese plecat, mă ridic în grabă, mă aplec deasupra lui, ca și cum ar fi fost un prunc în landou, cum a fost, Udighi? și el mormăie, abia mâinedimineață vom avea rezultatele, parcă și corpul i s-a împuținat, umil, eu îl întreb preocupată, a durut, iar el spune, nu, a fost pur și simplu neplăcut, iar Noga ne informează cu mândrie, tati, eu nu voi mânca nimic până când nu te faci bine, el schițează un zâmbet spart, încuviințând apatic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
surprinse, la început crezuseră că sunt însărcinată, la fel ca ele, și de atunci între noi se dezvoltase o relație nouă, specială, până când și-au dat seama că burțile lor ascuțite ca niște săgeți diferă complet de burta mea, lăsată, umilă, în care nu se mișca decât hrană fără viață. Iar fetele care veniseră în ultima vreme credeau că așa fusesem dintotdeauna, că așa sunt eu cu adevărat, doar Hava și Anat mă mai trezeau la realitate din când în când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
când te întorceai acasă de la întâlnirile tale, ne priveai uluită ca și când nici nu îți mai aminteai cine eram și ce anume doream de la tine, dar îi privesc tăcută, aveam impresia că se aliaseră cu toții împotriva mea pentru a-mi distruge umila fericire, iar eu nu îi las, nu am voie să îi las. Noga, ți-ai făcut lecțiile, mă năpustesc eu asupra ei, schimbând rapid subiectul, și ea, ca de obicei, spune că nu și pleacă spre camera ei, și mama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
a cărei existență se interesează atât de mulți oameni nu poate dispărea, așa ca noi, a căror lipsă nu o va simți nimeni dacă nu ne vom mai trezi într-o dimineață. Poate doar mama mea, care își duce traiul umil nu departe de noi, adesea ne invită seara la ea la cină, ne privește tăcută, buzele ei sunt pecetluite, o coroană de riduri le înconjoară, îmbiindu-ne să devenim prietene. După-amiaza mergem la piscină, ne scufundăm față în față cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
bărbații sau față de femeile care nu cârtesc în fața misoginismului și a patriarhatului. Când credem din tot sufletul în ceva, avem șanse să obținem ceea ce ne dorim. Dacă unii cred că cele mai de dorit femei sunt cele pururi accesibile, maleabile, umile, supuse, dependente, trebuie să înțeleagă și că femeile cu pricina știu clar că resursele (banii, puterea, renumele, relațiile) sunt în genere la bărbați și că ele le pot obține prin rețete tradiționale și sigure, făcând sluji și grații în jurul „sursei
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
duminică. A venit primăvara. Păsările călătoare s-au întors toate din țările calde, apucându-se grăbite să-și construiască frumoase, spațioase cuiburi. Pe ogoare duduie tractoarele, între blocuri duduie covoarele. Soarele râde vesel, încălzind fețele trecătoarelor. Să-ngăduie măritul Cetitor umililor naratori ca-ntr-această binecuvântată zi să lase deoparte firul subțire al poveștii pe care-o deapănă de-atâta vreme și să se cuprindă și ei de farmecul firii din jur, căci, orice s-ar spune, naratorii sunt și ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
David se săturase de a lui. Așa că i-a dat foc. Tocmai i-au dat o Corvette în schimb. —Glumești. Sebastian rânji, bucuros că mă șocase: — Nu glumesc, jur! — Și tu ce mașină ai? — Doar seria trei. Sunt încă un umil director-adjunct. — Nu-mi pari așa de umil. Am rostit apăsat acel cuvânt și m-am uitat fix în ochii lui sau mai degrabă în sus. Erau mai mari și mai inocenți ca niciodată și mi s-a părut că percep
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
i-a dat foc. Tocmai i-au dat o Corvette în schimb. —Glumești. Sebastian rânji, bucuros că mă șocase: — Nu glumesc, jur! — Și tu ce mașină ai? — Doar seria trei. Sunt încă un umil director-adjunct. — Nu-mi pari așa de umil. Am rostit apăsat acel cuvânt și m-am uitat fix în ochii lui sau mai degrabă în sus. Erau mai mari și mai inocenți ca niciodată și mi s-a părut că percep o vagă îmbujorare pe chipul său. —Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
porcul de Grabenko. - Pe cine cauți dumneata?, Îl Întreb, cuviincios dar neabătut - așa trebuie să te porți cu necunoscuții care-ți intră În gospodărie, iar tu ești Încă minor. - Pe... Eu sunt... Nu mă mai cunoști..., face străinul, trist și umil și parcă temător să nu pun câinele pe el, dacă n-o șterge din loc. Ba parcă... Ba da. Da. Bărbatul cu păr alb-alb, Îmbrăcat În bluză albă, cu mâneci scurte - dar eu cunosc bluza asta! - cu pantaloni negri, din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
râde jandarmul. - Ai căutat-o bine? Nu era Ucraineancă de-a ta, hoholule? - Pentru mine nu există nici Ruși, nici Ucraineni... - Ce spui tu, străine!? Ofițerul izbucnește În râs. Grabenko se uită la el, Încruntat, furios și În același timp, umil. - Nu te jura, te cred, te cred!, continuă tata. Pentru cizmele cu care ți-ai Încălțat capul, oamenii se Împart, curat, În bolșevici și antibolșevici - cale de mijloc nu există! - Vezi c-ai Învățat lecția, bolșevicule?!, rânjește bivolul de Grabenko
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
cursuri ce înseamnă un trup de femeie, dar te-ai gândit vreo clipă că eu îmi iubesc trupul, că mi-l respect și că nu consimt să-l las tăvălit doar de dragul plăcerii de moment? - Iartă-mă! am răspuns eu umil, sfredelind pământul cu privirea. Nu am gândit în felul acesta... Îmi pare sincer rău. Nu mi-am pus problema că fetele pot gândi și altfel... - Hm! Altfel, ai zis? Da, se poate exprima și așa, dar nu sunt toate niște
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
induc elevilor concepția că omul nu are dreptul să distrugă o specie animală sau vegetală, fără o motivație serioasă, concludentă, invocând pretextul că nu folosește la nimic. Nu avem dreptul de a distruge ceva ce nu am creat. O plantă umilă, o insectă minusculă cuprind mai multă frumusețe și perfecțiune și ascund mai multe mistere decât cea mai minunată creație umană. De aceea cred că se impune ca, încă din primele clase primare, copilul să cunoască formele de viață existente în
Coronița prieteniei by Inv. Constantinescu Adriana, Şcoala Sireţel, Iaşi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91748_a_93019]
-
glumim când folosim sintagma «succes comercial»“ George Onofrei De ce ați lansat filmul Restul e tăcere la atât de multe luni distanță de când a ieșit de la montaj? În primul rând, această întrebare nu mi-e adresată neapărat mie, pentru că eu sunt umilul regizor al filmului, nu și producătorul său și cu atât mai puțin distribuitorul său. Din ceea ce știu, există o strategie care are mai multe puncte. Unul dintre ele este aglomerația de premiere românești la un anumit moment, al doilea este
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2202_a_3527]
-
ca după doi infractori periculoși. Încep obișnuitele amenințări: Vă ducem la Poliție, la care eu îl iau de braț și-i cer să mă ducă la Poliție. Surprins, se execută. Evident, o dată intrat în localul-templu al autorității, vigilentul devine brusc umil, serviabil - comportament de lichea, repet, în armată ai ocazia să vezi des așa ceva. Șeful Poliției Obor: gras, păr ce îi ieșea din cămașa albastră cu urme de sare la subțiori, descheiată la piept. Își dă repede seama că suntem doi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
să fie medicul-șef al Spitalului nr. 472 din oraș, iar de la 26 ianuarie 1918 - medic al orașului Bârlad. Soții Voiculescu la un an după căsătorie Aveam conștiința datoriei, animat de dorința de a sluji dezinte resat celor mulți și umili, oamenilor nevo iași. Era omul care își păstra calitățile sacrificiului de sine, care răspundea fără ezitare chemărilor. El, proaspăt căsătorit, îi scrisese soției, rămase în satul Hotarele din județul Ilfov, la 11 februarie 1911: „Sunt 10 ceasuri dimineață. Abia am
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
exclamă „Mamă, l-am văzut pe Doamne, Doamne”) și înaltul sentiment al datoriei, expresie a respectării cu sfințenie a jurământului lui Hipocrate și a largului său umanism: „Avem conștiința datoriei, animat de dorința de a sluji dezinteresat celor mulți și umili, oamenilor nevoiași” (Ion N. Oprea). Cu aceeași dăruire a contribuit la stingerea focarelor de tifos exantematic, a îngrijit răniții pe front sau în spitalele din localitățile unde a fost mobilizat, punându- și în pericol propria sănătate. Puterea de jertfă i-
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
parmi la mousse. Din buzunarul interior Karp scoase obiectul metalic, pe care Îl așeză Între pagini de-a lungul cotorului cărții. Închizând volumul, ne explică conținutul poemului. — O scenă de sodomie. „Întunecat și zbârcit, ca o garoafă mov / respiră, ghemuit umil pe mușchi“. Nici un german n-ar fi În stare să scrie așa. Nici măcar Blei. Și vreo femeie, nici atât. Totuși, poezia Încearcă măcar să Înfățiseze lucrurile dintr-o perspectivă mai puțin militantă. Obscur et froncé: asta e ceea ce numim un „loc retras
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]