33,137 matches
-
să-mi atragi atenția. Mă tem că în ultimul timp am o tendință incorijibilă de a face avansuri. Cu cât îmbătrânesc mai mult, cu atât mai puțin reușesc să-mi controlez acest libidou nenorocit. Nu-i purta pică unui biet bătrân pentru slăbiciunile lui. Nu, desigur. Știam că vei înțelege. Am ajuns: Citroenul 2 CV albastru. Ne-a luat ceva timp să ne instalăm în mașină. Bătrânele articulații ale lui Findlay gemură puternic când se lăsă pe locul șoferului, iar, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
păcate, e un apartament mic, cu un singur pat, dar... — E doar nouă fără douăzeci, i-am amintit. Findlay zâmbi în chip de scuză și se așeză în fața mea cu un aer abătut. — Știu, e inutil. Vezi dincolo de trucurile unui bătrân singur, vrednic de milă. Te scârbesc, desigur. Dar încearcă să nu lași să se vadă. E tot ce-ți cer. Dar nu-i adevărat... — Te rog, lasă amabilitățile. Ai venit pentru o simplă tranzacție de afaceri, îmi dau seama. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
sau trei lucruri o dată. Thomas dădu din cap și mușcă pofticios din brioșa lui. — Uite, de exemplu, șomajul, continuă Henry. Când ai văzut ultima dată un titlu despre șomaj? Nimănui nu-i mai pasă. — Știu; toate astea sunt foarte încurajatoare, bătrâne. Dar ceea ce vreau eu este o garanție concretă... — Sigur că vrei, sigur. Henry se încruntă și se concentră asupra chestiunii la zi, cazul unui ziarist britanic recent închis în Bagdad pe baza acuzațiilor spionaj. Îți înțeleg perfect punctul de vedere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
o cârciumă. Ea spuse: — E ziua de Crăciun. S-ar putea să fie rezervate toate. Peste câteva minute, liniștea aproape perfectă a fost spulberată de clinchetul și zornăitul unei biciclete care se apropia. Am întors capetele și am văzut un bătrân foarte corpolent parcându-și bicicleta la zid, apoi coborând treptele și îndreptându-se spre mare, cu un rucsac pe umăr și o privire hotărâtă pefață. Când a ajuns la circa zece metri de noi a pus jos rucsacul și a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
știi de ce? Pentru că sunt o nație de oportuniști. Există oameni în Germania care cred cu adevărat în ce încercăm noi să realizăm în Irak. E aici ceva din care englezii ar avea ce învăța. Noi doi nu suntem suficient de bătrâni ca să ne amintim vremurile dinainte de ’58, când aproape toată dotarea noastră venea din Marea Britanie, dar s-ar putea să fim nostalgici după un asemenea aranjament. Nu poate exista demnitate când afacerile trebuie făcute clandestin, în spatele ușilor închise. Avem nevoie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Dar presupun că nu înțelegi asta: te-ai născut într-o vreme când principiile au încetat să însemne ceva. Dacă am terminat cu afacerile, Herr... — Ești o dilemă pentru mine, domnule Winshaw. Pentru mine și pentru mulți alții suficient de bătrâni ca să fi slujit Reichul, care cunoaștem bine numele familiei voastre cu mult înainte de a apărea în pragul ușii noastre. Mark se ridică îi picioare și își luă servieta. Nu părea interesat. — Știu exact ce face Saddam Hussein la așa-zisul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
zonă, dar Luftawaffe a fost alertat și nefericitul pilot împreună cu echipajul lui au fost doborâți. Vă spune ceva treaba asta? — Mă tem că nu. Uitați că asta s-a întâmplat cu mult timp în urmă. Înainte de a mă naște eu. Bătrânul îi susținu privirea o clipă, apoi trase de șnurul soneriei de lângă ușă. — E perfect adevărat, domnule Winshaw. Dar după cum spuneam, rămâneți o dilemă. În timp ce Mark pleca, adăugă: Fiica mea, dacă vreți s-o vedeți, e în bibliotecă. Decembrie 1961 Pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
m-am uitat în oglinda toaletei de bărbați mai târziu în aceeași noapte, nu mi-a venit să cred ce-am văzut.. Era fața care mi se arătase într-un coșmar cu peste treizeci de ani în urmă: fața unui bătrân, răvășită de bătrânețe și zbârcită ca o veche sculptură de urme de suferință. Era aproape două când infirmiera a venit în sala rudelor să mă trezească. Eram cufundat într-un somn adânc. N-a spus nimic și eu n-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
tunel, dar era imposibil de spus ai cărui ochi erau mai obosiți și mai goi: ochii lui Mortimer sau cei ai cadavrului înghețat, care se învârtea încet. Pic. — E moartă? rosti Michael în cele din urmă. Cred că da, spuse bătrânul. Dar e greu de spus. A durat mai mult decât am crezut. — Ce îngrozitor să omori pe cineva așa! Mortimer se gândi puțin la asta. — Da, confirmă el. Pic. Pic. — Domnule Owen, continuă Mortimer, vorbind cu mare efort.Sper că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Va fi ea adoptată de familia Mihai, care a găsit-o plângând la ghena blocului? Va fi plasată într-una din instituțiile de stat? Sau va fi negociată pe piața liberă, pentru a-și afla căminul peste ocean? După vorba bătrânului Homer, cerșetorii și străinii de la Zeus vin ... Tânăra sa trimisă bate acum la poarta destinului. Iubiți telespectatori, sunt Valerian Cric pentru TVR 1. Virginia, ai legătura în studio. Bună seara. Acesta a fost Valerian Cric, corespondentul nostru special, din cartierul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
lui februarie, răzbate glasul unei guguștiuc, viu ca o literă sângerie pe alb-cenușiul fundalului din hârtie de orez. Părintele Ieronim face semn celei dinaintea lui să se apropie. Femeia se închină și îngenunchiază la picioarele părintelui. ─ Părinte, murmură femeia. Însă bătrânul se apleacă și-i atinge umărul drept, făcându-i semn să se așeze lângă el, pe cufărul cu psaltiri. Draga mea, spune părintele. Renumitele sale tăceri au umplut tot orașul, împărțindu-l în două tabere: fidelii părintelui susțin că o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
obiect. La început a fost cuvântul și la sfârșit tot cuvântul este. Obiectul, dacă a existat, s-a fărâmat, nu mai este, dar numele a rămas. Copiii, când se îndrăgostesc, se îmbată numai rostind numele ființei iubite. Și la sfârșit, bătrânii fac la fel: Lenore... Între astea două, trupul material e un semn foarte, foarte mic, aproape invizibil. Vă mulțumesc, părinte, spune Aurora Martinescu și se ridică din jilțul cam tare. Părintele mustăcește. ─ Te grăbești? Du-te la pictorul ăsta al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
spune Aurora Martinescu și se ridică din jilțul cam tare. Părintele mustăcește. ─ Te grăbești? Du-te la pictorul ăsta al nostru care ține isonul la strană. Te-o ajuta el cumva. Mergi în pace. Aurora Martinescu se închină, sărută dreapta bătrânului și iese. Și părintele rămâne singur. Cei doi Mihai știau și ei, toată lumea știe, nu e un secret, că sugarii orfani sunt la mare preț. Se bat pe ei agenții și fundații, s-a vorbit chiar de prunci smulși din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
roase, că balustrada de lemn, lustruită de uz, s-a cariat și ea pe ici pe colo. Orice om se naște original și moare o copie, își aduce aminte, și un firicel de tristețe i se strecoară în inimă. Oftează. Bătrânul Goethe! O copie...Pe zi ce trece, desigur, o copie în vestoane mov, cravate roz... Oftează din nou. Pe șoseaua Ștefan cel Mare traficul greu huruie în ambele sensuri. Din tramvaiul 34, călătorii privesc pe geam cum se lasă noaptea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
În unele, în ciuda logicii, domnesc pacea, armonia, înțelegerea între oameni și caritatea. E fum, e ger, e o înghesuială ca-n iad și cu toate acestea oamenii își vorbesc politicos, se scuză, încearcă să-și facă loc unii altora, cei bătrâni nu sunt ursuzi, cei tineri nu sunt nesimțiți, bărbații nu pipăie femeile și femeile nu strâmbă din nas, cei întregi la trup nu-i nesocotesc pe betegi iar suferinzii nu-i privesc pe sănătoși cu răutate. Da, sunt rare aceste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
în vârstă. Nu pune preț pe propria intuiție, dar nici nu crede că o cercetare sociologică ar da cine știe ce rezultate. Mai la îndemână îi este referința culturală. Primul gând îl duce la fiicele lui Lot, acelea care îl îmbată pe bătrân pentru a-l atrage la utila treabă a fecundării, dată fiind „necesitatea istorică” de „a-și păstra sămânța”. Dacă oamenii străvechi nu erau convinși nici măcar de nocivitatea legăturilor incestuoase, cu atât mai puțin ar fi făcut caz de diferența de
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
erecții are în 24 de ore, cum suportă „capriciile” ei și când cade pradăpresimțirilor, precum că într-o zi va fi schimbat ca o haină uzată cu una nouă... Prozatorul de azi își ia unele libertăți de limbaj pe care „bătrânul” P.H.Lippa nu și le permitea în anii '30-'40, ai veacului al XX-lea. Eroina lui, o femeie tânără, înzestrată cu suficient simț al umorului, știe să fie atât de discretă încât să-l facă pe Domnul R. să
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
Lippa, cu o nerăbdare ușor perversă. Comit, într un fel, o indiscreție, mai ales că nu am putut afla o dispoziție testamentară privind acest manuscris. Doamna Elise Bacinski nu știe nimic despre așa ceva. Recunosc litera înaltă, ovală, puțin aplecată, a bătrânului intelectual basarabean. Îi admiram scrisul prin 1977-1978, pe o carte poștală, o felicitare de Paști, în versuri. O trimisese prietenului său, Livius Frangolea, fost avocat, fost politician, fost pușcăriaș (14 ani recluziune, pe lângă trei în care a stat ascuns într-
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
de versificație românească. Autorul, absolvent al Universității din Cernăuți, acum câștigându-și pâinea ca fochist la instalația de încălzire a unui bloc din București, mi-a apărut ca un personaj desprins dintr-o pagină de istorie rămasă necunoscută. Era un bătrân înalt, drept, sprijinit într-un baston de corn. Pe găvanul ochiului stâng avea un petec de cauciuc negru, fixat cu un șnur petrecut oblic peste cap. Când mi-a spus și numele: Gheorghe Buzdugan, l-am proiectat direct în trecutul
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
reiau opusculul lui P.H.L. Nici nu a bănuit doamna Elise Bacinski ce delicii îmi oferă împrumutându-mi caietul lui P.H.L. Mi-a mărturisit foarte direct că nu a fostinteresată de destinul și „aventurile” politice (cu atât mai puțin sentimentale) ale bătrânului scriitor. Mă întreb dacă doamna Bacinski a fost atrasă măcar de personajul feminin, Teodora, portretizată la un moment destul de minuțios de P.H.L. Așadar, o femeie extrem de „serioasă”, făcută pentru a lua viața în piept, parcurgând cu calm și încredere etapele
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
valul banalității zilnice și să o urce pe piedestalul recunoștinței și al iubirii?Ă Cam așa meditează eroul lui P.H.L., pus în situația de a o descoperi câte puțin, la fiecare întâlnire, cu uimire și încântare, pe Teodora. „Meditații de bătrân nostalgic!” aș spune, gândind la vârsta autorului din momentul (presupus) al redactării caietului. Însă nu o spun, pentru că și eu mă surprind uneori încercând să ghicesc, chiar și în femeia necunoscută de pe stradă, ființa ei cea mai ade29 vărată. Încerc
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
vinovat”? Un fel de egolatrie mascată? (Mi se pare că aceasta e pură speculație - nota mea). Aș spune, completându-l pe P.H.L., că ipotetica „iubire de sine” ar putea fi mai curând ceva asemănător cu setea de completitudine din teoria bătrânului Platon: fiecare individ își caută „jumătatea” pentru a restaura ființa mitică „integrală”, singura care trebuie să fi cunoscut fericirea divină. Nu cumva mitul anticului filosof precede genetica modernă, care a identificat în același organism hormoni masculini și feminini, cromozomi x
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
propriile motive ce îl fac să rămână rezervat. De unde preocuparea de a conserva legătura lor, ascunsă cu grijă față de cunoscuți sau prieteni. Copiii Teodorei au crescut, ea este tot mai ocupată cu educația lor. Iar Profesorul R. se consideră prea „bătrân” ca să se implice în viața de familie a Teodorei. Mai exact, să facă împreună o familie. Și nici ea nu a făcut măcar o aluzie la o eventuală „finalizare” a „poveștii” lor. Constat că P.H.L. încă nu a hotărât să
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
secolul al XIX-lea, nu se avântă în descrierea primei întâlniri secrete a eroilor săi. Ar putea fi vorba, crede el, doar de un „joc”: o tânără femeie urmărește, „din simplă distracție”, să-și verifice capacitatea de a „trezi” un „bătrân”, de a-l scoate din inerția specifică vârstei. Poate vrea să afle cum se comportă în astfel de situație „un bărbat terminat”. Curiozitate de femeie... Mi se pare că P.H.L. simplifică lucrurile născocind ipoteze. Sau o face intenționat, tocmai pentru
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
vârstei. Nici mie nu mi-ar fi prea „la îndemână” dacă o femeie tânără (sau chiar mai „coaptă”!) s-ar uita la mine ca la un „bărbat terminat” (ca să reiau o expresie a lui P.H.L.). Nimeni nu este atât de bătrân încât să nu-și mai dorească o zi. Și nici un sexagenar nu-și poate reprima vibrațiile inimii (chiar dacă are ... fibrilații) în fața unei femei frumoase. Așadar, cei doi se despart cu promisiunea reciprocă a unei apropiate revederi („tot aici!”). El va
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]