678 matches
-
au luat parte la bombardarea populației civile. În discursul său din 2 decembrie 1939, președintele Roosevelt a declarat un embargo moral similar împotriva Uniunii Sovietice, având în vedere operațiunile sale militare împotriva civililor finlandezi. Doar câțiva ani mai târziu, toți beligeranții s-au angajat în practici de acest tip, mult mai însemnate decât cele care fuseseră condamnate de către politicienii americani din motive morale. Varșovia și Rotterdam, Londra și Coventry, Köln și Nürnberg, Hiroșima și Nagasaki sunt punctele de pornire nu doar
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
morale și imorale. Sub impactul acestei schimbări fundamentale a concepției despre război, nu numai că limitările morale ale uciderii în război, la care ne-am referit anterior, au fost larg încălcate în timpul celui de-al doilea război mondial, ci și beligeranții au încercat să-și justifice prin temeiuri morale refuzul de a lua prizonieri, uciderea prizonierilor și uciderea fără discriminare a membrilor forțelor armate și a civililor, liniștindu-și astfel scrupulele morale, dacă nu chiar pierzându-le complet. Astfel, în timp ce limitările
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Paisprezece Puncte ale lui Woodrow Wilson. În timpul ultimelor luni ale primului război mondial, cele Paisprezece Puncte au fost acceptate de o parte atât de considerabilă a umanității, indiferent de granițele naționale sau de supunerea față de una sau alta dintre taberele beligerante, ca principii pentru un acord de pace drept și de durată, încât părea într-adevăr că există o opinie publică internațională care le susținea. Totuși, așa cum a arătat deslușit analiza sclipitoare a dlui Walter Lippmann privind opinia publică în favoarea celor
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
față de războiul ca atare este transformată într-o opoziție față de națiunea care amenință să înceapă sau care în realitate a început un război anume, și astfel se întâmplă că această națiune este întotdeauna identică cu dușmanul național a cărui atitudine beligerantă amenință interesul național și, prin urmare, trebuie înfruntat ca un instigator la război. Cu alte cuvinte, dincolo de condamnarea universală a războiului apar acte specifice de condamnare dirijate împotriva oricui amenință prin război interesele unei națiuni anume. Astfel vor exista tot
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Această convenție, care a fost destul de bine respectată în timpul primului război mondial și ale cărei încălcări au fost atunci scoase în evidență în mod regulat, a fost, așa cum am văzut 11, încălcată periodic și pe o scară largă de către toți beligeranții în timpul celui de-al doilea război mondial. Aceste încălcări, față de care nu au existat proteste și pedepse, au făcut să înceteze forța constrângătoare a acestei convenții sau convenția a supraviețuit celui de-al doilea război mondial ca un instrument juridic
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Pactul și că, de aceea, articolul 16 nu se aplica. În 1934, în timpul Războiului pentru Chaco din 1932-1935, când Paraguayul a continuat ostilitățile împotriva Boliviei încălcând Pactul, mulți membri ai Ligii au limitat embargoul de arme, impus inițial asupra ambilor beligeranți, la Paraguay. Aceasta a fost o măsură discriminatorie, care nu reușea să se conformeze spiritului și literei primului paragraf al articolului 16. Când Japonia, care între timp se restrânse din Ligă, a invadat China în 1937, Adunarea a considerat că
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
apărare colectivă. Consiliul de Securitate, departe de a putea să oprească acel război și să-l înlocuiască cu propriile măsuri de forță, poate doar să participe la acest război în termeni care vor fi în mod necesar subordonați strategiei statelor beligerante, angajate deja în ostilitățile pe scară largă. De îndată ce a început o măsură de apărare colectivă, o coaliție poate primi aprobarea juridică și politică, precum și sprijinul activ al Națiunilor Unite. Cu greu însă își va pierde caracterul inițial și se va
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
furnizorii de muniție” simboluri ușor accesibile care pot fi folosite în acțiunea politică - cum au și fost - ca teren de antrenament. În conformitate cu teoria, pot fi luate măsuri „pentru a face imposibil profitul de pe urma războiului” sau pentru a restricționa comerțul cu beligeranții. Odată aplicate aceste măsuri, imperialismul și războiul par a-și pierde caracterul amenințător, iar opinia comună este împăcată deoarece a înțeles ce reprezintă politica internațională și totodată este conștientă că a acționat conform acestei înțelegeri. Nu există o corelație clară
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
aceștia să-și asume riscuri cât mai mici posibil. În primul război mondial a fost foarte importantă - ținând cont de deznodământul conflictului - alegerea Italiei între a rămâne neutră sau a intra în război alături de Aliați. Recunoscându-i importanța, ambele părți beligerante au depus mari eforturi, constând în promisiunea unor creșteri teritoriale pentru Italia, astfel încât să influențeze decizia acestui stat. La fel s-a întâmplat, într-o mai mică măsură, și în situația intrării în război a unei puteri mai mici cum
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
perioada recentă o transformare radicală. În al doilea război mondial, deciziile unor state ca Italia, Spania, Turcia sau chiar Franța de a se alătura sau nu unei părți sau alteia reprezentau doar episoade ale conflictului, desigur dorite sau temute de către beligeranți, dar nu puteau în nici un fel să transforme victoria în înfrângere sau invers. Discrepanța de putere între, pe de o parte, națiunile de prim rang, cum erau Statele Unite, Uniunea Sovietică, Marea Britanie, Japonia și Germania, și restul statelor, pe de altă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
identifică în întregime cu războaiele în care sunt angajate statele lor e ilustrat în mod frapant prin două elemente - unul moral, iar celălalt empiric. Primul element este renașterea, în secolul XX, a doctrinei războiului drept - mai exact, a distincției dintre beligeranții a căror participare într-un război este justificată etic și moral și cei despre care se consideră că nu au dreptul legal și moral să declanșeze război. Această doctrină a predominat în Evul Mediu, dar, odată cu ascendența sistemului modern de
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
mult de o treime dintr-un procent din populație era mobilizată în acea perioadă. În primul război mondial, marile puteri europene au chemat la arme 14% din populația lor. În cel de-al doilea război mondial, cifra corespunzătoare pentru principalii beligeranți era oarecum mai scăzută. Aceasta probabil că depășea 10% doar în cazul Statelor Unite, al Uniunii Sovietice și al Germaniei. Scăderea se datora creșterii enorme a mecanizării războiului. Mecanizarea din domeniul armelor, al proviziilor, al transporturilor și al comunicațiilor, alături de creșterea
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
gazele otrăvitoare ori armele nucleare, asigură o continuitate și o accelerare a acestei tendințe, atât pentru civili, cât și pentru personalul militar. Mecanizarea războiuluitc " Mecanizarea războiului" Amplificarea caracterului distructiv al războiului din secolul XX, atât pentru civili, cât și pentru beligeranți, se datorează într-o mare măsură și mecanizării războiului. Din acest punct de vedere, efectele mecanizării sunt de două feluri: capacitatea de a elimina un număr fără precedent de inamici printr-o singură operațiune sau acționarea multiplă accelerată a unei
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
nuclear total a fost de fapt cel mai important factor care a împiedicat izbucnirea unui război general în era nucleară. Îndepărtarea acestei amenințări prin dezarmarea nucleară ar putea crește pericolul războiului, fără a avea siguranța, după cum vom vedea, că forțele beligerante nu vor recurge la arme nucleare pe parcursul războiului, chiar dacă la început nu le folosesc. Încercările eșuate ale Marii Britanii de a determina Conferința internațională pentru dezarmare să scoată în afara legii armele ofensive ilustrează imposibilitatea rezolvării problemei pe calea dezarmării calitative. Marea Britanie
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
de comportament în ceea ce privește victimele de război, însă nu vor renunța la armele pe care le pot produce. Respectarea interdicției de a utiliza gaze otrăvitoare în cel de-al doilea război mondial nu este o excepție decât în aparență. Toate statele beligerante importante produceau gaze otrăvitoare; își antrenau trupele pentru a le folosi și pentru a se proteja de ele și, de asemenea, erau pregătite să le folosească - dacă ar fi fost în avantajul lor să o facă. Doar considerentele privind utilitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
pentru a le folosi și pentru a se proteja de ele și, de asemenea, erau pregătite să le folosească - dacă ar fi fost în avantajul lor să o facă. Doar considerentele privind utilitatea lor militară i-au împiedicat pe toți beligeranții să folosească această armă, pe care toți intenționau s-o utilizeze, dacă era necesar. Faptul că dezarmarea cantitativă și calitativă afectează tehnologia și strategia, dar nu și incidența războiului este demonstrat de rezultatele pe care le-a avut dezarmarea impusă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
altă parte, doctrina militară oficială a Uniunii Sovietice nu a acceptat niciodată aceste distincții. Doctrina sovietică presupune că un război, în special un război european, care începe ca un război convențional sau nuclear limitat, cu mize foarte importante pentru forțele beligerante, se va extinde inevitabil într-un război nuclear total. În acest sens, ideea de încetare a focului - pauza dintre războiul convențional sau nuclear limitat, pe de o parte, și războiul nuclear total, pe de alta - îi este străină doctrinei militare
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
și-a distrus toate rampele de lansare și că are un număr suficient de rachete disponibile pentru a distruge rampele de lansare ale adversarului care încă mai conțin rachete. Dacă acceptăm cele de mai sus și admitem faptul că forțele beligerante își distrug reciproc toate rachetele amplasate pe sol, ce au câștigat ele? Ele se află în poziția inițială, doar că acum trebuie să se bazeze pe descurajarea marină și, poate, pe cea aeriană. Astfel, distribuția puterii distructive a oricăreia dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Același refuz de a renunța la distincția clară dintre victorie și înfrângere poate fi întâlnit atunci când ne referim la modul cum este gândit războiul nuclear. Ideea că un război nuclear se încheie cu o remiză sau cu distrugerea reciprocă a beligeranților este inadmisibilă pentru cei a căror meserie este pregătirea pentru un război victorios. Aceștia se află în poziția omului de afaceri a cărui misiune este să obțină profit pentru firma sa și care se confruntă dintr-odată cu situația ca rezultatul
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
caftane doar pe creneluri, nu și pe metope, pe de altă parte, îl conduc pe pătrunzătorul istoric la concluzia că acești sarmați, pe care îi localizează în câmpia munteană, nu sunt reprezentați în ansamblul arhitectural în cauză într-o ipostază beligerantă, ci doar ca o populație supusă fără luptă, ca urmare a efectelor globale ale acțiunilor desfășurate în regiune de împăratul Traian, care a avut de înfruntat efectiv în campania sa de la Dunărea de Jos doar contingente ale dacilor, ale bastarnilor
SIMPOZIONUL NAȚIONAL. CREATIVITATE ȘI MODERNITATE ÎN ȘCOALA ROMÂNEASCĂ by Cezar Furtună () [Corola-publishinghouse/Science/91750_a_92818]
-
gîndirii. Să zicem, însă, că, într-un moment tensionat, în care cravatele roșii ale listei FIFA puteau fi oricînd sugrumate de existențialismul absolut al președinților de cluburi, cîteva fraze din Rousseau, Confucius sau Nietzsche puteau detensiona atmosfera. În sensul că beligeranții consumau celule nervoase pentru înțelegerea panseurilor și nu le mai rămîneau sinapse pentru a-și acuza adversarii direcți. „Răul se întoarce întotdeauna la cel care l-a produs.“ E unul dintre capetele de pod ale gîndirii cartezianului-șef al FRF
Raport de cornere. C`t se `ntinde plapuma Sportului? by Alin Buz\rin () [Corola-publishinghouse/Science/856_a_1764]
-
abisurile dezolării sau sclipirea speranței. Adevăratele povești de război au știut întotdeauna, prin acel puzzle de acțiuni, din care au fost create, să atragă cititori de diferite vârste. Acest tip de literatură și-a păstrat neutralitatea în ceea ce privește recurgerea la actul beligerant, dar pe de altă parte a încercat să provoace cititorul să privească războiul din cât mai multe puncte de vedere. Poveștile de război examinează complexitatea urmărilor acestuia, ele devenind prisma emoțiilor noastre cele mai adânci și mai puternice. PREMIUL II
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
special în Anglia, dar și în Franța, pierderile pentru cultura universală provocate de distrugerile mănăstirilor catolice au fost de nereparat. Iar în timpul războiului de 30 de ani (1618-1648) pierderile nu vor fi mai mici. Multe rapturi de cărți săvârșite de beligeranți vor deplasa aceste averi spirituale dintr-o țară în alta. Așa s-a născut, spre pildă, b. de la Upsala, cu colecții luate mai ales din Boemia. În secolul al XVIII-lea și mai ales în secolul al XIX-lea vor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285733_a_287062]
-
conflictul realizează socializarea la nivel colectiv: • este un factor de inovare și schimbare socială, conduce la apariția unor noi forme sociale de unificare și integrare; • contribuie la creșterea și întărirea coeziunii sociale a grupurilor aflate în conflict; • duce la apropierea beligeranților, prin elaborarea unor noi norme, reguli, legi care le întăresc sau le anulează pe cele vechi (de exemplu, conflictele dintre muncitori și patronat au condus la elaborarea unor convenții colective care au reglementat raporturile dintre muncitori și superiori; de asemenea
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
principale part (1644-1712), Rotterdam, 1716. În această lucrare este descris mesajul regelui Franței către imperiul otoman, pe care l-a asigurat de neutralitatea Franței în războiul austro-turc. Ni se mai relatează cum, în timpul tratativelor care au avut loc între părțile beligerante, regele a masat mai multe trupe la granițele imperiului, pentru a bloca accesul părților aflate în discuții si pentru a ridica orice urma de suspiciune privind implicarea Franței în război. De asemenea, un subiect des discutat a fost cel al
Ludovic al XIV-lea, memorii oficiale și apocrife by Andreea Irina Chirculescu () [Corola-publishinghouse/Science/1669_a_2963]