3,994 matches
-
diversele parcele. — Tu ai făcut toate astea? E incredibil. — Mersi. Și mie îmi place. Îmi zâmbește. Mă rog. Uite și rozmarinul tău. Scoate o pereche de foarfece de grădină dintr-o chestie veche de piele care arată cam ca un toc de pistol și începe să taie dintr-un arbust verde închis țepos. Inima începe să-mi bubuie tare. Trebuie să-i zic ce-am venit să-i zic. — Deci... îhm... e foarte ciudat, încep cât pot de relaxată, mângâind cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
de aici în momentul ăsta și nu mă sui într-un tren spre Londra ? Cum stau așa prăbușită pe scaun, mi se pare că aud o bătaie ușoară în ușa deschisă. Ridic privirea și îl văd pe Nathaniel rezemat de tocul ușii, cu rucsacul în brațe. Îmi vine imediat în minte scena de dimineață, și mă cuprinde un val de jenă. Fără să vreau, îmi răsucesc ușor scaunul și îmi încrucișez brațele la piept. — Bună ! zic cu un ridicat din umeri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
curați și un top sobru cu mâneci lungi. Îmi dau chiar și cu puțin ruj. După care îmi trag o pereche de espadrile, cobor scările și ies în grădină. În acest moment, Nathaniel și Geigerii tocmai se întorc spre casă. Tocurile lui Trish se afundă în iarba peluzei și atât ea, cât și Eddie, par tufliți de căldură și ofuscați. Bună ziua, le spun când se apropie. Aici erai, spune Nathaniel. Nu te-am văzut toată după-masa. M-am uitat pe niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
zahăr, și fiecare farfurie va fi garnisită cu câte un îngeraș din foiță de argint dintr-un catalog cu ornamente de Crăciun. A fost ideea lui Trish. Ca și îngerașii care atârnă din tavan. — Cum stăm ? Trish intră țăcănind cu tocurile în bucătărie, însuflețită. Gata moussele ? — Încă nu, spun, storcând cu gesturi sigure o portocală. Doamnă Geiger, nu vă faceți griji. Totul e sub control. — Ai cea mai mică idee prin ce-am trecut în ultimele zile ? Mă apucă de mână
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
bucătărie. Și tocmai a refuzat un salariu cu cinci zerouri ca să lucreze pentru voi. E ca și cum cineva ar fi aruncat o grenadă în bucătărie. Eddie se clatină vizibil. Lui Trish pare că îi fuge pământul de sub picioarele în saboți cu toc și apucă un scaun pentru a-și regăsi echilibrul. Chipul Melissei arată ca un balon spart. — Am vrut să vă spun... Îmi mușc buza jenată când le văd fețele. Tocmai... încercam să vă spun... Trish cască niște ochi cât cepele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Samantha. Hilary Grant, directoarea de PR, mă măsoară din priviri. Gata ? La ora douăsprezece, sunt îmbrăcată cu un costum negru, dres negru, cea mai bățoasă cămașă albă pe care am văzut-o vreodată și sunt încălțată cu pantofi negri cu toc. Am fost machiată profesionist și părul mi-a fost strâns bine la spate într-un coc. Hilary este cea care a adus hainele, coafeza și specialista în machiaj. Acum ne aflăm în salon, și ea mă învață ce să spun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
o fluturare a mâinii. E îmbrăcată cu pantaloni de doc trei sferturi, are espadrile și cozile împletite prinse în creștet. Când ajunge lângă mine se mulțumește să-mi măsoare câteva clipe din priviri cocul de la spate, costumul negru, pantofii cu toc. — Dumnezeule, spune într-un final. — Știu. Râd stângherită. Arăt un pic altfel. — Deci, Samantha. Privirea îi poposește blândă asupră-mi. Ți-ai găsit drumul. — Da. Înghit în sec. Da, mi l-am găsit. Ăsta e drumul cel mai bun pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
sanitare. Continuă, Samantha. De ce, erau sub orice critică ? strigă tipul cu obraji dolofani, pufnind în râs. — Continuă, Samantha, spune cu precipitații Hilary, cu un aer livid. — Ba categoric că nu erau sub orice critică ! Trish înaintează iritată pe peluză, și tocurile fuchsia i se afundă în iarbă. Nu accept să-mi fie comentate în acest mod malițios toaletele ! Toate sunt Royal Doulton. Sunt Royal Doulton, repetă în microfon. De cea mai bună calitate. Te descurci foarte bine, Samantha ! Mă bate ușor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
direcțiile vin spre mine fete în costume cu pantalon, constituite într-un SWAT ad-hoc. Nu știu cum, reușesc să le scap printre degete. Una dintre el dă să mă apuce de sacou, dar mă smulg din mâna ei. Îmi arunc pantofii cu toc și accelerez, strâmbându-mă când simt pietrișul sub tălpi. Când ajung la poartă, inima începe să-mi bată nebunește. În fața mea, trei fete de la PR stau una lângă alta, barându-mi drumul. Haide, Samantha, spune una dintre ele pe un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
apropie de mine precaută, cu mâinile întinse în față. — Lasați-o să iasă ! se aude o voce ca de trâmbiță din spatele meu. Ridic ochii și, spre mirarea mea, o văd pe Trish fugind chinuită către mine, cât de repede îi permit tocurile de culoare fuchsia. Ajutați-mă, proștilor ! zice către grupul de ziariști din apropiere. O clipă mai târziu, fetele de la PR au fost anihilate de ziariști, care au deschis poarta și mi-au făcut loc să ies. Iar acum sunt pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
curge nasul și șuvițele lăcuite care mi-au scăpat din coc îmi acoperă fața. — Fii rezonabilă. N-o să te întorci la curățat wc-uri. Nu te mai ține nimic aici. Face un pas în față și-mi pune pantofii lucioși cu toc cui pe masa de lângă mine. Haide, partenero. Toată lumea te așteaptă. DOUĂZECI ȘI ȘASE Parcă am amorțit. Chiar s-a terminat cu adevărat. Mă aflu într-un compartiment clasa întâi din trenul către Londra, împreună cu ceilalți parteneri. E un tren expres
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
respectivul lucru. La urma urmei este doar o problemă de auto disciplină. Deci, spre exemplu, când ajung la LK Bennett, sunt incredibl de focalizată și de directă. Cum intru, privirea îmi e atrasă de o pereche de cizme roșii cu toc înalt, dar instantaneu mă uit în altă parte, pornind țintă spre raionul de sandale. Așa îmi fac cumpărăturile în ultimul timp: fără opriri, fără treceri în revistă, fără ocheade către alte articole. Nici măcar către balerinii ăia cu paiete de acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
raft și îi spun vânzătoarei: — Aș vrea un 39, vă rog. Scurt și la obiect. Cumperi doar ce‑ți trebuie și nimic altceva. Asta e cheia shopping‑ului controlat. Nici măcar n‑o să arunc o privire pantofilor ălora senzaționali, roz cu toc cui, chiar dacă s‑ar potrivi de minune cu jachețica mea cea nouă, cu model. Nici celor decupați la spate, cu tocuri metalice. Sunt drăguți, nu? Mă întreb cum mi‑ar sta. O, Doamne. E greu de tot. Ce e cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
nimic altceva. Asta e cheia shopping‑ului controlat. Nici măcar n‑o să arunc o privire pantofilor ălora senzaționali, roz cu toc cui, chiar dacă s‑ar potrivi de minune cu jachețica mea cea nouă, cu model. Nici celor decupați la spate, cu tocuri metalice. Sunt drăguți, nu? Mă întreb cum mi‑ar sta. O, Doamne. E greu de tot. Ce e cu pantofii ăștia? Vreau să zic că îmi plac tot felul de haine, dar în fața unei perechi fabuloase de pantofi mă topesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
zic în treacăt. Doar ca să‑ți mai tragi și tu puțin sufletul. E foarte periculos să conduci mult, știi și tu. Dar poți să conduci cu pantofii ăștia? Se uită la sandalele mele cu clementină - și trebuie să recunosc că tocurile sunt puțin cam înalte pentru condus. Dar n‑am de gând să recunosc asta în fața lui. — Sunt noi, nu? adaugă, uitându‑se la ele mai atent. Sunt gata să spun „da“, când îmi amintesc că și data trecută când ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
într‑un balonaș de bandă desenată: „Becky Bloowood nu știe să conducă“. — Ei, uite, aici greșești, răspunde Luke. Bula de care vorbești zice, de fapt „Becky Bloowood nu poate să conducă cu noile ei sandale ei portocalii ușor, fiindcă au tocurile prea înalte și prea subțiri“. Ridică din sprâncene și simt că mă înroșesc ușor. Sunt pantofii mei de condus, îngaim, mutându‑mă pe scaunul din dreapta șoferului. Și îi am de câțiva ani. Mă întind să‑mi iau pila de unghii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
se întorc să mă privească. Am plătit mai devreme, la recepție. — Bună, Rebecca! zice bărbatul, bifând ceva de pe listă. Eu sunt Cristoph. Bine ai venit în grupul nostru. Ai pantofii comozi? Se uită la ghetele mele (grena aprins, cu puțin toc, de la reduceri de la Bertie, de anul trecut) și zâmbetul vesel îi dispare. Știi că e un tur de trei ore, numai pe jos, da? — Sigur, zic uimită. De‑asta mi‑am și luat ghetele astea. — A, zice Cristoph după o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
ora trei și ne îndepărtăm tot mai mult de SoHo și de Sephora și de rimelul meu gratis... Scuzați‑mă, spun și‑mi dreg glasul, pentru a‑mi întări cuvintele. De fapt... — Ce? zice șoferul, aruncându‑mi o privire amenințătoare. — Toc... tocmai mi‑am amintit că i‑am promis mătușii mele să mă văd cu ea, în... în... — SoHo. Vreți să mergeți în SoHo. Îmi întâlnește privirea în oglindă și eu dau vag, extrem de rușinată, din cap că da. În clipa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
citit un articol în Vogue‑ul American cum că alb‑negrul ar fi trendul momentului, așa că am combinat o fustă neagră tăciune cu o cămașă albă pe care mi‑am luat‑o de la reduceri zilele trecute și pantofi negri cu toc, absolut superbi. Am fost foarte încântată de dimineață când m‑am văzut în oglindă. Însă acum că Elinor mă scrutează atent, îmi dau brusc seama că am o unghie ușor ciobită, pantoful are o mică pată într‑o parte - și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
întorc și mă uit atent la îmbrăcămintea ei. Știți ceva? Fusta mov de la DKNY ar arăta foarte bine cu bluza pe gât pe care o aveți. Și ați putea să le combinați cu cizmele alea noi de la Stephane Kélian, cu toc ascuțit. Le știți? Le știu, spune Erin încordată. Cele din piele de crocodil și cele din antilopă. Mă uit la ea surprinsă. — Nu, nu acelea. Cele noi. Cu cusătură la spate. Sunt demențiale! De fapt, ar merge foarte bine cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
ponturi. Credeam că o să fie încântată că magazinul ei mă interesează atât de tare! Deși, sinceră să fiu, nu pare să‑l cunoască prea bine. Bună ziua! aud o voce de după ușă și femeia cu ochelari de baga se reazemă de tocul ușii, privindu‑mă cu interes. E vreo problemă? Nu, mulțumesc! zic, radioasă. — Deci, spune femeia, uitându‑se la Erin. O să aduci fusta până la genunchi pentru clienta noastră. Da? — Da, zice Erin zâmbind ușor forțat. Mă duc să o aduc. Dispare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
de pantofii albi cu șireturi, îl fac să semene cu Fred Astaire, mai mult ca niciodată. Nici Liliane nu e mai prejos: are pe ea o rochie de seară, cu trenă și cu spate gol. Poartă un pantof oranj, cu toc, asortat la culoarea ghipsului și a cârjei. Rochia de tafta - și ea oranj - are o despicătură foarte adâncă pe partea ghipsului. Într-un cuvânt, Liliane e ridicolă. A mai îmbrăcat această rochie o singură dată, la nunta unei verișoare din
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
se poate să-mi faceți una ca asta, încurcă gunoierul borcanele. Sunt Omar, mă cunoaște madame Agnès. Stau de două ore la coadă. Accept orice, văd că aveți un lămâi, se uită el prin fanta de lumină dintre Lionel și tocul ușii. — Îmi pare rău, Omar, dar pe ăla nu-l dau. Atunci dați-mi niște bani și-mi cumpăr eu ceva ce v-ați dorit dumneavoastră și nu vi l-ați cumpărat, iar dacă vi l-ați fi cumpărat ați
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
într altul al coridorului, așa cum a învățat la școala de poliție absolvită de curând. Invariabil, de câte ori ajunge în dreptul apartamentului lui Liliane, aude un mârâit amenințător dinăuntru. Și tot invariabil, de fiecare dată se lasă în genunchi, scoate fulgerător pistolul din toc, îl îndreaptă spre ușă și spune, pe un ton de agent secret justițiar din filmele de acțiune: — Mori, Robespierre, bestie! Se preface că trage, murmurând pac, pac, pac! Bichonul îl aude și se repede în ușă, ca și cum ar vrea să
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
ca și cum ar vrea să iasă și să muște. După ce e mulțumit de numărul de bufnituri pe care le aude - sperând ca Robespierre să-și rupă gâtul până la urmă -, Patrick se scoală, suflă fumul imaginar de la gura țevii, bagă pistolul în toc și reia patrularea. Robespierre se relaxează puțin. E ora 10.00. Liftul se oprește la etajul patru. Din lift iese Didier, cu o impozantă cutie de carton în brațe. Spre surprinderea lui, vede un individ plin de plasturi și pansamente
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]