1,088 matches
-
din relațiile internaționale într-un mod pe care nici constructivismul idealist (cu viziunea sa în esență statică asupra moralității politice), nici realismul materialist-pozitivist (care o respinge) nu-l pot stăpâni. Astfel, un constructivism realist ar putea umple un gol în teoretizarea relațiilor internaționale între teoriile dominante și cele critice 12. Ar putea face acest lucru adoptând accentul pus pe putere de majoritatea teoriilor critice, fără negativismul inerent proiectului de emancipare al acestei teorii, cu al său interes pentru emanciparea „de”, mai
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
în scopul stabilirii validității lor. Însă un criteriu absolut, incontestabil de evaluare a creativității nu a fost încă descoperit, fapt care a dus la apariția problemei criteriului (McPherson, 1963; Shapiro, 1970). Odată cu recunoașterea importanței produsului creativ și în ciuda faptului că teoretizarea acestuia a constituit un subiect fierbinte decenii la rând (Besemer și Treffinger, 1981; Ghiselin, 1963; Guilford, 1957: Jackson și Messick, 1965), cercetarea psihometrică a dimensiunilor produselor creative este surprinzător de săracă. Analiza produselor variază de la scale de evaluare relativ rudimentare
[Corola-publishinghouse/Science/2062_a_3387]
-
neobișnuit de inteligente de aplicare a cunoștințelor; recunoașterea asemănărilor sau deosebirilor; cantitatea și genul lecturilor; gama lucrurilor de care erau interesați; situația și succesele școlare; maturitatea în atitudine sau în gândire apărută devreme; tendința de a face distincții, generalizări sau teoretizări; poziția familiei în societate. Fără îndoială, valorile IQ-ului sunt, inevitabil, subiective. Totuși, dintr-un anumit punct de vedere, valorile estimative au, în ceea ce privește inteligența din realitate, o validitate ecologică pe care nu o găsim în testele standard pentru IQ. Valorile
[Corola-publishinghouse/Science/2062_a_3387]
-
frumusețea versurilor cu care se Încheie cartea. Aș Încheia prin a spune că meritul deosebit al cărții este abordarea practică a unei probleme sociale, a copilului cu dizabilități, la modul concret, susținută de exemple elocvente, Într-un domeniu În care teoretizările abundă. În plus cartea oferă pentru specialist un instrument util În recuperarea pentru societate a deficienților, ceea ce În plan personal și social este extrem de important În situația În care procentul dizabilității se menține constant la cifre ce pot atinge 7-10
Medicină şi societate by Valeriu Lupu, Valeriu Vasile Lupu () [Corola-publishinghouse/Science/1587_a_2935]
-
ȘI METODĂ A teoretiza înseamnă, înainte de toate a ordona, a sistematiza rezultatele primare ale activității de cunoaștere, și apoi a integra teoriile parțiale în teorii cu grad mai înalt de generalitate. În acest sens, Glaser (1967) notifică două strategii de teoretizare. Prima, caută descoperirea (generarea) teoriei din date (Grounded Theory), fie că se are în vedere un anumit segment social (Substantive Theory) sau ansamblul vieții sociale (Formal Theory). În acest caz, analistul aplică metoda comparativă de analiză a diferitelor grupuri cu
Principii de bază ale cercetării știinţifice by Ruxandra Postelnicu () [Corola-publishinghouse/Science/91486_a_93182]
-
moment specificul unei reprezentări sociale va fi de a constitui un sistem coerent în care dimensiunile sociale produc un sistem cognitiv specific, adaptat la dimensiunea socială a obiectului." Op. cit., p. 77 Unul dintre aporturile majore ale acestui autor este o teoretizare structurală a RS-urilor, pe care le percepe ca ansambluri ierarhizate în jurul unui nucleu sau sistem central și al elementelor periferice (Abric, 1994). Vom reveni asupra acestor concepte în capitolul următor. Să subliniem pentru moment faptul că Abric descrie și
by Jean-Marie Seca [Corola-publishinghouse/Science/1041_a_2549]
-
cu pierderea rolului puterilor sindicale în întreprinderile private conduc la metamorfozarea chestiunii sociale (cf. titlul cărții lui Robert Castel, 1995), despre care ne întrebăm dacă nu va fi înlocuită, într-o zi, de cea a raportării la natură și mediu. Teoretizarea excluderii înseamnă deci a te plasa la confluența factorilor psihologici, sociali, economici, culturali, istorici și politici (Ferréol, 1993; Neculau și Feeréol, 1999; Paugam, 1994). A studia reprezentările acesteia înseamnă a derula puțin cîte puțin firul fiecăreia dintre componente. Putem considera
by Jean-Marie Seca [Corola-publishinghouse/Science/1041_a_2549]
-
cogniții conforme și concordante. Această activitate de reconstrucție cognitivă, de echilibrare, de cercetare a consonanței și de atribuire cauzală este calificată drept "raționalizare". Într-o astfel de grilă, comportamentele sînt cele care dau naștere opiniilor. Mulți cercetători se raliază acestei teoretizări (Flament, op. cit, Guimelli, 1999, Rouquette și Rateau, 1998). Contextul liberal sau permisiv al societăților moderne întărește o astfel de tendință, difuzînd o RS a individului autonom. Actorii unei societăți se identifică cu pasiune acestui tip de reprezentare, deși ea
by Jean-Marie Seca [Corola-publishinghouse/Science/1041_a_2549]
-
practicile noi (catastrofă majoră, descoperire științifică indiscutabilă, diverse crize) fac imposibil orice efort al indivizilor de a se conforma. O astfel de transformare este legată de conflictul dintre nevoia de acțiune și influența unei reprezentări. În acest stadiu, și reluînd teoretizarea lui Flament (in Abric, 1994, in Jodelet, 1989), sînt înfățișate și analizate două modele de schimbare: schemele stranii și schemele negării. Primul tip corespunde procesului de asimilare a excepției, caracterizat prin evocarea normalității, desemnarea clară a alternativei la tendințele prezente
by Jean-Marie Seca [Corola-publishinghouse/Science/1041_a_2549]
-
voturi pentru Parlament, în vreme ce dreapta a câștigat președinția țării. Și imediat după instituirea noii configurații a puterii, credibilitatea celor două componente a început să scadă vertiginos. Nici populația, nici societatea civilă, nici economia nu doreau nici una, nici alta. Fără vreo teoretizare, societatea românească realiza că tranziția postcomunistă era epuizată și, nemulțumită fiind de rezultat, nu-i căuta soluțiile nici în rețetele ratate ale trecutului, nici în prelungirea postcomunismului, ci într-un nou proiect de societate. Care anume ar putea fi acesta
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
capital social” și care a condus la formarea așa-numiților „baroni locali”, adică a concentrării resurselor de putere politică, administrativă, financiară și economică, iar uneori și simbolică, disponibilă în comunitățile locale, în mâinile unor persoane identificabile. Tabloul care rezultă din teoretizarea acestor trei premise este destul de întunecat. El dezvăluie noua clasă de capitaliști români ca fiind rezultatul unui transfer în noile condiții de mediu social al capitalismului a fostei elite a societății comuniste, transfer care s-a realizat, pe de o
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
comunismul s-a prăbușit, noii conducători ai politicii și economiei românești s-au aflat în situația de a dispune de libertatea de alegere: în funcție de ideologia, convingerile și interesele celor pe care îi reprezentau puteau alege calea spre economia capitalistă dezvoltată. Teoretizarea acestei căi într-un studiu economic și social uriaș, coordonat de Academia Română, nu a avut nici un impact în realitatea politică. Grupul de tehnicieni reunit în jurul lui Ion Iliescu - primul președinte al României postcomuniste și omul care a influențat cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
dar și cu politica și chiar cu opinia publică. Încercarea a fost denumită reforma administrației publice și mai continuă și astăzi, fără prea mare succes. Este îndoielnic, de altfel, că a avut succes chiar și în statele occidentale dezvoltate, în ciuda teoretizării sale, mai degrabă idealistă. Cercetări (Mills, 1956) nu foarte frecvente, dar bogat ilustrate cu scandaluri de corupție, dovedesc că raporturile reale dintre managementul public și cel privat sunt departe de modelul ideal al paradigmelor ideologice. În orice caz, paradigma nu
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
politică a lui Constantin Stere, o reflecție profund socialistă ce își arogă direcția prodemocratică; textul lui Robert Lazu Maria. Lecții de teologie politică, despre raportul intrinsec dintre mariologie și teologie politică, precum și prezentarea cazului Johann Baptist Metz și încercarea de teoretizare a conceptului de teologie politică. Studiul lui Alexandru Zub "Teologie și politică în epoca regenerării naționale" surprinde dominantele acestui fenomen "sincron cu dufuziunea luminilor și cu puseul romantic din primele decenii ale secolului al XIX-lea" (p. 110). Dacă proiectul
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
gestioneze disponibilitățile creatoare ale limbajului și să circumscrie strategiile spontaneității era tocmai mitologia genialității. În figura fondatoare a geniului național apărea mai întâi acel raport singular cu limbajul care avea să constituie în secolul al XX-lea unul dintre pilonii teoretizării literaturii. Poate că "demonul teoriei" despre care vorbea Antoine Compagnon era de fapt geniul literaturilor naționale... Există și un revers al acestei istorii. Când Jakobson preia temele paralelismului gramatical de la Herder, primul element pe care îl abandonează sunt explicațiile lui
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
comunității. De aceea atenția estetică nu e doar un comportament episodic în existența unui individ, ci și un comportament colectiv, regularizat printr-un aparat ideologic gestionat de comunitate, integrat în practicile culturale ale unui anume timp. Vor exista prin urmare teoretizări sau doctrine, locuri comune sau instituții (spații destinate admirației, consacrării etc.) cu menirea de a regla suprainvestiția estetică. Din această perspectivă, se poate vorbi despre o percepție socială a practicilor angajate de obiectele literare tocmai prin excesul "estetic" pe care
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
monumentalitatea numea atât evocarea trecutului, cât și rețeta compozită de producție prin reunirea unor bucăți disparate de poezii, legende sau expresii populare 21. Ulterior, figurile monumentalului vor trece, tot pe baza relației cu trecutul și cu imaginarul geniului etnic, în teoretizările Școlii de la Iena (1795-1805)22. Spre deosebire de marile trasee pe care circulă ideile frumosului necontingent în secolul al XIX-lea, în asociere cu proiectele de autonomizare a artei, monumentalitatea codifică valențe ale esteticului pur într-un spațiu al reprezentărilor naționaliste. În
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
nou, sunt "filozofii nimicului absolut", acei "Liebig ai lumii invizibile", în sensul că, la fel ca în chimie, dizolvă totul. Capitolul 5 Nihilismul fără fundament al lui Max Stirner Un singur lucru nu este zadarnic: perfecțiunea senzuală a clipei. Prima teoretizare în adevăratul sens al cuvântului a unei poziții filozofice care poate fi definită ca nihilism, chiar dacă în absența utilizării explicite a conceptului, apare odată cu Max Stirner. Un gânditor rebel care iese din rând și care îi deconcertează pe istoricii filozofiei
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
experimentale a artistului. Încă și mai grăitor, în istoria posterității lui Nietzsche, este exemplul lui Hermann Broch. Opera sa literară, nutrită, după cum se știe, de o articulată reflecție filozofică asupra "dezagregării valorilor" (Zerfall der Werte) nu poate fi gândită fără teoretizarea nietzscheană a nihilismului. Chiar dacă se distanțează net de această poziție, Broch recunoaște că Nietzsche are dreptate să adopte decadența valorilor ca o cheie de boltă pentru înțelegerea crizei contemporane, reproșându-i în schimb faptul că a răsturnat pur și simplu
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
acesta a observat și declarat caracterul pozitiv al pluralității formelor de cunoaștere, al posibilităților acțiunii, al sensurilor lumii vitale, subliniind în acest sens nu posibilitatea compactării și uniformizării, ci potențialul fragmentării, al conflictului și chiar al incomensurabilității. Așa au apărut teoretizarea unor operațiuni, atitudini și practici culturale de ruptură, precum "fragmentarea" și "regionalizarea" formelor de cunoaștere, "decanonizarea", sau abandonul "canoanelor" tradiționale și "hibridizarea" sau contaminarea genurilor 240. Toate acestea au fost afirmate revendicând o predispoziție nihilistă. Dacă, așa cum vrea gândirea slabă
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
mare atenție și obiecțiilor lui Lucio Colletti, mai ales în raport cu problema contradicției 248. În locul unei examinări a acestor diferite critici, să-mi fie îngăduită aici numai o scurtă observație pentru a înțelege gândirea lui Severino luând în considerare mai ales teoretizările conținute în Destino della necessità, în Giogo și în Tautótes, în care poziția adoptată în Struttura originaria și în Essenza del nichilismo este radicalizată prin asumarea într-un mod încă și mai riguros al perspectivei necesității. Devine clar că, pentru
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
stare a lucrurilor Configurația lexico-semantică a pasiunilor oferită de dicționare poate fi echivalata cu primul discurs despre respectivă pasiune într-o anumită cultură (Greimas și Fontanille [1991] 1997: 93). Axată pe o gândire deductiva și fiind o instanță epistemologica a teoretizării structurii de adâncime, o definiție oferă configurația universală a unui lexem. Micul Dicționar Academic și Microsoft Encarta World English Dictionary prezintă corupția ca având următoarele două aspecte definitorii: 1. neonestitate pentru un câștig personal: folosire neonesta a puterii pentru câștig
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
atribuirii, dragostea și prietenia, definirea cognitivă a grupurilor și identitatea socială. De atunci, mai cu seamă datorită profesorului ieșean Adrian Neculau, s-a produs o adevărată „explozie” de carte de factură psihosociologică, îndeosebi de „filieră franceză”, fiind prezentate cercetări și teoretizări de vârf pe tema stereotipurilor, prejudecăților și discriminărilor sociale, a grupurilor și dinamicii lor, o focalizare aparte primind reprezentările sociale. Și nu întâmplător, deoarece „reprezentarea socială”, așa cum a conceput-o Serge Moscovici încă în anii ’60 și cum au demonstrat
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
mai ales pe linia medierilor cognitive. De la expunere până la materializarea în acțiuni, anumiți factori blochează și distorsionează poziția promovată de emițător. Pe bună dreptate, J. Kapferer (2002), într-o carte dedicată special căilor și mecanismelor persuasiunii, fructificând rezultatele experimentelor și teoretizărilor de până în anii ’70, alocă un spațiu extins problemei persistenței schimbării. El face observația că, pe de o parte, în cazul mass-media, puține sunt măsurătorile de schimbare atitudinală imediat post-mesaj și, pe de altă parte, că, în cazul experimentelor de
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
spre gestiune și apoi spre manipulare.” Câteva cursuri sistematice de morală, despre corectitudine și satisfacția lucrului bine făcut pot fi net mai ieftine decât punerea la punct a unor sisteme suplimentare antifraudă sau de control al calității. În egală măsură, teoretizarea morală a valorii spiritului de echipă - idee morală atât de dragă oricărui manager - poate fi șansa suplimentară de a supraviețui Într-un mediu concurențial, În care trădările sau „defectările” sunt fapte comune. Evident, nu punem În discuție valoarea reală a
Peripatethice by Sorin-Tudor Maxim () [Corola-publishinghouse/Science/1800_a_3164]