3,272 matches
-
psihică, se deschide perspectiva metodică a unei înțelegeri comune, oferită de metoda de interpretare filozofică de factură fenomenologică și comprehensivă (E. Minkowski, K. Jaspers, L. Binswanger, V.E. von Gebsattel, R. Kuhn, H. Tellenbach). Semnificația antropologică a fenomenelor psihice morbide Numeroși psihiatri au scos în evidență valoarea interpretării filozofice din perspectiva analizei fenomenologice a fenomenelor psihice morbide (E. Minkowski, K. Jaspers, G. Lanteri-Laura, A. Tatosian). Dincolo de aparența manifestărilor exterioare a tulburărilor psihice, dincolo de „factologia clinico-psihiatrică”, psihopatologia caută să descopere și să înțeleagă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
bolnavilor psihici” (1800). Apariția psihiatriei trebuie considerată ca un moment esențial în „reevaluarea valorilor care constituiau patrimoniul tradițional al cunoștințelor medicale ale comunității umane” (G. Gusdorf). Dar odată cu psihiatria își face intrarea în scena științifică și medicală un nou personaj: psihiatrul. Pentru G. Gusdorf „psihiatrul” este operatorul unei cunoașteri în cadrul căreia propriile sale exigențe mintale preiau ca sarcină de reprezentat elementele mai mult sau mai puțin confuze ale unei „alte realități”. Psihiatrul trebuie să descifreze semnificația alteralității conștiinței bolnavului psihic, în raport cu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihiatriei trebuie considerată ca un moment esențial în „reevaluarea valorilor care constituiau patrimoniul tradițional al cunoștințelor medicale ale comunității umane” (G. Gusdorf). Dar odată cu psihiatria își face intrarea în scena științifică și medicală un nou personaj: psihiatrul. Pentru G. Gusdorf „psihiatrul” este operatorul unei cunoașteri în cadrul căreia propriile sale exigențe mintale preiau ca sarcină de reprezentat elementele mai mult sau mai puțin confuze ale unei „alte realități”. Psihiatrul trebuie să descifreze semnificația alteralității conștiinței bolnavului psihic, în raport cu logica realității. El este
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
intrarea în scena științifică și medicală un nou personaj: psihiatrul. Pentru G. Gusdorf „psihiatrul” este operatorul unei cunoașteri în cadrul căreia propriile sale exigențe mintale preiau ca sarcină de reprezentat elementele mai mult sau mai puțin confuze ale unei „alte realități”. Psihiatrul trebuie să descifreze semnificația alteralității conștiinței bolnavului psihic, în raport cu logica realității. El este chemat să descifreze sensul unei „alte realități umane” plecând de la experiența istorică reprezentată prin idei, teme și valori care reprezintă reperele căutării de sine. Evaluarea „nebuniei” se
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
domeniul epistemic” să se înscrie în interiorul „spațiului mintal” al modelului socio-cultural respectiv. Dezacordul dintre „câmpul epistemic” și „spațiul mintal” va duce la conflicte, respingeri, nerecunoașterea sau chiar negarea nebuniei și în final la dizolvarea psihiatriei ca știință și la excluderea psihiatrului. Aceste aspecte nu privesc și patologia somatică care nu vizează valorile culturale ale modelului social. Bolnavul somatic și medicul acceptă în mod reciproc existența bolii, iar discursul medical se constituie din analiza clinică a simptomelor. În cazul bolii psihice, fiind
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
rămână de „neînțeles” fiind unic și irepetabil, propriu, exclusiv subiectului care-l trăiește. Apare însă un aspect nou, deosebit de important, legat de persoana psihopatologului, a cercetătorului fenomenelor psihice morbide. Psihopatologul trebuie să aibă, în mod obligatoriu, o formație profesională de psihiatru. Este absolut necesar ca acesta să fi primit o pregătire medicală de specialitate în domeniul bolilor psihice. Această formație îi este absolut indispensabilă, întrucât psihiatria este cea care furnizează psihopatologiei „materialul faptic”. Psihopatologul va fi, în cazul acesta, un teoretician
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
fi primit o pregătire medicală de specialitate în domeniul bolilor psihice. Această formație îi este absolut indispensabilă, întrucât psihiatria este cea care furnizează psihopatologiei „materialul faptic”. Psihopatologul va fi, în cazul acesta, un teoretician al cunoașterii fenomenului psihic morbid, pe când psihiatrul va fi un practician al diagnosticării și tratării medicale a bolilor psihice. Rezultă de aici că obiectul apropie psihopatologia de psihiatrie, iar cea care le separă este metoda. Este necesar în acest caz să precizăm caracteristicile pentru obiect și cele
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
întâlnirii a două persoane. Ambianța atmosferică comună apare ca un tip de rezonanță a raporturilor interumane, simultan din ambele direcții, de la o persoană la alta. În cazurile patologice, ambianța atmosferică este modificată. Cele două persoane înregistrează „tipuri” diferite de impresii. Psihiatrul trebuie să sesizeze acest dezacord să-l intuiască asemenea unui „sentiment” al prezenței, resimțită față de celălalt care este diferit, chiar în absența comunicării verbale. Surprinderea acestei „diferențe”, a acestei „schimbări” a atmosferei este esențială și ea precedă orice înțelegere a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
sentiment” al prezenței, resimțită față de celălalt care este diferit, chiar în absența comunicării verbale. Surprinderea acestei „diferențe”, a acestei „schimbări” a atmosferei este esențială și ea precedă orice înțelegere a tulburărilor psihice, ca un prim contact interuman. De multe ori psihiatrul nu poate pune un diagnostic, în absența unor manifestări clinico-simptomatice clare, dar el poate „simți” persoana bolnavului și natura suferinței acestuia prin surprinderea ambianței atmosferice pe care o degajă pacientul său. Această descoperire a atmosfericului este calea de acces către
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
diagnostic, în absența unor manifestări clinico-simptomatice clare, dar el poate „simți” persoana bolnavului și natura suferinței acestuia prin surprinderea ambianței atmosferice pe care o degajă pacientul său. Această descoperire a atmosfericului este calea de acces către interioritatea bolnavului, pe care psihiatrul o „simte” ca pe o modificare psihopatologică a persoanei acestuia. Ea reprezintă „intuiția” sau „sentimentul anormalului” pe care-l degajă persoana bolnavă psihic și pe care psihiatrul experimentat îl surprinde cu ajutorul „simțului clinic” care este rezonanța interioară, în sfera subiectivității
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Această descoperire a atmosfericului este calea de acces către interioritatea bolnavului, pe care psihiatrul o „simte” ca pe o modificare psihopatologică a persoanei acestuia. Ea reprezintă „intuiția” sau „sentimentul anormalului” pe care-l degajă persoana bolnavă psihic și pe care psihiatrul experimentat îl surprinde cu ajutorul „simțului clinic” care este rezonanța interioară, în sfera subiectivității medicului psihiatru a subiectivității alterate a bolnavului. Raportul „trup/suflet” în psihopatologie Problemele mai sus discutate pun în evidență faptul că persoana este sinteza realizată de trup
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
simte” ca pe o modificare psihopatologică a persoanei acestuia. Ea reprezintă „intuiția” sau „sentimentul anormalului” pe care-l degajă persoana bolnavă psihic și pe care psihiatrul experimentat îl surprinde cu ajutorul „simțului clinic” care este rezonanța interioară, în sfera subiectivității medicului psihiatru a subiectivității alterate a bolnavului. Raportul „trup/suflet” în psihopatologie Problemele mai sus discutate pun în evidență faptul că persoana este sinteza realizată de trup (soma) și suflet (psyché), elemente componente care sunt inseparabile. Acest aspect se înscrie în dimensiunile
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
sale. Medicul, la rândul său, „observă” sau percepe procesul patologic. Între medic și bolnav se va stabili o comunicare directă, verbală, paralelă cu „observația clinică a bolii” (B) efectuată de medic. Situația bolnavului psihic și a relației acestuia cu medicul psihiatru este diferită, o vom reprezenta în schema de mai jos: fig. p. ms. 57 Bolnav psihic Medic psihiatru În schema de mai sus se remarcă faptul că întreaga personalitate a bolnavului este modificată (conturul neregulat al cercului mare) la fel
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
comunicare directă, verbală, paralelă cu „observația clinică a bolii” (B) efectuată de medic. Situația bolnavului psihic și a relației acestuia cu medicul psihiatru este diferită, o vom reprezenta în schema de mai jos: fig. p. ms. 57 Bolnav psihic Medic psihiatru În schema de mai sus se remarcă faptul că întreaga personalitate a bolnavului este modificată (conturul neregulat al cercului mare) la fel ca și „zona conștiinței critice” a acestuia (cercul punctat neregulat din interior). Din acest motiv bolnavul psihic nu
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
este capabil să discearnă situația sa reală. Bolnavul psihic nu se consideră „bolnav” și respinge, dintr-o atitudine cu caracter defensiv, orice ajutor medical (săgeata punctată), considerând-o chiar, în unele situații clinice, ca fiind ostilă persoanei sale. Rolul medicului psihiatru este în acest caz de a stabili diagnosticul clinic (săgeata continuă) și de a aplica tratamentul, chiar în cazurile necooperante sau chiar ostile. Din cele de mai sus se poate desprinde faptul că există o diferență netă între „medicina somatică
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
medicinei. Faptul ne obligă să vedem legătura existentă între psihopatologie și medicină, care, deși sunt două domenii de activitate practică și două moduri de gândire, se întâlnesc în același cadru al obiectului comun de studiu care este omul. Deși medic, psihiatrul este plasat într-un „spațiu clinic” diferit de cel al medicinei somatice, el având de-a face cu „o lume diferită” din punct de vedere patologic și utilizând o altă gamă de metode în comparație cu cele din medicina somatică. Psihopatologia reclamă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
altă gamă de metode în comparație cu cele din medicina somatică. Psihopatologia reclamă studii preliminare de psihologie și filozofie, dar și o formație de clinică psihiatrică. Practicarea psihiatriei bazată exclusiv pe medicină, dar nedublată de cultura psihologică și filozofică va face din psihiatri niște „savanți diletanți” afirmă K. Jaspers, adăugând că „psihiatrii trebuie să învețe să gândească boala psihică și să înțeleagă bolnavul mintal”. În același sens susținut mai sus de K. Jaspers, I. Kant afirma că „numai medicul este capabil de a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Psihopatologia reclamă studii preliminare de psihologie și filozofie, dar și o formație de clinică psihiatrică. Practicarea psihiatriei bazată exclusiv pe medicină, dar nedublată de cultura psihologică și filozofică va face din psihiatri niște „savanți diletanți” afirmă K. Jaspers, adăugând că „psihiatrii trebuie să învețe să gândească boala psihică și să înțeleagă bolnavul mintal”. În același sens susținut mai sus de K. Jaspers, I. Kant afirma că „numai medicul este capabil de a îngriji bolnavii psihici, întrucât în acest caz cunoștințele de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
pe o „boală psihică”, iar nebunul este etichetat drept „bolnav mintal” fiind tratat ca atare. Este vorba de o atitudine terapeutico-medicală. b) Antipsihiatria consideră nebunia ca pe o construcție artificială a psihiatriei, iar persoana nebunului ca pe o victimă a psihiatrilor, adoptând față de acesta o atitudine contestatară, sau cel puțin revizionistă. Atitudinea bolnavilor S-a vorbit și s-a scris mult prea puțin despre „atitudinea bolnavilor” față de boala psihică, despre modul în care aceștia „percep” și „trăiesc” propria lor suferință. Vom
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
cel de boală. Este semnificativ afirmația pe care a făcut-o unul din pacienții mei, bărbat de 69 de ani, intelectual, cu un înalt nivel de cultură și o aleasă educație, homosexual, care în cursul interviului medical a zis: „Dumneavoastră, psihiatrii, le spuneți oamenilor ceea ce aceștia nu ar vrea să știe despre ei”. În general, bolnavii psihici „simt” o anumită rezervă, o atitudine negativă, de respingere, din partea societății față de ei. Aceasta generează adesea conflicte, dificultăți de comunicare și de adaptare, o
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a nebunilor. b) Direcția de acțiune medico-psihiatrică reprezentată prin Szasz, Cooper și Laing. Aceștia pun în discuție conceptul de „boală psihică”, formele clinice ale bolii psihice și regimul de tratament și internare. Pentru ei „boala psihică” este o „invenție a psihiatrilor”, un abuz de putere care atentează la libertatea individuală. Etiologia bolilor psihice studiază cauzele și condițiile care duc la apariția tulburărilor psihice. Acest model de înțelegere al producerii fenomenelor psihice morbide este preluat ca modalitate de gândire din sfera medicinei
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
al vieții psihice, catalogat ca fiind patologic, „curentul anti-psihiatric” considera „boala psihică” drept un construct artificial, inexistent în realitate, produs de gândirea medico-psihiatrică. Se producea în felul acesta o „ruptură epistemică” între „narațiunea clinică a bolnavilor” și „discursul epistemic al psihiatrilor”. Boala mintală înceta să mai existe, ea fiind un produs al unui „discurs clinic artificial”. 12) Modelul igienei mintale este un punct de vedere lărgit, care tratează tematic boala psihică, asemenea unei stări de anormalitate opusă calitativ stării de normalitate
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
frontal punând în discuție însăși existența clinicii psihiatrice și a psihopatologiei. Conflictul este generat de „limbaj”. Întrucât „obiectul psihiatriei” nu este material, concret-obiectiv, este negată în mod direct existența acestuia, considerând că este o „construcție mintală” cu caracter arbitrar, a psihiatrilor, care „medicalizează viața psihică” elaborând într-o manieră arbitrară, în primul rând din punct de vedere lingvistic, „etichete patologice”. Natural că acest punct de vedere este pur speculativ și privește aspectele formal-externe, de ordin lingvistic al psihiatriei și psihopatologiei, neafectând
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
este faptul că bolnavul nu numai că relatează, dar concomitent caută să „explice” și să „argumenteze” această „narațiune clinică”. Limbajul delirant este una dintre formele de expresie lingvistice cele mai complexe cu care este confruntat, în calitatea sa de interlocutor, psihiatrul sau psihologul. Limbajul bolnavilor deliranți este un tip de limbaj neologic, încărcat de simboluri și care șochează adesea prin înlocuirea planului realității logice cu cel al iraționalului împins până la absurd. Limbajul delirant este un „limbaj dereistic”, străin și straniu totodată
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
persoanele cu constituție emotivă sau ușor sugestibile, poate induce idei similare, devenind convingător și sfârșind ca printr-un proces de „inducție psihică sugestivă”, interlocutorul să „adere” la ideile bolnavului. Limbajul schizofrenicilor constituie o temă dintre cele mai dezbătute de specialiștii psihiatri sau psihopatologic (E. Kraepelin, J. Séglas, S. Piro, B. Calieri și L. Frighi, J. Bobon și G. Maccagnani, C. Enăchescu). La vremea sa E. Kraepelin a vorbit chiar despre „schizofazie” ca despre o formă clinică particulară a schizofreniei, în care
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]