1,846 matches
-
posibilitatea să aleagă. Să fi plănuit sarcina alături de tată. Dar, sincer, date fiind vârsta și ovarele ei, astea nu mai erau decât niște lamentații nefundamentate. Nu era ea incredibil de norocoasă să i se fi oferit șansa asta? Abia acum, holbându-se la liniuța care îi indica viitorul copil, Alice a realizat cu câtă disperare își dorise un prunc. Și cât de mult se străduise să-și reprime ceea ce păruse un vis imposibil. Alice și-a purtat strălucitorul secret peste tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
fi aflat în situația respectivă. Nu, tu să asculți, Domnișoară Încurcă-Tot! Numai pentru că ești un avocat de rahat și ești pe cale să pierzi procesul, nu te aștepta să te scot eu din budă. Clic. Bârr. Amanda închisese. Alice s-a holbat la receptorul pe care-l ținea în mână. Era tentată să dea cu el de perete. Însă furia și stresul nu-i făceau bine copilului. Închizând ochii, Alice a dat capul pe spate, înghițind, în schimb, câteva guri de aer
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
le presupunea plecarea din New York. Dubiile legate de ideea că poate nu luase cea mai bună decizie au pălit. Acritura a ridicat o sprânceană. — Hei, nici unii dintre noi n-o să-i ducă dorul. Crede-mă pe cuvânt! —Pleacă? Alice se holba uluită. — Și-a primit șutul în cur, așa-i? Asta după ultima ei măgărie la revista Style. Cazul la care lucrai tu a fost ultima picătură pentru băieții de sus. Degetul cu unghie roșie al șefei de la Resurse Umane a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
repetat Hugo. Toată amețeala cauzată de băutură i se evaporase din corp. Mintea îi căpătase, instantaneu, o claritate de cristal. Acuitatea vizuală friza perfecțiunea. Ar fi putut să piloteze și un avion de vânătoare pe timp de noapte. Hugo se holba la Amanda crucit. —Dar eu habar n-am avut... adică... of, Doamne! Șocat, s-a prăbușit în genunchi în fața ei, inspirând profund în timp ce-și căuta cuvintele. —Eu nici măcar nu știam că încercăm... Nici n-am încercat, a intervenit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
carton uriaș și foarte colorat reprezentând o secțiune transversală a corpului feminin însărcinat. Cartonul era proptit pe un șevalet. Hugo s-a cutremurat văzând rinichii colorați într-un roșu țipător și tuburile intestinelor și mușchii contorsionați ai inimii. S-a holbat îngrijorat, venindu-i aproape să vomite, la copilul roz, așezat cu susul în jos în pântecele ilustrat. Hugo nu știuse că pruncii se formează cu capul în jos. În mod sigur, asta nu putea să le facă prea bine. Amanda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de pe un picior pe celălalt, cu capul plecat pe-un umăr și se lamenta fără vreo tonalitate precisă. Tocmai când Hugo începuse să se întrebe dacă e cumva bolnavă, Lotti s-a oprit, a ridicat brusc capul și s-a holbat la el. — Perna e încă la tine, Yogi, l-a certat ea. — A, am înțeles. Asta era muzica? — Da. Acum poți să scoți ceva de acolo. Fără nici un chef, Hugo a băgat totuși o mână în fața de pernă. Palma i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
telefonat la Cavendish. Toți operatorii erau ocupați. După ce a ascultat de la cap la coadă cele Patru Anotimpuri ale lui Vivaldi, care păreau a fi interpretate la un soi de xilofon electronic așezat pe fundul unei pubele, Amanda continua să se holbeze la tastele telefonului. Pe la jumătatea piesei Muzică pentru focurile de artificii, o operatoare a intrat pe linie. —Cum adică nu mă puteți interna azi? a urlat Amanda șaizeci de secunde mai târziu. Eu trebuie să vin pentru o nenorocită de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
a fost faptul că, până la urmă, progenitura n-a fost Carinthia. Varianta micuță, frumoasă și flatantă a Amandei nu s-a materializat până la urmă. —Băiețel, a spus Una, așezând pe stomacul Amandei un gogoloi plin de sânge. Amanda s-a holbat la el. Nu era heruvimul blond pe care și-l imaginase ea. Era brunet, plin de riduri și pliuri și cu o piele roșiatică neplăcută. În plus, ceva legat de trupul copilului îi amintea mamei de partea interioară a gâtului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
decât înghețase deja din cauza stării de totală goliciune în care se găsea. Lumina din camera copilului era aprinsă. Peste pătuțul lui Theo, care era așezat într-unul din colțurile camerei, era aplecat un spate lat absolut familiar. În timp ce Hugo se holba, împietrit în loc din cauza groazei, spatele s-a întors, iar Hugo s-a trezit fixat de o privire exoftalmică, oripilată, produsă de niște ochi care parcă erau fierți. Domnule Fine! a gâfâit asistenta Harris ducând o palmă uriașă la piept. Hugo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
nici picat cu ceară. —Django? a repetat Hugo. —Ce nume minunat; ești foarte isteață, a exclamat Amanda. Oricât de straniu ar suna, ăsta a fost unul dintre numele pe care le-am avut în vedere pentru Theo. Hugo s-a holbat la ea. Nu-și dăduse seama că situația fusese atât de aproape de dezastru. Laura a expirat o coloană de fum. —Fergus e așa un gentleman, a spus ea cu o ironie amară. Zilele trecute mi-a spus că să faci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
butucănos pe care se vedeau inițialele ei. — Ce drăguț, a spus pe un ton chinuit doamna Duffield. Și-a strecurat inelul lângă diamantele Garrard și a întins mâna ca să admire efectul. Între timp, tatăl lui Alice, care detesta grădinăritul, se holba nedumerit la suportul de picioare pentru grădină, rezistent la apă, care era realizat din fâșii vechi de tapet. Ei îi cumpăraseră lui Jake niște romane de Umberto Eco. —E o glumă, înțelegi? l-a îmboldit mama lui Alice. Eco - te-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
nouă și jumătate fix, Hugo a ajuns la actualul și, spera el, viitorul său loc de muncă. Cu jumătate de normă. Sub braț ținea copilul care se zbătea. Pe reverele sacoului avea mai multe pete la care Shauna s-a holbat când Hugo a trecut prin fața biroului ei. —Intră, a spus Neil morocănos. Exact așa cum se temuse Hugo. Cu ochii injectați și șifonat, prăvălit peste birou, Neil s-a uitat îngrozit la Theo. —N-o să urle, nu-i așa? Mă doare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
care continua să se agite, iar acum începuse să protesteze zgomotos împotriva ploii care îi bătea în față. O să te acoperim cât ai clipi. Scoțând bucățile de plastic din folia lor de protecție, Hugo le-a scuturat și s-a holbat la ele. Contrar așteptărilor, nu existau nici un fel de instrucțiuni care să-l lămurească unde venea fiecare bucată de plastic, arici sau capsă. Nu era pentru prima dată când Hugo bănuia că în producția materialelor pentru copii era implicat un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
într-un coif sau o pungă pentru vomă într-un avion ori într-o păpușică. Se presupune că înainte ca șervețelul și punga să fie folosite. Urma apoi 365 de metode prin care să-ți adormi copilul. Hugo s-a holbat uluit la cartea în cauză. Oare existau într-adevăr 365 de metode? Atunci cum se făcea că el nu cunoștea nici măcar una? Extrăgând din raft Ce se întâmplă în primul an, Hugo a descoperit că un copil de vârsta lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
bej și un bărbat într-un costum gri, cu un aer enervat, de Oswald Mosley, stăteau unul lângă celălalt în fața biroului lui Neil. Fața roșie a lui Neil avea acum o aură albăstruie din cauza ecranului laptopului la care acesta se holba, probabil ca să dea senzația unei eficiențe de ultimă generație. Când Hugo a intrat pe ușă, Neil a ridicat privirea către el. —...depinde, în totalitate, de omul care face vânzarea, explica Oswald Mosley cu o voce gâjâită. Acesta e un proiect
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
a început să facă mișto de el și să-i arate tot felul de degete. Hugo spera să nu-i întâlnească în supermarket. Nu trebuia decât să evite standul cu chipsuri și prăjituri cu frișcă. Înăuntrul magazinului, Hugo s-a holbat la zidul de scutece și-a simțit cum îl apucă deprimarea la gândul că urma să cumpere o nouă colecție, mare și costisitoare, din obiectele imposibil de așezat pe trup. Încercarea din dimineața respectivă, chiar și după propriile lui standarde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
și-a dres glasul. — Cum se pune un scutec. Alice, care începuse să se ridice în picioare, s-a așezat brusc la loc. Ochii ei, deja mari, s-au lărgit și s-au rotunjit și mai tare, ajungând să se holbeze la Hugo. —Un scutec? Mă întrebi cum se pune un scutec? — Ăăă, da. Exact. Cum se pune pe un copil, a adăugat repede Hugo, pentru ca imediat să-și dorească să nu mai fi spus nimic. Dacă până acum Alice nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
în brațe pe mine, a gângurit cineva din spatele lor. Laura se strecura prin parcare de parcă și-ar fi făcut intrarea pe scena Moulin Rouge-ului. În mod destul de neașteptat, Theo s-a oprit imediat din urlat și-a început să se holbeze la ea uluit. Hugo s-a gândit că era probabil din cauza faptului că băiețelul nu mai văzuse niciodată o cantitate așa de mare de ruj la nimeni, nicăieri în lume. Nici măcar la mama lui. Care, oricum, probabil că de-acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
să iasă învingătoare. —Ești foarte amabilă, a zis el uitându-se, cu subînțeles, prin ușa din spate a mașinii, la fiul lui. O criză din teama de separare n-ar fi fost nicicând mai bine-venită. Dar copilul continua să se holbeze, în tăcere, la Laura. Cred că mă place. Laura s-a lipit și mai tare de Hugo în timp ce-i făcea cu mâna copilului. — Dar, în fond, și el e tot bărbat. Majoritatea bărbaților mă plac. Sigur, cu excepția nenorocitului de Fergus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
A, mugetul ăla? E doar unul dintre animalele de casă ale proprietarului. Un câine foarte drăguț. Nu e nici o problemă. —Drăguț? Animalul ăla? Steve Buckley s-a oprit brusc din urcat. Hugo a văzut cu inima strânsă că bărbatul se holba la bestia iadului care făcea ture, cu intenții letale, între sufragerie și hol. Zgâriind parchetul cu ghearele, animalul s-a uitat în sus, pe scară, la Hugo și a mârâit. —E superb, nu? a bolborosit Hugo. E fetiță și o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
să răspundă, întorcându-se apoi în bucătărie cu receptorul fără fir și trecându-l pe speaker, ca să pună niște pâine la prăjit. Vorbești cu el prin semne? a întrebat o voce feminină țâfnoasă. —Amanda? Și Hugo, și Theo s-au holbat uluiți la receptor. —Ei, nu fi așa de surprins. Totuși, sunt mama lui. Chiar începusem să uit, a șoptit Hugo în timp ce Theo a aruncat o bucată de pâine tartinată care l-a lovit pe Hugo direct pe sacou. Tatăl a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
la ușă. În spatele lui, așezat numai pe jumătate pe trotuar, era un microbuz vopsit în roz și roșu, cu un logo înstelat pe scria „Twinkledreams“1. —Am venit să fac tavanu’, l-a informat bărbatul pe Hugo. Hugo s-a holbat la el. — Nu înțeleg. Care tavan? — Îți bați joc de mine? Ăla din camera copilului, normal. Ascultă, eu am bătut drumu’ tocmai din Kensin’ton. Dacă asta e o glumă idioată... —Uite ce e, l-a întrerupt Hugo. Nu știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
telefon și, instantaneu, toată responsabilitatea se transfera în cârca părintelui. Domnule Fine, vă repet: noi suntem o creșă. Nu un sanatoriu. Și v-am fi recunoscători dacă ați veni și v-ați lua fiul. Acum. Clic. Bârr. Hugo a rămas holbându-se la telefon. Consternarea pe care o resimțea era amestecată cu un sentiment de groază care creștea cu fiecare secundă. —Huuuuugooooo! a mieunat Laura la el de pe pat. Iar începuse să se frece de coloana baldachinului. Cu una dintre mâini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
întrebat-o Hugo încântat. —Vreau să vă văd pe amândoi acasă. Când Alice i-a surâs, Hugo a simțit că i se înmoaie genunchii. Din motive care nu aveau nici o legătură cu Theo. În bucătăria de la Fitzherbert Place, Alice se holba la ciobănițele pictate pe ușile bufetului. Asta trebuia să fie opera Amandei Hardwick. Deasupra se ghiceau eforturile evidente ale lui Theo. Efectul culorilor pastelate și al sculpturilor acoperite cu piure de banane era aproape suprarealist. — Scuze pentru dezastru, a bolborosit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
facă utilă până la întoarcerea lui Hugo. A adunat mormanul de farfurii de pe covor și le-a dus în bucătărie, unde, pe masa de lângă aragaz, a văzut borcanul gol de mâncare pentru copii și cratița pătată cu roșu. Femeia s-a holbat nevenindu-i să creadă. Oare era posibil ca Hugo să fi amestecat... Tocmai atunci, undeva, deasupra ei, a explodat o serie de lătrături care-ți spărgeau timpanele. Theo a început să urle îngrozit. A urmat o bufnitură, un trosnet și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]