1,452 matches
-
în epoca politică anterioară părea că se sfârșește o epocă de aur și începe una de fier. Nu încape nici o îndoială că ceea ce pare neobișnuit sau dur în Principele poate fi atribuit acestor circumstanțe dificile. Machiavelli pretinde a fi un realist, o persoană care încearcă să explice "adevărul concret al lucrurilor" (capitolul 15), si este important să înțelegem că el răspundea unei situații istorice neobișnuite când scria Principele. Apelul la un nou principe care să scape Italia de probleme și care
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
cei care nu suntem pătrunși de convingerea că realitatea este doar construcția simțurilor și conceptelor noastre, n-am face altceva decât să scoatem, cum a făcut decenii la rând profesorul Kenneth Thompson, noi ediții revizuite ale lucrării din 1948. Pentru realiștii de ieri și de azi, Politica între națiuni a însemnat volumul în care s-au regăsit perpetuu, un ghid de viață și știință cuprinzând cele mai profunde reflecții asupra naturii politicii mondiale și, în același timp, cele mai întemeiate filosofic
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
bine utilizând cadrul intelectual al capodoperei sale. Cu alte cuvinte, vom porni de la principiile familiare pentru a ajunge la unul necunoscut și, în final, la aplicarea acestor principii. Realismul și eterna prezență a conflictuluitc "Realismul Și eterna prezență a conflictului" Realiștii au fost întotdeauna fascinați de conflict. Deși nu l-au justificat, ei nici nu au urmat chemarea pacifistă conform căreia conflictul, fie el și numai de natură violentă, poate fi dezrădăcinat din viața internațională. A spune că după sfârșitul Războiului
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
ale intereselor, iar acestea se contrazic. Energia interesului propriu - ca motor sau forță de motivare - și slăbiciunea limitărilor morale și instituționale provoacă rivalități al căror deznodământ este determinat în mare măsură de puterea relativă. Încântarea pe care o trădează uneori realiștii remarcând ubicuitatea conflictului poate fi legată de înclinația lor spre demitizare, când încearcă să demoleze afirmațiile oponenților care susțineau că armonia a fost sau poate fi realizată, prin relativ simpla aplicare a raționalității, moralității sau modificărilor instituționale. În măsura în care rădăcinile conflictului
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
al vieții internaționale se armonizează cu tradiția tragică a realismului. Morgenthau admitea cu ușurință că imaginea sa era una pesimistă. Mai precis, se poate demonstra că, pledând pentru baza pusă pe aspecte-cheie precum rațiunea de stat și balanța de putere, realiștii încearcă să rupă acest cerc sumbru și repetitiv în favoarea mai promițătorului interes propriu calculat 2. Chiar și aici, realiștii pot merge cel mult până la moderarea, limitarea și direcționarea conflictului, nereușind abolirea sa. Chiar dacă le-ar fi adoptate sugestiile, acești prudenți
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
pesimistă. Mai precis, se poate demonstra că, pledând pentru baza pusă pe aspecte-cheie precum rațiunea de stat și balanța de putere, realiștii încearcă să rupă acest cerc sumbru și repetitiv în favoarea mai promițătorului interes propriu calculat 2. Chiar și aici, realiștii pot merge cel mult până la moderarea, limitarea și direcționarea conflictului, nereușind abolirea sa. Chiar dacă le-ar fi adoptate sugestiile, acești prudenți evaluatori nu pot să-și facă speranțe prea mari. Rivalitățile și amenințările reciproce sunt încă norma, chiar deghizate în
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
limitarea și direcționarea conflictului, nereușind abolirea sa. Chiar dacă le-ar fi adoptate sugestiile, acești prudenți evaluatori nu pot să-și facă speranțe prea mari. Rivalitățile și amenințările reciproce sunt încă norma, chiar deghizate în prudență și în protocolul diplomatic. Nici un realist nu speră ca leul și mielul să se împace, nu mai mult decât se așteaptă ca doi lei să renunțe la lupta pentru supremație. Dacă o competiție poate fi rezolvată prin mârâieli și gesturi amenințătoare, fără a recurge la luptă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
replici, „umbra viitorului” nu ar descuraja acțiunile coercitive actuale. În respectivul context al vieții internaționale, realismul oferă cele mai clare răspunsuri. În măsura în care nu sunt șocați să constate conflictul ca parte a vieții internaționale (deoarece nu-l descoperă, ci îl presupun), realiștii pot fi imunizați împotriva unei reacții exagerate în cazul declanșării unuia. Este un alt fel de a spune că ei și-ar dori o abordare prudentă a fenomenului conflictual. Nu le va face nici un bine celor grav loviți să se
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
și o ocazie de a cerceta dedesubturile sloganelor care mascau suspiciunile legate de resurse, prestigiu și control. A fost însă acest conflict înlocuit doar cu o nouă confruntare semi-ideologică, aceea dintre Occident și fundamentalismul musulman? Sporirea atenției deosebite pe care realiștii au acordat-o conflictului îi face ca, în mod firesc, să aibă mai puține de spus despre cooperare. Cu siguranță, dedicarea altruistă pentru atingerea unui scop comun nu reprezintă preocuparea principală a adepților realismului, mulți dintre ei trăind într-o
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
altruistă pentru atingerea unui scop comun nu reprezintă preocuparea principală a adepților realismului, mulți dintre ei trăind într-o epocă de larg răspândită dezordine internațională și internă, dacă nu chiar de colaps sistemic. Rivalitatea, suspiciunea, confruntarea sunt relațiile pe care realiștii le consideră cele mai ilustrative pentru politica internațională. Reconcilierea, prietenia, cooperarea sunt, pentru realiști, întotdeauna mai nesigure și mai puțin importante, mai degrabă o acoperire care simplifică și maschează, dar care nu suprimă niciodată relațiile subterane de putere. Ceea ce nu
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
dintre ei trăind într-o epocă de larg răspândită dezordine internațională și internă, dacă nu chiar de colaps sistemic. Rivalitatea, suspiciunea, confruntarea sunt relațiile pe care realiștii le consideră cele mai ilustrative pentru politica internațională. Reconcilierea, prietenia, cooperarea sunt, pentru realiști, întotdeauna mai nesigure și mai puțin importante, mai degrabă o acoperire care simplifică și maschează, dar care nu suprimă niciodată relațiile subterane de putere. Ceea ce nu înseamnă că anumite trăsături ale societății internaționale (cum ar fi sistemul diplomatic) sunt necunoscute
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
întotdeauna mai nesigure și mai puțin importante, mai degrabă o acoperire care simplifică și maschează, dar care nu suprimă niciodată relațiile subterane de putere. Ceea ce nu înseamnă că anumite trăsături ale societății internaționale (cum ar fi sistemul diplomatic) sunt necunoscute realiștilor - Morgenthau, de exemplu, abordează tema in extenso, după cum vom vedea în continuare, dar în lucrarea sa întâlnim tot timpul avertismentul că practicile respective nu sunt un substitut pentru politica de putere. Dimpotrivă, ele reprezintă metode de direcționare a puterii în
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
contrabalansând Statele Unite, nu a apărut încă, dar unul franco-german, la timona Uniunii Europene, este cel puțin imaginabil. Ideea este că preocuparea pentru puterea relativă este în continuare vie și nevătămată în lumea de după Războiul Rece și 11 septembrie. În general, realiștii nu au susținut că este imposibilă cooperarea internațională, ci numai că, pentru a se bucura de succes, eforturile de cooperare internațională trebuie să se acomodeze cu realitățile puterii, în loc să încerce, în mod inutil, să suprime voința de putere sau să
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
relevanței. Realismul și imposibilitatea ignorării puteriitc "Realismul Și imposibilitatea ignorării puterii" În perioada de după Războiul Rece, sistemul internațional a atins o concentrare a puterii mai mare decât existase în timpul vieții lui Morgenthau. Cum ar trebui să utilizeze Statele Unite această putere? Realiștii par a fi uniți în îndemnul la reținere, avertizând că posesia unei mari puteri nu scutește liderii unui stat dominant de dorința de putere, încredere neîntemeiată sau pasiuni iraționale, care au condus în trecut la dezastre. În același timp, nici un
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
par a fi uniți în îndemnul la reținere, avertizând că posesia unei mari puteri nu scutește liderii unui stat dominant de dorința de putere, încredere neîntemeiată sau pasiuni iraționale, care au condus în trecut la dezastre. În același timp, nici un realist nu ar sfătui Statele Unite să renunțe la responsabilitate aplicând o politică externă pasivă. Pericolul murdăririi mâinilor nu este unul pe care realiștii să-l considere prea important. De fapt, atitudinea realistă față de putere este complexă și cuprinde cel puțin două
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
de putere, încredere neîntemeiată sau pasiuni iraționale, care au condus în trecut la dezastre. În același timp, nici un realist nu ar sfătui Statele Unite să renunțe la responsabilitate aplicând o politică externă pasivă. Pericolul murdăririi mâinilor nu este unul pe care realiștii să-l considere prea important. De fapt, atitudinea realistă față de putere este complexă și cuprinde cel puțin două aspecte. Pornind de la concepția despre natura umană și de la interpretarea istoriei, realiștii au un asemenea respect pentru capacitatea de distrugere a puterii
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
externă pasivă. Pericolul murdăririi mâinilor nu este unul pe care realiștii să-l considere prea important. De fapt, atitudinea realistă față de putere este complexă și cuprinde cel puțin două aspecte. Pornind de la concepția despre natura umană și de la interpretarea istoriei, realiștii au un asemenea respect pentru capacitatea de distrugere a puterii și o temere atât de mare că ar putea fi folosită în mod greșit, încât sunt convinși că puterea trebuie controlată. Realismul este foarte puțin înclinat spre încredere, în afară de acceptarea
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
celorlalți. Chiar și utilizarea cu pricepere a unei politici de balansare poate să nu mențină pacea, dar simpla disponibilitate de a accepta războiul ca pe un mecanism pentru menținerea sau refacerea unei distribuții „sigure” de putere ilustrează prețul pe care realiștii au fost dispuși să-l plătească (mai precis, valoarea pe care au acordat-o) pentru un echilibru al puterii, care nu presupune securitate provenită dintr-o instabilă autolimitare, ci, dimpotrivă, este fundamentat pe terenul sigur al constrângerii actuale sau potențiale
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
sau potențiale de către cei ce dețin suficiente resurse de putere pentru a-și face credibile amenințările. Nu se poate avea încredere în nici o persoană sau entitate colectivă pentru a i se încredința o putere neechilibrată, necontrolată. De la Burke la Morgenthau, realiștii i-au criticat întotdeauna pe cei care considerau că atractivitatea obiectivelor sau puritatea motivelor lor însemna că li se poate încredința o putere nelimitată. Puterea necontrolată era periculoasă, lipsită de responsabilitate, iar această nefericită situație exista nu din cauza imperfecțiunilor unei
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
această nefericită situație exista nu din cauza imperfecțiunilor unei persoane sau ale unui set de instituții, ci din cauza imperfecțiunilor psihologiei sau spiritului uman, care a contaminat toate instituțiile. Deci hotărârea ca puterea să fie controlată a influențat în mod special imaginația realiștilor. Aparent contradictorie, o a doua atitudine realistă față de putere constă în ideea că aceasta trebuie utilizată. Într-adevăr, puterea ar trebui să fie etichetată ca „material periculos” și nu ar trebui lăsată nesupravegheată, adică fără contraponderi. În același timp, ea
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
realistă față de putere constă în ideea că aceasta trebuie utilizată. Într-adevăr, puterea ar trebui să fie etichetată ca „material periculos” și nu ar trebui lăsată nesupravegheată, adică fără contraponderi. În același timp, ea este un fapt de viață, iar realiștii acordă o mare atenție adaptării la faptele de viață. Fenomenul puterii nu poate dispărea pur și simplu; singurul efect al renunțării la putere a unui grup este acela că puterea rivală, a altora, va rămâne necontrolată și se va face
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
că asemenea speranțe, fără nici un fundament, exemplifică iluziile „omului de știință”. A susține că puterea nu poate să nu fie utilizată implică, în mod inevitabil, grija pentru utilizarea sa cât mai înțeleaptă și, pe cât posibil, nedistructivă - de aici, atractivitatea pentru realiști a ideii că puterea trebuie exercitată. Cum se poate realiza acest lucru pentru a se obține un impact cât mai puternic? Cum poate fi folosită puterea pentru a provoca cea mai redusă reacție de contracarare? În ce măsură exercitarea ei este compatibilă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
conform căreia „interesul național, așa cum a fost el creat de natura războiului modern, și posibilitatea atingerii interesului respectiv, realizabilă datorită tehnologiei militare moderne, au avut un efect negativ în ceea ce privește constrângerile morale asupra politicii internaționale”6. La fel ca și ceilalți realiști din secolul XX, Morgenthau a echilibrat cele două talere ale interesului național și principiilor morale în balanța realistă. El a realizat acest lucru (în Politica între națiuni și în alte lucrări) susținând că mediul internațional al statelor era compus nu
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
pace, așa cum s-a întâmplat, de-a lungul unor lungi epoci ale istoriei, între anumite națiuni. Ceea ce este adevărat în privința caracterului general al relațiilor internaționale este adevărat și în ceea ce privește statul-națiune ca ultim punct de referință al politicii externe contemporane. Deși realiștii cred într-adevăr că interesul este standardul cel mai important prin care acțiunea politică trebuie judecată și direcționată, legătura contemporană între interes și statul-națiune este un produs al istoriei, fiind așadar condamnată să dispară în cursul istoriei. Nimic din poziția
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
istoriei. Nimic din poziția realistă nu militează împotriva ipotezei că actuala diviziune a lumii politice în state-națiuni nu va fi înlocuită de unități mai mari cu un caracter diferit, mai armonizate cu potențialul tehnicii și cerințele morale ale lumii contemporane. Realistul se desparte de alte școli de gândire în fața întrebării cruciale despre cum poate fi transformată lumea contemporană. Realistul este convins că această transformare poate fi atinsă numai prin manipularea cu măiestrie a forțelor perene care au configurat trecutul așa cum vor
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]