1,422 matches
-
Terminat? Sigur că e terminat. Dar aici e vorba de cine primește custodia lui Theo. Tu nu prea ai sorți de izbândă. Știai asta? Hugo a dat din cap cu amărăciune. Barbara i-a atins brațul într-un gest de consolare. —Nu-ți face griji. Ai șanse destul de mari. E clar că-i ești devotat lui Theo și ai un serviciu pe care te poți baza. — Asta e important? Hugo s-a gândit îngrijorat la eșecul din parcarea subterană. El spera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de protest și apel. Unde se protestează și cum se procedează în legătură cu aplicarea ideii de apel nimeni nu știa. Însă solidaritatea colegilor-prieteni a avut darul de a micșora întrucâtva durerea recuzării mele și chiar găsisem în ea un dram de consolare, dar o portiță de ieșire din încurcătura în care mă relegaseră zbirii facultății nu era. Nu, nicidecum în această etapă inițială. Între timp, am început să diger semnificația situației imposibile în care mă aflam și am luat pe loc hotărârea
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
se extind asupra tuturor domeniilor vie?îi, În m?sura În care au fost cuprinse ?i formulate În literatur?". În Antichitate s-au redactat culegeri cu aceste topos-uri: toposul „elogiului str?mo?ilor ?i al faptelor lor", cuvântarea de consolare, seara, respingerea muzelor; topos-ul „spun lucruri pe care nu le-a mai spus nimeni altul"; topos-ul dedică?iei, invocarea naturii (considerat topos poetic); topos-ul „puer senex", noble?ea sufleteasc?; topos-ul Dumnezeu că pictor al universului, mânia
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
cititori, cărui tipar uman îi aparțin, tip uman care trebuie aprofundat cu grijă. Jurnalul lui Nijinski a devenit o cheie pentru anumite angoase - a trăi pe mai multe planuri, pe mai multe niveluri lingvistice, a găsi un adăpost plin de consolare în exersarea desenului, în culorile pline de lumină ale acuarelelor. Și apoi, un lucru esențial despre iubire, despre imposibilitatea ei: nu ne putem dărui nimănui, pentru că ne aparținem în întregime. Singura soluție fiind prietenia fără margini, semănând cu iubirea pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
supraviețui niciodată caracterului meu pasional, extremist, dacă nu mă voi „înarma”, în eventualitatea unei noi pasiuni, cu o pasiune de bază pentru cunoștințe, în primul rând, aspirând la acea înțelepciune despre care vorbea Ecleziastul, aducând multă suferință, dar și multă consolare efemeră. Coborând din tren la Viena, m-a impresionat arhitectura orașului meloman. Cu puținii bani pe care-i aveam am cumpărat o carte poștală pentru René, scriind aceste rânduri: „Mă plimb prin Viena, orașul melomanilor în care Mozart îi întreba
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
a dus la toaletă, apoi s-a întors, așezându-se gânditor pe marginea patului, apoi s-a culcat pe o parte, murind. Familia lui nu putea accepta că murise atât de fulgerător, fără să spună un cuvânt de adio, de consolare pentru cei care rămân să trăiască mai departe. Dar într-o zi cel mort s-a arătat fiicei sale într-un vis, explicându-i că după ce se întorsese de la toaletă fusese ridicat fulgerător, fără să știe de cine și cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
unui timp tulbure. Pe 27 septembrie a murit Alberto Moravia, la 82 de ani. Ca scriitor îmi place mult și mai puțin ca soț al Elsei Morante, a cărei rană profundă în viață a făcut-o să găsească o bună consolare printre „felinele mici” și călătoriile în singurătate prin țări având ca inimă fierbinte chiar nisipul deșertului. Ceea ce Moravia aprecia cel mai mult la un scriitor era acel „tasso di vitalità”, cotă de vitalitate, creând fericita expresie, scriind despre Picasso: „Egli
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
prietenii mei suedezi, se doarme cu măștile de gaz pe față, camerele sunt astupate cu plastic, un infern pentru copii și bătrâni. După serviciul divin, mulți au spus că predica rabinului a fost prea politică. Ei așteptau un fel de consolare. În aceeași zi se anunță blocada economică a Irakului, o decizie gravă pentru bieții oameni care deja trăiesc în cruntă mizerie. Dar politica este necruțătoare în primul rând cu cei nevinovați, victimele, majoritatea populației. Războiul continuă, încă două misile trimise
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
petrecere. 16 august 1992. M-am trezit dis-de-dimineață, convinsă să fac față spectacolului împlinirii unei jumătăți de secol pline de dureri sfâșietoare, lupte acerbe, dar și înseninări datorate perplexității iubirii, dar mai ales marii prezențe a naturii, cea mai mare consolare a dureroasei „întâmplări de a fi”. Inger (Johansson) e cu mine, a dormit în camera oaspeților, muncind cu mine și Edith (care locuiește la hotel), uneori uitând chiar să mâncăm. Totuși, eu și cu Inger am fost la mesă, dis-de-dimineață
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
ci a logodnei care leagă altfel de tot ce e determinat de creatorul nostru. Rămâne mereu de văzut dacă această „logodnă”, presimțire a unei iubiri posibile, va avea loc sau nu. A mă lega de neant ar însemna o totală consolare pentru toate legăturile imperfecte făcute aici, în timpul vieții mele. Cu cât trăiesc mai mult, cu atât îmi dau seama de fragilitatea tuturor sentimentelor, gândurilor, stărilor de care m-am angajat cu inconștiență, numai pentru a mă deturna de stabilitatea unei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
soție, drumul iubirii nu e o bagatelă, ci un drum infinit de încercări până în clipa morții. A iubi este lucrul cel mai teribil al lumii, incluzând toate încercările și umilințele posibile, sfâșietor traversate de intense momente de profundă revelație și consolare. 14 ianuarie - vis intens cu René: mă ținea cu mâna de umeri și iradia din el ceva intens. Viața nu se poate explica prin nimic, în nici un caz nu prin conștiință numai! Poate doar prin contemplarea artei și asceză. Prin
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
poate, așteptau o împăcare amintind filmele vechi americane. Dar madame Alice nu l-a recunoscut, întrebându-l mereu: Cine ești? A avea un fiu e dorința cea mai fierbinte a unei femei. Dacă e ceva care m-a îndurerat fără consolare este această lipsă de lângă mine: lipsa copilului meu. La ce au folosit acele iubiri în care am ars, dacă în urma focului n-a rămas măcar materie pentru o cenușă nouă? René m-a întrebat de la început, când nici nu se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
dar care mă consumă dureros. Am stat în pat până târziu, cu ochii deschiși, gândindu-mă la René și Lionel. O durere surdă mă apasă pe coaste. Greutatea iubirii invizibile care nu s-a îndepărtat de corpul meu încercat. August Consolarea mea vine acum numai prin vise - am visat că eram într-un palat al muzicii, René era acolo, cânta la pian unul din studiile lui Chopin. S-a oprit văzându-mă venind, mi-a spus: unde ai fost atâta timp
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
și am adunat toate poeziile pe care le scrisesem, voind să le rup, dar n-am avut tăria morală să o fac. Am ieșit să mă plimb prin oraș, deși era frig și ningea abundent. Poezia fusese pentru mine o consolare, o ieșire din realitatea imediată, banală, monotonă, dar și o justificare a existeței mele precare. Eram cuprins de sentimentul deșertăciunii, mult mai greu de suportat decât solitudinea, nu mai suportam deloc ideea Londrei. Aș fi preferat iarăși Grecia.. Venea primăvara
AGENT SECRET, CODRIN by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83872_a_85197]
-
păsări, iar apoi, a remarcat mai relaxat: „Ei, oricum astea nu îl privesc pe el; el se învârtește printre poeți și oameni inteligenți, care știu să poarte o conversație.“ Întotdeauna vorbea așa despre Arthur, căci acest lucru îi oferea o consolare de prima mână. CAPITOLUL VII Mă gândesc la vechea parabolă despre Cressus, cu Einhorn în rolul nefericitului. La început un om bogat și mândru, uitându-se de sus la Solon, care, fie că avea sau n-avea dreptate în discuția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
pot fi socotit borfaș pentru că eu gândesc, vreau să spun chiar gândesc,“ zicea el. „Până la urmă nu poți să-ți salvezi nici sufletul și nici viața doar cu gândul. Dar dacă chiar gândești, atunci cel mai mic din premiile de consolare este lumea întreagă.“ A continuat astfel, dar gândurile mele deja o luaseră pe alte căi. Nu, nu voiam să fiu din clasa celor condamnați dinainte. N-am acceptat niciodată ideea de predeterminare și am refuzat să fiu ce voiau alții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
spre oricine îmi oferea un adăpost de această puternică teroare dezlănțuită și această răceală sălbatecă a haosului, prin urmare mă abandonam îmbrățișărilor temporare. Nu era un lucru foarte curajos. Că mă purtam ca mulți alții în privința asta nu reprezenta o consolare. Dacă erau atât de mulți înseamnă că și ei probabil sufereau la fel ca mine. Ei bine, acum că știam acest lucru, îmi doream o a doua șansă. Mă gândeam că trebuie să încerc să fiu din nou viteaz. Așa că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
dos. Ochii mi s-au scufundat și mai tare în orbite, iar mânile și picioarele mi s-au răcit, și m-am întins în patul murdar al lui Padilla, bolnav și complet distrus. Desigur că n-aveam cum să caut consolare la Sophie. Nici nu ar fi fost lucrul potrivit, să accept să mă consoleze și să nu îi spun de ce eram așa de amărât. Clem a fost cel căruia i-am povestit cât de doborât mă simțeam. Știu cum e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
apă sărată, mese copioase, soare, drăcării și această continuă zdrăngăneală a celor câtorva elemente existente, numai bună să te asurzească. În fine ne-am întors la Sheepshead și am început să studiez contabilitatea și farmacia marină. Partea științifică era o consolare. Atâta vreme cât puteam să-mi dezvolt mintea, mă gândeam eu, era bine. Sylvester era în New York. Și Stella Chesney, tipa pe care o ajutasem să scape în Mexic. Desigur că m-am dus mai întâi s-o văd pe ea. Cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
de ani și cârcotitoare. Îmi închipuiam că dacă voi reuși să ajung înainte să se întunece la Bruges o să zăresc canalele verzi și palatele antice. Într-o astfel de zi nu mi-ar fi stricat să am parte de această consolare, căci era o zi aprigă. Eram încă înghețat de la traversarea câmpiilor însă, gândindu-mă la Jacqueline în Mexic, m-a apucat iar râsul. Ăsta este animal ridens din mine, creatura care râde, care scoate mereu capul la lumină. Ce așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
cu Billy Black, care a apărut ani la rând în emisiunea «Iată un copil deștept». Și mai cred că simte o atracție matern-sexuală pentru mine. Dar, în ansamblu, nu o fac cu adevărat fericită. Oh, ajută-mă Doamne! Unica mare consolare este că iubita mea nutrește o dragoste nemuritoare, primordială, neabătută pentru instituția căsătoriei în sine. E îmboldită de instinctul casnic primar. Țelurile ei maritale sunt atât de absurde și de înduioșătoare! Visează să stea la soare ca să se bronzeze puternic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
importante pentru a achita cu ele costul expediției. Alta care i-a dat lui Don Quijote doar un cal, un scutier și o iluzie. Una care a amestecat crima cu rugăciunea și n-a cunoscut mila. Alta care n-a cunoscut consolarea. Una căreia Columb și Cortes i-au adus mii de tone de aur. Alta căreia blândul, uscățivul și încăpățînatul Don Quijote i-a dat ceva care nu se poate cântări. Din păcate, multe lucruri s-au spus totdeauna în treacăt și
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
plângea. S-a îndreptat spre avion ca spre eșafod. Acum flirtează cu un bărbos între două vârste, râzând des ca să-și arate probabil dantura superbă. Și bănuiesc că la Ciudad de Mexico o așteaptă altcineva. Ce ne-am face fără consolări? Mai ales că, are dreptate Gide, este un timp când râzi și este un timp când îți amintești că ai râs. Fac un calcul și constat că vom sta în Mexic treisprezece zile. Treisprezece zile care, în calendarul aztec, formau
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
exclamat Pascal. Dar ce rămâne în afara lor? A nega în principiu societatea înseamnă a nu lăsa omului altă speranță decât aceea de a fi singur. Chiar aceste locuințe dintre palmieri au simțit nevoia să se grupeze. Bineînțeles, nu e o consolare să opunem stării naturale o singurătate "modernă". Îmi amintesc un tablou al lui Jordaens unde Diogene cu felinarul aprins e în mijlocul unui grup care se amuză, îi dă cu tifla, mănâncă, bea, se uită și râde batjocoritor. Înconjurat de această
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
Și pe fiică-mea am făcut-o clasă muncitoare! Ce, e rușinoasă munca? Nu! Tata, ai băut cam mult spune Doina încet, cuprinzîndu-i umerii, în timp ce se lasă în genunchi, să-l poată privi. Lasă, Doinița, spune Săteanu încet, ca o consolare la vară dai undei vrei tu, unde-ți place. Și-ai să te duci peste tot: teatru, operă, concerte, să știi de toate, ca el... arată cu privirea spre Mihai. Maria Săteanu a crezut că are de-a face cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]