737 matches
-
Sîntem fructificați. Atârnăm/ de capătul unei priviri care ne suge”. O elegie (a șaptea, subintitulată Opțiunea la real) exprimă în stilul solemn de la început solidaritatea cu pietrele, merele, cărămizile, caii. Versurile, de o suspectă umilință, rupte și, din loc în loc, sacerdotale ca un comunicat al Sfântului Scaun, proclamă abandonarea totală a subiectivității pentru ca, odată instruit în limba necunoscută a materiei concrete, să poată fi îmbrățișat „un posibil gălbenuș al existențelor”. Gând îndrăzneț ca acela al lui Dionis care se visează Dumnezeu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289876_a_291205]
-
lui Augustin este scrisă de A. Pollastri). Despre credință și intelect: A. Mandouze, L’aventure..., cit.; E. Gilson, Introduzione allo studio din Sant’Agostino, cit. 5. Operele din perioada sacerdoțiului Activitatea literară a lui Augustin, concentrată acum asupra funcției sale sacerdotale, se orientează din nou către polemica împotriva vechilor tovarăși de credință maniheistă, de-acum demascați: Cât este de util să crezi (De utilitate credendi); Cele două suflete, contra Maniheienilor (De dualitate animabus contra Manichaeos); Împotriva maniheanului Fortunatus (Contra Fortunatum Manichaeum
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
F. De Capitani, Il „De libero arbitrio” di S. Agostino, Studiu introductiv, text, trad. și comentariu, Vita e pensiero, Milano 1987. Studii: F. Decret, Aspects du manichéisme dans l’Afrique Romaine, Et. Augustiniennes, Paris 1970. O altă sarcină inerentă demnității sacerdotale era aceea de a ține predici și de aceea Augustin începe să se ocupe de Explicarea Psalmilor (Enarrationes in Psalmos): Psalmii sunt poate textul biblic cel mai iubit de Augustin, cel ce constituie și fundamentul Confesiunilor, nu numai pentru marea
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
De vita contemplativa), compus din trei cărți, atribuit în trecut lui Prosperus din Aquitania, însă atestat ca operă autentică a lui Iulian Pomerius de către Isidor din Sevilia. Titlul se potrivește bine doar cu prima parte a operei, dedicată descrierii vieții sacerdotale, în timp ce cea de-a doua se ocupă de diferitele activități pe care preoții le pot efectua, cum sunt administrarea proprietăților Bisericii și gestiunea bunurilor pământești, iar cartea a treia conține descrierea viciilor și a virtuților (din unele surse, rezultă că
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
să se pogoare într-o ființă umană), dar fără a înceta să fie Logos; concepția sa ontologică despre mântuire presupune o identitate de natură între Cristos, Dumnezeu și ființele umane. Doar această condiție permite Logosului să-și exercite funcția sa sacerdotală atât de prețuită de Chiril; în timp ce, din perspectivă antiohiană, sacerdoțiul cade în seama ființei umane asumate de către Logos. Sigur, în raport cu forma pe care cristologia logos/sarx o avea la Apolinarie unde Logosul, în cadrul compusului uman, exercită funcția de suflet, Chiril
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
o epistolă nu trebuie să fie lipsită de eleganță, însă autorul trebuie să evite excesul de podoabe sau lipsa de energie (V, 133, către gramaticul Ofelius). Fotie îl considera pe Isidor un model (kanôn) nu numai de viață ascetică și sacerdotală, ci și de stil, și compara scrisorile lui cu cele ale lui Vasile cel Mare și Grigorie de Nazianz (Epist. 2, 44). Într-adevăr, Isidor scrie foarte îngrijit și epistolarul e plin de citate din clasici, în primul rând din
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
de azi. Cel mai vechi "Cod Magic" găsit, este al anticilor asirieni, transcris în sec. al 7lea, pe timpul lui Asurbanipal, din vechea limbă accadă, în asiriană. Originalul, din timpuri imemoriale, păstrat în vestita bibliotecă a nu mai puțin faimoasei școli sacerdotale din cetatea Erech a Chaldeei, era compusă din trei cărți. Cea dintâi având titlul "Spiritele rele", cuprindea formulele de conjurație și imprecație menite să-l ferească pe om de acțiunea periculoasă și funestă a diavolilor; a doua, reprezenta o culegere
Astrologia odinioara si azi by Constantin Arginteanu [Corola-publishinghouse/Science/295559_a_296888]
-
peste 2.000 de ani î.e.n. Iată cele trei înțelesuri ale acestui nume, revelator misterios al învățăturilor înalte. In sensul vulgar, zeul Mercur - planetă pe care doar puțini o pot vedea cu ochiul liber; figurat: inițiatorul în mistere; simbolic: castă sacerdotală a savanților în astrologie, magie, teologie. El este "de trei ori mare" fiind considerat ca rege, legislator și preot; prototipul epocii mitice în care regalitatea, magistratura și sacerdoțiul se confundau. Unii istorici văd în el simbolul epocii în care rasa
Astrologia odinioara si azi by Constantin Arginteanu [Corola-publishinghouse/Science/295559_a_296888]
-
direcția din care bătea vântul. Cînd Alexandru Macedon a deschis porțile Orientului, astromancia a năvălit ca un roi de albine peste insulele și coastele Mediteranei. Atunci a avut loc schimbarea. Din secretă, astrologia a devenit publică; din dogmatică, experimentală; din sacerdotală, laică; din autoritară, controversată. Berose chaldeeanul și Manethon egipteanul de Sebenytos - circa 260 î.e.n., au divulgat secretul strigând întregii lumi taina păzită de milenii. Ambii au fost sperjuri și trădători; au furat pentru a vinde; au abuzat de încrederea căpătată
Astrologia odinioara si azi by Constantin Arginteanu [Corola-publishinghouse/Science/295559_a_296888]
-
această tactică, astrologia nu numai că și-a asigurat viața, dar în același timp a prilejuit o uriașă revoluție în istoria cugetării: a popularizat, a laicizat și a dat un caracter rațional științei. Logica greacă a forțat tradițiile confuze și sacerdotale asiatice să devină un ansamblu de doctrină unitară și coordonată. Fig. 20 - Două constelații: Cassiopeea și Vizitiul cum erau văzute în secolele trecute. Este ciudat că și poporul român a văzut pe cer, la prima constelație, care de fapt are
Astrologia odinioara si azi by Constantin Arginteanu [Corola-publishinghouse/Science/295559_a_296888]
-
Inspirația asigurată odinioară de înger se transformă într-o difuză exaltare a genialității: genial fiind autorul unui text, atunci genial trebuie să îi fie și interpretul. Emul al lui Leopold von Ranke (1795-1886), care comparase demersul istoriografic cu un oficiu sacerdotal 1, Wilhelm Dilthey va căuta o formulă hermeneutică prin care să depășească dogmatismul istorismului hegelian, dar care să conserve unitatea de sens a istoriei umanității. În primul rând, Dilthey este cel care va recunoaște clivajul între „științele naturii” și „științele
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
a religiei prin prisma creștinismului. Etapizarea ternară (stadiile magic/mistic/secular) a istoriei religiei e datorată în bună măsură lecturii sociologice a Vechiului Testament propusă de E. Troeltsch. Istoricul german simplifică evoluția credinței israeliților prin postularea unui clivaj între vocația sacerdotală (mistică, rutinizantă, autoritar-tradiționalistă) și vocația profetică (harismatică, ascetic-intramundană). Analogia între atributele „vocației profetice” și proclamația reformatorilor din secolul al XVI-lea aproape că nu mai trebuie subliniată. Astfel, „pentru Weber lumea modernă este în mod fundamental o fuziune între monoteismul
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
Înlăturarea măștii, într-o lume pe care însuși poetul o percepe ca fiind apropiată de cea a textului reprezintă o renunțare la convenții, o trecere dincolo de aparențe, transformarea jocului poetic într-un act serios. Repetițiile apropie confesiunea poetului de discursul sacerdotal. Poetul se erijează în cântăreț național, vocea sa trebuind să fie vocea mulțimii ("Eu vin în numele vostru/ (...)eu vin în numele durerii"), e un reformator și un profet care așteaptă schimbarea pe care opera sa o poate aduce în această calitate
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
134 Ibidem, p. 2. 135 Ibidem, p. 5. 136 "A scrie nu este totuna cu a traduce gustul unui public neinițiat în labirinturile rare ale frumosului. A scrie este totuna cu a sluji într-o catedrală de sublime ecouri. Cultul sacerdotal al artei, nu poate fi oficiat decât de acei magi ai cuvântului (...)", Virgil Untaru, "Între biografia romanțată și industria literaturii", în Albatros, an I, nr. 2, p. 3. 137 Albatros, an I, nr. 1, p. 4. 138 Albatros, an I
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
de maiași, care trăiau încă în epoca pietrei șlefuite, chiar dacă imperiul lor în plină decădere oferă spre admirație resturile unor construcții extraordinare (temple-observatoare, piramide și palate) realizate în perioada sa de glorie, alături de remarcabile cunoștințe științifice, matematice, astronomice, aparținînd clasei sacerdotale. Mai ales imperiul aztec din Mexic și incaș din Peru dezmint ideea de civilizații infe rioare. Stăpîni ai Mexicului din secolul al XIV-lea, după ce au cucerit popoarele din zonă, aztecii au îmbogățit civilizația toltecă și cea a maiașilor. Ei
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
ofere prin sacrificii umane energia care le este necesară pentru a asigura ordinea în lume. Cît despre imperiul incaș, care se întinde din Peru pînă în Ecuador și Bolivia, acesta apare ca o organizare deosebit de evoluată, funcționînd în avantajul castei sacerdotale a incașilor, cărora le sînt destinate două treimi din terenuri. Statul reglementează cu grijă viața tuturor locuitorilor imperiului, fie că este vorba de muncă, de distribuirea alimentelor organizată prin magazinele de stat, sau de impozitele pe recolte. Numeroși funcționari veghează
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
se îndura de condiția duală a creaturii sale. însuși Legămîntul lui Iahve cu poporul său constă într-o progresivă delimitare a sferelor proprii celor doi interlocutori. Iar atunci cînd se stabilește organizarea țării, a comunității și a cultului, leviții, neam sacerdotal, nu primesc teritoriu, ceea ce simbolizează, în existența cotidiană, distanța/retragerea/transcendența divinului față de treburile civile ale poporului. în sfîrșit, experiența exilului și a suferinței, atît de acută în tradiția iudaică, pune în fața conștiinței credincioase enigmatica retragere a lui Dumnezeu din
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1740]
-
pe mare”, care și dă titlul celui de-al doilea volum, Cina pe mare (1988). Poemele de aici urmează același filon tematic, într-o continuitate aproape programatică, vizând consolidarea perspectivei lirice. Poetul rămâne fidel dicțiunii sale de o „ceremonialitate estetă, sacerdotală” (Ion Pop), ca în Anarhist al melancoliei („Sumbru anarhist al melancoliei rătăcești prin fumul miriștilor lui octombrie / urmată de suita vântului, umbra ta, o făclie / tremurând în odăile învinșilor. / Sub sorii pribegi ai anotimpului / răgetul leilor e un cristal.”) sau
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286512_a_287841]
-
la Înțelegerea În același timp a metamorfozelor lor succesive, precum și a invariantelor istorice ale acestora. Partidele comuniste, confruntate cu nivelul cultural și școlar scăzut al militanților, le asigurau prin aceste școli o serie de competențe minimale, controlând astfel propriul corp sacerdotal. Centralizarea și mai tarziu integrarea În sistemele naționale de educație din mai multe țări constituie principalele caracteristici ale evoluției istorice a instituției. Menite să asigure transmiterea competenței doctrinare și, În același timp, să justifice menținerea supremației politice de către partidele comuniste
[Corola-publishinghouse/Science/2325_a_3650]
-
demnitarilor Palatului și sfârșind cu cei care-l însoțea pe patriarh”. Peste ani, Mihai i-a relatat lui A. Gould Lee trăirile din timpul depunerii jurământului la urcarea pe tron: „Cu mâna pe Biblia deschisă ținută de patriarhul în veșminte sacerdotale, Prințul repetă jurământul declarând loialitate poporului român, supunere față de legile țării și angajându-se să apere statul și integritatea teritoriului românesc ‹...›. Deși situația nu îi era încă limpede, se simțea cu adevărat impresionat și înfiorat de rostirea acelor cuvinte. Aveau
Jurnalul regelui Mihai I de România : Reconstituit după acte şi documente contemporane Vol. 1. : 1921-1940 by Traian D. LAZĂR () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101020_a_102312]
-
economic) etc. fără a fi bine situați (reprezentați) din punct de vedere spiritual-religios. Laicatul dorește o Biserică vie, deschisă unor realități curente, dar și vizionară. Chiar dacă el nu se constituie În „creierul” unei religii, coordonând direct ceea ce ține de dimensiunea sacerdotală și instituțională (deși prin intermediul unor reprezentanți face și așa ceva), trebuie să recunoaștem că reprezintă „miezul” spiritualității religioase, fiind „trupul” și receptacolul ei. Ortodoxia noastră se Înrădăcinează Într-o tradiție nealterată, dar mereu permisivă În privința unei realități socioculturale dinamice, noi. Ea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1951_a_3276]
-
poate judeca asupra unei adevărate teologii a cuvintelor în opera lui Francisc. Tema bunului păstor, care își dă viața pentru oile sale (In. 10, 11) a constituit sursa din care Sfântul de la Porțiuncula s-a inspirat într-o admonițiune. Rugăciunea sacerdotală a lui Isus (In. 17) este cel mai des citată în operele sale (mai ales în Oficiul Patimilor). În prima admonițiune, Francisc a realizat conexiunea dintre fraternitatea minorilor și Isus: „Vom veni la El și vom locui la El” (In
Franciscanii în Ţara Românească by Consuela Vlăduţescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100986_a_102278]
-
istoriei și a libertății „De ce n-am crede că la distanță de timp, Biserica Blajului nu va reveni la lumină? Nici un sacrificiu nu este zadarnic și episcopii uniți morți în închisori, de dincolo de viață își exercită mai departe misiunea lor sacerdotală. Mica Romă nu va pieri!” (Pamfil Șeicaru „Mica Romă”) Biserica unită cu Roma a apărut prin unirea cu Sfântul Scaun a unei părți însemnate a credincioșilor ortodocși din Transilvania secolului al XVII-lea, în condițiile în care Imperiul Austro-Ungar era
Franciscanii în Ţara Românească by Consuela Vlăduţescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100986_a_102278]
-
Comitetului Permanent al Congreselor Euharistice Internaționale (1928-1938). A fost Rector al Bisericii Străinilor din Paris (1931). Papa Pius al XI-lea i-a acordat dreptul de a celebra în cele două rituri, latin și oriental. Între 1939-1954 a avut activitate sacerdotală intensă în România. În data de 18.XI.1952, în timp ce se îndrepta spre un bolnav, a fost arestat; pe 24.01.1953 a avut loc procesul, la care nu a acceptat avocat, apărându-se singur (era licențiat și în drept
Franciscanii în Ţara Românească by Consuela Vlăduţescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100986_a_102278]
-
ca răspuns la îndemnul „Mergeți în lumea întreagă și predicați Evanghelia la toată făptura!” (Mc. 16,15). La 29 Iunie, în fiecare an se celebrează Preasfânta Inimă a lui Isus și totodată, sărbătorim și Ziua Mondială a Sfințirii Preoților. Anul sacerdotal 2009-2010 stă sub însemnul Parohului din Ars, Sfântul Ioan Maria Vianney, patronul tuturor preoților, de la a cărui moarte s-au împlinit 150 de ani. Atât de mare a fost teama lui de iad și de păcate, încât, atunci când credincioșii îi
Franciscanii în Ţara Românească by Consuela Vlăduţescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100986_a_102278]