3,279 matches
-
în care stimulul condiționat este întrerupt înainte de apariția stimulului necondiționat, avem reflex condiționat de urmă ( vestigeal). Când stimulul condiționat se prelungește până la apariția stimulului necondiționat, reflexul este de întârziere . Stimulul condiționat poate acționa concomitent cu cel necondiționat, reflexul fiind de coincidență. Dacă prezentăm numai stimulul necondiționat la intervale regulate de timp obținem reflex condiționat la timp. 2) Avansul stimulului condiționat față de cel necondiționat; 3) Repetarea încercărilor de 10-20 de ori . Reflexul condiționat motor, reprezintă reacția motrică de retragere a mâinii sau
by MIHAELA ŞERBAN [Corola-publishinghouse/Science/1002_a_2510]
-
în această zonă încep primele folosiri ale limbii latine pentru literatura creștină; c) la nord-vest (mai ales pe calea navigației): insulele (Creta, Cephalonia, Sicilia); Italia meridională, Spania și Gallia (Lugdunum și Vienne pe calea fluvială a Rodanului). A existat o coincidență prea mare între traseele evanghelizări creștine și căile comerciale, ce apar ca o informație mai mult decât probabilă spre sfârșitul secolului I și pe durata secolului II, într-o perioadă în care împărații romani acordau o atenție sporită dezvoltării programului
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
răspândirea credinței creștine și parte componentă a planului divin. Aceasta nu doar pentru că putea să simplifice călătoriile predicatorilor itineranți, cât mai cu seamă din considerente teologice: convertirea întregului pământ de la starea de război la aceea a unei păci prefigurate, prin coincidență cu venirea lui Isus și actualizarea conținutului evanghelic. Arătând că dreptatea și pacea sunt în directă legătură cu Cristos, teologul alexandrin nu identifică pacea romană cu cea creștină, din moment ce cea dintâi o prefigurează pe cea de pe urmă, ca prin analogie
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
admit că înțelegerea dintre state este fragilă, în mod special acolo unde procedurile de constrângere sunt slabe. Totuși, într-un mediu de creștere a integrării regionale și globale, statele pot deseori să descopere cu sau fără susținerea unui hegemon o coincidență a intereselor strategice și economice, care poate fi transformată într-un acord care să stabilească reguli de comportament. În domenii ca degradarea mediului și amenințarea terorismului, argumentul pentru formalizarea cooperării dintre state este foarte convingător. Conform lui Rosecrance (1986), creșterea
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Unele dorințe, pentru a putea fi realizate, ne pretind, În mod paradoxal, o pregătire și o disponibilitate de acțiune care contravin scopului sau rostului intrinsec al acestor dorințe sau aspirații.) Dacă nu greșești, nu poți dobândi Înțelegerea. (Acest principiu al coincidenței contrariilor se aplică, de fapt, oricărei antinomii: răul este necesar, căci provoacă binele; sacrul nu poate fi Înțeles În afara profanului, durerea, În afara plăcerii, puritatea morală, În absența desfrâului; contradicția e cea care ne face productivi etc.) „Omul nu poate crea
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
să riște despre cărțile lor, și deci despre ei Înșiși. Să-și faci timp să studiezi cu grijă cărțile esențiale ale celuilalt până când ajungi să le ai pe aceleași ar putea fi condiția unui adevărat schimb cultural și a unei coincidențe perfecte a cărților interioare. Apriori, metoda utilizată este cea care ne-ar permite, În diverse prilejuri ale vieții, În care În care e necesar să seducem, să fim capabili să Îi semnalăm celuilalt că Împărțim un univers cultural comun. Pregătindu
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
de compatibilitate. Căci dacă acele cărți interioare sunt, după modelul fantasmelor noastre, de o relativă imobilitate, cărțile-ecran de care vorbim nu Încetează, vom vedea, să se modifice, și e zadarnic să crezi că le poți opri transformarea. Astfel că fantezia coincidenței nu poate fi pusă În practică decât prin recursul la fantastic. În majoritatea timpului, discuțiile noastre cu ceilalți despre cărți se vor produce din păcate pe baza unor fragmente distorsionate de fantasmele noastre personale, și deci pe altceva decât pe
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
redus, față de enormul înveliș social, care contribuie, la rândul lui, "la formarea eului și pe care arta trebuie să-l includă și să-l exprime"133. Prin acest amplu ingredient colectiv, societatea izbutește să multiplice, într-o epocă dată, numărul coincidențelor stilistice, să dea un curs convergent faptelor artistice. Societatea contribuie, prin toate mijloacele și pe toate căile, la reducerea sensurilor și la producerea de stereotipii. Ea anulează, până la urmă, energia dislocantă a scriitorului, aspirația lui la veșnica deviere, dezideratul permanentizării
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
un asemenea cinism de către Polonius, a părut să se aplice perfect țărilor din Est unde, de fiecare dată, replicile de mai sus stârneau reacția violentă a publicului, care își regăsea în ele propria experiență a supravegherii îndurate zi de zi. Coincidențele nu se opresc însă aici, deoarece nici Hamlet nu e un inocent; dimpotrivă, și lui i s-au dat, mai mult ca sigur, aceleași sfaturi: educația unui vlăstar regesc trebuie să respecte normele impuse rangului său. Și, tocmai de aceea
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
un subiect emițător îl trimite unui subiect receptor pe un canal. Realitatea este obiectivă și universală, exterioară subiectului care o reprezintă, cauzalitatea este liniară, iar subiectul și obiectul sint distincți și foarte reali. În acest univers, doar reprezentarea poate asigura coincidența dintre realitatrea subiectului și realitatea naturii. Metafora organismului (sau a creaturii) acoperă comunicarea expresivă, văzută ca inserție a unui subiect complex într-un mediu înconjurător complex. Ea poate fi regăsită atît în teoria lui Gregory Bateson sau a Școlii Palo
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
antrenează o serie de circumstanțe cu privire la subiecții care probabil îl utilizează, cît și revenirea asupra ideii a ceea ce este o mașină. Mașina este un obiect. Subiectul este deosebit de ea. El o folosește și o stăpînește. Salvat, subiectul. Există aici o coincidență totală a celor două teorii clasice ale reprezentării și ale comunicării. Amîndouă se bazează pe tripartiții. Comunicarea, într-adevăr, face distincția emițător-receptor și introduce între ele un canal. Reprezentarea face apel la un reprezentant și la un reprezentat și le
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
uz din plin tocmai de schema lui Descartes, reprezentativă, care a consacrat relația între două substanțe diferite, corp și spirit, subiect și obiect, om și lume. Reprezentarea este singurul mod de a garanta realitatea subiectului și realitatea naturii. Reprezentarea asigură coincidența lor. Capitolul II COMUNICAREA EXPRESIVĂ Pe lîngă concepția comunicării reprezentative există, și încă de multă vreme, o altă concepție a comunicării, comunicarea expresivă. Aici s-a terminat cu emițătorul, canalul și receptorul, gata cu bila de biliard, cauză și efect
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
un tablou? Mandala japoneză din figura 7 îndeplinește condiția optimă de percepție. Structura centrică a scenei întâlnește ochiul în plin și fără distorsiuni. Centrul principal se află la mijloc, elementele secundare fiind dispuse simetric de jur-împrejurul acestuia, ceea ce constituie o perfectă coincidență între structura reprezentată și cea percepută. Să presupunem că aceeași imagine este prezentată pe o scenă de teatru. În acest caz, planul dispunerii este mai ales orizontal, privitorul fiind așezat la un nivel paralel. Diferența de nivel dintre auditoriu și
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
punctul de fugă este plasat pe verticala centrală. Așa se întâmplă uneori - de exemplu, în felul în care este așezată Cina cea de taină de Leonardo sau de Dieric Bouts (vezi figurile 25 și 120). Totuși, adesea stabilitatea creată de coincidența a doi centri principali nu este avantajoasă pentru artist. În operele manieriste și baroce mai ales, tensiunea izvorâtă dintr-un focar al perspectivei, localizat excentric, corespunde stilului perioadei. Se creează astfel o problemă optică. Schema marginilor convergente este distorsionată de
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
posibilă meditația asupra sinelui? Scrisul îmi produce bucurie, publicarea mă întristează (deși gândirea-pentru-scris pare să se desfășoare în vederea publicării). Bucuria scrisului este egalată (calitativ vorbind) doar de cea a lecturii unora din autorii frecventați. Ceea ce ar sugera, pe anumite zone, coincidența sine-lui cu altul; ori bucuria de a găsi o formă tare a lui noi. A scrie este o formă de moarte asumată (chiar dacă țintește "nemurirea istorică"): înseamnă a te sedimenta în straturi succesive calchiind forme temporale (și temporare) ale existenței
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
stă la baza posibilităților manipulatorii, ceea ce arată că a ști este întotdeauna un pentru a... . * Primul gest al științei îl constituie circumscrierea posibilului. A te strădui să-ți respecți promisiunile pe care ți le-ai făcut dă seama de stăruința coincidenței cu sine, ivită în străduința de a te fixa într-o formă ce-ți este propria identitate; această trudă asigură stabilitatea locului de pornire ce justifică dreptul de-a spune eu în sens tare. * Poate că tendința de stabilizare (tendința
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
lovești de incomprehensiunea celorlalți și ești, o lungă vreme, marginalizat. în opera lui Caragiale și în cea a lui Bacovia sînt mai multe aspecte comune. Primul e lipsa (sau mai exact spus) puținătatea naturii, dar în acest puțin există cîteva coincidențe. Ei descriu la fel, de pildă, „capul de iarnă”, fenomen meteorologic care se ivește fie în noiembrie, fie în decembrie: „E pe la Sfîntul Andrei, cap de iarnă, cînd plouă, ninge, îngheață, se topește...”, nota Caragiale într un „Zig-zag”.2) Apoi
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
știe, în mare măsuă un „produs” al relațiilor sociale, dar acest fapt ridică problema raportului dialectic, care trebuie să existe între „interesul individual” și cel „social”: între aceste două tipuri de interes există, cum este și firesc, raporturi labile, de coincidență sau de conflict, dar și de sinteză dialectică, în care se păstrează „individualul” și „socialul”. Nu se poate face, prin urmare, abstracție de aceastăcunoaștere a omului ca persoană, de considerarea unor trăsături umane fundamentale: ex. nevoia libertății, a manifestrării propriului
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
unei vieți de universitar, temporar bursier în străinătate, altfel viețuind în pașnica urbe ieșeană. Actantul liric (să păstrăm încă sintagma, deși, se va vedea și mai departe, se poate vorbi, pe secțiuni întinse din poezia lui Radu Andriescu, de o coincidență între eul real și eul auctorial care îl așază în avangarda biografismului autenticist douămiist) e, cum altfel?, inteligent, erudit, detabuizat, semiboem, revoltat ce-i drept, mai mult în surdină împotriva rigidelor convenții, de orice fel ar fi ele academice, literare
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]
-
pe principiul voinței generale și traducîndu-se prin funcționarea normală a unui guvern reprezentativ. Experiența a arătat de multe ori că în Franța născută din Revoluție această altă legitimitate a fost întotdeauna expusă accidentelor istoriei. E foarte clar că o asemenea coincidență nu e întîmplătoare, că mai ales în perioadele unei legitimități intermitente, în momentele de dezechilibru, de incertitudine sau de confruntări se fac auzite apelurile cele mai vehemente la intervenția salvatorului. Fiind trecere de la o stare sigură la una a tulburărilor
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
ale mîntuirii? Anumite speranțe, anumite credințe legate de curgerea timpului nu pot ele dobîndi măreția misticului? Simbolurile prin care prind viață, ritualurile pe care le stabilesc nu vin din lumea sacrului? În sfîrșit, în societățile moderne nu există oare atîtea coincidențe între credința tradițională și diferitele mesianisme politice, de la cultul sfintei Ioana la dragostea de patrie, de la comunitarismul unor manifestări creștine discrete la nașterea primelor grupuri socialiste? Dezvoltarea mitologiei Unității pe tot parcursul secolului al XlX-lea nu constituie, în realitate
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
clasificării valorilor dispozițiile, înclinațiile oamenilor. Se cuvine să fie reținut faptul că tipurile de personalitate stabilite de Ed. Spranger în Lebensformen corespund celor șase feluri de interese propuse de Herbart în Prelegeri pedagogice (teoretic, empiric, estetic, simpatetic, politic, religios). Această coincidență nu este întîmplătoare; ea pune cred în evidență un anumit specific al pedagogiei germane, și anume, năzuința spre valori caracterizate prin diversitate și perenitate. În sfîrșit, întîlnim la Spranger un punct de vedere acceptat de mai mulți teoreticieni ai educației
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
limbajului nostru. Gîn-direa hermetică afirmă că, cu cît limbajul nostru este mai ambiguu și polivalent, cu atît mai mult se folosește de simboluri și metafore, și cu atît mai apt este să-l numească pe Unu în care se realizează coincidența contrariilor. Numai că atunci cînd triumfă coincidența contrariilor principiul identității se prăbușeșete. Totul se leagă. Rezultat: interpretarea este infinită [...] Gîndirea hermetică transformă teatrul lumii într-un fenomen lingvistic și, în paralel, îi retrage limbajului orice forță comunicațională"24. Există, în
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
cît limbajul nostru este mai ambiguu și polivalent, cu atît mai mult se folosește de simboluri și metafore, și cu atît mai apt este să-l numească pe Unu în care se realizează coincidența contrariilor. Numai că atunci cînd triumfă coincidența contrariilor principiul identității se prăbușeșete. Totul se leagă. Rezultat: interpretarea este infinită [...] Gîndirea hermetică transformă teatrul lumii într-un fenomen lingvistic și, în paralel, îi retrage limbajului orice forță comunicațională"24. Există, în toate aceste aprecieri, o confuzie gravă: coincidența
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
coincidența contrariilor principiul identității se prăbușeșete. Totul se leagă. Rezultat: interpretarea este infinită [...] Gîndirea hermetică transformă teatrul lumii într-un fenomen lingvistic și, în paralel, îi retrage limbajului orice forță comunicațională"24. Există, în toate aceste aprecieri, o confuzie gravă: coincidența contrariilor nu presupune abandonarea axiomei identității și a axiomei non-contradicției, ci doar abandonarea principiului terțului exclus, care trebuie să fie înlocuit prin axioma terțului inclus. Non-contradicția și identitatea nu se prăbușesc, ci, dimpotrivă, se amplifică. Acest proces de amplificare a
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]