4,250 matches
-
această perioadă medicul britanic Charles Myers întroduce termenul de "shell shock" (șocul proiectilelor) caracterizat prin simptome de pierdere sau tulburare a memoriei, a văzului, mirosului, și gustului ce apar la soldați în urma exploziei de proiectile. Numărul mare de persoane prezentând simptomatologii comparabile a determinat un interes crescut pentru formularea de metode de tratament. S-a constatat că povestirea evenimentelor trăite, descrierea lor detatliată, efortul de a structura într-un discurs coerent amintiri dureroase ce până atunci fuseseră evitate și păstrate într-
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
condiții. Practica psihoterapeutică se plasează cumva într-un context paradoxal care stabilește compasiunea și empatia ca fiind esențiale pentru o relație terapeutică oportună, cerând în același timp detașare și obiectivism (Figley, 2002). Sindromul de stres traumatic secundar este identic în simptomatologie cu stresul posttraumatic cu excepția faptului ca în primul caz evenimentul traumatic nu este trăit direct de persoana afectată, ci aceasta află despre ceea ce s-a întâmplat din povestirile unei alte persoane. Simptomele trăite vor fi de evitare, intruziune și hiperexcitație
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
de stres posttraumatic pentru că ameliorarea victimei primare va ajuta ameliorarea suferindului secundar (Figley, 1995). Factorii de risc identificați de Figley (1995) sunt: • răspunsul empatic; • istoricul traumatic personal; • reactualizarea problemelor personale nerezolvate prin ascultarea traumei victimei; • lucrul cu populații vulnerabile. Dincolo de simptomatologia specifică, persoanele afectate pot resimți modificări ale credințelor de bază, ale așteptărilor și atitudinilor față de viață. Dutton și Rubinstein (1995) susțin că specialiștii pot resimți sentimente de vină atunci când se surprind bucurându-se de viață, gândindu-se la dificultățile victimelor
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
epuizarea compasiunii, trauma vicariantă și unele forme de contratransfer, se referă la tipuri specifice de STS. Figley (1993) susține că specialiștii care au o capacitate mare de a simți și de a exprima empatie tind să fie mai vulnerabili la simptomatologia stresului traumatic secundar rezultată din îngrijirea unei persoane traumatizate sau suferinde. El spune ca simptomele stresului traumatic secundar sunt aproape identice cu simptomatologia stresului posttraumatic, cu excepția faptului că STS este suferit de apropiații individului traumatizat, incluzând membrii familiei, clinicienii, specialiștii
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
o capacitate mare de a simți și de a exprima empatie tind să fie mai vulnerabili la simptomatologia stresului traumatic secundar rezultată din îngrijirea unei persoane traumatizate sau suferinde. El spune ca simptomele stresului traumatic secundar sunt aproape identice cu simptomatologia stresului posttraumatic, cu excepția faptului că STS este suferit de apropiații individului traumatizat, incluzând membrii familiei, clinicienii, specialiștii din urgențe și colegii de muncă ce sunt expuși la materialul traumatic al altora. De fapt, criteriile pentru diagnosticul de stres posttraumatic din
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
integrității corporale proprii ori a altora. Având în vedere că unele categorii profesionale se confruntă sistematic cu experiențele traumatice ale altora, nu este surprinzător că trăiesc simptome ale stresului traumatic secundar. 2.2. Modele teoretice Având în vedere similaritatea dintre simptomatologia stresului traumatic secundar și cea a stresului posttraumatic, și modelele explicative pentru cele două patologii vor fi în parte similare. La fel ca și cei suferind de stres posttraumatic, indivizii care sunt expuși secundar la stresori traumatici, pot suporta episoade
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
2.3. Stresul traumatic secundar cercetările în domeniu Ultimii ani au contribuit la clarificarea delimitării și înțelegerii conceptului de stres traumatic secundar. Tot mai multe studii s-au orientat asupra investigării factorilor care determină vulnerabilitatea crescută a anumitor persoane la simptomatologia stresului traumatic precum și elementele care protejează împotriva dezvoltării acestuia. În ciuda interesului crescut pentru această tematică, datele obținute nu reușesc să stabilească o etilogie constantă sau să clarifice eficient condițiile de protecție și de risc. Pearlaman și Mac Ian (1995) au
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
simptome de evitare în timp ce terapeuții care lucrează de 9-12 ani prezintă un risc crescut de a dezvolta epuizarea compasiunii, burnout și simptome de intruziune și hiperexcitație. Există o relație în forma de U între vechime și riscul de a dezvolta simptomatologie STS. Acest risc scade după primii 2-4 ani de muncă pentru a crește din nou mai apoi. Nu s-a înregistrat o legătură semnificativă între numărul de agresori aflați în grijă și intensitatea simptomelor. Autorii sugerează nevoia explorării acestei populații
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
numărul de victime tratate corelează direct cu nivelul de stres traumatic al terapeutului. De asemenea, nivelul relativ scăzut al epuizării compasiunii manifestate de participanții la acest studiu, care interacționau cu victime doar periodic, confirmă ideile lui Figley (1995) despre dezvoltarea simptomatologiei determinată de expunerea prelungită la materialul traumatic. La fel ca și în studiul lui Pearlman și Mac Ian (1995) consilierii manifestă unele modificări ale schemelor cognitive după șase săptămâni de la un incident traumatic unde au trebuit sa intervină. După cum precizează
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
Brodbeck (2000) și-au propus să evalueze distresul psihologic, intensitatea traumei secundare și componentele specifice ale conceptului în cadrul unui eșantion de 89 de consilieri specializați pe stres traumatic. Autorii au operaționalizat stresul traumatic secundar prin nivelul de distres raportat și simptomatologia specifică stresului posttraumatic. Unii dintre subiecți manifestau simptomele în cauză. Factorii de risc identificați au fost vârsta mai scăzuta, istoricul traumatic personal și un nivel mai scăzut de satisfacție profesională. Nu s-au obținut rezultate semnificative care să confirme o
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
standardele profesionale dorite, dar înregistrează și un nivel ridicat de STS, traumă vicariantă și somatizare. Chiar dacă nu reușesc sa parcurgă episodul traumatic alături de client, doar cunoscând ce s-a întâmplat și observând comportamentul victimei este de ajuns pentru a determina simptomatologia în cauză. În plus dificultățile de a împlini standardele profesionale dorite constituie o frustrare care îi face mai vulnerabili. Autorii susțin că aceasta ar putea fi o forma de evitare. O serie de meta-analize ce a adunat 4418 participanți și-
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
simptome de stres traumatic. Cercetătorii au argumentat lipsa simptomelor semnificative prin prezența factorilor protectivi în familie și prin efectul mediului favorabil care a moderat impactul traumei părinților asupra copiilor (Ijzendoorn, Bakermans-Kranenburg și Sagi-Schwartz, 2003). Factorii de risc ce favorizează dezvoltarea simptomatologiei stresului traumatic secundar în cazul asistenților sociali ce lucrează pentru protecția copiilor, au fost investigați și de Cornille și Meyers (1999). Ei au constatat relații puternice între anumiți factori personali și profesionali și intensitatea STS. Autorii au constatat că cea
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
constituie un factor de risc în timp ce Udipi et al. (2008) susțin că dimpotrivă. Capitolul 3 Concepte învecinate ale stresului traumatic secundar Definirea conceptelor folosite în contextul acestei tematici specifice este oportună pentru că de-a lungul timpului autori diferiți au adunat simptomatologii asemănătoare sub etichete diferite. În plus când vine vorba de stres în general, a particulariza poate crea confuzii atunci când entitățile descrise au elemente comune. 3.1. Stresul posttraumatic Răspunsul uman în fața unor evenimente copleșitoare a fost documentat de-a lungul
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
1996). Aceste reacții pot apărea ca un răspuns de scurtă durată în urma interacțiunii cu unul sau mai mulți pacienți/clienți sau ca o transformare pe termen lung (McCann & Pearlman, 1990). Pearlman și Saakvitne susțin că ideea de traumatism vicariant include simptomatologia stresului traumatic secundar, dar diferă de STS prin focalizare și emfază. Ei precizează că în timp ce termenul de burnout se centrează în general asupra caracteristicilor stresorilor (de ex. clienți/pacienți dificili) și termenul de contratransfer descrie conflictele nerezolvate ale terapeutului, traumatismul
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
pozitiv și de a se atașa de alții, schimbări în spiritualitate sau semnificație, în expectanțe, în nevoile de bază precum și în schemele cognitive despre siguranță, stimă, încredere, dependență, control și intimitate. Pearlman (1995) vorbește, de asemenea, despre riscul dezvoltării unei simptomatologii specifice stresului posttraumatic incluzând evitare, imagerie intruzivă și surescitare. Traumatizarea vicariantă are consecințe psihologice profunde și deosebit de detresante care pot dura luni sau chiar ani după încetarea activității cu persoane ce au suferit direct traume. McCann și Pearlman analizează simptomele
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
traumelor și însuși victimele traumelor devine o problemă de grad și circumstanță. În ceea ce privește factorii de risc, care determină ca unele dintre persoanele expuse să fie mai vulnerabile decât altele, numeroase studii arată că un istoric de victimizare corelează pozitiv cu simptomatologia traumatismului vicariant. Pearlman și McCann raportează că terapeuții cu un istoric personal de traumatizare sunt mai afectați ca urmare a stresului profesional specific comparativ cu cei care nu au un astfel de istoric. Kassam Adams (1995) arată că istoricul personal
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
pot însoți instalarea simptomelor traumatismului vicariant. Astfel persoanele care au fost victime ale traumelor în trecut resimt un nivel de distres mai ridicat atunci când sunt expuse unei noi traume. Exista însă și studii care infirmă importanța istoricului traumatic în dezvoltarea simptomatologiei traumatizării vicariante. Majoritatea studiilor realizate pe tema traumatizării vicariante, la fel ca și în cazul celorlalte tipuri de stres legate de interacțiunea profesională cu victime ale evenimentelor traumatice, au avut în vedere psihoterapeuți, consilieri și cadre din domeniul sănătății mentale
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
de binefacere, informare în media etc. În concluzie, Gabriel sugerează, prin experiențele anecdotice ale observațiilor longitudinale că terapeuții care asistă la moartea pacienților avuți în grijă manifestă multe dintre simptomele stresului traumatic observat la supraviețuitorii direcți ai traumei. Cercetătoarea adună simptomatologia descrisă sub numele de traumatism vicariant. Constatările sale sunt revelatoare pentru studiul de față. Chiar dacă subiecții evaluați au fost terapeuți ce lucrau cu persoane bolnave de SIDA, în multe aspecte munca lor se aseamănă cu cea a medicilor ce asistă
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
Ian (1995) au descoperit că acei terapeuți fără un istoric traumatic, având o experiență mai îndelungată în domeniul traumatologiei au fost afectați în ceea ce privește stima față de ceilalți. Cei care erau mai noi în domeniu (mai puțin de doi ani) prezentau o simptomatologie mai bogată, înregistrând scoruri mai ridicate. Prezentau încredere în sine scăzută, deficiențe ale stimei de sine precum și dificultăți în raportarea la propria persoană. Alexander et al. (1989) a examinat o populație mai puțin studiată și anume persoanele care sunt expuse
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
expuse la supraviețuitorii traumelor indirect, citind sau auzind despre cele întâmplate printr-o sursă secundară. Rezultatele studiului sunt surprinzătoare, având consecințe majore în explicarea puterii de constituire a traumatismului vicariant. Interacțiunea umană nu pare a fi neapărat necesară pentru dezvoltarea simptomatologiei. Participanții la studiu au fost asistente medicale care au trebuit să citească și să codeze timp de mai mult de trei luni date adunate din 1215 centre de intervenție în problema agresiunilor sexuale pentru a analiza predictorii demografici ai abuzului
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
arată că aceasta este într-adevăr prezentă în grade diferite la indivizii care intră în mod regulat în contact cu supraviețuitorii traumelor. Concepția lui McCann și Pearlman (1990), că trauma vicariantă implică schimbări pervazive ale schemelor cognitive este susținută de simptomatologie și rezultatele obținute în literatura de specialitate. Subiecții au arătat schimbări pervazive cu privire la munca lor cu victimele traumelor, ca de exemplu hiperexcitație, neîncredere, evitare, coșmaruri și alterări ale schemelor cognitive. Subiecții investigați au fost în general terapeuți și profesioniști din
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
vicariant are, de asemenea, un efect profund asupra relațiilor cu ceilalți, credințele despre intimitatea cu ceilalți, încrederea în sine și în ceilalți și stima de sine și de ceilalți. Aceste schimbări ale sinelui vin să completeze imageria intruzivă și restul simptomatologiei specifice stresului posttraumatic. McCann și Pearlman (1990) subliniază faptul că aceste efecte afectează toate ariile vieții specialistului, sunt cumulative, și foarte probabil permanente. Diferențe dintre traumatismul vicariant și stresul traumatic secundar Principala distincție între traumatizarea vicariantă și stresul traumatic secundar
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
că experiențele pe care individul le parcurge de-a lungul vieții, îl ajută să își contureze imaginea de sine și perspectiva asupra lumii. Acestea apar și devin ca răspuns la experiențele trăite. Diferențele bazelor teoretice determină și distincții în formularea simptomatologiei. Stresul traumatic secundar se centrează asupra simptomatologiei stresului posttraumatic în timp ce traumatismul vicariant apare ca proces de schimbare auto percepută. Ambele constructe presupun modificări cognitive și schimbări ale credințelor de bază ale celor afectați, dar Figley (1995) consideră că în uzura
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
de-a lungul vieții, îl ajută să își contureze imaginea de sine și perspectiva asupra lumii. Acestea apar și devin ca răspuns la experiențele trăite. Diferențele bazelor teoretice determină și distincții în formularea simptomatologiei. Stresul traumatic secundar se centrează asupra simptomatologiei stresului posttraumatic în timp ce traumatismul vicariant apare ca proces de schimbare auto percepută. Ambele constructe presupun modificări cognitive și schimbări ale credințelor de bază ale celor afectați, dar Figley (1995) consideră că în uzura empatică, diagnostică este instalarea rapidă a simptomelor
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
alte tulburări învecinate pentru a preciza în ce măsură strategiile terapeutice propuse în acele contexte sunt eficiente în uzura empatică. Citează adesea intervenții specifice altor tipuri de stres, dar rămâne vag în stabilirea unei identificări terapeutice. Sugestiile sale directe se referă la simptomatologia intruzivă și evitantă specifică stresului posttraumatic, dar menționează și multiple măsuri de prevenire și ameliorare folosite în traumatizarea vicariantă sau în burnout: formarea pentru înțelegerea riscurilor, suportul social, stabilirea de limite între viața personală și cea profesională, supervizare, terapie personală
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]