30,781 matches
-
rememorînd începutul, îl chiar desemna pe Dinescu "cel mai mare comic parlamentar". Unde-s cei trei? Unde-s călușarii? Istorie. 16 decembrie Să conjug fericit două prilejuri, unul oarecum personal, altul cu implicații naționale. Ce șansă! Ies, o clipă, din expoziția mea de la Orizont și intru în mulțimea de pe trotuarul marelui bulevard: trec împreună, în aceeași nostim-selenară mașină, Papa și Patriarhul. Exult, alături de semeni, văzînd ce spectacol în premieră se consumă sub ochii noștri (ce-i drept, acomodați de-acum cu
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
niște momente faste, să mai și vîndă. Cui să vîndă? Cui să vindem, noi, pictorii, "marfa" pe care o preparăm cu atîta efort, cu atîta grijă, ca să placă? Nu oricui, evident. Cui, totuși? Sînt numeroși cei ce-mi intră în expoziție sau în atelier și se interesează de-o lucrare, de alta. Pînă aici, totul e frumos. Discuțiile cu virtualii solicitanți se derulează extrem de plăcut și de interesant, probabil pentru amîndouă făpturile dialogale, pînă în clipa în care se pune, în
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
îngădui mica/marea plăcere a achiziționării unei lucrări de artă. Dar, vai, cît de puțini sînt acești semeni care, într-o structură statală atît de la începuturile ei, din nou capitalistă, încearcă nelucrativa "slăbiciune"! Pentru a ajunge ei la tine (în expoziție sau în atelier), pentru a ajunge tu la ei (în sediul firmei) e necesară o inimaginabil de complicată strategie comportamentală. Terminată în rateuri. De la care se poate pleca iar la drum, cu aceeași sisifică perseverență (mai mult de o parte
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
menajamente, a profitului, cealaltă, nu atît de exactă în atingerea aceluiași scop. De unde și situarea pictorului într-o poziție oarecum delicată, vag subordonată, vag umilitoare. Personal, pentru eventuala autoconsolare, mă raportez, de fiecare dată, la "cazul" Tonitza. Aflat, pictorul, în expoziția proprie, apărea, minune! personajul arhiprosper al societății românești interbelice. Acesta urmărea atent (și eventual competent) lucrările, însoțit de expozant. Își alegea una, urmînd să treacă, ulterior, să o plătească și să o ia. Dar expoziția se apropia de închidere definitivă
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
cazul" Tonitza. Aflat, pictorul, în expoziția proprie, apărea, minune! personajul arhiprosper al societății românești interbelice. Acesta urmărea atent (și eventual competent) lucrările, însoțit de expozant. Își alegea una, urmînd să treacă, ulterior, să o plătească și să o ia. Dar expoziția se apropia de închidere definitivă și prosperul nu mai revenea să-și onoreze alegerea. Atunci Tonitza lua tabloul ales și, cu el sub braț, suna la ușa avutului personaj... De fiecare dată, cînd diligențele mele pe lîngă personajul prosper încep
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
probleme", una mai complicată decît alta. În clarificarea și finalizarea cărora sînt implicate instituții și persoane. Competente. Dar supunîndu-se, ele, rigorilor legalității, îmi scot, mie, untul (pardon de expresie!) din propria persoană. Care persoană, de altfel, știe că deschizînd o expoziție acolo, în trena recent consumatei Bienale, în lumina acelui de aur Quattrocento venețian, știind deci că nu produce o gaură în cerul lui Botticelli, speră (generos-naiv) să ducă ceva din aerul urbei d-aici, inconfundabil și el. Implicații și... implicațiile
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
supăr pe Dumnezeul lui Michelangelo? Doar o fărîmă de emoție frustă, în momentul în care îmi voi vedea Ușile puse pe perete acolo, în palatul acela atît de visat. Uși celebre, Uși umile, așa se numea, poate vă mai amintiți, expoziția mea din 1995, de la Cupola. Celebrînd un Iași inconfundabil. Îngăduiți-mi sentimental motivat să reproduc doar cîteva rînduri din pliantul încă ud tipografic: "... pe ușile acestor faimoase zidiri, am intrat adesea, urmînd pașii atîtor figuri mitice sau doar anonime din
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
pașii nostalgici m-au purtat nu numai spre ușile celebre ale bătrînului oraș, ci și spre ușile umile din "mahalalele celeste", uși contrapunctînd atît de pitoresc, celelalte, orgolioasele, contribuind, și ele, la unicitatea emblemei generice... Aceste "uși" au întrupat simeza expoziției mele din 3 mai 1995, la galeria ieșeană Cupola, iar acum, aici, cu firească umilitate, dau replică faimoaselor uși venețiene." Și încă ceva. C-un picior pe scara avionului, vă cer favoarea de a-mi acorda, pentru două săptămîni, calitatea
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Culmea e că fac această operație, știind prea bine că acolo, acasă la ei, publicul, în majoritatea lui, este de un conservatorism recunoscut, în acord cu propriul standard de viață care îmbie la confort și la comoditate vizuală.) Așa încît expozițiile românești de grup deschise ocazional în Occident au ceva de ființă amfibie, de melanj între un figurativ voit bizar și un abstract involuntar firesc. E adevărat, totul în spațiile acelea expoziționale uneori dezafectate săli de Renaștere nordică arată frumos, incitant
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
citesc undeva, surprins, despre Eugen Ionescu: intră în librăria La Hume, pe Saint-Germain-des-Près, și întreabă: Spuneți-mi, cărțile lui Ionesco se vînd bine? Coincidență, cum ar veni. Iertați-mi neobrăzarea. La Peleș, în fostul grajd al curții, acum garaj, o expoziție de pictură. Un băiețică ras la tîmple, cu cerceluș în stînga. Kitsch ireproșabil. Dar tocmai prin asta, atît de reconfortant acum, în sejurul ăsta benevol și binevoitor. Traversez podețul pe care am cunoscut-o cîndva pe Ileana Mălăncioiu. Ținusem să
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
puseu pedagogic și-mi torn imediat un Ballantine's mic.) Constant, obstinat chiar, am notat de fiecare dată cu satisfacție, dar, să recunosc, și cu oarecare intenție demonstrativ-persuasivă, simplele prezențe ale tinerilor. Pe stradă, în bistrouri, în foaierele teatrului, în expoziții. Juxtapunînd, contrapunînd astfel generația crudă, străină de canoanele comunismului, marelui segment de populație, mai ales cea de vîrsta a treia, marcat, se pare, pentru totdeauna, de... binefacerile colectivismului în care și-a consumat, în cea mai mare parte a existenței
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
cu o japoneză la pian. Intru și, pe pasajul din mijloc, vine spre mine colegul O. Patetic și exaltat, comme d'habitude. Te felicit!... începe el sonor, să fie auzit. (M-aș mira să mă felicite, în public, pentru vreo expoziție, pentru vreo proză, ceva.) Te felicit!... repetă teatral... pentru mormîntul de la Eternitatea... e foarte frumos. Mulțumesc, zic eu cu modestie... funerară și ne strîngem mîna. În care timp, trecînd șontîc pe lîngă noi, fostul mare chirurg, melomanul octogenar, se-apropie
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
și în Iași, orașul și așa scăpat de monitorizare urbanistică, tinzînd să capete, progresiv, un aer bizar de capitală central-africană. Dar nu numai "capitala Moldovei" simte pe propria-i piele fenomenul. Centrul Internațional pentru Artă Contemporană București a deschis recent expoziția Palatele cu turle. Un documentar fotografic despre arhitectura nouă a unor comunități de rromi. Proiect finanțat prin Ministerul Culturii de Euroart, Fondul Cultural European pentru România al Uniunii Europene. Subiectul sîntem avertizați e tratat cu ironie, descris în deriziune și
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
fi auzit, fenomenul li se pare irelevant. Atît de corecți în ceea ce fac, încît orice abatere de la "interesul" lor artistic li se pare nerozie. Răspund invitației celor trei tineri, Felix Aftene, Zamfira Bârzu, Gabriela Drînceanu și mă aflu în vernisajul expoziției lor de la Cupola, de o încîntătoare originalitate. Iașul e doar o escală în drumul ei spre Veneția și alte orașe de același calibru. Tot ce fac cei trei stă sub semnul unei firești racordări la meridianele lumii. "... există o sobrietate
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
locale! Așa că gestul junelui care anunța, preventiv, propriul vernisaj ca Eveniment cert nu e decît întîrziatul reflex al acelui benign teribilism ce a dat totuși culoare unei întregi perioade romantice, atît de nostalgic-simpatice. Și atît de definitiv dispărute. Dar dacă expoziția cu care am fost amenințat e, într-adevăr, un Eveniment? De văzut. 28 iunie Vă mai aduceți aminte, cred că vă mai aduceți aminte de piramidalul capitol despre rolul maselor în istorie, ham-ham, bla-bla. Ei bine, conceptul n-a pierdut
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
atît gîdilă mai dulce timpanele unei populații cu vocația manelei. 9 august Mai ceva decît boala vacii nebune, decît epidemia de Andrele și Cristi, decît inevitabilul deci, e sclifoseala numelor terminate în iu. De-ar fi doar sclifoseală... Intru în expoziția junelui Piticariu și, dîndu-i mîna crudului debutant, îl rog (ca o severă "domnișoară Cucu") să-și pronunțe numele. Întîi e crispat-surprins, apoi zîmbește și mi se explică: Știu ce vreți... în școală mai toți îmi ziceau Piticaríu, doar profa de
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
un nume, rămas, oroare!, nemuritor. Și, hazard!, eșuase. Pe cînd strigoii deveniți proiectile, la World Trade Center, vor rămîne doar două nuci de cocos blestemat-anonime. Chiar dacă l-au înfulecat, între antrenamente, pe Alah. Și chiar dacă n-au eșuat. Aflîndu-se în expoziția mai recelui Monet, fierbintele Degas i-a spus-o pe șleau: ""Plec, mă dor ochii de toate aceste reflexe ale apei". Mi se părea că era curent peste tot; aproape că-mi venea să-mi ridic gulerul de la haină". Renoir
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
conservarea în ciuda legilor naturii". În sfîrșit, ca radicalul contrast să decidă: "... cocul încîlcit de păpușă mecanică enormă suprapus unei fețe mirate și inflexibile tot de păpușă" al aceleiași Odette, care, suprem, e comparată nici mai mult, nici mai puțin cu Expoziția universală din 1878... Ernst Jünger (1895-1998), care traversase deja secolul pe asprele lui Faleze de marmură, fuge de-acasă, din Pădurea Neagră, pentru a putea prinde în Africa de Sud o... cometă. Avea 90 de ani. Citesc un motto: "Am descoperit că
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
de-acum septuagenar) făcuse la fel cu programul său, îmi și exprim curiozitatea. Nici o modificare! vine prompt răspunsul. Aparținînd unuia din reputații chirurgi ieșeni. Cu aerul lui de pilot de pe Concorde, sînt ușor mirat a-l găsi făcînd "pază" în expoziția noastră de pictură de la Mall. De ce nu? Asta-i e meseria. Pînă deschide gura. Cum o deschide, o mitralieră începe să clămpăne și să împroaște cu gloanțe oarbe: mizerabila situație generală, bogătanii vs oamenii cinstiți dar muritori de foame, mai
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Parisul, Franța și m-am întors în iadul ca atare din țară. Care, iată, nu a reușit să-mi fure nici pana roșie (păstrată la atelier, în pliantul faimoasei locante), nici pînza pictată atunci, la întoarcere. Și aflată acum în expoziția de la Mall. Pe care vă invit s-o vedeți. S'il vous plaît! 29 decembrie Dacă ar fi să ne amuzăm, o secundă, cu lucrurile grave (ceea ce e deja ceva grav), am putea primi predicția lui Malraux în cheie lejeră
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
omului cu arma, prefer să revăd, în Skira, superba Au lapin agile a blîndului Utrillo. Și-o iau urgent, pe jos, înapoi, spre oraș. 30 mai ... Și uite-așa, pîș-pîș, cătinel (dar apăsat), înapoi la ceaușism. Răsfoiesc recentul catalog al expoziției jubiliare de la București, atestînd 80 de ani de ființare a breslei artiștilor plastici din România, și ce mă domină e stupefacția. Credeam (ce naivitate!) că ne.am desprins total de farsa generalizată a patronajului puterii privind publicațiile. Atingînd în timpul lui
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Artiștilor Plastici n.n.), ce a însemnat idealul pentru care au militat... sindicaliștii (același ideal, completez, cu al fraților din marea vecină și prietenă de la răsărit). Ce-i nefiresc, pot spune unii, în evidențierea patronajului (de partid și de stat) unei expoziții jubiliare de breaslă? Aparent nimic. Dacă n-ar fi vorba de România. Care a trăit drama totalitarismului. Și, vigilentă, nu trebuie să mai îngăduie reapariția derapajelor. În fond, același lucru îl pot face și Juan Carlos, și Chirac, și Berlusconi
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Barbu Brezianu, seniorul întru spirit al breslei noastre, pliindu-se (cu finețea-i înnăscută) momentului. Ceea ce însă îmi frăgezește mintea e fraza din textul adiacent al premierului, în care-i descoperim, vai!, un indicibil accent de dizident: "... în ultimă instanță expoziția ne oferă prilejul să ne întîlnim cu noi înșine într-o lume în care ne este din ce în ce mai greu să ne regăsim". Asta, probabil, datorită agresivilor sindicaliști de azi... Putea lipsi din același tacîm ministrul Culturii (și, mde, Cultelor) T(h
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
v. pentru ignarii dictatori. Ce să crezi? O fi vorba doar de diletantismul postului sau de ceva mult mai grav: de tînjirea pioasă după trista epocă de aur?! Să revin deci, prin deja invocatul diletantism, la pomenitul catalog al pomenitei expoziții jubiliare. Diletantismul e nota dominantă a acestei redactări festiviste: inconsecvență în păstrarea parității datelor personale ale artiștilor expozanți, neglijențe inadmisibile în materie de curriculum, inversări de date personale și de imagini reproduse, stîlciri de nume (și prenume); unele din aceste
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
De unde și demna motivație inițială a Regelui Mihai, privindu-i absența: păstrarea intactă a memoriei Reginei mamă. Gest care ne dă speranțe într-o Românie nu întru totul alterată. 18 martie Intervenție în peisaj. Cum suna premonitor tema unei cîndva expoziții, care, la acea vreme "postromantică" părea mai mult o provocare textuală decît una pictural conceptuală, o îndrăzneală încă nepericuloasă, nu una de-a dreptul disolută, cum avea s-o cunoască sfîrșitul secolului XX. Dacă e vorba să ne lăsăm o
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]