7,832 matches
-
de viteji, care mai de care mai sugestiv numit prin parodii ale invectivelor (poreclelor) din limbajul militar (Ceapărasă, Capdebou, Zeamălungă, Frigăruie etc.). De fapt, parodia se susține și prin faptul că enumerarea acestora câștigă teren în raport cu lupta în sine, întrucât naratorul îi acordă câteva pagini bune, în timp ce peste bătălie trece cu mare lejeritate, pierzându-se în aceleași favorite descrieri, fie că ele privesc spintecarea Caltaboșilor sau retezarea picioarelor scrumbiilor, autenticii dușmani insulari. Totuși, se poate ca Rabelais să fi preluat de la
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
forma unui dialog cu Filonide, același lucru se întâmplă și în cazul de față, unde dezvăluirea adevărului despre cele văzute se realizează cu ajutorul întrebărilor pe care Pantagruel i le adresează lui Epistemon. Procedeul cedării responsabilității către un personaj-martor, altul decât naratorul, survine limpede în ambele cazuri. Singura deosebire majoră dintre cele două tablouri literare privește ideea pedepsirii, după moarte, a personalităților "de vază" (bogătași, conducători etc.), pe care Lucian din Samosata îi va fi amendat, de-a lungul viitoarelor vieți, uzând
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
o numise Zoe Dumitrescu-Bușulenga, deschide opera în sensul acelui memento laetari (adu-ți aminte să te bucuri) care-l neagă, surclasându-l, pe medievalul memento mori (adu-ți aminte că vei muri), sens către care converge și caracterizarea pe care naratorul i-o face lui Pantagruel în capitolul al II-lea din Cartea a treia, unde-l descrie drept "o întrupare desăvârșită a bucuriei de a trăi". Tot ca o antiutopie în sensul recâștigării importanței omenescului este în general privit și
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
capitolul al II-lea din Cartea a treia, unde-l descrie drept "o întrupare desăvârșită a bucuriei de a trăi". Tot ca o antiutopie în sensul recâștigării importanței omenescului este în general privit și fragmentul arhicunoscut al expediției pe care naratorul, Alcofribas Nasier, o întreprinde în gura lui Pantagruel din capitolul " Cum a adăpostit Pantagruel sub limbă o oaste întreagă și ce-am văzut în gura lui" al Cărții a doua, repede trecut și el la "întâmplări întru totul adevărate". Molima
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
văzut în gura lui" al Cărții a doua, repede trecut și el la "întâmplări întru totul adevărate". Molima care-i ajunge pe curioși "în Laringia și Faringia, două orașe mari cum ar fi Rouen și Nantes, târguri înfloritoare, negustorești", jefuirea naratorului în "valea măselelor", unde acesta trăise, mulțumită proviziilor, și cel mai bine, întregul microcosmos împărțit în "ținuturile de dincoace și de dincolo de măsele (...), de partea cealaltă a dinților", unde "aerul era mai curat și viața mai plăcută"273 sunt doar
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
confutații" au și o motivație explicabilă: nașterea lor e provocată de perimarea modelului, fapt ce îl apropie din nou pe Swift de teoriile moderne. "Eu unul cred că se întâmplă cu bibliotecile precum cu cimitirele", ne face, îngăduitor, o confidență naratorul Istoriei amănunțite... Așadar "moartea" prin necitire a unui autor atrage și parodierea acestuia într-o "nouă speță de cărți de controversă, încărcate cu și mai mult spirit malign (s.n.), și avându-și obârșia în sus-pomenitul război al învățaților în legătură cu piscul
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
nevinovate" note de balcanism: "Un apartament bine aerisit, compus din trei încăperi principale, având terasă cu giamlâc și sonerie". Până aici, nimic neobișnuit; împărțire a spațiului, geometrie, într-un cuvânt exactitate. "Curiozitățile" intervin, parodic, în momentul în care rotim, alături de naratorul omniscient, camera de filmat prin tot decorul: "În față, salonul somptuos, al cărui perete din fund este ocupat de o bibliotecă de stejar masiv, totdeauna strâns înfășurată în cearșafuri ude... O masă fără picioare, la mijloc, bazată pe calcule și
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
ultrauzitate ni se pare interesantă cel puțin pentru duplicitatea sa: dorința de evadare dintr-un spațiu fix, al modelor și al modelelor, este subminată chiar prin dependența de acestea. Căci, vrând să parodieze modelul de descriere realist-occidental, Urmuz își pune naratorul în situația de a se "conforma" fantasticului oriental, vizibil în a doua încăpere, cea care "formează un interior turc, este decorată cu mult fast și conține tot ceea ce luxul oriental are mai rar și mai fantastic" și e mobilată de
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
finalul romanului, semn al închiderii lumii parodice în spațiul ei restrâns -, o recuzită cu care își înarmează cititorul pentru a intra în lumea "umanizată", dar "subt-pământă" a prozaicei familii Stamate. Îndeosebi nemulțumit de convenționalitatea personajelor realiste (tipologii facil de conturat), naratorul le atribuie trăsături care țin când de fantastic, când de grotesc, dar care au, toate, un corespondent cât se poate de palpabil în logica stratificării sociale. De altfel, la Urmuz ne întîlnim mereu cu un suprapersonaj, nenumit, dar care le
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
în ecourile unui altfel de concert din muzică de Bach. Se mai putea întâmpla ceva pentru ca aceste schițe umanizate să fie zdruncinate din "fericirea" lor conjugală? Doar intriga, mai bine zis, parodierea conflictului clasic, poate spune răspunde acestei întrebări. Așa că naratorul se angajează să propună un nou final, dublat de o nouă perspectivă asupra "caracterelor" și de o atmosferă ce trece în zona comicului: "drama lui Stamate", constând în "seducerea și decăderea lui", cum avea să noteze Nicolae Balotă, oferă prilejul
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
dublat de o punere sub lupă a instituției căsătoriei însăși, ceea ce se tot făcea, în perioada interbelică, încă din romanele lui Liviu Rebreanu, pentru a nu mai vorbi de Camil Petrescu, Hortensia Papadat- Bengescu ori Anton Holban. Deghizat în justițiar, naratorul face o "patetică" dreptate unui personaj marginalizat, căzut pradă prizonieratului obișnuinței, ca în piesele de teatru ale lui Ibsen: "Uitându-și cu totul sacrele îndatoriri de tată și de soț, Stamate începu să-și taie în fiecare noapte, cu foarfeca
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
DAY", "Cartea a doua, HALLOWEEN", "Cartea a treia, STEAUA-DE-MARE", "Cartea a patra, CRĂCIUNUL"). Însă perspectiva narativă ne-o dovedește, încă din primele rânduri, că lucrurile nu stau chiar așa: focalizarea externă (în care personajul este văzut numai din exterior, iar naratorul spune mai puțin decât știe personajul) alternează cu focalizarea internă (în care naratorul adoptă punctul de vedere al unui personaj, în cazul nostru al protagonistului, Daniel Lewin, care încearcă să descopere adevărul din spatele poveștii istorice despre moartea părinților săi, Isaacsonii
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
Însă perspectiva narativă ne-o dovedește, încă din primele rânduri, că lucrurile nu stau chiar așa: focalizarea externă (în care personajul este văzut numai din exterior, iar naratorul spune mai puțin decât știe personajul) alternează cu focalizarea internă (în care naratorul adoptă punctul de vedere al unui personaj, în cazul nostru al protagonistului, Daniel Lewin, care încearcă să descopere adevărul din spatele poveștii istorice despre moartea părinților săi, Isaacsonii, condamnați pentru a fi dezvăluit secrete nucleare rușilor). Iată o mostră la îndemână
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
poate avea o perspectivă distorsionată asupra întâmplărilor deoarece se află în incapacitatea de a gândi). Parodia e unanim generată de confuzie: textul arborează de multe ori persoana întâi chiar în fragmentele de omnisciență aparținându-i impersonalei persoane a treia, deci naratorului. Acesta își construiește, în afara evenimențialului din text, un retorism aparte, găsind de cuviință să se întrebe, chiar atunci când ne așteptăm mai puțin, cum să procedeze pentru a construi personaje viabile, o intrigă tensionată, dacă e cazul să ironizeze America, binecuvântând
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
care o încercase, după spusele sale, în Numele trandafirului. Romanul său are cel puțin trei incipituri, fără a mai vorbi de tehnica povestirii în ramă (din desfășurarea propriu-zisă a evenimentelor), deseori amintită prin aceleași intervenții retorice, deloc de neglijat, ale unui narator omniscient, de tipul "Dar reiați firul, povestire a mea, pentru că acest călugăr în vârstă zăbovește prea mult în marginalia": o prefață (dacă o putem numi așa), care nu este semnată (așadar presupunem că i-ar aparține lui Umberto Eco, auctorele
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
medieval captivant, cu toate problemele de dogmă religioasă pe care le ridică polemica diferitelor personaje, intruși sau direct implicați în viața abației (axis mundi al romanului), prezentă chiar grafic în text, printr-o schiță care bănuim că-i aparține fie naratorului de grad secund, fie unei reproduceri ad hoc pentru mai multă credibilitate. Finalul apoteotic, din nou apropiat de imaginea infernală, acreditează și el ideea unei lecturi pluristratificate 347: de la schemele de compoziție specifice romanului polițist, care se desfășoară într-o
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
de limbaj, de situație, de caracter etc.). E o fugă generalizată, atât în căutare de aventuri amoroase, dar și de responsabilitate. Un subiect eroic tratat la modul trivial. Pentru ca dezorientarea cititorului să fie generalizată, confuzia se instalează și în zona naratorului, despre care aflăm, cel puțin la început, că ar fi o măicuță ce-și ispășește penintența scriind această "cronică". Sora Teodora e, retoric, autoarea unor rânduri de genul " Fiecare își are aici, în mănăstire, penitența ei, felul ei de a
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
său umblând după dovada virginității Sofroniei; ele se împletesc cu drumurile Bradamantei, urmăritoare și urmărită, cu ale lui Rambald, îndrăgostit, și Torrismondo în căutarea Sfântului Graal". Nu mai este decât un pas până la o versiune extremă a acestui tip de narator îndoielnic, a cărui identitate ne este dezvăluită în final (naratorul e ficționalizat, ia înfățișarea unuia dintre personaje): Da, carte. Sora Teodora care istorisea această poveste și războinica Bradamanta sunt una și aceeași femeie (...). Pana aleargă mânată de aceeași plăcere care
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
drumurile Bradamantei, urmăritoare și urmărită, cu ale lui Rambald, îndrăgostit, și Torrismondo în căutarea Sfântului Graal". Nu mai este decât un pas până la o versiune extremă a acestui tip de narator îndoielnic, a cărui identitate ne este dezvăluită în final (naratorul e ficționalizat, ia înfățișarea unuia dintre personaje): Da, carte. Sora Teodora care istorisea această poveste și războinica Bradamanta sunt una și aceeași femeie (...). Pana aleargă mânată de aceeași plăcere care te face să alergi pe drumuri. Capitolul pe care-l
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
împăratul Nebucadnețar. Oricine nu se va arunca la pământ și se va închina va fi aruncat chiar în clipa aceea în mijlocul unui cuptor aprins"", în E.L. Doctorow, Cartea lui Daniel, Editura Univers, București, 2000, traducere de Virgil Stanciu. 345 Căci naratorul de grad secund care e Adso din Melk, "tutorele", după toate datele, acestei povești, nu e prea sigur atunci când se referă la instanța care îi asigură formarea spirituală și educația religioasă: "Eu nu știam atunci ce căuta călugărul Guglielmo și
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
parcurgerea glorioasă a traseelor puterii intra muros/ pomœrium − ca edil și prim-cetățean garant sau ca erou aclamat −, dar și fuori le mura − ca sacrificator și civilizator −, conducătorul roman devine principalul autor și actor al discursului public. Împarte rolul de narator legendar cu populus romanus, "memoratorul" pentru posteritate al spectacolului puterii împăratului. Istoria rădăcinii semantice a cuvântului "imaginar", legată de ritualul funus imaginarium, îi stabilește marca identitară particulară: etimologia sa se află în relație directă și explicită cu politicul (în sensul
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
purtător comun de mesaj - imaginea; tipologia acestor procese este dată de "gradul" de imaginare - a nara (realist), a istorisi (simbolizând), a fabula (a crea "fantasme"); există, totodată, forme narative corelate acestei tipologii - narațiune, istorie, povestire, precum și roluri corespondente ale subiectului - narator, istoric, povestitor de fabule. Forța de reprezentare pentru trecut a acestui câmp sau a acestei rețele semantice este asigurată de utilitatea pentru comunitate și de funcția simbolică a noțiunii de historiae, cu capacitatea sa de a reda evenimentul ca printr-
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
începând cu latina târzie, cele trei serii etimologice de termeni își subîmpart într-un mod mult mai nuanțat câmpul de semnificații, conducând: prima, către rezultatul procesului de configurare a schemei acțiunii și către denumirea rolului subiectului−configurator, respectiv narațiune și narator; a doua, către specializarea formei rememorării/ recuperării textuale a acțiunii și către diferențierea rolului agentului-performator, respectiv istorie și istoric; cea de-a treia, către performanța mai curând interpretativă (conform și unuia din sensurile de bază24) și către rolul corespunzător acțiunii
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
Cătălin Ghiță Drama expresionistă. De la Strindberg la Zografi, Miruna Bostan Eminescu și cultura indiană, Demetrio Marin Europa în cincizeci de romane, Geo Vasile Fantasticul în literatură, George Bădărău Genul SF, Roger Bozzetto Introducere în studiile literare, Dumitru Tucan În căutarea naratorului perfect, Dragoș Varga Literatură și convertire, Adrian Vasile Sabău Marile curente ale criticii literare, Gérard Gengembre Marile teorii ale teatrului, Marie-Claude Hubert Miorița. Cântec aulic din secolul al XVI-lea, S.Th. Botnaru Modernismul interbelic, George Bădărău Naratologia. Introducere în teoria
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
ale grupului optzecist, ele nefiind altceva decât fragmentele unui „dosar al existenței epice” (Eugen Simion), pe care prozatorul visează să îl scrie și care nu poate rămâne, prin natura lucrurilor, altfel decât incomplet. Romanul Dus-întors aduce în prim-plan un narator generic, numit Cel ce povestește toate lucrurile în acest roman. Rețeta este parodia până la sufocare a obiectului parodiat, adică a tipului bildungsroman: „Cel ce povestește toate lucrurile în acest roman este o adevărată viață de tânăr. Când zicem adevărată viață
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287521_a_288850]