5,297 matches
-
momentului grec. Astfel încât ne găsim în poziția unei obligații de a trăda, a unei imposibilități de a acționa altfel decât a citi distilând în silă niște preocupări străine de opera propriu-zisă. A cerceta astfel problema hedonismului, a eudemonismului, a binelui suveran, a eticii, a moralei, a binelui și a răului, a viciului și a virtuții la gânditorii prezentați îndeobște ca anteriori lui Socrate pare o întreprindere foarte dificilă când între ei și noi se intercalează douăzeci și cinci de veacuri, când ei au
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
să interpretezi cuvântul materie? Cum să gândești atomul? În ce termeni se poate vorbi despre zei, despre Dumnezeu, despre divin? Ce trebuie înțeles prin cuvântul plăcere? Dar prin bucurie? La fel și cu dorința. Care este definiția noțiunii de bine suveran? Trupul antic și grecesc este oare asemănător trupului postmodern și postcreștin? Tot așa cum învingătorii nu pot spune cu seninătate adevărul celor care au pierdut, învinșii nu pot nici ei să-și scrie cu seninătate istoria. Cu atât mai mult cu
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
termen, confiscat, învăluit în fum de tămâie și stropit cu agheasmă. Putem totuși afirma că o astfel de sensibilitate ține mai mult de celebrarea vieții decât de detestarea ei. O precauție în modul de întrebuințare: hedonismul face din plăcere binele suveran, scopul spre care trebuie să tindem, obiectivul în stare să aducă laolaltă reflecția și acțiunea; cât despre eudemonism, acesta afirmă necesitatea de a viza starea de bine, seninătatea, fericirea. Cei doi termeni există și înseamnă două lucruri distincte, plăcerea și
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
o înțelepciune paradoxală. Bineînțeles, el poate și să acționeze asupra dorințelor sale, să propună o dietetică a acestora, adăugându-i, la o adică, și o aritmetică a plăcerilor care i-ar permite să acceadă la o seninătate identificabilă cu binele suveran. Dar anecdota poate servi și la demonstrarea altei teze: te distanțezi de un anumit lucru abținându-te să nu privești, silindu-te să nu vezi; identifici realul drept ceea ce este: o pură și simplă conjuncție de simulacre căreia poți să
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
lui Anaxarh, ca și al multor eudemonisme grecești - cele ale lui Apollodor din Cyzicos, Nausiphanos din Theos ori Diotim din Tyr, de exemplu, din care nu mai subzistă decât ici o vorbă, colo o frază sau o amintire... -, situa binele suveran în impasibilitate, în capacitatea de a nu te lăsa afectat de lume, de micimile și meschinăriile ei. Foarte probabil, bucuria filosofică este aceea de a trăi deasupra contingențelor obișnuite, alături de preocupările celor mulți, în alt loc decât pe scena trivială
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
ocupă mintea cu treburi inutile. Aceste preocupări vane consumă o energie utilă pentru înfăptuirea altor țeluri. Aristip îndepărtează tot ce nu duce la acest proiect: ca etician integrist, el nu se încurcă cu activități inutile pentru a ajunge la binele suveran, la plăcere. Astfel, el renunță bucuros la matematică, fizică, astronomie și la toate activitățile științifice cu care pierzi un timp enorm. Nihilist în materie de epistemologie, el își concentrează toate eforturile asupra moralei. Aceasta și nimic altceva. Așadar, în concepția
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
mai densă: doar filosoful o poate cunoaște. 4 Plăceri care țin de a avea, plăceri care țin de a fi. Compararea anumitor texte permite o mai bună înțelegere a funcționării interioare a gândirii cinice. Sigur, Antistene asimilează plăcerea cu răul suveran, el ne îndeamnă să ne ferim de toate plăcerile, oricare ar fi ele, și stigmatizează voluptatea identificată cu slăbiciunea. Numai că, în același timp, frecventează bordelul și se justifică spunând că, atunci când simte nevoia de plăcere sexuală, rezolvă problema cu
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
mărturie în favoarea vieții fericite. Aici, plăcerea apare ca fiind altceva decât suprimarea sau dispariția durerii. După Philebos, plăcerea nu este negativă, conform modelului exploatat mai târziu de Epicur, ci pozitivă: ea presupune căutarea activă a satisfacțiilor și elaborarea jubilării. Binele suveran, ceea ce este bun și plăcerea avansează identificate și identificabile. Oare de ce, în loc să discute această teză, Socrate, adus pe scenă de Platon, caricaturizează opțiunea hedonistă, pentru a se mulțumi, într-un mod foarte așteptat și obișnuit la antihedoniști, să recurgă la
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
a reținut temperamentul măsurat al lui Eudoxos. Astfel încât cititorii lui Aristotel evită să vadă în apologia făcută de el hedonismului o pledoarie pro domo. Întrucât sinceritatea pledează în favoarea lui, unii interpretează apărarea dezinteresată de către el a plăcerii identificabile cu binele suveran ca pe o dovadă a validității acestei propoziții. Într-adevăr, nimic nu ne permite să găsim în biografia filosofului ceva ce i-ar putea discredita gândirea: nici vorbă de vreo travestire în femeie, de parfum în agora sau de ospețe
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
schimb plăcerea de a filosofa se definește ca fiind cea mai bună. De fapt, care hedonist autentic ar afirma contrariul? Cu siguranță, nu Aristip din Cirene, și nici ceilalți care situează plăcerea în vârful ierarhiei și fac din ea binele suveran; toți aceștia ar fi incapabili să-și plătească jubilarea cu o bucurie răutăcioasă ori cu o pasiune rea. Eudoxos hedonist și Aristotel eudemonist luptă în două tabere învecinate. Nu chiar prieteni, desigur, dar nicidecum dușmani. Oricum, de aceeași parte a
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
dorința legată de aceste obiecte inutile și găunoase alienează, îngrădește spiritul, stă în calea libertății, a autonomiei și a seninătății. Odată stabilită această taxonomie, putem efectua un calcul, pentru că plăcerea rezidă doar în satisfacerea dorințelor naturale și necesare. Fericirea, binele suveran, bucuria, finalitatea hedonistă presupun absența tulburărilor, pacea, liniștea sufletească, sănătatea trupească, armonia păstrată sau redobândită. A cunoaște logica dorințelor cu care avem de-a face, a le recunoaște în diversitatea lor confuză și amestecată, a ști cum să le răspundem
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
cineva în așa măsură conținutul gândirii epicuriene și ar face-o să exprime contrarul a ceea ce spune ea de fapt, dacă nu din cauza unei repulsii față de însuși principiul hedonismului? Desigur, ataraxia epicuriană seamănă foarte mult cu fericirea asceților, cu binele suveran al celor care renunță, însă o trăsătură a doctrinei marchează diferența, și ea este una importantă: refuzarea durerii, lupta contra suferinței. Pentru că ura față de trup propovăduită de Platon, iar mai apoi cultul durerii propriu stoicilor, cât se poate de orgolioși
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
a bibliotecii o știu prea bine. În fața acestor mâncăruri sobre abundă conversațiile cu subiecte polemice: ce relații există între bogăție, fericire și virtute? Ce se poate spune despre utilitate și sinceritate în prietenie? Cum pot fi definite Binele și Binele Suveran? Dar Plăcerea, Fericirea, Virtutea, Înțelepciunea? Trebuie oare să ne temem de moarte? Cum să trăim de vreme ce, într-o zi, trebuie să murim? Banchetul servește filosofia, filosofia servește banchetul. Cele două își dau sens în mod reciproc. Nu mâncăm doar pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
săpături devastat... Pietrele următoare - etica. Nici aici nu avem nimic cu adevărat nou: tropism hedonist, antiplatonism - în privința originii numelor și a naturii sufletelor -, recuzare a durerii, a plăcerii și a suferinței ca poli magnetici, dietetica dorințelor, aritmetica plăcerilor, identificarea binelui suveran cu fericirea, aceasta coincizând la rândul ei cu absența tulburărilor, cu încetarea negativității care operează în trup și în suflet, simpla satisfacere a dorințelor naturale și necesare, recuzarea fricii de zei și de moarte etc. Urmează, în sensul de mers
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
și nenecesare 195-197, 285-286; și plăcere 197 etica hedonistă 41, 63, 94, 156, 194 eudemonism - definiție 41-42, 67, 80, 122, 304; și hedonism 41-44, 122, 158; eudemonismul lui Aristotel 158, 308 eumetrie 114-115 fericire - ce presupune ea 132, 197; binele suveran al eudemonismului 41, 197, 296; cirenaică 121-122; și conștiință 42; distinctă de plăcere 121-122; eudemonism și hedonism 41-44, 122, 158, 305; Lucrețiu 280; care poate fi atinsă aici 184, 213; și trup 42 jubilare - după Aristip 101, 114, 116-117, 119-120
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
plăcere 66, 119-120, 137, 145, 158, 202-203; după Prodicos 161; și suflet 208-209; a trupului 208-209, 269; și virtuți 165 kairos 74, 116, 121 plăcere - eliminată 144-145; aritmetica plăcerilor 60, 202-203, 216-217, 235-236, 296; atomică 285-286; și bani 94; binele suveran al hedonismului 41, 114, 145, 156, 158; bune și rele 136-137, 150, 234-235, 286; catastematică 150, 204-207; cinetică 118, 204-207; cirenaică 118-122, 304-305; corporală ca țel al idealului hedonist 119; definiții 43, 120-121, 244; = desfătare 42; dietetica plăcerilor 66, 114-115
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
argumenta existența lui Dumnezeu. În realitatea profană, În contigentul cotidian, Însă, nu aceasta este problema educațională * La cele mai sus enumerate se poate adăuga statutul minor al educatului În raport cu rolul exagerat al maestrului sau, Încă, al individului strivit de autoritatea suverană a comunității. III. Etică și educație Etic, estetic și religios În actul educațional esențială. Wittgenstein spunea cu Îndreptățire că există lucruri despre care trebuie să vorbim și altele despre care trebuie să tăcem. Despre Dumnezeu, orice discurs rațional, argumentații, demonstrații
Peripatethice by Sorin-Tudor Maxim () [Corola-publishinghouse/Science/1800_a_3164]
-
chiar tratatul comercial al marilor puteri cu Poarta, din 1861. De asemenea, crede că statul român este păzit de regimul garanțiilor colective, dar că „ambiția unora și vanitatea altora Îl vor conduce probabil pe prinț, care acum este numit invariabil, suveran, până la titlul de rege” <ref id="27">27 Ibidem. </ref>. Afirmația este fără echivoc: există o imensă voință politică de a schimba statutul politic al României. Chiar dacă imposibil Încă, cel puțin, din punct de vedere mental, era foarte aproape de Îndeplinire
Cultură, politică şi societate în timpul domniei lui Carol I : 130 de ani de la proclamarea Regatului României by SUZANA BODALE () [Corola-publishinghouse/Science/413_a_1248]
-
toți trimișii noștri să aștepte note oficiale <ref id="51">51 Circulară Kogălniceanu, București, 20 septembrie/2 octombrie 1878, la AMAE, fond Arhiva Istorică, vol. 131, f. 39. </ref>. Se dorea, astfel, manifestarea unui gest de voință specific unui stat suveran, nedorind să se lase posibilitatea interpretării facultative a actului. Singurele probleme au apărut, paradoxal, exact din partea Austro-Ungariei și a Germaniei, ceea ce este o dovadă În plus că ajutorul lor nu fusese neinteresat. Aceste state nu se opun recunoașterii noului apelativ
Cultură, politică şi societate în timpul domniei lui Carol I : 130 de ani de la proclamarea Regatului României by SUZANA BODALE () [Corola-publishinghouse/Science/413_a_1248]
-
urmă răspundea, la 27 februarie 1881, că, În cazul În care se va Îndeplini acest fapt, el va fi făcut Într-o „manieră constituțională și după uzanțe” <ref id="92">92 Ibidem. </ref>, deci, În acord cu dreptul unui stat suveran de a-și decide singur titlul oficial. Totuși, opoziția Vienei nu putea să fie categorică deoarece Berlinul era interesat ca România să graviteze În jurul politicii sale, apoi, o respingere fermă din partea Monarhiei Bicefale ar fi dus la o exaltare a
Cultură, politică şi societate în timpul domniei lui Carol I : 130 de ani de la proclamarea Regatului României by SUZANA BODALE () [Corola-publishinghouse/Science/413_a_1248]
-
a produs, relativ, repede, fiind nevoie de doar douăsprezece zile ca toate marile puteri să-și trimită scrisorile de confirmare. Aici, un rol important au jucat acțiunile politico diplomatice anterioare, dar, mai ales faptul că România era acum un stat suveran, care putea să-și decidă singur soarta, inclusiv În privința titlului oficial. Nu trebuie omis și un fapt legat de mentalitatea epocii. Era o obișnuință să se asiste la dese schimbări de „etichete” (Republica Franceză - Imperiul Francez - Republica Franceză; Confederația Statelor
Cultură, politică şi societate în timpul domniei lui Carol I : 130 de ani de la proclamarea Regatului României by SUZANA BODALE () [Corola-publishinghouse/Science/413_a_1248]
-
regatului, guvernul a luat inițiativa adoptării titlului de „Alteță Regală” pentru Carol, ceea ce trimitea la Încercarea Îndeplinirii planului proclamării regatului În viitor. Acest titlu, Împreună cu demersurile românilor de a se trimite miniștri plenipotențiari au fost manifestări energice ale unui stat suveran, căruia, deși i se impuseseră condiții grele pentru recunoașterea neatârnării, dorea să se afirme mai ferm pe arena internațională. Germania și Austro-Ungaria și-au oferit, condiționat, sprijinul În medierea acestei probleme, ceea ce anunță cursul politicii externe românești În perioada următoare
Cultură, politică şi societate în timpul domniei lui Carol I : 130 de ani de la proclamarea Regatului României by SUZANA BODALE () [Corola-publishinghouse/Science/413_a_1248]
-
mai multă consistență. Dacă până În acel moment problema s-a pus Împreună cu cea a independenței, Începând cu anul 1879, există discuții efective pe marginea acestui subiect, ceea ce anunță și o iminență a producerii actului. România acționează În viitor ca stat suveran, folosind adesea „faptele Împlinite”. Deci, Între 1878 și 1881, s-a trecut la etapa acțiunilor politico-diplomatice concrete, cu scopul introducerii regalității În România. Prima mare reușită a fost adoptarea titulaturii de „Alteță Regală” pentru Carol, la 9/21 septembrie 1878
Cultură, politică şi societate în timpul domniei lui Carol I : 130 de ani de la proclamarea Regatului României by SUZANA BODALE () [Corola-publishinghouse/Science/413_a_1248]
-
ca să merite Botezul, nu-l poate constrânge pe Dumnezeu prin nimic ca să-l spele prin „baia nașterii celei de-a doua” și să-l sfințească, deci nu poate câștiga nici un drept în virtutea căruia să pretindă mântuirea. Dumnezeu „lucrează în chip suveran această schimbare. Omul va avea să lucreze ca «să stea în har» după ce s-a botezat. Altfel, Botezul n-ar mai fi «baie a nașterii celei de a doua» și «început de înnoire a Duhului Sfânt» (Tit 3, 5), ci
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
inutilității a lui Sisif care se tot muncește la urcarea bolovanului lui despre care mai și știe că o va lua la vale odată ajuns în vârf. Orice efort ai face, oricât de eroic teai lupta cu timpul, el e suveran. Și duce spre sfârșit. Dacă n-ar fi existat și un capitol doi, speranța era neechivocă: sfârșitul ar fi fost de fapt începutul. Capitolul doi însă survine. Este lumea de apoi? De după sfârșit? Există o astfel de lume? Din dialogul
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]