5,206 matches
-
română, deși din punctul de vedere al contextului conceptual s-ar putea folosi „întreprindere” sau eventual „firmă”, pentru ca astfel să se realizeze o conexiune directă cu acest subiect la modă în managementul actual, cunoscut sub numele de „responsabilitate socială a corporației”, având sigla CSR1. Tema responsabilității sociale a unei afaceri este discutată intens în România ultimului deceniu, pe valul de interes care a apărut acum aproximativ treizeci de ani în Occident. Resuscitarea, acum câteva decenii, a interesului pentru acest subiect apare
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
semnificativ, fără a ignora dezvoltarea unei atitudini favorabile conceptului și la nivelul consumatorului casnic individual. Integrarea în Uniunea Europeană va accentua cu siguranță preocuparea pentru acest subiect, pentru că în celelalte țări occidentale ea este mai evidentă. 4.1. Responsabilitatea socială a corporației - concept, istoric, componentetc "4.1. Responsabilitatea socială a corporației - concept, istoric, componente" Conceptul se dezvoltă în actuala sa formă începând cu 1970, referindu-se la colecția de experiențe, politici organizaționale și elemente teoretice către argumentează adoptarea de către firmă a unui
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
și la nivelul consumatorului casnic individual. Integrarea în Uniunea Europeană va accentua cu siguranță preocuparea pentru acest subiect, pentru că în celelalte țări occidentale ea este mai evidentă. 4.1. Responsabilitatea socială a corporației - concept, istoric, componentetc "4.1. Responsabilitatea socială a corporației - concept, istoric, componente" Conceptul se dezvoltă în actuala sa formă începând cu 1970, referindu-se la colecția de experiențe, politici organizaționale și elemente teoretice către argumentează adoptarea de către firmă a unui comportament cu implicații sociale pozitive. Implicațiile sociale înseamnă tratarea
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
natural. Organizației i se cere să adopte un comportament similar cu al oricărui cetățean, de unde și conceptul de „cetățenie corporativă”, asociat frecvent cu cel al responsabilității sociale. Deși conceptul face referire în primul rând la organizațiile mari de tip comercial - corporație, concern, companie, grup și alte multe etichete -, el cuprinde treptat în aria sa de discuție și alte tipuri de organizații. În fond, în acest fel au difuzat majoritatea conceptelor de management strategic. Nu există o definiție unanim acceptată a responsabilității
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
grup și alte multe etichete -, el cuprinde treptat în aria sa de discuție și alte tipuri de organizații. În fond, în acest fel au difuzat majoritatea conceptelor de management strategic. Nu există o definiție unanim acceptată a responsabilității sociale a corporației. Una dintre multele definiții ce pot fi notate în scopuri operaționale în lucrarea prezentă este următoarea, propusă în 1998, de Banca Mondială: „Responsabilitatea socială a corporației este angajamentul continuu al afacerilor de a acționa etic și de a contribui la
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
conceptelor de management strategic. Nu există o definiție unanim acceptată a responsabilității sociale a corporației. Una dintre multele definiții ce pot fi notate în scopuri operaționale în lucrarea prezentă este următoarea, propusă în 1998, de Banca Mondială: „Responsabilitatea socială a corporației este angajamentul continuu al afacerilor de a acționa etic și de a contribui la dezvoltarea economică, concomitent cu îmbunătățirea calității vieții salariaților, a familiilor lor și a comunităților locale și a societății per ansamblu.” Trebuie menționat însă că responsabilitatea socială
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
angajamentul continuu al afacerilor de a acționa etic și de a contribui la dezvoltarea economică, concomitent cu îmbunătățirea calității vieții salariaților, a familiilor lor și a comunităților locale și a societății per ansamblu.” Trebuie menționat însă că responsabilitatea socială a corporației nu trebuie confundată și echivalată nici cu filantropia corporativă, nici cu respectarea legii. Respectarea legii trebuie interpretată ca fiind o condiție sine qua non pentru funcționare într-o societate democratică. După cum s-a punctat în introducerea temei, atât practica, cât
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
a alege ceea ce cumperi. Ulterior, obligațiile față de consumator s-au difuzat sub forme specifice și spre alte categorii de stakeholderi, pentru ca, în final, reuniunea acestor categorii să genereze un „subiect” global, față de care să se manifeste responsabilitatea. Responsabilitatea socială a corporației apare ca un comportament prin care se alege o poziție de echilibru, care să satisfacă interesele stakeholderilor într-un orizont larg de timp. Mai concret, interesează nu numai satisfacerea pe termen scurt a acționarilor, ci și satisfacerea pe termen lung
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
Produsul trebuie să genereze profit cât mai repede, dar trebuie realizat astfel încât să nu afecteze, spre exemplu, stratul de ozon din zona polară. Echilibrul între diferitele categorii de interese este conceptualizat de așa-numita „triplă fundamentare” a responsabilității sociale a corporației. „Tripla fundamentare” explică o concentrare a responsabilității pe trei direcții, în vederea satisfacerii unor categorii specifice de interese: a) fundamentarea economică se referă la performanța financiară, ce include filosofia care asigură sistematizarea afacerii și a capitalului uman; b) fundamentarea de mediu
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
Griffin (1992) într-o manieră similară celei din tabelul 4.1, dar se pot întâlni și în tratări mai detaliate (spre exemplu, Băcanu, 1997). Tabelul 4.1 Între personalitățile economice contemporane, Milton Friedman (1970) se manifestă împotriva responsabilității sociale a corporației. Parte din argumentele sale se regăsesc sintetic în tabelul 4.1, dar ansamblul argumentației este menit să creeze un motiv de reflecție. Pe o poziție contrară se situează Carroll (1979), care consideră că managerii ar trebui să-și asume patru
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
pe această temă. Deși conceptul are o vârstă apreciabilă, existând o intensificare a interesului în ultimele două-trei decenii, acesta nu are încă o „graniță” bine delimitată. Dezbaterile care traduc o confruntare tripartită guvern-sector privat-societate civilă, arată că responsabilitatea socială a corporației prezintă drept componente principale temele asociate: - protecției mediului; - securității muncii; - drepturilor omului; - implicării comunității; - standardelor de derulare a afacerilor; - pieței; și, într-un sens mai larg, - dezvoltării economice și antreprenoriale; - protecției sănătății oamenilor; - dezvoltării educaționale și a leadership-ului; - ajutoarelor în
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
educaționale și a leadership-ului; - ajutoarelor în cazul unei catastrofe naturale. Fiecare organizație își stabilește un profil propriu al priorităților asociate componentelor menționate, astfel încât să le integreze sistemului de obiective și să realizeze o „triplă fundamentare” cât mai bine echilibrată. Numărul corporațiilor care acceptă în mod voluntar să facă publice rapoarte despre modul în care interacționează cu mediul natural sau despre dezvoltarea resurselor umane a crescut considerabil după 2000 în economiile occidentale dezvoltate, dar apar „deschizători de drumuri” și în țările cu
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
mediul natural sau despre dezvoltarea resurselor umane a crescut considerabil după 2000 în economiile occidentale dezvoltate, dar apar „deschizători de drumuri” și în țările cu economii emergente. Ultimele două decenii au arătat că principiile de comportament conform responsabilității sociale a corporației sunt adoptate și de IMM-uri (întreprinderi mici și mijlocii). Studiile arată că adoptarea acestui comportament are și o justificare economică solidă: creșterea profitabilității. Pe de o parte, există o reacție penalizantă a societății, pe de altă parte, se manifestă
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
mici și mijlocii). Studiile arată că adoptarea acestui comportament are și o justificare economică solidă: creșterea profitabilității. Pe de o parte, există o reacție penalizantă a societății, pe de altă parte, se manifestă, din ce în ce mai clar, o preferință a stakeholderilor pentru corporațiile responsabile social. Investitorii instituționali, cum ar fi fondurile de pensii, fondurile mutuale, companiile de asigurări, fundațiile ș.a., își manifestă și ele preferința în aceeași direcție. Așa-numita „investiție social responsabilă” (ISR) constă într-un aranjament investițional care vizează și obiective
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
celelalte investiții, ceea ce sugerează că va exista o tendință de dezvoltare a lor și de generalizare a conceptelor asociate. 4.2. Etica în context managerialtc "4.2. Etica în context managerial" Etica este un concept înrudit cu responsabilitatea socială a corporației, fără să existe totuși o identitate. Există numeroase definiții generale de dicționar, al căror numitor comun îl reprezintă raportarea la morală, adică la un sistem de diade de tipul bine/rău, corect/incorect, moral/imoral. Câteva din definițiile dintre dicționar
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
este mai mare în cazul managerului-inginer. În realitate, decizia managerului este rezultatul unui proces complex de tip „raționalitate limitată” (Simon, 1957), a cărui complexitate a fost accentuată suplimentar în ultimele decenii de abordările marcate de conceptul de responsabilitate socială a corporației. Tratarea procesului decizional în perspectiva acestei responsabilități înseamnă recunoașterea a trei categorii distincte de consecințe (Ivancevich, Donnelly și Gibson, 1989): - consecințe pentru propria persoană; - consecințe pentru organizația căreia îi aparține managerul, în calitate de salariat; - consecințe pentru societate, în sensul în care
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
greu de estimat, cum ar fi, spre exemplu, alterarea mecanismelor motivaționale sau alterarea creativității individuale. Concluzia ar fi că un proces decizional trebuie să genereze consecințe acceptabile pentru toate categoriile menționate. Trebuie remarcat că problematica și perspectiva responsabilității sociale a corporației au, prin definiție, consecințe strategice evidente, datorită faptului că afectează organizația și mediul său pentru un interval lung de timp. De aceea, decizia care se raportează la acest subiect este de natură strategică. Dificultatea deciziilor strategice de acest tip este
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
de natură etică sau socială asociate unei decizii. Unele dintre aceste structuri sunt focalizate asupra dilemelor etice, altele vizează constituirea unui sistem coerent de politici de abordare a deciziilor, cu o perspectivă mai clară și cuprinzătoare asupra responsabilității sociale a corporației. O abordare mai detaliată în acest context al problematicii deciziei strategice impune o cunoaștere satisfăcătoare a unor subiecte conexe de management strategic. Fundamentarea deciziei raționale bazate pe scop va fi facilitată de familiarizarea decidentului cu managementul prin obiective (MBO) și
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
stakeholderilor se va focaliza pe modele standardizate, popularizate în cursurile de management strategic. „Arta echilibrului”, legată de echilibre între stakeholderi, scop și principii, orientare pe termen scurt și pe termen lung și care este recomandată de principiile responsabilității sociale a corporației, va fi abordată cu mai multe șanse de reușită, dacă pune la bază rezultate bine cunoscute ale unor scheme simple din teoria jocurilor. 4.4. Responsabilitatea socială și mediul înconjurător al organizațieitc "4.4. Responsabilitatea socială și mediul înconjurător al
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
recompensând eforturile pozitive, fie penalizând abaterile. Mediul intern se modelează în funcție de semnalele mediului înconjurător, iar acesta preia elementele „interesante” ale mediului intern și le transformă în norme sau reglementări. Subsistemele semnificative ale mediului înconjurător, apreciate prin prisma responsabilității sociale a corporației, sunt cel politico-legal, cel cultural și cel concurențial (conform modelului lui Porter, 1980). Între ele apar interacțiuni reciproce cu efect regulator asupra ansamblului care cuprinde organizația-subiect, dar și guvernul. Ansamblul este antrenat în direcția transformării singularităților pozitive în generalizări, ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
cuprinde organizația-subiect, dar și guvernul. Ansamblul este antrenat în direcția transformării singularităților pozitive în generalizări, ceea ce se traduce în întărirea continuă a responsabilității sociale. Mediul politico-legal apare ca fiind cadrul cel mai important de susținere externă a responsabilității sociale a corporației, dar și „oglinda” cea mai reactivă a tendințelor ce se manifestă în plan organizațional sau la nivel individual. Cazurile interesante - accidente, comportamente considerate anormale, idei noi etc. - pot genera dezbateri publice sau reacții instituționale, care se constituie ca precedente. Pe
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
prin definiție, o autonomie semnificativă, ele nu pot fi rupte de contextul politic în care operează. Acest fapt înseamnă că subsistemul politic modelează subsistemul legal în direcția aleasă sau sugerată de societate. La un moment dat, abordarea responsabilității sociale a corporației este determinată de așa-zisul mod de administrare a legii. Acesta cuprinde toate instituțiile legale și judiciare. El transcende teoria de manual, fiind definit de modul de aplicare a legilor și de performanța sau eficacitatea instituțiilor. Practica arată că o
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
eficacitatea instituțiilor. Practica arată că o lege bună nu poate substitui eficacitatea instituțională în implementarea sa. Această eficacitate generează încredere în instituțiile sistemului și încurajează agenții economici să respecte legile și aranjamentele comerciale. Legile care influențează direct responsabilitatea socială a corporației se înscriu în următoarele categorii: - legislația contractuală; - legislația corporativă; - legislația fiscală; - legislația comercială cu privire la faliment; - obligațiile financiare ale managerilor; - legislația procedurală, în special pentru spețele din categoriile anterioare. La acestea se adaugă, în funcție de experiența fiecărui stat, anumite elemente suplimentare cu
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
statului și fiind operaționale pe teritoriul național, ele pot avea și caracter internațional, regional, de industrie sau de asociație profesională. Organizațiile de reglementare constituie un răspuns al societății pentru rezolvarea unei îngrijorări publice legate de aspecte ale responsabilității sociale a corporației, în condițiile în care răspunsul guvernamental nu a fost adecvat. Aceste organizații trebuie să fie suficient de puternice încât să evite imixtiunea arbitrară a politicului. Puterea înseamnă existența unui suport politic și la nivelul populației, dar și posibilitatea concentrării unor
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]
-
proteja industria internă. În același sens apare și tendința responsabilizării consumatorilor. Conform acestei abordări, consumatorul are dreptul să știe în ce condiții a fost realizat produsul pe care îl cumpără, fapt care obligă producătorul să adopte principiile responsabilității sociale a corporației în relațiile cu salariații săi. Din ce în ce mai multe firme sunt obligate să explice consumatorilor occidentali în ce condiții sunt folosiți muncitorii lor din Asia de Sud-Est și să demonstreze că se conformează standardelor de responsabilitate, pe care le aplică și în țările Europei
[Corola-publishinghouse/Science/2251_a_3576]