799 matches
-
zilei o dată cu închiderea conferințelor de la Berna (1876), Coire (Chur) (1881) și Paris (1883). La Paris, se vor ține, între 14-21 iulie 1889, două congrese muncitorești rivale, unul cu tendință reformistă, organizat de "posibiliști" cu o singură participare străină, cea a sindicaliștilor englezi, celălalt de orientare marxistă, la care participă delegați din 23 țări și națiuni europene, cu excepția Statelor Unite și Argentinei. Această a doua reuniune reprezintă adevăratul act de naștere al Internaționalei a II-a4. Abolirea folosirii armelor, studiul unei legislații internaționale a
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
al organizațiilor sindicale. Decizia este luată o dată cu hotărîrea întrunirilor regulate ale congreselor sindicale. Din această practică se va naște, în 1919, Federația Sindicală Internațională 8. Într-o manieră mai generală, separarea Internaționalei de anarhiști, de care s-au apropiat numeroși sindicaliști, a favorizat incontestabil autonomia sindicalismului în mai multe țări europene. O dată cu congresul de la Londra se încheie, pentru a relua o formulă a socialistului francez Jean Longuet, perioada "constitutivă" a Internaționalei; aceasta face loc perioadei "organice". Congresele au așezat autoritatea organizației
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
Socialist este condus de Henri de Man, despre care vom vorbi mai tîrziu. Cu excepția unei tendințe de stînga, constituită cu cîțiva ani înainte de izbucnirea Primului Război mondial, animată de Joseph Jacquemotte și destul de apropiată ca ideologie și metode de curentul sindicalist revoluționar francez, socialismul belgian se caracterizează, înainte de toate, prin reformism. Avînd rădăcini istorice complet diferite, socialismul britanic 20 se definește printr-un pragmatism mult mai afirmat. El se zbate mai mult pentru demnitatea umană decît pentru socialism și vrea să
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
revoluționar. Liderii Partidului Laburist estimează ca fiind posibilă și de dorit o colaborare strînsă cu liberalii pentru a face să progreseze legislația socială, ceea ce s-a și întîmplat între 1906-1914; totuși, această orientare diferă foarte mult de cea urmată de sindicaliștii englezi, mult mai apropiați de problemele "bazei" muncitorești. Difuzia slabă a marxismului întîlnește în Marea Britanie o separare foarte clară a mișcării politice și sindicale, caz relativ unic în toată Europa. Lucrurile sînt mult mai complicate în Franța 21, datorită divizării
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
membri permanenți ai organizației, o fracțiune considerabilă a personalului municipal, pe scurt, majoritatea gestionarilor și a birocraților din SPD o adevărată cohortă se regăsesc perfect în analiza lui Bernstein. Evoluția este similară, poate încă și mai marcată în rîndurile responsabililor sindicaliști, mult mai "realiști" decît "revoluționari", iar această evoluție lentă, dar sigură, va cîntări greu în 1914, atît pentru socialiștii germani, cît și pentru întreaga organizație a Internaționalei. Expresia franceză a acestei crize revizioniste internaționale este în întregime contemporană. Primele sale
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
sînt mult mai direcți, dar la fel de activi. Influența acestora depășește majoritatea din SPD, chiar dacă în această organizație fiind mai mult ca niciodată modelul socialismului internațional ea este cea mai puternică. În sfîrșit, detașîndu-se din ce în ce mai mult de socialismul internațional, unii dintre sindicaliștii revoluționari, inspirați de tezele lui Sorel și a rivalilor săi din Italia, sînt puternici mai ales în această țară, în Franța și Spania. În ciuda aparențelor și a imaginii pe care le oferă Internaționala, socialismul internațional este încă departe de a
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
într-o a doua etapă, să-l concilieze cu idealul național, căutînd astfel să realizeze sinteza dintre socialism și naționalism. Ideile sale, a căror influență rămîne limitată în Franța, găsesc o audiență mult mai largă în Italia, îndeosebi în rîndurile sindicaliștilor revoluționari, care, apropiați de A. Labriola, apără conceptul de "națiune-proletară", susținînd în 1911 războiul din Libia. Aparent, acest curent al socialismului european rămîne încă marginal; el indică o realitate de care Internaționala a II-a se va lovi foarte dur
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
la acest cataclism ideologic și politic este foarte slabă. Din toată Europa, numai partidele socialiste din Serbia și Rusia votează împotriva creditelor de război. Complet izolați în Franța, opozanții Uniunii sacre sînt recrutați în primele luni aproape numai din rîndurile sindicaliștilor și, în special, din "nucleul" care, începînd cu 1909, a publicat "La vie ouvrière", avînd militanți ca A. Rosmer, P. Monatte și M. Chambelland, precum și pe scriitorul M. Martinet 4. Însă ei, practic, nu exercită nici o influență în cadrul Partidului Socialist
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
tabăra, mult mai restrînsă, a internaționalismului. Pe de altă parte, Internaționala a II-a nu este singurul curent al mișcării muncitorești, chiar dacă ea este cel mai important, care trebuie avut în vedere printr-o repunere în discuție a valorilor sale: sindicaliștii revoluționari și anarhiștii nu sînt menajați și, în marea lor majoritate, susțin într-un mod cu totul surprinzător declanșarea războiului. Este frapantă influența naționalismului exercitată masiv asupra mișcării muncitorești, fapt care exclude orice explicație ideologică adusă acestui proces. Cauza esențială
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
de delegați veniți din 11 țări. Partidele socialiste din Italia, Rusia, Bulgaria, România, Polonia și Letonia sînt oficial reprezentate, precum și tineretul socialist norvegian, și "stînga" olandeză și suedeză; socialiștii germani proveniți din stînga muncitorească, dar foarte slab reprezentați, precum și doi sindicaliști francezi, Merrheim și Bourderon în absența socialiștilor completează această listă. După încheierea deliberărilor este publicat un Manifest care cheamă la "restabilirea păcii între popoare pe baza unei păci fără anexare"; războiul este definit ca un "produs al imperialismului, iar Uniunea
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
importantă în regruparea opozanților în cadrul Uniunii sacre. Aceste conferințe își găsesc ecou în Anglia, în special în cadrul Partidului Laburist (Independ Labour Party); în Franța, unde s-a constituit Comitetul pentru Reluarea Relațiilor Internaționale (CRRI)* în care se întîlnesc socialiști și sindicaliști, precum și Comitetul de Apărare Sindicală**, susținut în principal de anarhiști, și, în sfîrșit, în Germania, în rîndurile "Spartakiștilor" care, grupați în jurul lui K. Liebknecht, reafirmă necesitatea solidarității internaționale a muncitorilor; aceștia vor organiza la 1 mai 1916 prima grevă îndreptată
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
ale socialiștilor sînt însoțite de o uriașă progresie a sindicatelor din cele două țări. În 1914, Trades unions numărau 4 milioane de aderenți: această cifră urcă de la 6,5 milioane în 1918, la 8,3 în 1920. În Franța, numărul sindicaliștilor, care este de 800.000 în 1918, se ridică la 2,5 milioane în 1920. În ciuda acestei creșteri încurajatoare, socialiștii englezi și francezi nu sînt în măsură să intervină în viața politică din țările lor, iar opinia lor referitoare la
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
Republican dă naștere, în noiembrie 1935, la Uniunea Socialistă Republicană, dar această inițiativă nu este nici ea încununată de succes. Continuînd să se inspire din ideile lui de Man el animă în 1935 un Comitet al Planului, unde se regăsesc sindicaliști precum Robert Lacoste și cadre ale patronatului Déat apare mai ales ca un parlamentar reformist preocupat de cariera sa personală. Eforturile sale dau, în sfîrșit, rezultate, în ianuarie 1936, cînd Ministerul Transporturilor Aeriene îi este încredințat în guvernul Sarraut. Se pare
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
Nord, face să apară în octombrie 1940 "L'Homme libre" și leagă contacte cu cei din Rezistența belgiană. În același timp, Christian Pineau începe să pună pe picioare mișcarea Libération-Nord cu ajutorul lui Robert Lacoste și a numeroși militanți socialiști și sindicaliști. Grupări se formează, de asemenea, la Lyon și la Toulouse, îndeosebi plecînd de la foștii militanți, provenind dintr-o dizidență a SFIO Partidul Socialist Muncitoresc și Țărănesc* care a avut o existență efemeră din 1938 pînă în 1940. Dacă relațiile cu
Europa socialiştilor by Michel Dreyfus [Corola-publishinghouse/Science/1438_a_2680]
-
are un anumit procentaj de muncitori printre alegătorii ei, acest număr scade foarte repede cînd se ajunge la aderenți sau militanți. El ajunge aproape de zero atunci cînd nu reținem decît grupurile parlamentare. Grupurile creștin-democrate numără, dimpotrivă, un procentaj reprezentativ de sindicaliști muncitori. Socialiștii belgieni ca și comuniștii italieni au recunoscut, de altfel, caracterul specific al democrației creștine. Caracterul "interclasist" al partidelor creștin-democrate este dezechilibrat de un singur aspect: suprareprezentarea țăranilor. Interesul acestor formațiuni față de agricultori este așa de mare, încît partidele
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
extremă-dreapta Georges Bidault și de extremă-stînga Bernard Lambert. Cazul CDU se arată a fi foarte diferit: creată în jurul vechiului Zentrum sub presiunea aliaților care se temeau de o Germanie "roșie" aceasta corespundea tipului democrat atît prin programul său, inspirat de sindicaliștii Karl Arnold și Jakob Katzer, cît și prin baza socială. Originalitatea ei constă în prezența elementelor protestante, ca de exemplu cele provenite din "Biserica confesantă" și din acțiunea antinazistă, servind drept garanție conservatorilor protestanți ai Partidului Național Popular al lui
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
organizații fără partid. Într-un stat proletar nu trebuie să se ceară membrilor de sindicat decât să înțeleagă disciplină tovărășeasca și necesitatea unirii forțelor muncitorești în vederea apărării intereselor oamenilor muncii și a sprijinirii puterii de stat a oamenilor muncii"5; sindicaliștii trebuie să fie deci simpli executanți ai dispozițiilor de partid. În caz contrar, există riscul unei nedorite confuzii între partid și sindicate, fapt care ar periclita coeziunea și forță proiectiva a discursului oficial, în cadrul căruia unică instanță hegemonica nu poate
[Corola-publishinghouse/Science/84978_a_85763]
-
ROMÂNIA MUNCITOARE, revistă apărută la Paris, inițial lunar, din ianuarie 1952 până în mai 1961. Redactor este Eftimie Gherman, iar director girant Auguste Callois, apoi Eftimie Gherman. Într-un Cuvânt înainte se menționează că publicația apare din inițiativa unui „mănunchi de sindicaliști din mișcarea muncitorească liberă” și că va fi „purtătorul de cuvânt al sindicalismului și socialismului român, mișcare desființată azi în țară, unde domnește o sângeroasă dictatură [...] care, în numele mișcării muncitorești, asuprește poporul român”. R.m. își propune să adune „fără nici un
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289326_a_290655]
-
poporul român”. R.m. își propune să adune „fără nici un spirit sectar, pe toți acei ce vor să pună temelie nouă României muncitoare, României de mâine”. Virgil Ierunca a avut un rol important în orientarea acestei „reviste sociale și politice a sindicaliștilor în exil”, cum era subintitulată, spre aspectele culturii: „Din pricina mea, care o redactam de la prima până la ultima pagină, s-ar fi putut intitula mai curând «România intelectuală»” (Virgil Ierunca). Publicație de atitudine anticomunistă și antisovietică, menită să supună atenției românilor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289326_a_290655]
-
doreau transformată fiindcă o considerau inadaptată. Murri și prietenii lui se situau pe o poziție distanțată de apărarea drepturilor Bisericii, întorceau spatele corporatismului, acceptau greva ca mijloc de acțiune și creaseră Ligile Muncii sau Birourile Muncii, aducîndu-și contribuția la acțiunile sindicaliștilor, mai ales în industria textilă de la începutul secolului. Ei își dezvoltau ideile în publicații ca Il popolo italiano, fondat în 1897 de Giovanni Battista Valente, Il Domani d'Italia (1901) și mai ales în Cultura sociale politica e letteraria începînd
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
foarte atașat de tradițiile catolice ale Austriei habsburgilor. În ciuda energiei sale, nu a putut împiedica reușita Anchschluss-ului din 1938. Ständestaat-ul nu a putut rezista șocului totalitar. Partidul Creștin Social Austriac nu aderase la valorile democrației liberale. Tendințele democratice întruchipate de sindicalistul Leopold Kunschak și de al său Linzer Programm, care acorda libertăților un spațiu important, și de legitimistul Ernst Karl Winter care spera în restaurarea habsburgilor, erau minoritare și nu au putut niciodată să se exprime, negăsind ecou la un cler
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
inițiative, chiar din iunie 1945, în sînul unui Block der Antifaschistischen Parteien. Între 16 și 22 iunie, a fost fondată la Berlin, pe bază interconfesională, Christlich-Demokratische Union Deutschlands. Fondatorii acesteia sînt fostul ministru al Zentrum-ului Republicii de la Weimar, Andrea Hermes, sindicalistul Jakob Kaiser și alții. Orientarea, sub influența lui Kaiser, care vorbea de "socialism creștin", era net spre stînga. Asemenea inițiative au fost luate și în alte părți: la Köln, în zona britanică, la impulsul lui Leo Schwering, fost deputat în
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
amintea de cel rostit la Köln în martie 1946 de către Adenauer, a fost difuzat în întreaga Germanie în milioane de exemplare. Partidul Popular austriac, de la reînnoire spre Europa. În Austria, la 17 aprilie 1945, avocatul Félix Hurdes a fondat împreună cu sindicalistul Lois Weinberger și jurnalistul Léopold Kunschak, Österreichische Volkspartei. Împreună cu socialiștii și comuniștii, el a constituit un guvern provizoriu și a aderat la proclamația Republicii. Noul partid se baza pe tradiția social-creștină dar, de data aceasta, acorda o atenție deosebită democrației
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
în favoarea menținerii ei, era o înfrîngere mortală pentru Biserică și pentru DC care, cu sprijinul lui Amintore Fanfani, s-a angajat puternic în campanie. Catolicii s-au divizat pentru prima oară după Eliberare, iar un grup de intelectuali și de sindicaliști strînși în jurul lui Pietro Scoppola, Raniero La Valle, Luigi Macario, au spus "nu" abrogării. În 1981, referendumul privind legea în favoarea avortului s-a finalizat cu 68% voturi pentru menținerea ei. În același timp, asistăm la sfîrșitul colateralismului organizațiilor Acțiunii Catolice
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
iunie 1946, 25, 9% și 156 aleși la 10 noiembrie 1946. Fiind un partid interclasist, a știut să atragă 18% din electoratul muncitoresc. Echipele sale rurale și muncitorești erau deosebit de active, mai ales acestea din urmă, care erau animate de sindicalistul Paul Bacon, ministru al Muncii între 1950-1952, apoi între 1953-1954, 1955-1956, 1956-1958 și după revenirea generalului de Gaulle, din iunie 1958 pînă în mai 1962. El a adunat, de asemenea, votul feminin, în 1951 electoratul său fiind pînă la 60
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]