9,812 matches
-
ce vorbim? Hmmm... Bateria noastră merge sus În platou, unde facem antrenament cu pistolul-mitralieră, luăm poziții de tragere spre o țintă imaginară, instrucție pentru trageri. Ne sapă gîndurile, trîntiți pe iarbă, crăcănați, căznindu-ne să nu se vadă cum ne tremură ca la șoareci. Dar caporalul nu ne lasă În pace, ne Împunge cu o vergea de curățat arma cînd ne vede prea prăbușiți, prea melodramatici. Telefonul din punctul de observare sună de cîteva ori și el se duce să răspundă
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
pe caporal strigînd cînd trec prin dreptul foișorului. După cinșpe minute cobori și tu și aștepți, dacă nu a terminat cu ăl dinainte. Mă Întorc să-l văd pe Bogdan, să-i văd reacția. Pajiștea din care m-am ridicat tremură gelatinos la cîțiva kilometri distanță, iar din ea mă urmăresc o duzină de perechi de flăcări albăstrui. SÎnt amețit de uluială. Mă Încurajez singur, dar nu am cu ce să-mi alung stupoarea - de ce eu? Pe ce criterii ne alege
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
un dîmb meschin și, cînd mă uit prin binoclul puternic, Îmi amintesc cu nostalgie de peisajul de la Hațeg. De jur Împrejur totul e plat, iar ceea ce se vede foarte departe e doar vînt vînăt și cer. Și un punct negru tremurînd nedeslușit - probabil un măgar rumegînd nisip. CÎmpia Bărăganului, În miez de toamnă. După-amiezile descărcăm ramele de fier ale paturilor și le montăm În Încăperile mici, cu tavanul foarte jos, ale dormitoarelor În care ne vom instala după jurămînt. Ar fi
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
asocială, are două carabe ca doi bolovani, cu care e gata să facă dreptate (sau, mă rog, nedreptate) pe neașteptate, În baza unor rațiuni stranii; Patrana - un Rocky agricultor, aflat În permanență Într-o dispoziție sentimentală, Îl vezi cum Îi tremură mustața pleoștită, gata să te atace cu dorurile lui de diverse lucruri care acum se află În altă parte; Brănescu - face excepție În grup, băiat cu liceul, volubil și isteț, dar suferind de un complex provincial, se pare că scrisul
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
măritată cu un român și trăim Între români... românii mei sînt oameni... acum ați cunoscut un ungur, că asta ați vrut... iar dacă mai vreți și altceva, vă aștept În spatele corpului de gardă, ca să mi-o beliți... A ieșit livid, tremurînd de nervi, s-a făcut liniște și ăsta a stat cîteva minute mut de uluială, după care s-a ridicat și s-a dus În biroul lui și ne-am Împrăștiat și noi... eu a trebuit să plec În post
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
micșorează, se transformă Într-un copil, dar chipul Îi rămîne matur, un fior de spaimă mă crispează, imaginea Începe să se prelingă, cade cu bucăți de tencuială, se formează un ghem mocirlos, dar peretele rămîne luminat, e o lumină care tremură și care parcă izvorăște din el și apoi se aude o voce Înfundată, peretele se dilată, e moale, e viu. Trăiești Într-un muzeu. Viața ta e un muzeu. Tu ești exponatul. Această lume există doar pentru tine. Deschid ochii
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
și petreacă concediul medical, votînd. Capisci? Șoferul lui Cristian are ordin să ne lase În gară. Nu-l grăbim, o luăm Încet. Pe poteca ce merge Înainte, drept, pe lîngă calea ferată, pînă cînd se transformă Într-un fir care tremură ca o halucinație În soarele de mai. Undeva pe firul potecii tremură altă halucinație: cîinele cafeniu cu ochi bicolori, urmărindu-ne tăcut cum ne consumăm tinerețea, de pe un mal Înalt de pămînt, Îmbrăcat În maci și romaniță. — Ai Înțeles? Tu
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
ne lase În gară. Nu-l grăbim, o luăm Încet. Pe poteca ce merge Înainte, drept, pe lîngă calea ferată, pînă cînd se transformă Într-un fir care tremură ca o halucinație În soarele de mai. Undeva pe firul potecii tremură altă halucinație: cîinele cafeniu cu ochi bicolori, urmărindu-ne tăcut cum ne consumăm tinerețea, de pe un mal Înalt de pămînt, Îmbrăcat În maci și romaniță. — Ai Înțeles? Tu ce credeai, că-l faci pe colonel cu hîrtia aia și o
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
retragem la odihnă În saloane. Dar liniștea amiezii e spartă de un moment intens. Unul din colegii lui Rică face o criză. E un tip micuț, cu țeasta tunsă, pare un copil. Strigăm la asistentă din ușa salonului În timp ce el tremură și se curbează violent, gura i s-a umplut de spumă, pare să se liniștească, dar Întoarce spre noi o privire albă, fără iris, e străbătut de un arc electric și, cînd asistenta ajunge trăgînd Într-o seringă conținutul unei
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Să nu ne gîndim la el. De ce să devenim așa de... tragici? Să luăm lucrurile așa cum sînt. Să le luăm și să ne vedem de treabă și o să ne uităm la poze, peste ani... pozele, niște chestii străvezii care ne tremură de frică În mînă... e clar că de-aia tremură toate pozele, de frică, cînd văd cîtă uluială poate să scoată uitarea din noi... peste ani... Dragă (fără dragă)... Ar fi trebuit să vezi ce fețe au făcut toți ăștia
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
de... tragici? Să luăm lucrurile așa cum sînt. Să le luăm și să ne vedem de treabă și o să ne uităm la poze, peste ani... pozele, niște chestii străvezii care ne tremură de frică În mînă... e clar că de-aia tremură toate pozele, de frică, cînd văd cîtă uluială poate să scoată uitarea din noi... peste ani... Dragă (fără dragă)... Ar fi trebuit să vezi ce fețe au făcut toți ăștia prin unitate cînd m-am Întors din spital. Cred că
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
și așa” - „A mai rostit cineva cuvintele acestea, dar atunci era altceva...” - „Ce altceva?” - „Atunci iubisem. Eu cred că un om nu poate iubi decât o singură dată în viață”. - „Și eu cred la fel.” Vocea Anei era acum stinsă, tremurând ca de o panică mare. - „Dar atunci, o auzii din nou, cum se explică faptul că tu... Nu mai înțeleg. Știu doar că vreau să te revăd, abia aștept să vin la oraș cu tata; singură nici n-aș îndrăzni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
lungi, împletite până puțin deasupra capetelor lor. Ana, mama ei și sora se aflau în cerdac - numai ele. De aici dinspre poartă spre încadratura pomilor în verde și stâlpii susținători din lemn, le privii uimit: erau nemișcate, cele două becuri tremurau, în adierea ușoară a serii, lumini înșelătoare, că în jurul capetelor celor trei femei se iviră aureole, ca altădată pe frunțile trimiselor lui Dumnezeu. În noaptea aceea dormii pe canapeaua largă din salonul casei învățătorului, visând zodiacul. A doua zi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
de nerepetat, monarhia își încetă existența. Șirul marilor regi ai României, văzuți în fotografiile timpului, încetă. Tânărul Rege care adusese eliberarea cu trei ani în urmă. - Ia castane, castane calde! Castanele! Femeia care-și striga marfa pe strada vag luminată tremura de umezeala intrată în trup. Când mă apropiai, mă privi cu ochii puțini speriați: E adevărat, domnule? - Adevărat. PARTEA A DOUA 1. „Ninge. Ți-am spus că voi veni acum, în iarnă, aici pe canapea, lângă șemineu, în camera aceasta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
trebuie să fac așa. Vă rog să înțelegeți. Ca prin minune primi banii. Nu știu ce gândise. Nu, nu-mi mulțumiți, adăugai, nu e pentru dumneavoastră, e pentru ea, nu vă simțiți în nici un fel obligată. Îi oprii astfel vorbirea ce-i tremura pe buze, apoi aprinserăm lumânări și îngroparăm proaspete petunii în mici glastre cu pământ. Pe cruce își încrustase pe placa de marmură fotografia și data nașterii. Keti mă privea din ovalul fotografiei ei, se obișnuise cu vizitele mele singuratice, neștiute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
anii, vârstele, că prezența Anei mi se ivi în vălmășagul camerei: închipuire dreaptă în rochie neagră veghindu-și tatăl. Târziu, spre căderea nopții, Lung se afla lângă mine pe divanul din camera alăturată. - Trec anii, domnule judecător! Vocea lui era tremurată. În clipa aceea Ana trecu pe lângă noi și mă întrebă dacă nu sunt obosit de drum, dacă nu mi-e somn să-mi pregătească de culcare. - Nu, îți mulțumesc, îi răspunsei. Am vrut să mai spun ceva, dar ea se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
și amândoi împotriva destinului. Te războiai cu tine, ca două ființe față-n față; până la urmă mi-ai transmis și mie neliniștile tale fundamentale, și mă uitam în ochii tăi dilatați și rotunzi până ce draperiile imaginare ale timpului începeau să tremure în bătaia destinelor noastre. Atunci totul devenea posibil. Mă uitam la tine în înserarea gravă a odăii pe care o visez mutată aici unde locuiesc acum, la etajul întâi al clădirii acesteia de pe bulevardul Saint-Germain, mă uitam cu impresia - realizată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
și cu rezervele de apă pe terminate. Îți imaginezi starea noastră de spirit. Eram, abia acum ne dădeam seama, treisprezece pasageri, plus membrii echipajului, cei doi piloți și o stewardesă. În fotoliul ei, Christina se făcuse mică de emoție și tremura toată. Reuși doar să Îngaime: — Îngrozitor!... Încă nu, deocamdată. Îngrozitor a devenit abia după ce am terminat ultimele rezerve de hrană și apă. Ziua, temperaturile se ridicau la peste o sută de grade Farenheit. Degeaba ne ascundeam noi În carlingă, iar
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
carnea care miroase a DDT, nici lor nu le place să ne vadă umblînd beți sau drogați. De aceea vă spun prietenește: gîndiți-vă bine cînd vreți să faceți ceva rău! Sper că Înțelegeți ce vreau să spun... Aici, vocea Îi tremură un pic, oarecum nesigură. Deodată privirea i se lumină de un gînd nou, ale cărui consecințe Îndepărtate trimiteau către el nenumărate semne de exclamare. — Din cele spuse pînă acum de specialiștii noștri, un singur lucru reiese cu claritate: poate că
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
brusc. Chiar și vocea vînzătorului semăna aproape perfect cu aceea a lui Marlon Brando. Noroc că Între timp el se Îndepărtase - pășind rar, apăsat, ca un stăpîn - altfel cine știe ce s-ar fi putut Întîmpla. Naggie simțea cum Încep să-i tremure genunchii. Ăsta da, bărbat! Îi plăcuse pînă și parfumul lui, deși, dacă Bill ar fi folosit același parfum, l-ar fi găsit poate cam dulceag. Dar Naggie era o femeie cu capul pe umeri. Adică, știa nu numai ce vrea
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
bineînțeles, nu vor fi conștienți că le dețin... Celălalt, Însă, nu era de acord. Urmă un răspuns mai lung, ale cărui argumente maiorul Smith le deduse parțial din tonul umil cu care dr. Thomas le acceptă; la urmă vocea Îi tremura speriată și lașă: — Înțeleg că aveți alte priorități... Dar ideea merită reținută, zău!.. Bine, Nut, mai vorbim vineri după-amiază, da? Te caut Îndată ce termin programul... Puse receptorul În furcă și trase o Înjurătură. Potrivit teoriilor lui Smith, Înjurătura era o
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
se Îndepărtă repede, pe vîrful picioarelor, și se sprijini de tocul ușii, așa cum stătea de obicei, fiindcă auzise pe hol pașii unui sanitar care se apropia. La rîndul ei, doamna Agneta se grăbi să reia completarea formularelor, dar degetele Îi tremurau neputincioase, iar pixul Îi aluneca mereu din mînă. CÎnd sanitarul ajunse lîngă intrarea În cabinet, Pablo tocmai evoca una din Întîlnirile sale cu Leonid Brejnev. — Fac și tovarășii sovietici lucruri bune, să știi, atîta doar că ruginesc mai repede. La
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
-l cerceteze pe Îndelete pe Michel. Jarul focului aproape stins inunda peștera cu o lumină, sau mai degrabă cu o umbră roșietică. Din grămada de vreascuri mai rămăseseră doar cîteva. Arareori limba cîte unei flăcări se ridica și făcea să tremure pe pereți umbre subțiri ca niște stafii grăbite. CÎt timp vorbise, Michel se legănase Înainte și Înapoi, așa cum fac copiii crescuți În orfelinate, apoi Începu să mormăie ceva, de parcă ar fi descîntat focul, sau poate că Îngîna un cîntec. Simțindu
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
I-am spus că eu prefer să ascult muzica, nu să o văd. Ești sigur că n-ai fost niciodată În Cuba? Pablo căzu Încet În fotoliul din care se ridicase mai devreme atît de vioi. Bărbia Începu să-i tremure. — Am fost Într-o vizită oficială, În septembrie 1973, la invitația tovarășului Fidel Castro. Oamenii muncii de acolo mi-au făcut o primire deosebit de călduroasă. — Păi, În Cuba e cald tot timpul, glumi maiorul, Însă imediat după asta gluma i
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
Pablo Își Întinse mult picioarele, apoi le strînse brusc și se răsuci pe o parte În fotoliu, făcîndu-se covrig și ținîndu-se cu amîndouă mîinile de burtă, ca și cum ar fi avut o criză de apendicită sau ocluziune intestinală. Trupul Îi Înțepeni. Tremura din ce În ce mai tare, iar pe tîmple Începură să i se prelingă broboane de transpirație. Mi-e frig, zise, mi-e al naibii de frig. Dacă mi se Întîmplă ceva rău... să o cauți pe Christina... Și să-i dai neapărat sacoșa aia!... Ah
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]