3,885 matches
-
s-a produs. În zadar am apăsat pe buton, chiar de mai multe ori. Îngândurată, am ieșit din baie și mi-am anunțat eșecul, sub forma unei glume nevinovate: Se pare că bideul nu intră în funcțiune decât în prezența japonezilor, nu tolerează fundurile străine". Am râs toate trei. Râsul s-a transformat, la mine, în neîncredere, atunci când Yoko a ieșit, triumfătoare, din spațiul pe care îl părăsisem cu numai câteva minute înainte, anunțând că, totuși, bideul funcționează ireproșabil. M-am
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
comod, ca în fotoliu (exceptând, bineînțeles, cazul unei corpolențe generoase). A fost această încrâncenare, viscerală aproape, a negației, care mi-a trezit apoi suspiciunile. De ce reacționam așa? Ce anume, din mine, se revolta instinctiv la acest gând, lucru la care japonezii erau imuni? Nu am reușit decât să însăilez un șir palid de asociații: un oarecare sentiment de disconfort legat de ideea golului care mi s-ar căsca astfel sub mine, un hău al dejecțiilor care, oricât de sterilizat ar fi
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
purității prin care părțile murdare ale ființei, "rușinoase", sunt refulate în imaginar, neacceptate decât într-o formă aseptizată unde nu mai subzistă decât mici reflexe inconștiente ale terorii inițiale, cum ar fi regula de aur a "așezării minime", se opune japonezului, pentru care prăpastia dintre corp și spirit nu există, iar omul se înscrie într-un dat natural neîntinat de groaza biblică a strămoșilor noștri eterni, sub specia frunzei de smochin acoperitoare, zadarnic, vai, de goliciune. Niște pagini descoperite întâmplător mi-
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
repune datul fiziologic în firescul naturii, acolo unde corporalitatea este trăită nemediat, eliberată de reflectarea în oglinda conștiinței. Mai mult decât atât, spațiul pe care imaginarul european îl circumscrie unei arii a sordidului, a murdarului prin excelență este înscris de japonez în tiparul unei estetici rafinate: Într-adevăr, nu există loc mai potrivit pentru a te lăsa cuprins de vraja zumzăitului insectelor, a cântecului păsărilor, a unei nopți cu lună, a frumuseții trecătoare a celor patru anotimpuri. [...] Strămoșii noștri, care aveau
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
toate acestea principiile legate de frugalitate și de austeritate, informate de dubla tradiție a confucianismului și a budismului zen, și veți avea, sunt încredințat, mai vii în minte atât rețeta etnică a trupului filiform, cât și imaginea aproape bidimensională a japonezului obișnuit. Ca om venit dintr-o cultură a burții, ca martor la numeroase orgii gastronomice, precedate sau urmate de suite polifonice de libații, în fine, ca ambasador al unei umanități hedoniste, cufundate în diluvii de bere și de vin și
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
oameni grași, care dorm bine noaptea, fiindcă cei supli gândesc prea mult și sunt flămânzi de conspirații. Americanii și mulți dintre europeni fac dovada acestei teorii, care, luată au pied de la lettre, pare cvasi-absurdă: sunt bonomi, joviali, sinceri. În contrapunct, japonezii se înfățișează tot timpul îngândurați, reținuți, chiar lipsiți de vitalitate. Nu râd aproape deloc și, dacă o fac, își duc, în mod reflex, palma la gură (femeile) sau desenează un soi de grimasă forțată (bărbații). Este exasperant pentru un om
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
aici (și germenii acesteia se văd deja în cei câțiva adolescenți supraponderali), că bogatele pizze în stil american, uriașele fripturi cu cartofi prăjiți și prăjiturile grele cu ciocolată vor începe, treptat, să rotunjească măcar superficial pântecele retractile și simbolice ale japonezilor de azi. Nutriționiștii s-ar revolta, pe bună dreptate, dacă ar citi umilele și neinspiratele mele rânduri, dar nu aceasta este miza. Viața este palpitantă și plină de surprize până când intervine un fenomen dizgrațios și tezist, moartea, ca s-o
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
că Japonia s-a înscris, recent, pe traiectul modelului pragmatic. După mine, nu este nimic mai fals. Împrumutând mecanismele economiei capitaliste, niponii nu au reușit să-și aproprieze și miezul doctrinal de factură hedonistă care definește Weltanschauung-ul individului pragmatic. Japonezul nu este capabil să se bucure, în realitate, de prosperitatea sa materială, fiindcă se sacrifică permanent în interesul colectivității (firmă, întreprindere) în care se integrează. Ideea însăși de plăcere este, în ochii extrem-orientalilor, un concept suspect, intrând în contradicție cu
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
ea, pe cale de a se sfârși în prezent). Totuși, nici o societate umană nu poate supraviețui ca atare în absența unor identificări (ideologice, politice, ontologice etc.) care modulează în profunzime profilul mentalitar al membrilor săi. Așadar, la ce resurse fac apel japonezii în încercarea de a umple vidul, neputincioși fiind să eludeze complet amenințarea sa surdă? În virtutea a ceea ce am putea numi o forma mentis a gregarului, fiecare individ funcționează ca o piesă într-un angrenaj social puternic ierarhizat, al cărui unic
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
este constituită de arhetipul persona. Deja teatrul no vehiculează masca și accesoriile ei ca pe un tampon între lumea interioară și cea exterioară. Cum persona este, în primul rând, un arhetip social, transpare cu claritate că singura modalitate în care japonezii par a fi în stare să conceapă și să realizeze integrarea socială este renunțarea dureroasă la exprimarea vocii lăuntrice. Avantajul acestui comportament rezidă, în principal, în funcția de protecție pe care o exercită în favoarea individului: spațiul interior, făcut inaccesibil de
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
ultimul război pe care a trebuit să-l așteptăm timp de patruzeci de ani. În mod destul de semnificativ, nu există fapte eroice - foarte puțini comabatanți, de fapt. Doar un elev britanic pierdut În Shanghai În momentul cînd l-au invadat japonezii, o vastă companie a celor osîndiți, Shanghai-ul Însuși și În fundal, istoria care se desfășoară. O realizare extraordinară.“ Angela Carter 1 În ajun de Pearl Harbor Războaiele se abat adesea asupra Shanghai-ului, urmînd repede unul după celălalt, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
peste cap de războiul din Europa. Jim se uita la fațada țipătoare a magazinului aparținînd de Sincere Company, dominat de un uriaș portret al lui Chiang Kai-Shek care, le cerea chinezilor să facă sacrificii tot mai mari În lupta Împotriva japonezilor. O lumină slabă, reflectată de un tub de neon defect, tremura În dreptul gurii blînde a generalisismului, aceeași pîlpîire pe care Jim o văzuse În visele lui. Întregul Shanghai se transforma Într-un film de actualități generat de imaginația lui. Oare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
mintea lui adormită Încerca să separe războiul adevărat de aceste conflicte imaginare inventate de Pathé și British Movietone. Jim știa foarte bine ce era real și ce nu. Văzuse el Însuși ce Înseamnă un război adevărat de la invadarea Chinei de către japonezi, În 1937 - vechile cîmpuri de luptă din Hunjao și din Lunghua, unde oasele morților rămași neîngropați se ridicau În fiecare primăvară la suprafața cîmpurilor de orez. Războiul adevărat Însemna miile de refugiați chinezi care mureau de holeră În lagărele de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Yangtze. Multe focuri se Înălțau de pe acoperișurile blocurilor de birouri din cartierul financiar, urmărite prin binocluri de ofițerii japonezi, care stăteau pe cazematele lor din beton, de partea cealaltă a rîului, la Pootung. Pe Jim nu-l tulbura atît furia japonezilor, cît răbdarea lor. De Îndată ce ajunseră la casa lor din Amherst Avenue, Jim alergă sus să se schimbe. Îi plăceau papucii persani, cămașa de mătase brodată și pantalonii albaștri de catifea În care semăna cu un figurant din filmul Hoțul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
se luptau cu căruțele și ricșele lor. Jim ședea lîngă Yang, pe locul din față al Packard-ului, ținînd strîns aeroplanul din lemn de plută și așteptîndu-se ca sergentul să-și scoată Mauser-ul și să tragă o salvă În aer. Dar japonezii nu-și risipeau muniția. Doi soldați făcură loc În jurul unei țărănci a cărei căruță o răsturnaseră. Cu baioneta În mînă, sergentul despică un sac de orez, Împrăștiindu-se la picioarele femeii. Aceasta tremura și plîngea cu o voce melodioasă, Înconjurată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Încercase să treacă arme prin punctul de control? Printre chinezi erau pretutindeni spioni ai Guomindangului și comuniști. Lui Jim Îi păru rău pentru țărancă, a cărei unică avere fusese, probabil, sacul de orez, dar În același timp Îi admira pe japonezi. Îi plăcea curajul și stoicismul lor, ca și tristețea lor, care Îi atingea o coardă sensibilă, el nefiind niciodată trist. Chinezii, pe care Jim Îi cunoștea bine, erau un popor rece și adesea crud, dar, În felul lor arogant de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
ca și tristețea lor, care Îi atingea o coardă sensibilă, el nefiind niciodată trist. Chinezii, pe care Jim Îi cunoștea bine, erau un popor rece și adesea crud, dar, În felul lor arogant de a fi, erau uniți, În timp ce fiecare japonez era singur. Toți aveau la ei fotografii cu lor identice, mici imagini formale, ca și cînd Întreaga armată japoneză fusese recrutată doar dintre clienții fotografiilor din pasaje. În călătoriile lui cu bicicleta prin Shanghai - excursii despre care părinții lui habar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Lee-Enfield, și să scoată glonțul de pe țeavă. Jim Îi plăcea, Îi plăcea să le audă vocile caraghioase, spunînd o mulțime de povești despre o Anglie stranie și de neconceput. Dar dacă venea războiul, puteau ei oare să-i Învingă pe japonezi? Jim se Îndoia și știa că și tatăl său se Îndoia. În 1937, la Începutul războiului Împotriva Chinei, două sute de marinari japonezi veniseră În susul rîului și se instalaseră pe plajele pline de noroi negru de sub fabrica de bumbac a tatălui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
pline de noroi negru de sub fabrica de bumbac a tatălui său, de la Pootung. Chiar În fața apartamentului părinților săi din hotelul Palace, fuseseră atacați de o divizie de trupe chineze comandată de un nepot al doamnei Ciang. Timp de cinci zile, japonezii au luptat din tranșeele care se umpleau cu apă pînă la piept, cînd venea fluxul, apoi au Înaintat cu baionetele nemișcate și i-au pus pe fugă pe chinezi. Șirul de mașini se mișca greoi prin punctul de control, purtînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
control, purtînd grupuri de americani și europeni care Întîrziaseră deja la petrecerea de Crăciun. Yang trase Packard-ul aproape de barieră, fluierînd speriat. În fașa lor era un Mercedes turistic, Împodobit cu steaguri purtînd semnul zvasticii, plin de tineri germani impacientați. Dar japonezii controlară interiorul mașinii cu aceeași atenție. Mama lui Jim Îl apucă de umăr. — Nu acum, dragul meu. S-ar putea să-i sperie pe japonezi. — Asta nu-i va speria. — Jamie, nu acum, repetă tatăl lui, adăugînd cu umor: Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
un Mercedes turistic, Împodobit cu steaguri purtînd semnul zvasticii, plin de tineri germani impacientați. Dar japonezii controlară interiorul mașinii cu aceeași atenție. Mama lui Jim Îl apucă de umăr. — Nu acum, dragul meu. S-ar putea să-i sperie pe japonezi. — Asta nu-i va speria. — Jamie, nu acum, repetă tatăl lui, adăugînd cu umor: Ai putea chiar să declanșezi războiul. — Cum așa? GÎndul acesta Îl intrigă pe Jim. Coborî aeroplanul din dreptul geamului. Un soldat Își trecea baioneta puștii prin fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
nici o expresie, dînd Încet din cap ca pentru sine. Tatăl lui era un om puternic din punct de vedere fizic, dar Jim știa că forța aceasta se datora faptului că juca tenis. De data asta, Jim nu voia decît ca japonezii să-i vadă aeromodelul lui de lemn de plută; nu ca să i-l admire, ci doar ca să-i remarce existența. Acum, era mai mare și Îi plăcea să se considere copilotul Packard-ului. Pe JIm Îl interesaseră dintotdeauna avioanele, mai cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
chinezești fuseseră făcute una cu pămîntul, iar În Avenue Edward VII o singură bombă ucisese o mie de persoane, mai mult decît oricare altă bombă din istoria războaielor. Principala atracție a petrecerilor doctorului Lockwood era aeroportul abandonat de la Hungjan. Deși japonezii controlau cîmpul din jurul orașului, forțele lor patrulau perimetrul Bazei Internaționale. Îi tolerau pe cei cîțiva americani și europeni care trăiau În districtele rurale și, de fapt, rareori se vedea pe acolo cîte un soldat japonez. CÎnd ajunseră, În sfîrșit, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
spre cazemată, cu brațele Întinse, În timp ce mitralia insectele: — Ta-ta-ta-ta-ta... Vera-Vera-Vera...! Dincolo de perimetrul năpădit de buruieni al aeroportului, se afla un vechi cîmp de luptă din 1937. Aici, armatele chineze făcuseră una dintre numeroasele lor Încercări inutile de a opri Înaintarea japonezilor spre Shanghai. Tranșee În ruine formau linii În zig-zag, un parapet de pămînt prăbușit unea un grup de movile funerare, construite pe digul unui canal nefolosit. Jim Își amintea că vizitase Hungjao cu părinții lui, În 1937, la cîteva zile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
În tranșee. Avea ochelarii la ochi și Își aruncase banda de pe ochi și jacheta de la costumul de pirat. Deși de-abia mai răsufla de atîta alergătură de la casa doctorului Lockwood, se chinui să rămînă nemișcat, ca să nu-i tulbure pe japonezi. Chinezii, care În momentele tensionate țipau și Își mișcau brațele, nu Înțelegeau niciodată lucrul ăsta. Cu toate astea, Jim fu surprins că acest mic semn de respect păru să-l satisfacă pe sergent. Fără să-l privească pe Jim, acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]