3,420 matches
-
primit manuscrisul. — Îl mai are cineva de la Mather-Hollinger, m-a întrebat ea. — Nu, dar cred că Luke a zis că i l-a mai dat unui prieten de la FSG. N-are agent? — N-are agent, am confirmat eu. Vivian părea mulțumită. — Păi, oferă-i o sută de mii. O să merite până la ultimul bănuț. Jackson n-o să mai aibă liniște. Preț de-o clipă, am tăcut, după care i-am mulțumit lui Vivian și am părăsit biroul. Era clar că nu-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
La asta îl ajută și fizicul atletic, bine proporționat, fibrat, mușchiulos. — Asta explică de ce face totul pe cont propriu, zice Gulie, urmărind prelata fleșcăită a cortului căzînd la pămînt eliberată din ultima ancoră, și figura lui Roja ieșind la iveală mulțumită, scăpată de încă o grijă, în mijlocul întunericului. Pînă acum n-am mai spus-o nimănui, mărturisește Bătrînul uitîndu-se și mai insistent în ochii Poștașului. Poți fi convins că aici se află cheia întregii tărășenii, escrocheria tuturor sistemelor din lume. Singura
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
mustață. gîndindu-se că printr-o femeie se ajunge întotdeauna cel mai ușor la sufletul unui bărbat. Și fiecare în parte știe de existența celorlalte? întreabă Curistul. Păi cum să nu? zice Gulie, și toate sînt cum nu se poate mai mulțumite că își dispută supremația asupra lui. Le programează, le dă întîlniri la ore tîrzii, le expediază anonime porcoase, le face declarații de dragoste false, le ține lecții extraordinare despre semnificația magică a cifrei trei, despre faptul că toată viața noastră
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
vedere, află că și așa ne-am expus prea mult. — Și pentru ce pînă la urmă? îi ține Părințelul isonul. — Nu la fel de bine puteam să stau acasă și să belesc ochii la televizor? continuă Curistul. — De ce n-am fi oare mulțumiți cu ce am făcut pînă acum? mai întreabă Părințelul. — Iertați-mă, dar la întrebările astea mi se pare că știți foarte bine răspunsurile, le-o întoarce Roja, dacă n-ar fi fost așa, nu ne-am fi aflat cu toții împreună
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
În căutarea unui punct de sprijin de care, după părerea lui Gheretă, un om care citește atâtea ziare s-ar fi putut lipsi. Cu pleoapele lăsate, nemișcat, parcă ar fi o coloană Moriț pavoazată de l Mai, Își zise Gheretă mulțumit de imagine și de sugestia unei sănătăți de fier fără de care gazda sa risca să se aleagă cu o Înmormântare neprevăzută. Nu vă simțiți bine, domnu' Dionisie? Întrebă abia auzit Gheretă. Poate Își căuta cuvintele. Omul ăsta precis e tapetat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
pașnică, surâzătoare. Ținându-și mâinile În buzunarele jachetei de velur, privea În jur degajată, cum fac doar cei a căror vizită nu e niciodată inoportună. Propuse chiar o nouă aranjare a camerei, În interesul chiriașului, dar și al mobilei. Zâmbea mulțumită. În privința lui - arătă spre cort ridicând tonul pentru a o obliga să Îl asculte - lucrurile H mai complicate... Nu zău! Nu credeți? Intonația de zeflemea joasă și poziția provocatoare În contre-pied pe care o adoptase Îl derutară complet. Să vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
neplăcute. Cu o uimitoare prezență de spirit, doamna Übelhart apucă valiza și Îi făcu vânt pe geamul deschis. Purtând numai lenjerie de corp și câteva flacoane de medicamente nu era deloc grea. Căzu la picioarele șefului de gară care privea mulțumit alunecarea de acum lină a vagoanelor. Surprins, șeful se aplecă asupra obiectelor Împrăștiate pe peron, apoi Începu să facă semne disperate mecanicului. Acesta, conform unui bun obicei, se uita În urmă până la ieșirea din gară ca nu cumva să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
zice, carte blanche. Nădăjduiesc ca din vânzarea celor patru tablouri să am suficienți bani pentru restaurarea cavoului familiei și pentru propria mea Înmormântare. Mi-am făcut testamentul și voi pleca cu inima ușoară. Nepoții și verii mei vor fi, sper, mulțumiți pour une fois. Regret că nu le-am putut oferi mai devreme bucuria unei morți așteptată cu atâta drag. Mult nu mai au de suferit. Dar, pentru ca totul să decurgă cum am hotărât În fața notarului public, trebuie să plasăm tablourile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Îl pomenesc pe Dumnezeu mereu, nu ca el, doar la ananghie. Timp să se schimbe prea mult nu mai era. Putea În schimb să admire peisajul sau să converseze cu domnul Terente Marcovici. Alese prima variantă. 2. Alieta Ster era mulțumită: tablourile urmau să fie vândute la o licitație originală de a cărei reușită nu se Îndoia din cel puțin trei motive: locul de desfășurare (propria sa casă, o garanție În plus a valorii tablourilor), ziua aleasă și, În sfârșit, implicarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Întârziere: Frumoasă este, dar nu este un Înger, domnule Húsvágó. Îngerii nu au nici menstruație, nici orgasm. Atunci, nu-i mare lucru se fii inger, zise domnul Húsvágó dezamăgit de atâta imperfecțiune. Și nici nu merită, cred. Era În schimb mulțumit că putea fi la Înălțimea cerută de o conversație cu doamna Ster de care multă lume se temea. Deci nu-i nici angyal, nici servitoare... E doar o femeie tânără care a văzut lumea și care acum se odihnește la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Păi, eu am cântat ceva la viața mea, zise Gheretă: imnul, și nou și vechi, Internaționala, romanțe... Ei, atunci poți muri Împăcat. Toate astea vor cântări ceva pe cântarul Judecății de apoi, căci de el e vorba... Brândușă tăcu. Părea mulțumit. Vorbise pentru prima oară În viața lui despre moarte. Și nu i se păru atât de greu. Să Înțeleg că veniți și dumneavoastră? Nu știu... Poate... Unde zici că se ține? În casa doamnei Alieta Ster, dacă știți... Ba bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
de artă. Atunci aș mai Înțelege... Despre artă, glorie, moarte sau viață, oricine poate vorbi. Sunt cele mai banale teme, zise Ziffer turnând În paharele prietenilor vin din sticla pictată de el. Un vin de a cărui culoare părea destul de mulțumit. Boldog új évet! La mulți ani! 5. După ce Își termină discursul solemn, cu rezonanțe funerare, În bună tradiție a epitafelor de pe crucile de lemn colorate din Cimitirul vesel de la Săpânța, Brândușă ceru un scaun pentru a putea admira În voie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
și curtea, țara. Ca să ajungă, aici, i-au trebuit mulți ani. La Început, ea a fost un corp care se mulțumea să se lase admirată și dorită. Se dezbrăca cu ușurința cu care respira, ca și cum ar fi fost mereu singură, mulțumită, În propria ei singurătate cu care nici un bărbat nu s-a putut Împăca. Toți Îi socoteau zâmbetul provocator și se străduiau din răsputeri să i-l șteargă de pe față sau să Îl schimbe Într-un spasm dureros. O răsplată binemeritată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
potrivită, amândouă pe aceeași costișă. Până și același pom poate face roade diferite de la un an la altul. Ca și la vie, lucrurile esențiale sunt solul, amplasamentul, clima anului și, după toți acești factori aleatori, grija omului. Pomii tatălui meu, mulțumiți deja de pământul aluvionar din regiune, erau probabil printre cei curățați cu migala cea mai mare, cei mai alintați și mai Îngrijiți din Întreaga Anglie, și-i aduceau În mod constant premii la expozițiile locale. Oricum, personal n-am Întâlnit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
te rog, șefii de resoarte, spuse Corodan. Secretara dispăru cu scaunul la subsol și, după câteva clipe, prin trapele laterale, unul câte unul pătrunseră șefii de resoarte. — Luați loc! spuse directorul UNIVAX-ului. Îi inspectă rapid cu privirea și rămase mulțumit: străluceau de curățenie, erau toți proaspăt unși, vopsiți, lustruiți. La rândul lor, roboții, căci despre niște roboți e vorba, așteptau respectuos, care mai de care. — Ascult, spuse Corodan. Cine vrea să-nceapă? Care este situația? — Încă din primul trimestru al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
după o pauză, întrebă: Nu știți ce-a făcut Dinamo sâmbătă? — Nu știm! răspunse Felix S 23. Hai noroc! — Să trăiți! zise mogâldeața. Urmări multă vreme cum se depărtează nava, apoi se uită prin periscop. Tăntălăii se liniștiseră. Stoenescu Petre, mulțumit, începu să fluiere o doină. Episodul 19 Spre omuleții verzi — Dom’le - spuse cu năduf comandantul Felix S 23 în timp ce planeta Tăntălăilor rămânea în urmă -, umblăm de patru zile și satelitul ăsta parc-a intrat în pământ! Nu-mi dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
de spus despre bunicile mele. E teribil cât de mult s-a uitat, poate de aceea amintirea e considerată un lucru sfânt. Sunt așa de fericită că a venit. O să scot totul din mine pentru ca tu să pleci de aici mulțumită și mai puternică. Binecuvântați fie ochii tăi. Binecuvântați fie copiii tăi. Binecuvântat fie pământul de sub picioarele tale. Inima îmi e o cupă plină cu apă îndulcită, care dă peste margini. Selah. PARTEA ÎNTÎI POVESTEA MAMELOR MELE CAPITOLUL UNU Povestea fiecăreia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Oricum nu-mi lipseau. Mă tratau cu același dispreț ca și soții lor și, pe deasupra, mama avea dreptate: nici una nu știa să gătească. Dintre fiii cei mari ai lui Iacob, doar Ruben a rămas neînsurat. Fratele meu cel mare părea mulțumit s-o slujească pe mama și să fie drăguț cu Bilha, al cărei unic fiu era încă prea mic ca să meargă la vânătoare. Într-o dimineață devreme, pe când toată lumea încă dormea, s-a auzit o voce de femeie: - Unde sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
spuneau povești înainte de culcare și nici nu le-am aflat numele adevărate, cele pe care le primiseră de la mamele lor și nici nu știam cum se făcea că veniseră la Mamre sau dacă le lipsea compania bărbaților. Păreau blânde și mulțumite, dar la fel de lipsite de culoare ca veșmintele pe care le purtau. Nu le-am invidiat nici o clipă pentru viața pe care o duceau alături de Oracol. La luna nouă, Rebeca nu m-a lăsat să intru în cortul roșu alături de femeile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
mai departe: - Mi s-a spus să învăț care sunt îndatoririle unui vizir. După această călătorie, educația mea va fi completă, iar eu o să-mi încep propria misiune și o să fac cinste familiei mele. Unchiul e mulțumit, Mamă. Tu ești mulțumită? Întrebarea era sinceră, aducând cu dorința unui băiețel de a-și auzi mama lăudându-l. - Sunt mulțumită, fiule. Ești un bărbat bun care va face cinste acestei case. Îți doresc fericire, o nevastă plăcută și mulți copii. Sunt mândră de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
mea va fi completă, iar eu o să-mi încep propria misiune și o să fac cinste familiei mele. Unchiul e mulțumit, Mamă. Tu ești mulțumită? Întrebarea era sinceră, aducând cu dorința unui băiețel de a-și auzi mama lăudându-l. - Sunt mulțumită, fiule. Ești un bărbat bun care va face cinste acestei case. Îți doresc fericire, o nevastă plăcută și mulți copii. Sunt mândră de tine și sunt mândră că sunt mama ta. Asta a fost tot ce-am putut să spun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
întâmpla nimic deosebit. Singurul mod în care puteam să evadez din această existență era să mă mint cu ajutorul imaginației și al viselor. După ce beam, plecam în somn ca printr-o poartă secretă, cunoscută numai de mine, și reveneam de-acolo mulțumit că-mi trăisem pentru ziua respectivă partea de fericire, de glorie, puteam să mă ocup de crucile meșterului și să fac dragoste cu Emilia, mai mult ca să combatem amândoi plictiseala decât din dorință. Știam că nu se putea întâmpla nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
nu era dispus s-o întrerupă pentru mine; vâna muștele din gheretă, după o metodă, se părea, bine pusă la punct. Aștepta, răbdător, ca musca să se așeze undeva, după care o studia câteva clipe atent. Ridica mâna încet, surâzând mulțumit, concentrându-se, și, brusc, o lăsa să cadă cu toată puterea. Plictisit de întrebările mele care au dat câtorva muște prilejul să scape, mi-a făcut semn să tac. O victimă se oprise, obraznică, chiar pe hârtia albă, prinsă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
ce fel puteam ajunge la administrație, portarul a închis, enervat, ferăstruica gheretei. Am început să fiu îngrijorat de perspectiva nopții. Din fericire, la următoarea tentativă omul a avut mai mult noroc; o pată de sânge a mânjit hârtia. Victorios și mulțumit, portarul a deschis ferăstruica și mi-a făcut semn, binevoitor, că acum avea în sfârșit timp pentru mine. Când i-am explicat însă ce căutam acolo, a rămas pe gânduri. M-a privit bănuitor, încruntându-și sprâncenele. Nu-l anunțase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
pe locul cu pricina și așteptă câteva clipe înainte de a se hotărî să-și admire opera. O mare cicatrice neagră, urâtă, rămăsese acolo. Sub ea nu se mai vedea nimic. Arhivarul, căci individul nu putea fi altceva, își frecă mâinile mulțumit. Se ridică de la masă, își puse haina, adoptă o figură de funcționar corect, conștiincios, îmi spuse, aplecându-se, „Un moment, domnule, vă rog să fiți atât de bun să mă așteptați”, porni spre ușă, se răzgândi și se întoarse după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]