33,137 matches
-
ce îi definește ființa: feminitatea în totalitatea ei. Cred și eu ca P.H.Lippa: calitățile de mamă și de amantă nu se exclud, ci se completează. Profesorul se teme să nu fi căzut în capcana propriilor cuvinte. „-Gafezi cu sinceritate, bătrâne! Dar sinceritatea nu poate fi o scuză! - își spune în sinea lui. Îți complici situația, pe când Teodora așteaptă de la tine doar iubire, și nu filosofare în marginea simbolismului matern!” În același timp, știe foarte bine că nu o poate trata
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
și „reactualizat” în memoria fiecăruia în momentele de singurătate, pentru ca, astfel, să continue „viața în doi”. Este o soluție ce dă rezultate, cel puțin deocamdată. 4 februarie 2007 Lățești. Singur. Reiau, după o lungă pauză (impusă de împrejurări), lectura paginilor „bătrânului” scriitor basarabean. Omul este, demult, oale și ulcele, dar „problemele” trăite de el, ori inventate și puse pe seama eroilor săi, au rămas scrise. Prin urmare, mă pot raporta la ele, pentru a constata nu doar că au existat sau au
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
îndrepte din nou spre Gara C.F.R. „Căsătoria este primul pas, iar pensionarea este al doilea pas spre moarte!” O frază recitată patetic de profesorul său de română de la liceul Hasdeu, într-o discuție avută după ora de curs, când, neașteptat, „Bătrânul” i s-a confesat așa cum niciodată nu o mai făcuse în fața „celui mai bun elev al său”. Dacă școlarul de atunci a înregistrat-o ca pe „orice comunicare”, azi îl urmărește și îl „agresează”. Numai cât își amintește, și o
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
aceasta ține de o mentalitate osificată privind „vârstele” individului. Astfel, binele și răul sunt categorii relaționate la copilărie, tinerețe, bătrânețe, făcîndu-se abstracție de diferențele ce țin de caracter, de cultură și de educație. Se știe că există tineri bătrânicioși și bătrâni capabili să se avânte în proiecte tinerești. „Omul îmbătrânește, dar inima rămâne tânără” - spunea cândva o frumoasă bunică din Schinenii Vasluiului. Sau, cum se mai zice azi, ai vârsta pe care o simți, nu pe care o citești în acte
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
serios, „afacerile sunt afaceri!”. Iar el i-a dat dreptate, ghicind imediat că voia să se pună la adăpost de „gura lumii”. Măcar cât de cât... Aflat aproape zilnic alături de copilă, profesorul începe să trăiască o aventură aparte, de „școlar bătrân” care învață alfabetul unei limbi necunoscute. Doar uneori i se pare că a mai vorbit-o într-o altă viață. Atunci când se privește în ochii larg deschiși ai fetiței, limpezi și fără umbrele de îndoială ale maturității. Tot ce îi
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
sus, ca la un uriaș, dându-și capul pe spate: „- Bunicule, de ce mor oamenii?” „- Ca să se nască din nou, mai frumoși și mai buni, în copii lor.” „- Ai să mori și tu?” „- Da!” „- Dar tu nu ești urât!” „- Nu există bătrâni frumoșifrumoși. Numai copiii sunt cu adevărat frumoși!” „- O să fiu și eu bătrână?” „- O să fii numai dacă o să crezi tu că ești bătrână. Dacă te străduiești să nu crezi, rămâi mereu tânără. Iar când ești tânăr, nu ai timp să te
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
pui?” Șapte sau mai multe, după câți oameni aveau la masă. Anii au trecut, au venit bătrânețile cu greutățile ei. A început războiul, băieții au fost luați pe front. El a rămas numai cu baba lui, așa cum au rămas toți bătrânii satului. Ordonanța Petrache B....ă Petrache se trezea de dimineață, mulgea vacile, făcea curat în șură, ducea vitele până la Călina în mijlocul pădurii. Le dădea la apă în Călina, căci așa se numește acel râuleț de la marginea pădurii acum. Le tăia
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
mari și niște ape tot așa și lupi mulți pe acolo ...”. Abia după moartea lui a venit cu tot cu Măriuța. Și mult le-a mai plăcut zona cu aceste păduri, parcă rupte din basmele de demult. Dar acum era prea târziu, bătrânul murise. Întovărășirea venise, iar Costică era în pușcărie, că el nu era pe placul noii orânduiri Socialiste de la București. Când a plecat Petrache ultima dată la București din satul lui natal era foarte necăjit că nu l-a putut ajuta
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
mai are cine să-i mai tragă la răspundere, s-au întors în sat. Timpul a trecut, leprele au crescut, s-au căsătorit și după șaptezeci și ceva de ani, iată că îmi amintesc și eu din cele auzite din bătrâni. Deși nu ar trebui să pomenesc despre aceste făpturi ale întunericului, nu am încotro, căci nu merită să las uitării sufletele nevinovate. Sava B....ă Bucurându-se de încredere la curtea boierului, în scurt timp, Sava a fost numit pădurar
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
înmormântare. Astfel strănepoata babei a rămas să-și facă casă pe acel teren, pe care l-a cumpărat cu acte notariale. După câțiva ani, baba a fost luată de nepotul ei Arghiruț, care era paznic de noapte la azilul de bătrâni din Galata și aici a mai trăit baba până a împlinit vârsta de 94 ani. Poate trăia mai mult, dar nu se lăsa de vrăjile ei și se certa mereu cu alte babe din această cauză. Într-o dimineață, o
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
au primit o locuință mai bună, tot naționalizată. Mai apoi au fost mutați la bloc, într-un apartament cu două camere și au uitat că Răchită cu Ioana au necăjit și le-au crescut copiii, lăsându-i pe cei doi bătrâni, unul mai bolnav decât celălalt. Primul s-a dus Răchită. Ioana a mai trăit singură câțiva ani, ținând buletinul în sân până când a murit, ca nu cumva să i se vândă casa, că Dumitru urmărea treaba asta mai demult. Așa
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
casă au auzit tot ce a spus muribundul și toate rudele lui s-au îndepărtat de el și au făcut un consiliu de familie și au hotărât să-l ducă la un spital de nebuni sau la un azil de bătrâni, undeva. Dar nicăieri nu l-au primit. A mers și nevasta muribundului cel păcătos și, cu chiu cu vai, l-au primit la azilul de la Schinetea, acolo unde Ciolac și a dat duhul. Cu toată împotrivirea, a fost internat, dar
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
mai cu seamă tatăl fetei, toată înțelegerea a făcut-o fiul cel mare al gospodarului, mai mult fără voia fetei, că avea nevoie de o persoană de parte bărbătească, care să-l îngrijească pe bolnav. Pentru a scăpa de îngrijirea bătrânului, Ghiță, că așa îl chema pe feciorul moșneagului, a făcut învoiala. M..... a spus că ea nu se mărită, că ea vrea să mai stea. Ghiță i-a replicat: Nu ți-e rușine ? Ne pui opinca în nas. Te măriți
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
cele prinse pe pieptul tunicii. Se-ntoarse spre Wilson, care stătea În spatele mașinii fără portiere, ca o cutie, alături de soția sa. Rânjeau amândoi nerăbdători și Wilson se aplecă În față și Îi șopti: — Uite păsările alea-n picaj. Înseamnă că bătrânul și-a părăsit prada. Uitându-se pe celălalt mal al râului, Macomber zări deasupra copacilor vulturii care se roteau și se repezeau spre pământ. — S-ar putea să vină la râu să bea apă Înainte să-și facă siesta. Fii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
părăsea Tracia, după retragere. Acesta era unul din lucrurile pe care amânase să le scrie, cum stătea la micul dejun dimineață și se uita pe fereastră la zăpada de pe munții din Bulgaria și secretara lui Nansen care-l Întreba pe bătrân dacă aia e zăpada și bătrânul se uită și-i spuse „Nu, nu e zăpadă. E prea devreme ca să ningă“. Și secretara spunând și celorlalte „Vedeți, nu e zăpadă“ și fetele spunând În cor „Nu e zăpadă, ni s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
unul din lucrurile pe care amânase să le scrie, cum stătea la micul dejun dimineață și se uita pe fereastră la zăpada de pe munții din Bulgaria și secretara lui Nansen care-l Întreba pe bătrân dacă aia e zăpada și bătrânul se uită și-i spuse „Nu, nu e zăpadă. E prea devreme ca să ningă“. Și secretara spunând și celorlalte „Vedeți, nu e zăpadă“ și fetele spunând În cor „Nu e zăpadă, ni s-a părut doar“. Da’ era zăpadă-n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
ceva ce ai fi putut dicta, dar nu ai fi putut dicta nimic din ce se Întâmpla la Place Contrescarpe, unde florăresele Își vopseau florile-n stradă și vopseaua se scurgea pe caldarâm, În stația de unde pornea autobuzul și unde bătrânii și femeile erau mereu beți, după ce beau vin și rachiu prost; și copii cu muci la nas, În frig; mirosul de transpirație jegoasă și sărăcie și beție de la Café des Amateurs și curvele de la Bal Musette, deasupra căruia locuiau ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
când moșul Încercase să intre cu forța-n hambar Îl Împușcase, și când s-au Întors l-au găsit În țarc, mort de-o săptămână, Înghețat și câinii mâncaseră din el. Ați Învelit Într-o pătură ce mai rămăsese din bătrân, l-ați urcat pe-o sanie și l-ați prins cu frânghiile, și băiatul te-a ajutat și ați pornit-o amândoi cu schiurile, șaij’ de mile până-n oraș, ca să-l predai pe băiat. Și el, care habar n-avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
amândoi cu schiurile, șaij’ de mile până-n oraș, ca să-l predai pe băiat. Și el, care habar n-avea c-o să fie arestat. Credea că-și făcuse datoria și, cum tu erai prietenul lui, o să fie răsplătit. Te ajutase cu bătrânul pentru că el credea că mergeți ca să-l dați să vadă toată lumea cât de rău fusese și cum Încercase să fure fân care nu era al lui, și când șeriful i-a pus cătușele, băiatului nu-i venea să creadă ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
spuse: — Harry, Harry! Ș-apoi mai tare: — Harry! Te rog. O, Harry! Nu primi nici un răspuns și nu-i auzi nici respirația. Afară, hiena urla ca atunci când o trezise. Dar n-o mai auzea, pentru că inima-i bătea prea tare. Bătrânul de lângă pod Un bătrân cu ochelari cu rame de oțel și haine pline de praf stătea pe marginea șoselei. Pe podul de vase de peste fluviu treceau căruțe și camioane, bărbați, femei și copii. Căruțele trase de catâri se opinteau pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
apoi mai tare: — Harry! Te rog. O, Harry! Nu primi nici un răspuns și nu-i auzi nici respirația. Afară, hiena urla ca atunci când o trezise. Dar n-o mai auzea, pentru că inima-i bătea prea tare. Bătrânul de lângă pod Un bătrân cu ochelari cu rame de oțel și haine pline de praf stătea pe marginea șoselei. Pe podul de vase de peste fluviu treceau căruțe și camioane, bărbați, femei și copii. Căruțele trase de catâri se opinteau pe malul abrupt dinspre pod
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
trase de catâri se opinteau pe malul abrupt dinspre pod, și soldații dădeau o mână de-ajutor, trăgând de spițele roților. Camioanele urcau podul și plecau, iar țăranii se chinuiau să meargă prin praful care le ajungea la glezne. Doar bătrânul stătea, pur și simplu, acolo. Era prea obosit ca să meargă mai departe. Misiunea mea era să trec podul, să cercetez celălalt capăt al său și să văd până unde Înaintase inamicul. După ce am făcut toate astea m-am Întors. Acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
era să trec podul, să cercetez celălalt capăt al său și să văd până unde Înaintase inamicul. După ce am făcut toate astea m-am Întors. Acum nu mai treceau multe căruțe și oamenii care traversau erau și mai puțini, dar bătrânul era tot acolo. — De unde vii? l-am Întrebat. — Din San Carlos, mi-a răspuns zâmbind. Ăsta era satul În care se născuse și-i plăcea să-i rostească numele, de aia zâmbise. — Aveam grijă de animale, Îmi explică. — Aha, am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
delta Ebrului care semănau cu cele din Africa și mă-ntrebam când o să dăm ochii cu inamicul, Îmi țineam urechile ciulite, pândind primele zgomote care mi-ar fi anunțat acel eveniment mereu misterios care se numea contact cu dușmanul, și bătrânul stătea lângă mine. — Da’, totuși, de ce animale aveai grijă? — Păi erau trei, cu toate. Erau două capre și o pisică; și mai erau patru perechi de porumbei. Și a trebuit să le lași? — Da. Din cauza artileriei. Căpitanul mi-a zis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
-i fac. Era duminica Paștilor și fasciștii avansau spre Ebru. Era o zi Întunecată și cenușie, cu cerul acoperit, așa că nu-și scoseseră avioanele. Treaba asta și faptul că pisicile Își pot purta singure de grijă erau ultimul noroc al bătrânului. Acolo, În Michigan Jim Gilmore venise-n Hortons Bay din Canada. Cumpărase fierăria de la bătrânu’ Horton. Jim era mic de statură și negricios, cu mustăți și mâini mari. Era un potcovar bun și nu prea arăta a fierar, nici măcar când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]