6,679 matches
-
să nu-i dea nimic la cină. Din acel moment și până la lăsarea Întunericului, țipetele lui Hiyoshi se auziră necontenit. Dă-mi drumul! Nebunule! Cap-pătrat! Ați asurzit toți? Dacă nu mă scoateți de-aici, dau foc! Și continuă să plângă, urlând ca un câine, dar, pe la miezul nopții, adormi În sfârșit. Apoi, auzi o voce chemându-l pe nume, de undeva, de lângă capul său: — Hiyoshi, Hiyoshi. Îl visase pe tatăl său mort. Pe jumătate treaz, strigă: — Tată! Apoi, Își dădu seama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
brutale ale lui Chikuami se dezlănțuiau năprasnic. Era mai bine, Înțelesese ea, să Încerce a nu-și lua În seamă fiul. Acum, Chikuami rareori ieșea la câmp, dar lipsea adesea de-acasă. Se ducea În oraș, se Întorcea beat și urla la nevastă și copii. Oricât de mult aș lucra, casa asta n-o să scape niciodată de sărăcie, se plângea el. Sunt prea mulți paraziți și impozitul pe pământ tot crește. Dacă nu erau plozii ăștia, acum aș fi ajuns un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
transformaseră altarul Într-un depozit de arme. Ce-a mai făcut banda lui Tenzo În seara asta? Întrebă Shinshichi. Sătenii Începură să vorbească toți odată. Reieși că bandiții Încerpuseră prin a lua lăncile și halebardele din altar. Beau sake și urlau că vor lupta până la moarte, după care, dintr-o dată, Începură să prade casele și să le dea foc. În sfârșit, se regrupaseră și fugiseră cu armele, mîncarea și cu tot ce găsiseră de valoare. Probabil că, făcând cât mai multă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nou! De data asta, firul ierbii va crește drept! Se ciocnea de oameni. Un cal fără călăreț trecu În galop. La o răspântie, câțiva refugiați stăteau strânși laolaltă, tremurând de spaimă. Hiyoshi, sub imperia emoției, alerga cât Îl țineau picioarele, urlând ca un proroc al sfârșitului lumii. Încotro? Nu avea nici o țintă. Nu se mai putea Întoarce În satul Hachisuka, de-asta era sigur. În orice caz, părăsea fără regrete lucrul care-i displăcea cel mai mult: un popor mohorât, un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
viețile. Pe măsură ce treceau colinele, una după alta, se apropiau de norii Învolburați de fum pe care-i văzuseră mai devreme. Avangarda tocmai ajunsese pe culmea unui deal, când, un om rănit și plin de sânge apăru, Împleticindu-se spre ei, urlând ceva neînțeles. Era un vasal al lui Sakuma Daigaku, care scăpase din Marune. Adus În fața lui Nobunaga, răsuflând greu din cauza rănilor, se adună și raportă: — Seniorul Sakuma a pierit de moarte bărbătească, În flăcările aprinse din toate părțile de către dușman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Oda apăreau chiar În fața lor, cu strigătele aspre de război În straniul dialect din Owari, străpungând urechile vasalilor lui Yoshimoto. Doi sau trei dușmani se repeziră În direcția lor. — Hei! Seniorule din Suruga! Când văzură cum veneau oamenii clanului Oda, urlând ca niște demoni, sărind și alunecând prin noroi, agitându-și lăncile și halebardele, șocul Îi făcu să recunoască, În sfârșit, adevărata situație. — Oda! Un atac neprevăzut! Confuzia era și mai cumplită decât dacă ar fi fost atacați noaptea. Îl subestimaseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Yoshimoto, iar ciocnirea dintre lance și armură le răsună În urechi. Fulgerător, Yoshimoto se răsuci, iar sabia sa reteză În două lancea. Jinnai sări Înapoi, cu un răcnet, ținând În mâini ce mai rămăsese din lance. Jinnai aruncă lemnul și urlă: — Lașule! Îi arăți spatele unui adversar care s-a prezentat? Scoțând sabia din teacă, Jinnai se repezi spre Yoshimoto, dar fu Înșfăcat de la spate de un războinic al clanului Imagawa. Trântindu-și adversarul cu ușurință la pământ, fu atacat dintr-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
luciditatea lui Îi făcură să-și recapete Încrederea. Haideți să ne prindeți! răcniră, stând gata de atac. Fugărirea trupelor lui Hideyoshi de către Keya se transformă Într-o jalnică Înfrângere. Nenumărate leșuri rămaseră Îngrămădite sub stânci și sulițe. — Retragerea! Glasurile care urlau ordinul răgușiră, În sfârșit, prin văile pe unde se retrăgeau cei din Asakura. Acum e momentul! Înapoi! Retragerea! Hideyoshi părea aproape să-l imite pe inamic, iar oamenii săi se Întoarseră și o luară la fugă spre șesurile din miazăzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de păr. Nu era nimic rău În asta, dar Îi dădea o senzație ciudată. Privi În jur bănuitor, și, În clipa aceea, pretinsul mort sări În picioare și se repezi În direcția comandamentului lui Nobunaga. — Apărați-l pe Seniorul Nobunaga! urlă Kyusaku. Vine dușmanul! Văzându-l pe Nobunaga, samuraiul inamic se pregăti să sară peste un taluz scund, când, călcă pe bareta sandalei și se Împiedică. Kyusaku se aruncă peste el, răpunându-l cu iuțeală. În timp ce era târât de Kyusaku spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
se Împiedică. Kyusaku se aruncă peste el, răpunându-l cu iuțeală. În timp ce era târât de Kyusaku spre sediul lui Nobunaga, omul mugi: — Taie-mi mai repede capul! Imediat! Nu potopi cu rușine un războinic! Când Îl văzu pe prizonierul care urla, altul, În timp ce era dus de-acolo, izbucni: — Domnule Kizaemon! Chiar și pe dumneavoastră v-au prins viu!? Omul acela extraordinar, care se prefăcuse mort și care fusese capturat de Kyusaku era chiar cel pe care-l căutase - ferocele războinic Asai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
din spate, așa că, am strigat după el să stea pe loc. Nu m-a luat În seamă și a grăbit pasul. Pe urmă, când am țipat „Spionul!“, s-a răsucit și s-a uitat urât la mine. — A scăpat? Am urlat la el din toți bojocii, dar toți vasalii Domniei Sale Își luau masa de prânz. N-am găsit pe nimeni prin preajmă și, din nefericire, era prea iute de picior pentru mine. Shingen nu-l Învrednicise nici cu-o privire pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cu strigăte de luptă. Carnagiul dură din acea seară până În zorii zilei următoare. Ostașii clanului Oda sparseră baricadele pe care călugării-războinici le clădiseră de-a latul trecătorilor, În drum spre vârful muntelui. Valea era plină de fum negru, iar flăcările urlau peste tot muntele. Privind În sus de la poale, peste tot, pe Muntele Hiei, se vedeau coloane imense de flăcări. Până și lacul ardea ca o văpaie. Poziția celui mai mare foc arăta că se aprinsese templul principal, precum și cele șapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
dar și cei din Takeda se Întorseseră, năvălind acum spre ei. Scena arăta ca o mare Învolburată cu valuri de sânge, lănci și armuri care se ciocneau Între ele. Călcat sub picioarele propriilor săi camarazi și sub copitele cailor, Genjiro urla după fratele său. Oricum, târându-se În patru labe, reuși să prindă de picior un soldat inamic, doborându-l. Îi tăie capul imediat și-l aruncă. După aceea, nimeni nu Îl mai văzu vreodată. Bătălia se transformase Într-o Învălmășeală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
audiență la Seniorul Nagamasa și la Doamna Oichi? Nagamasa stătuse În mulțimea care se risipise cu câteva momente Înainte. Când Îl auzi pe Hideyoshi, Își pierdu stăpânirea de sine. Copleșit de iubirea pentru fiul său, o luă la fugă Înainte, urlând injurii către Hideyoshi: — Ce joc mârșav e ăsta, să ții În mâini soarta unui copil nevinovat, numai ca să poți vorbi! Dacă Într-adevăr ești generalul Kinoshita Hideyoshi din clanul Oda, ar trebui să-ți fie rușine de un plan atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
putea, spuse: — E-n regulă, ți-i Încredințez. Soția și copiii săi i se aruncară la picioare, dar Nagamasa Îi dădu la o parte, strigând: — Cu bine! Și, după aceste cuvinte, apucă o halebardă și alergă afară, În Întunericul care urla. O latură a castelului era Înghițită În coloane de flăcări crescânde. Nagamasa Își feri instinctiv fața cu mâna, În timp ce fugea. Așchii de lemn aprins, ca niște aripi de foc, Îi zgâriară obrazul. Un fum negru și dens se Încolăcea peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
dreapta! ordonă Yamagata. Cu această comandă scurtă, armata, plină de noroi, schimbă, din nou, direcția, repezindu-se asupra trăgătorilor lui Okubo. Cei două mii de oameni În armuri Începură să fie Împroșcați cu mici jerbe de noroi. Loviți de gloanțe, cădeau urlând, În timp ce din ei țâșnea sângele. Călcați În copitele propriilor cai, țipau, Într-o Învălmășeală jalnică. În sfârșit, cele două armate se ciocniră. De decenii Întregi, arta războiului era În schimbare. Vechiul stil de luptă, conform căruia fiecare samurai Își striga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de cincisprezece mii de oameni din Kai Își Începură Înaintarea, ca un nor gigantic. Formațiile lor ordonate rupseră rândurile ca un stol imens de păsări luându-și zborul și, când, În sfârșit, se apropiară de palisadă, toate unitățile Începură să urle simultan strigăte de război. Era clar că, În ochii clanului Takeda, palisada de lemn părea o nimica toată. Credeau că aveau să răzbească prin ea cu forța, doborând-o dintr-o singură șarjă, pentru a pătrunde drept În mijlocul armatei Oda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nou spre palisadă. Sângele care mânjea cei treizeci de mii de pari Încă nu se uscase. Împușcăturile dinspre palisadă răspunseră imediat atacului, ca și cum ar fi spus: vă așteptam. Privind palisada Înroșită de sângele propriilor camarazi, aprigii soldați din Kai atacau urlând, Încurajându-se Între ei, jurând că n-aveau să dea nici cu un pas Înapoi. — E timpul să murim! — Înainte, până la moarte! — Să facem un scut al morții, ca alții să sară peste noi! „Scutul morții“ era o tactică de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
armatei din Kai ajunseseră de-acum scăldați În sudoare și gâfâiau. Sângele vărsat de dimineață li se Închegase ca un clei pe armuri, pe păr și piele. Iar acum, oriunde priveau, se vedea numai sânge proaspăt. În spatele armatei centrale, Katsuyori urla ca un demon. Până la urmă, trimisese toate batalioanele, inclusiv corpul de rezervă pe care, de obicei, Îl păstra pentru urgențe. Dacă ar fi Înțeles mai repede situația, Katsuyori ar fi putut rezolva problema cu mai puține pierderi decât suferise armata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
suferi o singură Înfrângere În apus, inamicii care așteaptă aici și aiurea, precum și, desigur, cei din Honganji, se vor gândi că seniorul clanului Oda s-a poticnit și că i-a sunat ceasul prăbușirii. Vor bate gongurile și-și vor urla incantațiile și până și cei din miazănoapte și răsărit se vor răscula Împotriva dumneavoastră. — Sunt conștient de asta. — Însă n-ar trebui să ținem seama de faptul că invazia provinciilor apusene, care este atât de importantă, ar putea fi fatală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
soția sunt supărați unul pe celălalt, dar mânia stăpânului nu e bine s-o ocolești. Nimic nu-l va face să se simtă mai bine decât dacă mă duc să-mi prezint scuzele, chiar dacă mănânc o mamă de bătaie sau urlă la mine În timp ce stau prosternat la picioarele lui, ca un caraghios. Angajamentul scris procurat de la Ukita Naoie se afla În mâinile lui Hideyoshi, dar Hideyoshi nu era decât comandantul unei armate expediționare. Dacă tratatul nu primea aprobarea lui Nobunaga, era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
care unifica opera, fu compusă tot de Mitsuhide: Vremea ca provinciile Să trăiască În pace. După ce călugării stinseră lămpile, Mitsuhide păru să adoarmă aproape imediat. Când, În sfârșit, puse capul pe pernă, vântul alpin de afară făcu să freamăte copacii, urlând prin streșinile acoperișului atât de straniu, Încât ai fi zis că monstrul mitologic cu nas lung, Tengu, scotea un țipăt Înspăimântător. Dintr-o dată, Mitsuhide Își aminti povestea pe care o auzise de la preot despre altarul zeului focului. În mintea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Totuși, porii Începură să li se dilate pe tot trupul și nici măcar nu simțeau ceața rece care le mângâia fețele și mâinile cu pielea făcută ca de găină. Trepidau atât de tare de emoție, Încât nu mai puteau decât să urle. Și astfel, scoaseră strigătul de luptă Încă Înainte de a vedea zidurile cu acoperișuri ale Templului Myokaku. Pe neașteptate, dinspre frontul unității se ridică un strigăt, iar gongurile și tobele Începură să sune și ele cu nervozitate. Mitsuhide era cu armata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
flăcări și rotocoale de fum. Dogoarea focului de sub casele dărâmate Începu imediat să se Întindă, aprinzând, cu ușurință, alte construcții, una după alta. Curând, toți săracii din zonă o luară la sănătoasa, gata să se calce În picioare. Plângând și urlând, se revărsară În matca secată a râului Kamo și prin centrul orașului, fără a-și fi luat cu ei absolut nimic. Privind din regiunea porții principale, În partea opusă a templului, s-ar fi părut că oamenii care pătrunseseră deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
părut că oamenii care pătrunseseră deja prin poarta din spate Începuseră să dea foc bucătăriei. Armata principală care se Înghesuia la poarta din față nu avea chef să se lase Întrecută de ceilalți. Turbați de furie, militari de toate gradele urlau spre un grup de ofițeri șovăitori, care păreau să nu facă mai mult decât să piardă vremea În apropierea podului: — Spargeți poarta! Intrați cu forța! Ce-așteptați? Unul dintre ofițeri se Întoarse spre paznicul de dincolo de poartă: — Suntem forțele clanului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]