3,693 matches
-
certat. Doamna Alexander l-a prins pe Duncan făcînd ochi dulci unei alte fete! — Duncan frînge inimile femeilor, zise femeia binedispusă. Duncan clătină din nou din cap și-și văzu de lucru. Era o dimineață de sîmbătă. Lucrau doispreze la banc și cu toții făceau felinare de noapte, trăgînd fitilele și suporturile metalice prin bucățele de ceară, pe care le puneau apoi În cutii anti-inflamabile, gata pentru a fi Împachetate. În mijlocul bancului circula o bandă care ducea felinarele terminate spre un cărucior
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
de lucru. Era o dimineață de sîmbătă. Lucrau doispreze la banc și cu toții făceau felinare de noapte, trăgînd fitilele și suporturile metalice prin bucățele de ceară, pe care le puneau apoi În cutii anti-inflamabile, gata pentru a fi Împachetate. În mijlocul bancului circula o bandă care ducea felinarele terminate spre un cărucior care aștepta. Banda mergea cu sunetul unui obiect care se rostogolește și cu un scîrțîit constant - nu foarte tare, dar atunci cînd se combina cu șuierul și zăngănitul mașinilor de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
și mai rotundă În mîinile lui. Îi făcu piept și șolduri supradimensionate, și păr ondulat. I-o arătă mai Întîi lui Duncan. — E doamna Alexander. Apoi se răzgîndi și strigă spre una dintre fetele care stătea ceva mai departe, În fața bancului: Winnie! Asta ești tu, uită-te! Ținu figurina În sus și o făcu să meargă legănîndu-și șoldurile. Winnie țipă. Avea o față cu o diformitate, un nas turtit, o gură țuguiată și vocea foanfă. Uite ce-a făcut! le spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
taburetului. Se uita leneș prin Sala Lumînărilor, plimbîndu-și privirea de la un obiect la altul În căutarea unui alt lucru care să-i abată atenția. După o secundă, se aplecă de parcă ar fi fost ațîțat de ceva. Strigă spre ceilalți de la banc: — Uite-o pe doamna A, uite-o cum intră. E cu doi tipi! Femeile care Încă mai lucrau la felinare Întoarseră capetele să vadă. Întotdeauna erau fericite cînd apărea ceva care să Întrerupă rutina zilnică. Cu o săptămînă Înainte, intrase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
un ton autoritar. Pariez că ei sînt Timpul. Atenție, vin Încoace! Se apropie din nou de blat, luă un ciot de ceară și un fitil, și Începu să le pună Împreună cu un aer de hărnicie și concentrare extraordinare. Fetele de la bancul de lucru tăcură și-și continuară activitatea, la fel de agile ca Înainte. Dar cînd Îl văzură pe fotograf venind Înaintea doamnei Alexander și a celuilalt bărbat, Începură, una după alta, să-și ridice capul cu Îndrăzneală. Fotograful Își aprinse o țigară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
rîndul muncitorilor. Își Întoarse capul, căutîndu-l din priviri pe bărbatul blond, care Încă Își lua notițe În carnetul lui despre mașina de făcut lumînări. Întinse mîna și-i atinse brațul: — Îmi dați voie să vă arăt...? Fetele care stăteau la banc Își curmară chicotele și priviră În sus, așteptînd. Bărbatul veni mai aproape și-și ridică privirea. — Aici este micul nostru sector de felinare, Îi spuse doamna Alexander. Duncan vă poate explica procesul. Duncan, dînsul este... Bărbatul se oprise totuși În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
În clipa asta, chestii de felul ăsta. Doamna Alexander a fost amabilă și mi-a arătat fabrica. N-aveam de unde să știu... Pentru prima oară ezită să rînjească. Părea că-și dă seama În cele din urmă ce face la bancul de lucru al lui Duncan și cine e Duncan. — N-aveam de unde să știu c-o să te găsesc aici, Își Încheie Fraser fraza. De cînd ești aici? — Duncan e la noi de aproape trei ani, zise doamna Alexander, cînd Duncan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
aproape În panică. Doamna Alexander, Îi văzu expresia feței și o intrepretă greșit. — Uite, rîse ea bătîndu-l pe umăr, te pun Într-o situație jenantă. O să te las să te ocupi de felinarele tale. Apoi dădu din cap aprobator spre bancul de lucru. Len, ce mai faci? Îți merge bine, Winnie? Mabel, ai vorbit cu domnul Greeing despre scaun? Bravo! Atinse ușor apoi brațul lui Fraser. Doriți să mă urmați acum În sala de ambalaj, domnule Fraser? Fraser spuse că o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
mă bucur c-ai picioare și nu coadă, spuse ea, plimbîndu-și degetul mare În cambrura piciorului ei. Chiar așa, iubito? Și eu. — Cu toate că sînt sigură că sînii tăi ar arăta superb Într-un sutien din scoici. ZÎmbi. Își amintise un banc. Ce i-a spus sutienul pălăriei? o Întrebă ea pe Julia. Julia se gîndi. — Nu știu. Ce? — Tu ia-o Înainte, iar eu o să le salt pe-astea două. RÎseră - dar nu atît de banc, cît de gestul prostesc pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
scoici. ZÎmbi. Își amintise un banc. Ce i-a spus sutienul pălăriei? o Întrebă ea pe Julia. Julia se gîndi. — Nu știu. Ce? — Tu ia-o Înainte, iar eu o să le salt pe-astea două. RÎseră - dar nu atît de banc, cît de gestul prostesc pe care-l făcuse Helen spunîndu-l. Julia Își ținea capul dat pe spate, iar rîsul, care i se oprise În gît, clocotea copilărește, plăcut - și nu era rîsul ei convențional, „de societate“, care o frapa Întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
pe deget și Închise ochii. La ora șase fără zece, cînd muncitorii care lucrau la mașinile de fabricat lumînări opreau pompele, tăcerea bruscă din fabrică Îți făcea urechile să țiuie. Era ca și cum ai ieși din apă. Fetele care lucrau la bancul lui Duncan o luau drept semnal și se pregăteau de plecare: Își scoteau rujul și pudriera și alte chestii de soiul ăsta. Femeile mai În vîrstă Începeau să-și facă țigări. Len scoase un pieptăn din buzunarul pantalonilor și și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
buzunarul pantalonilor și și-l trecu prin păr. Își purta părul ușor ferchezuit, dat după urechi. CÎnd puse pieptănul la loc, surprinse privirea lui Duncan și se aplecă. Ia ghici ce-o să fac diseară, zise el, aruncînd o privire În josul bancului. Își coborî vocea, apoi zise: Duc o fată la Wimbledon Common. Așa de mari le are. Gesticulă cu ambele mîini, apoi Își dădu ochii peste cap și fluieră. Of, măiculiță! Are șaptesprezece ani. Mai are și o soră. Soră-sa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
locuiește În străinătate. Nu mă deranjează deloc. Să fiu cinstită, mă bucur că a avut parte de relații de lungă durată, pentru că asta Îmi arată că e genul de om care știe să-și asume responsabilitatea. Anna se sprijină de bancul de lucru al bucătăriei. CÎnd m-am măritat cu Rob, nu mă gîndisem niciodată la responsabilitate. Nici În trecut, nici În prezent. Eram atît de prinsă de pregătirile pentru nuntă, că nu mi-am dat seama că totul e aievea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
Privett-Clampe era un membru de vază și toată lumea era de acord că-i stătea foarte bine în haina stacojie cu gulerul albastru deschis. La fată l-a impresionat cât de bine a executat săritura. Pe când calul s-a întins spre bancul îndepărtat, ea s-a aplecat în față, făcând corp comun cu el și revenind ușor în șa în momentul săriturii. Nu putea să nu se gândească ce bine executase săritura și-i spuse asta seara, la club. Născută sub semnul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
să fie atenți dincolo de vălul gros al materiei, la muzica sferelor. Ce poate fi mai frumos? Este însăși viața! Oftează apoi și cade într-o tăcere adâncă, așezându-și capul pe mâini. După o vreme, începe să plângă încet pe bancul de lucru. Jonathan îl urmărește, târându-și picioarele. Mai bine plec, se gândește și iese pe vârfuri. Este evident că doctorul Noble are la ce să se gândească. Pentru un joc atât de gentil, crichetul are un efect dezastruos. Jonathan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
și el, pretinzând că nu înțelege. Este salutat de Famous, al cărui cap este împodobit cu o cască bulboasă, cu un aspect dur. Pe măsură ce marea rămâne în urmă, Nelly se îndreaptă spre delta largă, croindu-și drum printre stânci și bancuri de nisip. Treptat, râul se îngustează până ajunge un simplu canal, care curge leneș între malurile încărcate de copaci. Din când în când, trec pe lângă sate, unde copiii tulburați vâslesc spre ei cu pirogile sau fac salturi de pe diguri improvizate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
aceasta nu putea masca o furie inimaginabilă față de cea a lui Bell. Detectivul solicită centrala prin stația radio și i se făcu legătura la secția de urgență a spitalului spre care se îndreptau. Îi spuse șefului de secție: - Ajungem la bancul de internare în două minute. Fii atentă la ce îți spun - vreau ca întreaga zonă și o cale de acces către secția pentru otrăviri să fie complet curățate de oameni. Să nu fie nimeni pe acolo dacă nu are legitimație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
îți dau decât un sfat înșelător, plin de malițiozitate, aceia care spun să nu îngenunchezi sub povara altora, ci să îl privești pe fiecare dintr-un alt colț al tabloului, eu îmi aplec capul și îl scufund cu ochii deschiși, bancuri de coral se ascund în adâncurile căzii, o bogăție fără margini, aș putea să nu îmi mai ridic capul, să îmi boicotez plămânii, să îmi ignor dorința trupului de a simți următoarea gură de aer, aceasta este prima dorință, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
iar degetele lor aveau precizia încărcătoarelor din buncărul de îmbarcare. Scoteau minuscule circuite imprimate, le testau, le ștergeau de praf, apoi le reinserau în armele de metal și plastic. Vasquez își desprinse criblorul masiv din rastel, îl fixă pe un banc apoi îl controlă cu dragoste, cu ajutorul unui ordinator. Nu era o armă de mână: era concepută pentru a face corp comun cu operatorul ei. Criblorul, dotat cu un ordinator integrat de declanșare și cu un teleochitor, era montat pe un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
nu dă nici informațiile lipsite de miză. Oricum, Letiția nu-l întreabă niciodată nimic. De la început l-a simțit vulnerabil și a avut aceeași incontrolabilă mișcare maternă: cineva dinăuntrul ei se grăbește să îl ocrotească. * - Vrei să îți spun ultimul banc? întreabă Radu și continuă, fără să îi mai aștepte răspunsul. Deranjat de securiștii care își instalau banda cu aplauze în subsolul Sălii Palatului, un șobolan dă buzna în hol, îl orbesc reflectoarele carului de la televeziune și, alergat de mașiniști și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
goană spre scena unde Tovarășul își citește discursul. Rumoare, delegații, în picioare, strigă: omorâți-l! omorâți-l! Iar unul, trezit din somn de hărmălaie, răcnește și el, buimac: Și pe Ea! Și pe Ea! Să fi întrezărit, creatorul anonim al bancului, peste timp, fața galbenă a Tovarășului, cu crestături negre la tâmplă, de la cele 30 de gloanțe, trase orbește de parașutiștii militari? Și cadavrul Tovarășei, în paltonul de culoare deschisă, pătat de sânge, dar fără brățara de aur masiv? Și serialele
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
militari? Și cadavrul Tovarășei, în paltonul de culoare deschisă, pătat de sânge, dar fără brățara de aur masiv? Și serialele televizate cu subiectul macabru: cine se află în mormintele Elenei și ale lui Nicolae Ceaușescu de la Cimitirul Ghencea Civil? Poate bancul cu șobolanul a fost fabricat în laboratoarele securistice care încă de la mijlocul anilor ’70 pregătesc scenariile Revoluției și calculează numărul necesar de manifestanți sacrificați la București, dar și într-un alt oraș de provincie, unde? La Iași, lângă granița cu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
unșpe ani, era chiar înainte de Revoluție, taică-meu era un bărbat uriaș, avea și mult păr acolo jos, nu-l mai văzusem niciodată atât de dezbrăcat, îmi era puțin frică de el. În timp ce ne săpuneam, bătrânul mi-a spus un banc (nu era deloc bătrân, avea numai 35, dar peste doi ani avea să moarăă: Cică într-o zi Gheorghe își pierde oile. Începe el să le caute, caută, caută, nu le găsește. Îl vede pe Ion sprijinit de gard, stătea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
singur. Așa ceva trebuie să înțelegi. Dar să termin, totuși, capitolul obligatoriu cu amintiri din Comunism... În primul rând că m-a șocat înjurătura. Taică-meu se înroșise, i se umflaseră venele gâtului și-mi tot repeta, furios, ultima parte a bancului. Încercam să scot măcar un chițăit, să mă prefac amuzat, taică-meu lovea apa cu palmele, se strâmba. Mă gândeam că o să mă înece, așa că până la urmă i-am dat ce voia, un hohot de râs cu lacrimi și scuipați
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
în jurul tău. Și-a aranjat eșarfa diafană din jurul gâtului cu mâinile ei rotunde și plinuțe ca ale unui îngeraș dintr-o frescă. — Am să schimb subiectul ca să nu cazi în butoiul cu melancolie. Ia spune-mi mai bine cu ce banc cu blonde l-ai cadorisit pe Tom? Din curiozitate. Am tușit vinovat. Știi că nu te consider o blondă, Janey, nu pe dinăuntru, vreau să spun. Din punct de vedere intelectual, ești clar o brunetă... —Spune-mi odată bancul, lașă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]