9,812 matches
-
Cu arma îndreptată spre locul de unde venise zgomotul, se întinse pe podea. Cu ochii întredeschiși, își blestema neglijența. Acum ar fi trebuit să fie la kilometri de încăperea aceasta. Prin ușa care se deschisese apăru John Prescott. Gosseyn se ridică, tremurând încă sub influența ultimei emoții. Prescott avea un surâs nervos. ― Nu-i așa că ești mulțumit c-ai luat antidotul acela? ― îl întrebă el. Am introdus niște Drae în aparatul de condiționare a aerului și tu ești singurul care... Se întrerupse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
cabană a doi bărbați imediat după asasinarea președintelui Hardie, să treacă nebăgată în seamă, erau practic nule. Gosseyn oftă. Pentru el nu era timpul de odihnă și de leneveală pe malul lacului, tocmai acum, când lumile locuite ale sistemului solar tremurau sub amenințarea armatelor de invazie. Îl privi pe furiș pe doctor. Capul ciufulit i se odihnea pe speteaza fotoliului; ochii îi erau închiși. Pieptul i se ridica și i se cobora cu regularitate. Gosseyn îl chemă șoptii: ― Doctore! Adormit profund
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
aflat la căpătâiul patului Patriciei Hardie și, când o voce de femeie îi răspunse, solicită: ― Vă rog, dați-mi-l pe tâmplarul șef. O clipă mai târziu, o voce groasă îi răspunse și Gosseyn îi explică ce dorea și închise. Tremura de nerăbdare. ― Trebuie să meargă... își zise el, încercând să se auto-convingă. Asemenea chestii merg întotdeauna, dacă ai tupeu. Transportă în grabă distorsorul în living-room. Apoi închise ușa dormitorului. Puțin după aceea, la ușa dinspre coridor se auzi un ciocănit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
termin serviciul, la miezul nopții. Până atunci, citiți ziarele de dimineață. Veți vedea despre ce vă vorbesc. D.L. Gosseyn luă ziarul și-l desfăcu pe pat. Titlul, înalt de 10 centimetri, îi sări în ochi. MAȘINA JOCURILOR A FOST DISTRUSĂ Tremurând de nerăbdare începu să citească grăbit câte un paragraf deodată: "...A tras asupra Palatului... Difuza simultan informații privind un misterios atac împotriva planetei Venus (Nici un atac... n-a avut loc ― citiți raportul serviciilor radio în pag. 3) Guvernul a declarat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
o fi mai bine să încerc să iau chiar acum tuburile." Era posibil ca ei să nu se întoarcă singuri. Tocmai se apropiase să investigheze din nou distorsorul cu ajutorul aparatului de sondare, când sună telefonul. Era Lyttle și vocea îi tremura de emoție: ― Vă sun dintr-o cabină telefonică. Tocmai am citit ziarele de seară. Se spune acolo că Patricia Hardie a fost arestată acum o oră și jumătate, sub acuzația ― auziți numai ce monstruozitate ― că și-ar fi omorât tatăl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
Afluxul de energie care, galvanându-l, îi permisese lui Gosseyn să-și dea seama de situația în care se afla, era în descreștere. Greoi, se lăsă din nou să cadă. Și abia dacă-și dădu seama c-o făcuse. Mâinile îi tremurau, iar genunchii înmuiați nu-l puteau duce. De la bun început remarcase că e întuneric în jurul lui. Dar abia acum această constatare căpătă o nouă dimensiune. Bezna! Bezna cea fără umbre și neândură-toare. Îi apăsa ochii, creierul. Simțea contactul veșmintelor pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
în revistă rapid situația. Nu era încă totul perfect; dar, pe de altă parte, dispunea acum de 18 locuri de retragere și de 41 de surse de energie de la care creierul său suplimentar se putea aproviziona. Constată că mâinile îi tremurau ușor și că transpirase. "Rezultatele normale ale încordării" concluzionă el. Căci, într-adevăr, se simțea supratensionat. În mai puțin de o jumătate de oră urma să se lanseze în cea mai nebunească campanie militară tentată vreodată de către un singur om
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
cu... Se clătină, părând gata să se prăbușească. Gosseyn o prinse în brațe și o susținu. ― Da. Da. Cu cine? ― Cu un tip cu barbă. Vorba ei nu fusese decât un suspin. Își veni încet în fire, dar continua să tremure din tot trupul. ― E greu de imaginat că Eldred a știut totul despre... el și n-a spus la nimeni. ― Dar cine-i el? ― Eldred nu mi-a spus. Furia de care se simți cuprins Gosseyn fu cu atât mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
de altă parte, continuitatea să nu fi fost sau să nu se refere decît la... memorie. Ar fi putut însemna și altceva? Cuprins de înfrigurare, căută o loțiune de bărbierit. Găsi o cutioară într-un lavabou de pe coridor. Cu degete tremurând ușor întinse puțină soluție pe obrajii inerți ai mortului. Barba dispăru imediat la atingerea cu prosopul. Gosseyn, stând în genunchi, văzu un chip mai bătrân decât s-ar fi așteptat: 75, poate 80 de ani. Ușor de recunoscut, trăsăturile acestuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
ridică și spuse că nu se simțea bine, Îi venea să vomite. Îl rugă să plece, căci se rușina s-o facă În prezența lui, chiar dacă Între ei nu mai existau secrete și erau căsătoriți de atâta vreme. Râgâia și tremura și-și strâmba gura cu o grimasă de dezgust atât de convingătoare, Încât Elio se gândi că nu mințea. Nu se mișcă, nici măcar când Maja Îngenunche În fața vasului și se prinse cu mâinile de colacul veceului, căci Încă voia să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
genunchii lui pe burta mea, greutatea lui lângă inima mea. Îl iau iarăși În mine, unde nu i se va mai putea Întâmpla, niciodată, nimic rău. — Sunt aici, totu-i În regulă, hakuna matatta - dormi. Umezeala saltelei o făcu să tremure. Poate că trebuia să vorbească despre această problemă de enurezie nocturnă cu un pediatru, dar singurul pe care Îl cunoștea lua o sută de mii de lire pentru o vizită de un sfert de oră, bani pe care acum nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
și dispăru sub roțile furgonetei, iar acum apărea din nou pe neașteptate, absorbită de un vârtej de aer, care se deschide În dreptul portbagajului, și apoi plutește - balonaș diform, ironizat de lumina farurilor. Un rând de blocuri le apăru În față, tremurând, iar lampioanele sure Începură o cursă rapidă, un rând de pini se Înclină dintr-o dată, aplecându-se peste parbriz, făcându-l să se cutremure de spaimă și forțându-l să deschidă larg ochii, bătând din pleoape. Unde suntem? Întrebă Zero
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
lista Camillei fuseseră eliminați copiii ai căror părinți erau lipsiți de relații. Buonocore - un polițist și-o casnică, ambii de origini foarte modeste, doi sărăntoci - ce relații puteau să aibă? Eliminați. Era foarte simplu. Totuși, acum când Camilla o privea tremurând de supărare, iar Kevin o fixa cu ochiul lui strabic și imens din spatele lentilelor, iar falsa blondă Emma o privea cu ochii ei negri, strălucitori și isteți - calculul pe care și-l făcuse, gestul ei, Însăși ideea de a fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
că În dimineața aceasta polițistul nu se bărbierise: ciocul său era Înconjurat de o umbră Întunecată. Privindu-l mai bine, observă că avea un aspect neîngrijit, deși era Îmbrăcat corect În uniformă. Cearcăne mari și o paloare bolnăvicioasă. Mâinile Îi tremurau. Ce fel de griji putea să aibă un polițist de rând? Din moment ce viața lui era teribil de complicată și de stresantă, Elio invidia viața simplă a Îngerului său păzitor - doar casă și muncă, cea mai convingătoare Întrupare a treimii Dumnezeu-Stat-Familie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
pe lumea cealaltă, dacă există o altă viață, n-avea s-o irosească. Dar În timp ce introducea plicul În cutie, Îl fulgeră, ca o viziune, chipul Emmei. Amintirea tuturor lucrurilor. Și urma infimă a unei speranțe. Azi-dimineață, la telefon, vocea Emmei tremura. Și dacă ea, fără s-o știe măcar, dacă ea, Îl voia Încă? Dacă printr-o minune, dintr-o părere de rău, cine știe - dacă totul se lămurea, dacă se Întorceau Împreună, ce avea să-i spună onorabilului Fioravanti? Putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
două fâțe musculoase, goale ca niște viermi, veniră să se Întindă pe bănci, sporovăind, se Întrebă cu cine erau rude și cum Își făcuseră rost de permisul de intrare, și ieși grăbit afară. Rămase sub dușul rece până când Începu să tremure. Apoi se Îmbrăcă din nou și se Îndreptă spre ieșire. Nu mai avea sânge sub unghii. Era curat, nou și se simțea bine. Pe alee se Întâlni din nou cu antrenoarea de bodysculpture. Nu mai era În trening. Avea pantaloni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
zâmbet disprețuitor și nu se mișcă. — Lasă-mă să urc, ordonă Antonio. N-am chef să mă enervez. Portarul avu impresia că tipul acela era cam sărit, ca sub efectul unui drog. Avea pupilele ca ochiul de pisică și Îi tremurau mâinile ca unui bolnav de parkinson. O clipă se temu că avea de gând să-l lovească - și totuși, Împietrit, se ținu tare. — Nu se intră fără invitație. Antonio Își pierdu răbdarea pe loc, căci știa că are puțin timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
promisiunile. Antonio nu voia să facă asta În timp ce copilul Îl privea. În singurul lui ochi strâmb și dezarmat era o putere insuportabilă - puterea de a-l opri. Intră În cameră. Își simțea picioarele moi, ca de unt, iar mâinile-i tremurau. Dar, la urma urmelor, chiar trebuia să o facă acum? Era mai bine să amâne - să-și acorde timpul de a deveni din nou stăpân pe sine. Compania lor Îl transformase. Ar fi fost mai ușor În timp ce dormeau. Nu ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
și apoi dispăru pe hol. — Tati! Îl chemă din nou Kevin cu vocea răgușită - când vii? — Iată-mă, Îi răspunse. Avea cămașa udă de transpirație și mici picături de sudoare i se prelingeau pe tâmple. Dar mâna nu-i mai tremura. Protagonist, pentru totdeauna. Copiii stinseseră lumina. Mobilele din salon Își pierduseră unghiurile, planurile, structura - păreau corpuri monstruoase, adormite. Fiecare lucru luase Înfățișări amenințătoare, neliniștitoare. Antonio se chinui să descopere conturul lui Kevin pe divan. Ecranul televizorului transmitea În Încăpere o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
să îl facă pe omul cu violoncel să tacă. De fapt, să îl aducă la nivelul lor de înțelegere. Neputincioși în a-l înțelege și accepta, oamenii îl vor anihila în cele din urmă. („Bărbatul cu violoncelul continuă să cânte tremurând. Brusc îi apar lacrimi în ochi și continuă să cânte cu lacrimile șiroindu-i pe față.“) „|sta nu e om“, spune Bătrânul cu baston. „Trebuie omorât“, continuă Bărbatul cu ziarul. „Cum să omori un om care plânge?“, intervine Doamna cu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2200_a_3525]
-
era topless. În altă imagine pur și simplu revoltătoare - pe care am tot încercat în zadar să mi-o șterg din minte - Sheba era în genunchi în fața lui Connolly care își expunea splendoarea. Când am pus fotografiile la loc, îmi tremurau mâinile. Sheba îmi jurase de mai multe ori că a distrus orice urmă a relației ei cu Connolly. Și iat-o, tezaurizind imagini pornografice cu băiatul în geantă. Instinctul îmi spunea să le distrug, dar nu puteam s-o fac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
mine și să-l pun sub saltea ca de obicei, l-am lăsat pe un bufet, într-unul din albumele mari de fotografii ale lui Eddie. — Tu i-ai spus lui Bangs, a zis Sheba când am intrat. Vocea îi tremura ușor. Am lăsat jos plasele. — Poftim? — Tu i-ai spus lui Bangs despre mine și Connolly. — Despre ce naiba vorbești? — Destul, a zis Sheba, scrâșnind. Nu mă minți. Am citit totul în... în... micul tău jurnal. S-a ridicat de unde era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
riduri, fără păr alb... nu se poate, poza asta parcă e făcută ieri. Da, ieri, adică acum aproape 25 de ani. Cum vine treaba asta? Aproape 25? Nu... Fundalul e asigurat de zidul masiv al Liceului „Frații Buzești“, pe care tremură discret lumina de miez de vară a anului 1989. E o poză de grup, ca toate pozele de grup: clasa ta și o parte din profesorii voștri, adunați pe patru rînduri, pe scările intrării oficiale, privesc obiectivul aparatului de fotografiat
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
dar era o informație greu de crezut. Privesc fotografia și mă năpădește o senzație de neverosimil. Îmi vine greu să Înțeleg acest flux al memoriei care se revarsă, să Înțeleg cum e posibil ca haloul luminii intense de iunie să tremure cu atîta intensitate, atît de viu deasupra capetelor unor tineri arătînd ca niște păpădii umane. Am momente În care acel trecut mi se pare o văgăună și mă gîndesc că oamenii din fotografie ar fi trebuit să resimtă fizic Anomalia
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
un binom etic, de fabulă. Răul și urîtul erau dominante În epocă, dar asta nu Înseamnă că totul era rău și urît. Sub rău și urît exista viață, cu multe alte nuanțe, cea mai bună dovadă e această poză, care tremură fin, respiră, se bîțÎie. Și totuși, rămîne Întrebarea: ce visați voi atunci? Din ce? Cum? CÎți dintre voi ar fi putut să anticipeze că tehnologii care În acea clipă păreau de domeniul science-fiction-ului se vor vulgariza curînd, ba chiar foarte
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]