434 matches
-
mamii lor de imperialiști, ăștia nu ne lasă deloc în pace, se țin de capu nostru! Paștele mamii lor!... Gârmoci nu a băgat în seamă neroziile lui Fanache. Deodată și-a adus aminte de tovarășul Cameniță, ce va spune tovarășul Cameniță la aflarea veștii, și când și-a imaginat ce va spune, Gârmoci a început să tremure și mai tare. -Tov Fanache, urgent tre să-i raportăm lu toarășul Cameniță! Fanache îi înjura în continuare pe americani: era convins mie-n
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
și-a adus aminte de tovarășul Cameniță, ce va spune tovarășul Cameniță la aflarea veștii, și când și-a imaginat ce va spune, Gârmoci a început să tremure și mai tare. -Tov Fanache, urgent tre să-i raportăm lu toarășul Cameniță! Fanache îi înjura în continuare pe americani: era convins mie-n sută că e mâna lor, dacă nu cumva or fi amestecați și francejii și japonejii. -Am înțeles, toarășe prim, îl anunțăm pe toarășul Cameniță: se supără, nu se supără
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
să-i raportăm lu toarășul Cameniță! Fanache îi înjura în continuare pe americani: era convins mie-n sută că e mâna lor, dacă nu cumva or fi amestecați și francejii și japonejii. -Am înțeles, toarășe prim, îl anunțăm pe toarășul Cameniță: se supără, nu se supără pe noi, e musai să-l anunțăm în asemenea situație. Mama lor de imperialiști... Gârmoci a plecat cu IMS-ul în oraș să îndeplinească cea mai grea misiune: să-i telefoneze tovarășului Cameniță, o să-l
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
pe toarășul Cameniță: se supără, nu se supără pe noi, e musai să-l anunțăm în asemenea situație. Mama lor de imperialiști... Gârmoci a plecat cu IMS-ul în oraș să îndeplinească cea mai grea misiune: să-i telefoneze tovarășului Cameniță, o să-l deranjeze, cine știe, poate o să-l trezească din somn sau, mă rog, câte și mai câte, o să-l supere pe șef și ăla o să spele cu el dușumelele, dar asta e, n-are încotro. Fanache a rămas la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
exprimat, „obiectivul“, referindu-se, evident, la înger; iar când a rostit cuvântul „obiectivul“ era plin de dezgust și de mânie proletară...) și să-l păzească atenți, iar la prima mișcare să tragă foc automat, direct în el, fără avertisment... *** Tovarășul Cameniță, contrar așteptărilor lui Gârmoci, nu s-a arătat furios la telefon. L-a întrebat doar pe șeful raionului Serenite dacă e o chestie serioasă, să nu cumva să-l pună pe drumuri aiurea. Cameniță a sosit cu puțin înainte de miezul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
direct în el, fără avertisment... *** Tovarășul Cameniță, contrar așteptărilor lui Gârmoci, nu s-a arătat furios la telefon. L-a întrebat doar pe șeful raionului Serenite dacă e o chestie serioasă, să nu cumva să-l pună pe drumuri aiurea. Cameniță a sosit cu puțin înainte de miezul nopții. A coborât din mașină. Toți au luat poziția de drepți. Mai--marele regiunii le-a dat pe loc repaus: era îngândurat, preocupat de ființa aceea imensă care dormea pe plajă. S-a apropiat, i-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
lumina așa cum văzuse prin filme că strălucesc noaptea orașele capitaliste... Fanache, observând că șeful e în dispoziție bună, a crezut potrivit să-i expună teoria lui: -Tovarășe prim-secretar, aici și-au băgat coada americanii, ascultați-mă pe mine... Tovarășul Cameniță a dat din mână așa cum ai vrea să alungi o muscă din aia care bâzâie enervant și a zis blând: -Bă, Fanache, taci, bă, dracului din gură... A mai făcut câțiva pași în jurul îngerului, mergea cu grijă, parcă încercând să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
nu-l trezim... Și-a aprins o țigară și a rămas așa pierdut, cu ochii țintă la omul acela de lumină, la înger. Nu se mai sătura uitându-se la el. Îi făcea bine să-l privească: se liniștea. Tovarășul Cameniță constata că îl cuprinde, îl inundă o liniște așa cum nu mai cunoscuse el vreodată în viața lui. Minutele, orele treceau fără să mai simtă cum trec și primul-secretar al regiunii nu s-ar mai fi desprins din locul acela și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
vreodată în viața lui. Minutele, orele treceau fără să mai simtă cum trec și primul-secretar al regiunii nu s-ar mai fi desprins din locul acela și mai ales din starea aceea. Subalternii săi, dacă îl vedeau pe zbirul de Cameniță că stă acolo vrăjit, stăteau și ei smirnă, aproape își țineau respirația: să nu-l supere cumva pe șef și să se năpustească ăsta asupra lor și să-i zboare din funcții. Se mijea de ziuă, când Fanache (care, vigilent
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
să se năpustească ăsta asupra lor și să-i zboare din funcții. Se mijea de ziuă, când Fanache (care, vigilent, cu mâna pe pistolul încărcat, șezuse mai aproape de „obiectiv“), și-a luat inima în dinți și i-a întrerupt tovarășului Cameniță reveria: -Tovarășe prim, permiteți să raportez. Se petrece ceva ciudat. Obiectivul susură pe la margini și dispare. Cameniță a ridicat privirea nedumerit. Directorul liceului, temându-se că, dacă nu semnalează la vreme, e posibil să i se pună mai târziu lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
Fanache (care, vigilent, cu mâna pe pistolul încărcat, șezuse mai aproape de „obiectiv“), și-a luat inima în dinți și i-a întrerupt tovarășului Cameniță reveria: -Tovarășe prim, permiteți să raportez. Se petrece ceva ciudat. Obiectivul susură pe la margini și dispare. Cameniță a ridicat privirea nedumerit. Directorul liceului, temându-se că, dacă nu semnalează la vreme, e posibil să i se pună mai târziu lui în cârcă totul și și-ar pierde funcția directorială, a intervenit, explicând cu afișată deferență: -Am observat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
deferență: -Am observat și eu, tovarășe prim-secretar. Parcă făptura (intenționat nu a zis „îngerul“, ar fi putut fi acuzat că manifestă un retrograd spirit religios...) a intrat într-un proces de descompunere, într-un accelerat proces de descompunere. Tovarășul Cameniță s-a ridicat și s-a apropiat de înger, să se convingă despre ce e vorba. Într-adevăr, ceva nu era în regulă cu îngerul. L-a auzit, undeva în spatele său, pe profesorul de latină șoptind: -Îngerul piere ca o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
ceva nu era în regulă cu îngerul. L-a auzit, undeva în spatele său, pe profesorul de latină șoptind: -Îngerul piere ca o rochie mâncată de molii. Se topește în aerul nostru ca o bucățică de zahăr pusă în ceai... Tovarășul Cameniță a întrebat răstit: -Nu se poate face nimic să oprim asta? Gârmoci l-a privit neputincios, cu ochi inexpresivi, de bou. Ar fi fost în stare de orice efort, numai să-i fie pe plac șefului, dar habar n-avea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
se poate face nimic să oprim asta? Gârmoci l-a privit neputincios, cu ochi inexpresivi, de bou. Ar fi fost în stare de orice efort, numai să-i fie pe plac șefului, dar habar n-avea cum să acționeze. Tovarășul Cameniță era înduioșat și liric pentru prima oară de când se știa el: și-ar fi petrecut oricât timp uitându-se la îngerul de lumină. Îi părea rău că totul se termină așa, deodată. Câteva minute numai a durat și îngerul s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
termină așa, deodată. Câteva minute numai a durat și îngerul s-a topit întreg ca și cum nu ar fi existat. -V-am spus eu că a fost mâna americanilor! a exclamat Fanache. -Taci, bă, dracului din gură! a mârâit la el tovarășul Cameniță, care revenise la starea lui cea de toate zilele: dur și inflexibil. -Bă, să nu vorbiți despre chestia asta! a ordonat el mai apoi, pășind spre mașină. Se suise deja pe bancheta din spate când și-a amintit ceva, a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
Dar, oare, eu mai am inimă? Celor ce cred că nu am, le-aș spune că am, iar celor ce cred că am le-aș spune că nu mai am... 22 TC "22" \l 1 După ce a fost scos de Cameniță din beciurile Securității, pentru fratele meu Vlad a început o neîntreruptă și fulminantă ascensiune. Și-a continuat și și-a încheiat strălucit studiile. A publicat cărți și fiecare era privită de lumea literară ca un eveniment. A obținut o catedră
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
Vlad nu reușea să-și amintească nici un detaliu fizionomic, nimic care l-ar fi ajutat să-l recunoască pe insignifiantul vizitator, dacă l-ar fi zărit pe stradă, întâmplător...) a zis vădit stânjenit, negăsindu-și cuvintele, că vine din partea tovarășului Cameniță și tot așa, încurcat, timid, a scos din geanta de funcționar o coală de hârtie și un stilou precizând Știți, tovarășul Cameniță vă roagă să dați câteva referințe despre unele persoane, cum v-ați înțeles... Vlad, tânărul universitar, a luat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
l-ar fi zărit pe stradă, întâmplător...) a zis vădit stânjenit, negăsindu-și cuvintele, că vine din partea tovarășului Cameniță și tot așa, încurcat, timid, a scos din geanta de funcționar o coală de hârtie și un stilou precizând Știți, tovarășul Cameniță vă roagă să dați câteva referințe despre unele persoane, cum v-ați înțeles... Vlad, tânărul universitar, a luat foaia de hârtie și stiloul fără să clipească și a umplut o pagină cu scrisul său impecabil, pregnant, caligrafic, de intelectual adevărat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
din minte aceste evadări și se privea pe sine așa cum se cuvenea, în absolut, plin de devoțiune pentru literatură, gata de orice efort, de orice sacrificiu ca să scrie cărți formidabile, ca să-și trăiască visul. Curând, vizitele ternului mesager al lui Cameniță au devenit o regulă: o dată pe lună sau la două luni, acesta își făcea apariția cu aerul său confuz, cu politețea sa excesivă, stângace și îi „solicita referințe“, iar Vlad scria, scria docil, exact, ferm, executa ordinele și mintea lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
încheiat, o abandona și se întorcea la sine însuși cel adevărat, cel de adâncime, scriitorul, omul inspirat care construiește cu ardoare din cuvinte un univers mai coerent, mai verosimil decât universul real. Aceste întâlniri ale lui Vlad cu trimisul lui Cameniță intraseră într-un tipic, într-o obișnuință, fără nimic tulburător, Vlad dădea declarațiile cerute așa cum ar fi completat un formular la CEC sau la poștă, le dădea fără să-l mai atingă, știa că ele sunt prețul libertății sale, că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
un moment dat a intervenit totuși o schimbare care a făcut ca inima fratelui meu să bată tare, retrăind spaima aceea fără margini care, cu ani în urmă, când fusese arestat, îi intrase în creier și în oase. Trimisul lui Cameniță l-a vizitat ca de obicei, dar nu l-a mai pus să toarne pe unul sau pe altul, ci i-a comunicat pe tonul său exasperant de protocolar, de amabil, dar de data asta cu o nuanță nouă (categoric
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
să-l însoțească întrucât cineva, un apropiat de-al său, dorește neapărat să-l vadă. Vlad s-a supus, n-avea de ales. Și a avut surpriza ca în clădirea fără nume de instituție unde l-a condus trimisul lui Cameniță să dea cu ochii de Cameniță însuși. Temutul personaj se mutase la București, fusese promovat și, desigur, ținuse neapărat să-și întâlnească vechii cunoscuți sau chiar, s-ar putea considera, vechii amici, cum ar fi el, Vlad. Când a rostit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
apropiat de-al său, dorește neapărat să-l vadă. Vlad s-a supus, n-avea de ales. Și a avut surpriza ca în clădirea fără nume de instituție unde l-a condus trimisul lui Cameniță să dea cu ochii de Cameniță însuși. Temutul personaj se mutase la București, fusese promovat și, desigur, ținuse neapărat să-și întâlnească vechii cunoscuți sau chiar, s-ar putea considera, vechii amici, cum ar fi el, Vlad. Când a rostit „vechii amici“, Cameniță a râs mătăhălos
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
cu ochii de Cameniță însuși. Temutul personaj se mutase la București, fusese promovat și, desigur, ținuse neapărat să-și întâlnească vechii cunoscuți sau chiar, s-ar putea considera, vechii amici, cum ar fi el, Vlad. Când a rostit „vechii amici“, Cameniță a râs mătăhălos, cu fața lui de brută neîmblânzită, iar fratele meu a simțit deodată cum ace de spaimă îl înțeapă în inimă, era acea spaimă infinită pe care o cunoscuse în timpul detenției în temnița Securității. În preajma lui Cameniță, în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
amici“, Cameniță a râs mătăhălos, cu fața lui de brută neîmblânzită, iar fratele meu a simțit deodată cum ace de spaimă îl înțeapă în inimă, era acea spaimă infinită pe care o cunoscuse în timpul detenției în temnița Securității. În preajma lui Cameniță, în fratele meu se trezea copilul neajutorat care stătea ațipit în sufletul său: Vlad, autoritatea intelectuală de prestigiu național, acum nu mai găsea răspuns la nimic, îi era doar frică, o frică de moarte, fiindcă în preajma lui Cameniță fratele meu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]